[Column o.i.d] De kringloop van het leven.

[Soapsie]

Na een goede daad te hebben verricht, namelijk een kaartje voor het eindfeest kopen voor een goede vriendin, fiets ik rustig in het zonnetje naar huis. Sinds gisteren is het weer lekker weer en dus heb ik mijn zomerhemdjes weer uit de kast gehaald en er vandaag ééntje aangetrokken. Patsend met mijn stralende outfit fiets ik rustig over het paadje, dat tussen het weiland kronkelt. De schaapjes aan weerskanten kijken me met een domme blik aan, maar genieten ook duidelijk van het lekkere weer. Eén ligt zelfs te rollen door het groene gras.
Maar dan, plotseling, is het net alsof er een dikke donkere wolk voor de zon schuift en is de zomerse dag ineens omgeslagen in een dreigende winterse dag. Voor me rijd een begrafeniswagen het paadje op en weer af. Dan kijk ik verder en zie een gele en rode vloed voor me. Wel vier ziekenwagens, drie brandweerwagens en zeker zeven politiewagens staan kriskras door elkaar geparkeerd, midden op de weg. Een vrouw naast me, die voorheen achter me fietste, begint tegen me te praten en vraagt wat er aan de hand is. En aangezien ik het antwoord op die vraag ook niet weet, rij ik een klein stukje door om verderop mijn fiets aan de kant te zetten en een kijkje te nemen. Een man in wielrennersoutfit begint spontaan tegen me te praten en vertelt vol spanning wat hij gezien heeft. Kort samengevat kwam het er op neer dat een grijze, grote familiewagen probeerde in te parkeren langs de kant van de weg, dat een vrachtwagen van een cateringbedrijf vol op die achterkant inreed, waardoor de wagen verder op de weg raakte en tegen een klein, rood wagentje knalde.
Met open mond luister ik naar de man, terwijl ik voor me uit staar naar het hele tafereel. De achterkant van de grijze familiewagen is volledig ingedeukt en het kenteken is niet meer te herkennen. De vrachtwagen is minder beschadigd, maar in de voorruit zit een dikke barst. Zodra ik mijn ogen op de rode auto leg blijft mijn hart voor een aantal seconden stilstaan. Het kleine autootje had niet opgekund tegen de grote vrachtwagen en was aan alle mogelijke kanten kapot. Volgens diezelfde man, die nog steeds tegen me aanpraatte zat de bestuurder, een vrouw van een jaar of veertig, vast in het voertuig. Ze had aangegeven dat ze pijn in haar borstbeen had en steken in haar zij.
Terwijl ik friemel aan het kettinkje dat om mijn nek hangt, zie ik dat de brandweer alles uit de wagen haalt om de vrouw te bevrijden. Dikke snoeren worden verlegd en voorzichtig word de vrouw geholpen.
Ondertussen, aan de andere kant van de weg, worden de personen uit de grijze familiewagen ondervraagd en geholpen. Het betreft een donkere, waarschijnlijk Surinaamse vrouw, met haar kinderen. Een klein jongetje met donkere ogen staart me vanaf de overkant aan. Zijn oogjes kijken droevig en ik glimlach naar hem.
Wat kan het leven toch raar verlopen, denk ik bij mezelf. Het ene moment zit je in de auto en het andere moment wordt je geraakt door een vrachtwagen. Het is raar, te beseffen dat je het lot niet in eigen handen hebt. Je kunt niet zelf bepalen wat je die dag zult meemaken. Je kunt het naar je eigen wensen invullen, maar of het daadwerkelijk zo zal zijn is nog maar de vraag.
Dan ineens blijkt dat de vrouw het niet gehaald heeft. Een weeïg gevoel borrelt er in mijn buik. Een brok komt in mijn keel opzetten en ik weet even niet meer wat ik moet doen. Beschaamd omdat ik sta toe te kijken, maar toch nieuwsgierig naar wat er aan de hand is ga ik op mijn tenen staan. De lijkenwagen komt dichterbij terwijl de politie iedereen verzoekt door te rijden. Ik kijk naast me en zie dat er nog veel meer mensen staan te kijken. Maar ik behoor ook tot deze ramptoeristen, denk ik bij mezelf. Droevig en geraakt schud ik mijn hoofd, stap op mijn fiets en laat al deze ellende achter me. Ik stop mijn muziek weer in mijn oren en probeer er niet meer aan te denken.
Totdat ik door het park voor mijn huis fiets. Even verderop staat een blanke vrouw met een klein kindje op haar arm. Ik zie hoe lief ze naar het kindje kijkt en besef dat dit het beeld is van een kringloop. Zojuist is er een belangrijk persoon in iemands leven overleden, maar tegelijk is er iemand belangrijk geworden in het leven. Best vreemd, als ik daar zo over nadenk. Nogmaals kijk ik naar de vrouw met het kindje en een warm gevoel gaat door mijn buik…

-x-