[Verhaal] Baal Hüte

Dit is het eerste stuk van een wat langer verhaal. Momenteel telt het ongeveer vierduizend woorden en het is in feite nog niet begonnen. Ik houdt niet erg vervolgverhalen, maar ik zou graag willen weten wat Letteren er tot nu toe over te zeggen heeft.

Het is bedoeld als sciencefiction en lezers die bekend zijn met Douglas Adams zullen zijn invloed herkennen (en mij misschien beschuldigen van plagiaat). Toch hoop ik dat er genoeg LUH-3417 in zit om het interessant en nieuw te houden.

- - -

Mens. De Mens komt oorspronkelijk van de planeet Terra (Sol), die bij de lokale bevolking bekend staat als ‘Aarde’. Het merendeel van het huidige keizerrijk refereert echter naar deze planeet door middel van een verdwaasd gezicht en een equivalent van opgehaalde schouders, aangezien het bestaan van Terra en het leven daarop, zo al bekend, van minimaal belang wordt geacht.
Mensen zijn slechts enkele eeuwen geleden ontdekt en hun roemrijke geschiedenis van behaalde resultaten op intergalactisch niveau is in het geheel afwezig. Wetenschappers die zich bezighouden met het bewijzen of ontkennen van het bestaan van een Hogere Macht, nemen Terra en haar Mens als argument. “Kijk”, schreef Ghulzarg de Wijsgeer, “onbewoonde planeten kunnen nog gezien worden als plezante vulling om tijdens een intergalactische reis op te picknicken, maar Terra daarentegen is bewoond. Het feit dat Terra tot nog toe geen enkel nut heeft gehad voor wie dan ook, maar kennelijk wel een heleboel moeite heeft gekost om te scheppen, maakt het bestaan van een Hogere Macht die betekenisgevend is onplausibel. Bewijs mij eerst maar eens dat Terra zin heeft, dan praten we wel verder”, waarna zijn tegenstanders zich in stilzwijgen hullen.
Ghulzarg de Wijsgeer had echter geen weet van de gebeurtenissen die op til waren en die tot gevolg hadden dat de Mens een stevige vinger in de intergalactische pap zou krijgen. Althans; een Mens. Baal Hüte.


Het holle weerklinken van zijn eigen voetstappen maakte aardmens Baal Hüte nog nerveuzer dan hij al was. Hij probeerde stil te staan om er vanaf te zijn, maar onwillekeurig begonnen zijn voeten weer te trappelen en te klepperen op het staal van zijn ruimteschip. Totdat hij zich grommend voorover boog, naar zijn voeten schreeuwde en boos stampend weer verder liep, onder het mompelen van “dat zal ze leren”. De bemanning die onder Hüte en ondanks Hüte probeerde het schip in goede banen te leiden, bleef angstvallig uit zijn buurt als hij op deze wijze door de gangen bonkte. Niet dat ze uitgesproken bang waren dat Hüte op een gegeven moment hun hut binnen zou komen om de woede van zijn voeten op hun gezichten te koelen, maar meer vanwege de bestemming van de reis en hetgeen aldaar plaats moest vinden.
Alleen de navigator, Proztetnik, waagde zich in de buurt van Hüte voor het doen van de broodnodige mededelingen, zoals “alles is in orde, kapitein” of “kapitein; alles is in orde”. Proztetnik was een doodzenuwachtige man zonder enige vorm van ruggengraat. Metaforisch gesproken natuurlijk. Hüte had er nadrukkelijk op gewezen dat hij Proztetnik als navigator en raadsman wilde hebben en wel juist om dit gebrek aan karakter. Hüte had vaak ideeën waarvan hij eerlijk waar niet wist of ze goed waren, maar die hij alsnog zeker wilde uitvoeren. Het hebben van een raadsman die geen weerwoord zou durven geven was dus een uitkomst. Meestal gingen de gesprekken tussen de twee zo:

“Denk je dat we de bocht om die asteroïde halen, Proztetnik?”, vraagt Hüte dan.
“Nou, kapitein, ik…” zegt Proztetnik, maar hij wordt afgekapt.
“Waag het verdomme niet me tegen te spreken, stom stuk vreten! Als ik zeg dat we die bocht halen, halen we die bocht, ook al moet ik je persoonlijk met je gezicht tegen de vangrail duwen ter weerstand! Begrepen?”
“Ja kapitein”, bibbert Proztetnik.
“Mooi!”, buldert Hüte, “dus; ik vraag het je nog één keer”, een dreigende vinger in de lucht, “halen we die bocht of halen we die bocht niet?”
“Alles komt in orde, kapitein!”, stottert Proztetnik, “alles komt in orde.”
“Dank je, Proztetnik. Ik zou niet weten wat ik aanmoest zonder een waardevolle raadsman en navigator zoals jij.”

Dit keer ging het gesprek echter anders.
“Maakt u zich klaar voor de hypersprong, kapitein?”, zei Proztetnik.
“Ja. Ga weg.”
“Kapitein,… u weet dat alles alleen in orde komt als u daadwerkelijk plaatsneemt in uw hyperstoel? Rondlopen door het schip tijdens een hypersprong is”, en hier dacht Proztetnik even na, “niet in orde, kapitein. Nee.”
“Ga. Weg. Ik zoek vanzelf wel mijn stoel op. ‘k Ben geen malloot. Als ik oud en wijs genoeg ben om naar de keizerlijke planeet af te reizen, ben ik ook oud en wijs genoeg om een stoel te vinden. Opzouten jij.”
“In orde kapitein.”

- - -

LUH-3417

Hehe, leest als een trein.

Alleen de navigator, Proztetnik, waagde zich in de buurt van Hüte voor het doen van de broodnodige mededelingen, zoals “alles is in orde, kapitein” of “kapitein; alles is in orde”.

Zulke grollen vind ik nou typisch LUH-3417.

Grimm

[Tovenaar]

Geen negatieve kritiek te melden voorlopig.

[Just Johan]

Ik ben toevallig net in Douglas Adams bezig. Met the hitchhikers guide nog vers in het geheugen lijkt dat eerste stuk er inderdaad een beetje een slap aftreksel van. Het is wel leuk, maarja, Adams heeft het me al een soort van laten zien.

Ik vind dat je goed schrijft. Mijn enige andere punt van kritiek is dat ik de taal die Hüte uitslaat tegen zijn bemanning iets té overdreven vind.

[Blood Fire Rage]

Wat Grimm zegt.
Ik vind de inleiding veel belovend en van mooie stijl (maar moet wel voor de eerlijkheid en tot mijn grote schande toegeven dat ik nooit iets van Adams gelezen heb).

[Changshan]

Het klinkt tot nog toe wel alsof het een vaak gebruikte inleiding of zelfs plagiaat zou kunnen zijn. Ik weet alleen geen voorbeeld te noemen, mede doordat ook ik geen Douglas Adams heb gelezen.

Maar je taalkunde en leuk geformuleerde 'grollen' kunnen hier best wat van maken, zeker als je al een goed idee hebt van de rest van het verhaal.

Owja, de enige taalfout die ik vond, was te lezen voor het verhaal;

Ik houdt niet erg vervolgverhalen,

Behoeft geen verdere uitleg eh?

Ik heb een aantal jaren terug al een soortgelijk verhaal gedaan, maar dat was nog meer aftreksel, omdat het echt ging over een aardmens die opeens in de ruimte kwam, daar een bijdehand figuur ontmoette en later een depressieve robot tegenkwam. Dat was helemaal een rip-off.

Ook al ga ik in dit verhaal wel een president van het universum doen, hoop ik toch dat het wel wat anders wordt. Het moet toch mogelijk zijn om humoristische SF te schrijven zonder direct tot de schaduw van Adams veroordeelt te worden.

LUH-3417

Je robotverhaal vond ik ook wel stoer, maar dat was zeker geen rip-off?

Welke bedoel je precies?

Die rip-off waar ik het over had was een vijf-delig, onafgemaakt gebeuren van dik 21.000 woorden met Paul Mastenbroek in de hoofdrol.

LUH-3417

LUH-3417 schreef op 12-06-2005 @ 15:13 :
Welke bedoel je precies?

Die rip-off waar ik het over had was een vijf-delig, onafgemaakt gebeuren van dik 21.000 woorden met Paul Mastenbroek in de hoofdrol.

LUH-3417

Zie de eerste letter van mijn post.

[Roosje]

Leuk, ga je de rest nog posten?

Ja.

- - -

Hypersprong. Oude, Aardse sciencefictionverhalen maakten, in een wanhopige poging tot geloofwaardigheid, al melding van zogenaamde hypersprongen; wisselend van een uitgebreide theorie over het plooien van het ruimte-/tijdcontinuüm tot een elektronische bak herrie van een Germaan genaamd Scooter.
Op het moment dat de Aarde eenmaal ontdekt werd door de geciviliseerde rassen van het universum, werden deze culturele artefacten met veel verbazing en een ingehouden lach bekeken. Hypersprongen waren op dat moment natuurlijk aan de orde van dag. De ouderwetse manier van reizen zou zoveel tijd en moeite gekost hebben, dat de ontwikkelingssamenwerkingsorganisatie die de Mens uiteindelijk ontdekte, nooit zou hebben kunnen bestaan zonder hypersprong. De ontdekkers probeerden aan de aapafstammelingen uit te leggen hoe hypersprongen nu eigenlijk werkten, maar werden constant onderbroken door de één of andere wijsneus die dacht wel te weten wat ze bedoelden en het verhaal zelf probeerde af te maken. Dit gekluns ergerde de ontdekkers zo erg dat ze overwogen om de planeet te verlaten en onbewoond te verklaren, ofwel direct te laten vernietigen door de galactische ongediertebestrijding. Uiteindelijk besloot men de Mens achter te laten met een enthousiast gekleurde springveer die zonder enige hulp de trap af kon lopen en de boodschap “kom maar terug als je hem zonder hulp de trap op kan laten lopen, dan praten we verder” erin gegraveerd.
De Mens is nog altijd niet achter het doodsimpele geheim van de hypersprong gekomen en betaalt zich, als enige interstellaire ras in het universum, suf aan borg voor alle hyperruimteschepen die zij noodgedwongen lenen.


Ver, heel erg ver verderop zat keizer van het bekende universum, Billo Bombastico, op zijn troon van gelatine. Hij wobbelde links en hij wobbelde rechts met zijn omvangrijke billen en liet een glimlach van tevredenheid over zijn brede gezicht komen. Zelf voor een ferme Flark zoals Bombastico had de keizer enorme billen. Er gingen verschillende legendes het universum rond over de oorzaak van de aan het gigantisch grenzende derrière van de keizer, maar niemand wist er het precieze van. De huid van de keizer was een ingetogen groen, dat hij met enige inspanning kon doen veranderen in een fellere tint die zijn bovenlichaam slank afkleedde. Zijn billen leken daarmee nog prominenter en nog afschrikwekkender en het was met deze machtige billen dat hij wobbelde, zat en het keizerrijk regeerde.
Hij sloeg twee van zijn armen over elkaar en met de andere twee hield hij zijn agenda vast.
"Hm... lunch met de delegatie van de Zortfad... Ik denk dat ik dat maar oversla", mompelde hij. Zijn raadsrobot naast hem sprong overeind.
"Weet u dat zeker, uwe doorluchtigheid? Zij wilden u spreken over een oplossing voor het afvalprobleem. De Zort zijn er niet blij mee dat u hun zonnestelsel aangewezen heeft als universele afvalstortplaats. Ze hebben eerder al het probleem onder de aandacht gebracht en destijds bestond uw antwoord eruit dat u alle vuilstortplaatsen in het universum leeg liet halen om het vuil bij de Zort te laten storten."
"Maar het zijn dan ook wel een enorme zeikerds, nietwaar? We leven nu eenmaal een leven van overvloed en bij een leven van overvloed hoort overvloedig afval. Nu, om de lasten te verdelen neem ik alle overvloed op me en heb ik de Zort toevertrouwd zorg te dragen voor het afval. Lijkt me een mooie manier van regeren, niet? Bovendien; ik kan best naar ze luisteren en meedenken over een oplossing,… maar ik mag ze nu eenmaal niet. En zeker niet voor lunch. Dat constante ge-muteer en de bijpassende vochtigheid vind ik erg onsmakelijk.” Bombastico liet een wind. “Bovendien vreten ze veel te veel en zijn ze te lang van stof, waardoor een lunch al gauw drie standaarddagen duurt. Voordat ze zich netjes voorgesteld hebben, is er al zes uur voorbij. Nou, laat ze maar een brief schrijven... ik heb nog meer te doen zoals... Hm. Een audiëntie van de Mens? Die zijn vrij nieuw, toch?"
"Oh ja, heer. Pas enkele eeuwen geleden traden zij toe tot uw rijk. Hun ras is ongelooflijk lang gebonden geweest aan één planeet en pas recent zijn ze bezig met het bewonen van planeten buiten het eigen zonnestelsel. Erg knullig allemaal."
De keizer van het bekende universum peuterde in zijn ene neusgat. "Ach zo", zei hij bedachtzaam, terwijl hij naar het resultaat van zijn noeste arbeid keek. "Mensen, hm? Nou, vooruit, die mogen wel komen. Lijken me wel grappige mannetjes. Oh, en zorg voor wat technische snufjes voor die barbaren; houten kralen met kunstmatige intelligentie of iets in die geest. Ik vind het fijn als onbekende rassen bang voor me zijn", grinnikte de keizer.

- - -

LUH-3417

Schandalig dat niemand doorheeft dat er een tweede portie Baal Hüte staat.

I'm lovin' it.

[Changshan]

Ik wil wel meer lezen.

[Saarah]

Changshan schreef op 19-06-2005 @ 14:42 :
Ik wil wel meer lezen.

Excuses dat het zo lang moest duren. Ik had het stuk al af voordat ik het eerste deel op het forum zette, maar ik vergat het telkens. Ik heb hierna nog twee delen, gok ik, en als iemand meer wil, zal ik meer moeten gaan schrijven.

- - -

Angst. Angst is één van de meest beproefde manieren om te regeren. Politieke macht moet gezien worden als een stelling. Fysieke macht moet gezien worden als de argumenten die de stellingen bemannen en met straalkanonnen alle twijfel waaraan de stellingen onderhevig zijn simpelweg het bestaan uit knalt. Billo Bombastico was, als keizer van het bekende universum, natuurlijk op de hoogte van deze gang van zaken, maar vond het te weinig flair hebben. Billo Bombastico had zo zijn eigen manieren om zijn politieke macht te onderbouwen.
Er was eens een gelukkig zonnestelsel met acht bewoonde planeten waar miljarden verschillende wezens leefden, liefhadden en met een glimlach op de gerimpelde gezichten stierven. Er was ook eens een keizer die graag een intergalactische hypergolfbaan wilde.
De kale, dorre planeten die overbleven na de volledige verwoesting van al het intelligente leven (en een aantal twijfelgevallen) werden echter niet tot puin vermalen en naar Zortfad getransporteerd. In plaats daarvan werden zij op rij gezet, aan elkaar gesmolten en tenslotte doorstoken met een onuitsprekelijk lange en scherpe planetenboor. Aan het ene einde van de schier eindeloze tunnel werd een gigantische stoel gemaakt waarop de keizer zijn billen neer kon zetten, de rug naar het gat gekeerd, en aan de andere kant werd een klein vizier bevestigd. Het minste zuchtje wind aan de kant van de keizer zou resulteren in een allesverwoestende orkaan van darmgassen aan de andere zijde en dit was de manier waarop Billo Bombastico de macht in zijn keizerrijk verzekerd had. “Flair”, heeft de keizer wel gezegd, “is mijn tweede naam”.


Baal Hüte hing ondertussen uit het raam van zijn ruimteschip en schreeuwde naar de andere voertuigen in de hyperfile. In feite was er niets hyper aan honderden ruimteschepen op rij die stil hingen, maar aangezien het een file was die ontstond door hypersprongen die dreigde te botsen en daardoor geannuleerd werden, heette het toch zo. Bovendien was nu niet het moment voor Hüte om zich te verdiepen in etymologie, daar hij, zoals gezegd, uit het raam hing en schold. Het luchtledige van de ruimte deed hem niet veel, want ook hij wist dat dat reuze meeviel als je gewoon je adem inhield. Achter hem kuchte Proztetnic, de navigator.
"Ja? Wat?"
"Uhm, Kapitein? Ik weet niet of het erg veel zin heeft om zo te schreeuwen. We zullen gewoon geduld moeten hebben, vrees ik." Hij schoof met de ene voet over de andere.
"Geen zin? Man, sodemieter op met dat slappe gezever! We komen misschien wel niet vooruit, maar ik ben zo toch lekker bezig? Op heb je liever dat ik een potje tegen jou ga schreeuwen? Nee? Nou dan! Opsodemieteren en laat mij mijn werk doen! Ik representeer verdomme het menselijk ras, niet jij, dus vertel mij niet hoe ik me moet gedragen!"
Hüte stak zijn hoofd weer uit het raam. "Hey, kloteklapper! Rot eens op met dat smerige stuk ruimteschroot van je? M'n dode oma rijd nog beter! Watje!" En Proztetnic liep zuchtend weg.


De keizer van het universum liet een harde wind die door de troon van gelatine blubberde. Hij gniffelde en keek trots om zich heen. Zijn vader, de oude keizer Farpzorx de Twaalfde had zijn eigen troon overgedaan aan Billo Bombastico in zijn testament. Het was een prachtige zetel van suggestieve antimaterie die, in plaats van simpelweg wat golflengten op het netvlies af te schieten en zo wat simpele kleurtjes te maken, het effect had dat hij de hersengolven van de toevallige kijker op te sporen, op te vangen wat deze persoon het allermooiste zou vinden, dit te vermenigvuldigen met zichzelf en het resultaat te projecteren in de geest van de kijker. Het was een ongelooflijk geavanceerd stuk techniek en niemand wist waar de oude keizer het vandaan had gehaald. Wetenschappers uit alle dimensies schaarden zich om de oude keizer om na zijn dood het wonder te mogen onderzoeken, maar de oude keizer hield voet bij stuk: de troon moest, na de nodige aanpassingen op het gebied van zetelvergroting, overgaan op zijn zoon rondgebilde Billo Bombastico. Daags nadat de oude keizer met de grootste plechtigheid en een legendarische hoeveelheid broodjes ham en/of kaas begraven was, aanschouwde Bombastico de troon, sprak hij de woorden “Wat een lelijk pokkending”, en gooide hij het uit het raam. Hij liet direct een winddoorlatende troon van kleverige, felroze gelatine maken en was dolgelukkig. Sinds die dag is de algemene opinie dat Billo Bombastico, keizer van het bekende universum, in het geheel geen smaak of flair heeft.
Voor Bombastico, of eigenlijk beneden hem, werd een aantal wezens verslonden door een stel Vorg. De Vorg waren intelligente wezens, maar hadden eeuwen geleden besloten dat aan niemand te laten merken, aangezien het opeten van alles wat je tegenkomt en vooral andere intelligente wezens, niet werd verwacht van intelligente wezens. Dus deden ze of ze dom waren en aten ze elke dag hun buikjes rond. Vandaag bestond hun maal uit de helft van de delegatie van Zort. De overige helft zat op de knieën naast de troon en riep "Dank u!" na de keizerlijke wind. Ze bibberden van angst.
Iedereen bibberde van angst voor de keizer. Niet alleen vanwege zijn billen, maar voornamelijk vanwege zijn planetenkanon. Wanneer je als Zortfad het advies een brief te schrijven negeert en alsnog de keizerlijke kamer binnen komt muteren, dan kreeg je de spreekwoordelijke en soms letterlijke wind natuurlijk van voren. De planeet Zort was inmiddels verwoest en de keizer had opzettelijk pas daarna de halve delegatie voor de Vorg geworpen. Zes wezens op een totaal van zestien biljoen maken niet veel uit. Op een totaal van slechts twaalf had het natuurlijk meer impact. “Flair”, zei de keizer slechts, “is mijn tweede naam.”

- - -

LUH-3417

[Changshan]

Leukig, wil meer. Ik hoor het wel als ik moet gaan mierenneuken, zag enkele kleine slordigheidjes.

Ben ik gek op. Mierenneuk maar zoveel je wilt.

LUH-3417

[Changshan]

Angst. Angst is één van de meest beproefde manieren om te regeren.

Niets mis met de intentie van dit begin, maar angst is op zich geen 'manier' om beleid te voeren, toch?

maar aangezien het een file was die ontstond door hypersprongen die dreigden te botsen en daardoor geannuleerd werden,

Op heb je liever dat ik een potje tegen jou ga schreeuwen?

Op = Of

die, in plaats van simpelweg wat golflengten op het netvlies af te schieten en zo wat simpele kleurtjes te maken, het effect had dat hij de hersengolven van de toevallige kijker op te sporen, op te vangen wat deze persoon het allermooiste zou vinden, dit te vermenigvuldigen met zichzelf en het resultaat te projecteren in de geest van de kijker.

De infinitivi na 'het effect had dat' moeten verbogen worden, om de zin kloppend te maken.

Wanneer je als Zortfad het advies een brief te schrijven negeert en alsnog de keizerlijke kamer binnen komt muteren, dan kreeg je de spreekwoordelijke en soms letterlijke wind natuurlijk van voren.

en

Zes wezens op een totaal van zestien biljoen maken niet veel uit. Op een totaal van slechts twaalf had het natuurlijk meer impact.

Voor beiden: verschil in tijdgebruik bij werkwoorden. Graag één tijd kiezen.

Zie daar de intergalactische mierenneuk.