Ik wacht, waarom red je me niet.

[ZsaZsaZsu]

Ze kon er niks aan doen. Ze was zomaar halsoverkop verliefd op hem gestruikeld, voor hem gevallen en had haar knieën geschaafd. Zijn enige misdaad was dat hij haar iets te lang had aangekeken. Dagenlang wandelde ze langs de rivier en dacht aan zijn ogen, maakte poëtische vergelijkingen met het water, het kroos en de wijde blauwe hemel. Ze droomde elke nacht van hem en werd dan vredig wakker omdat hij haar liefhad als ze sliep. Na een paar minuten daalde echter het besef in dat hij niet van haar was en dat ook nooit zou zijn. Dan verviel ze weer in haar eeuwige treurige zwijgen.
Ze speelde piano, lange melancholische stukken die door de tuindeuren heen waaiden in de lente. De buren dronken thee op hun terras en schudden wijs hun hoofd. ‘De liefde.’ zeiden ze met krakerige stemmen ‘De liefde is een noodzakelijk kwaad.’ en ze vergaten voor het gemak dat zij ook ‘Ik hou van je’ hadden gezegd in vroeger dagen. En het hele dorp wachtte tot het over zou zijn.

Soms keek hij uit zijn raam en zag haar lopen, haar handen in elkaar geklemd. Dan lachte hij vertederd. Ze was nog zo jong, en hoe kon hij weten dat ze hem al eeuwenlang liefhad? Hij draaide zich dan van het raam af en ging aan tafel zitten, waar hij een moeilijk essay schreef over de betekenis van het huwelijk in de huidige maatschappij. Zij schreef gedichten. Verscheurde ze zodra de inkt droog was en liet de snippers meevoeren door de stroom van de rivier. Ze was nog zo jong en ze kon behoorlijk overdrijven, zeker wat hartszaken betrof.

Oh, ze hield zo van hem. En als hij hetzelfde voor haar had gevoeld had ze dat kunnen ruiken in de bloemen langs de waterkant, ze had het de wind kunnen horen fluisteren, zo gespannen was ze. Maar ze wist dat haar liefde een verloren zaak was, en de afwezigheid van geur of kleur was daar het bewijs van.

Op een dag kwam ze hem tegen bij de rivier. Droevige pianomuziek zat nog in haar vingers, haar haar was wild en verward. Ze schrok. Hij naderde haar en staarde haar nieuwsgierig aan, hoe een meisje zo verloren kon raken, wilde hij weten. Ze zei niks. Na alle gefluisterd gevoerde gesprekken met het droombeeld van hem, na alle gedichten, na alle liefde, kon er geen normaal woord meer over haar lippen komen. Hij kwam nog dichterbij. Hij keek haar aan, veel te lang aan. Het was zijn pauze en hij had niks te doen.
En ze verloor al haar schaamte toen ze zich tegen hem aan wierp. Haar smalle lichaam schokte tegen zijn schouders, ze maakte zijn nette maatpak nat met haar tranen. ‘Kus me.’ snikte ze, en toen hij haar kuste ‘Blijf me kussen.’.

Zo bleven ze daar een tijdje staan, en nadat ze niet meer wisten welke mond aan wie toebehoorde maakte hij zich van haar los. Hij moest terug naar kantoor. Zijn essays. Zijn gezonde verstand. Zijn schone zondagse pak, zijn vrouw, zijn kinderen.
Hij heeft nooit geweten waarom ze elke dag langs de rivier is blijven lopen, waarom ze niks anders kon doen dan naar de lucht kijken en stil aan tafel zitten.
Hij begreep niet dat ze van hem hield. Zij begreep niet dat hij niet van haar hield.

[Anki]

Wow! Ik vind het echt heel erg mooi! soow, dit greep me eigenlijk best wel aan...Het eind is heel erg sterk.
Zoals je de beeldspraak gebruikt in het stukje, is heel mooi!
Alleen:

De liefde.’ zeiden ze met krakerige stemmen

Ik vind 'krakerige' er niet zo bij passen.

Damn, ik vind het einde echt mooi. Vooral de laatste twee zinnen!

[SiemdeCyper]

Ik vond hem op bepaalde punten best komisch:

En ze verloor al haar schaamte toen ze zich tegen hem aan wierp. Haar smalle lichaam schokte tegen zijn schouders, ze maakte zijn nette maatpak nat met haar tranen. ‘Kus me.’ snikte ze, en toen hij haar kuste ‘Blijf me kussen.’.

Maar op dit punt een beetje verwarrend:
Ze kon er niks aan doen. Ze was zomaar halsoverkop verliefd op hem gestruikeld, voor hem gevallen en had haar knieën geschaafd. Zijn enige misdaad was dat hij haar iets te lang had aangekeken.

Je struikelt niet op iets, maar óver iets.

Ik vind het een leuk stukje, al weet ik niet of het nou komisch of dramatisch moet voorstellen. Als het komisch was bedoeld, vind ik hem goed, je spot duidelijk met het meisje in kwestie en de laatste zin is inderdaad sterk.

Als het ernstig had moeten zijn, is het niet helemaal gelukt...

[Vogelvrij]

Hm, ik ben het vooral met Anki eens, niet echt met Simoen. Op mij kwam het voornamelijk dramatisch over, niet ernstig of komisch. En dat dramatische, vind ik echt goed gelukt. Ja, ik vind dit een erg mooi stukje!

Na een paar minuten daalde echter het besef in

Beetje een rare zin.

[SiemdeCyper]

Vogelvrij schreef op 08-06-2005 @ 14:01 :
Hm, ik ben het vooral met Anki eens, niet echt met Simoen. Op mij kwam het voornamelijk dramatisch over, niet ernstig of komisch. En dat dramatische, vind ik echt goed gelukt. Ja, ik vind dit een erg mooi stukje!



Beetje een rare zin.

Maar het komt toch behoorlijk ironisch over?! Om het gedeelte wat ik bijv. heb gemarkeerd in mijn andere post moet ik eerder lachen dan huilen...?

[Vogelvrij]

Simoen schreef op 08-06-2005 @ 14:04 :
Maar het komt toch behoorlijk ironisch over?! Om het gedeelte wat ik bijv. heb gemarkeerd in mijn andere post moet ik eerder lachen dan huilen...?

Ja, zo heb jij het gelezen en ik zie nu ook wel wat je bedoelt, maar toen ik het las, heb ik alles gewoon gezien als een wat dramatisch, overdreven verhaal, maar niet echt grappig of zo.

[SiemdeCyper]

Vogelvrij schreef op 08-06-2005 @ 14:07 :
Ja, zo heb jij het gelezen en ik zie nu ook wel wat je bedoelt, maar toen ik het las, heb ik alles gewoon gezien als een wat dramatisch, overdreven verhaal, maar niet echt grappig of zo.

Ik bedoelde ook niet echt dat ik helemaal dubbel lag ofzo , gewoon ietwat grinniken.

[Vogelvrij]

Simoen schreef op 08-06-2005 @ 14:09 :
Ik bedoelde ook niet echt dat ik helemaal dubbel lag ofzo , gewoon ietwat grinniken.

Ik snap je
Maar ik heb het gewoon met een andere intentie of zo gelezen, op een andere manier. En toen vond ik het echt heel erg mooi

[ZsaZsaZsu]

Jongens, wat een discussie.
Het is een ironisch dramatisch stuk (gelijk heel wat minder als je het zo in woorden moet vangen ) en het gaat inweze over het verschil tussen mannen -en vrouwenliefde.

Ik heb af en toe expres wat woorden door elkaar gegooid of verkeerd gebruikt, ja, en af en toe ook wat over-dichterlijk taalgebruik. Gewoon. Omdat liefde nou eenmaal drama is.

[Ninpo Otaku]

emotisch is het mooi woord..

Graag wil ik altijd bij je zijn, graag wil ik jou skateboard zijn ??


xxxxXXxx

[I C U]

Ik vind hem nice, leest fijn, mooie beeldspraak. Ik zag al helemaal een dromerig meisje voor me... Het meeste is erover al gezegd, dus ik zal er nu het zwijgen toedoen!

[Changshan]

Ironisch, zo vatte ik het ook op. Prachtig stuk, op bepaalde punten heerlijk overdreven, dat was dus de ironie.

Na een paar minuten daalde echter het besef in

Ik zou niet weten wat er fout is aan deze zin, Vogelvrij... vind het juist leuk dat het begrip 'indalen' eindelijk weer eens te lezen valt.

Ze kon er niks aan doen. Ze was zomaar halsoverkop verliefd op hem gestruikeld, voor hem gevallen en had haar knieën geschaafd. Zijn enige misdaad was dat hij haar iets te lang had aangekeken.

Met Simoen ben ik het ook niet helemaal eens. Tuurlijk, je struikelt meestal over iets, maar moet je daarna niet ook op iets terecht komen? En bovendien, het begrip struikelen werd hierbij mijns inziens als vervangstuk voor 'vallen op'/'verliefd worden op' gebruikt, waardoor je het voorzetsel 'op' wel weer moet gebruiken.

Top! Sommige stukken waren pakkend en best gevoelig, anderen waren gewoon heerlijk overdreven.

[Vogelvrij]

Changshan schreef op 08-06-2005 @ 19:31 :

Ik zou niet weten wat er fout is aan deze zin, Vogelvrij... vind het juist leuk dat het begrip 'indalen' eindelijk weer eens te lezen valt.

Indalen.. Ik ken dat woord gewoon niet, neerdalen lijkt me logischer Maar het ligt dus aan mij of zo