Wat doet u?

[Shitonya]

Je hebt een vriend/in ( vriendschappelijk of in een relatie ) en die zie je zichzelf letterlijk en figuurlijk naar de klote helpen richting dood. Maar degene weigert hulp om tal van redenen die ook nog eens best te begrijpen zijn als je erover nadenkt. Als je over hulp begint, krijg je steeds ruzie, oftewel: praten helpt niet meer. er zit niets anders op dan toekijken hoe hij/zij zichzelf naar de dood werkt.

Hoe ga je hiermee om?
Geen reacties van "hem/haar naar een arts slepen, hulp opdringen, praten of weet ik het wat"

TS: ik zou zeker bij hem/haar blijven als vriendin. De relatie of vriendschap niet opgeven en hem/haar zelf proberen te helpen, goedschiks of kwaadschiks. Als degene zich niet wil laten helpen door professionele hulp, dan probeer ik het wel. Ik laat nooit mijn vriend, of een goede vriend(in) zomaar doodgaan voor mijn ogen.

-drugs: dan jat ik zijn/haar bankpas/geld en gooi ik de drugs die ik vind weg. Sluit ik degene op en laat degene, hoe moeilijk het ook is, zelf afkicken.
- alcohol: zelfde verhaal
- anorexia/boulimia: zelfde verhaal maar dan iets aangepast
- elk ander soort verslaving ook, behalve depressie. Want zoiets kun je niet verhelpen in je eentje.

Shitonya schreef op 29-06-2005 @ 13:02 :
-drugs: dan jat ik zijn/haar bankpas/geld en gooi ik de drugs die ik vind weg. Sluit ik degene op en laat degene, hoe moeilijk het ook is, zelf afkicken.
- alcohol: zelfde verhaal
- anorexia/boulimia: zelfde verhaal maar dan iets aangepast
- elk ander soort verslaving ook, behalve depressie. Want zoiets kun je niet verhelpen in je eentje.

Ik ben wel benieuwd hoe dat 'zelfde verhaal maar dan iets aangepast' er bij anorexia dan precies uit ziet... En waarom kan je die eerdere dingen wel 'verhelpen' in je eentje, maar een depressie niet? Denk je dat drugs/alcohol/eetstoornissen alleen maar een verslaving zijn en verder niets? Zelf denk ik dat die dingen vaak toch wel ontstaan uit het één of ander (bv. een depressie) en dat je ze niet op kunt lossen enkel en alleen door mensen de middelen waaraan ze verslaafd zijn te ontnemen.

[Stefanie]

Heel moeilijk Ik heb werkelijk geen idee wat je in zo'n situatie zou moeten doen. Wat ik wel weet is dat je ontzettend moet oppassen dat je niet meegesleurd wordt in die malaise.

[Neiu]

Het is heel moeilijk om je rol te bepalen, zeker als het volwassen mensen zijn (zeg 19-30). Ik wil niet bemoederend zijn, maar ook zeker de ogen niet sluiten voor wat er gebeurt. Het hangt af hoe dicht ik bij de persoon sta.
Twee vrienden van mij zijn alcoholverslaafd en dat gaat nog wel redelijk, maar bij een ben ik benauwd dat het vandaag of morgen misgaat. Zodra ik er echter iets van zeg, schiet hem dat onmiddellijk in het verkeerde keelgat, wat ik overigens ook niet vreemd vind. Ik kan hem eigenlijk niet helpen, want er zijn veel onderliggende problemen waar hij professionele hulp voor nodig heeft, maar waar hij volgens hemzelf al vijf jaar niet aan toe is.
De ander heeft een dermate uitgebreid sociaal leven dat zijn drinkpatroon nog onder sociaal drinken valt. Om hem maak ik me minder zorgen, omdat hij er wel over praat en bezig lijkt te zijn met de verwerking van de onderliggende problemen. Soms ergert hij zich ook aan bepaalde kennissen en vrienden van hem die op hetzelfde probleem af lijken te stevenen. Ik denk niet dat hij er alleen uitkomt, maar hij heeft veel mogelijkheden waar hij zich van bewust is en tzt zal hij daar denk ik ook gebruik van maken. Hij heeft al eens een stoppoging gedaan, maar daar is hij zo ziek en trillerig van geworden dat hij maar weer is gaan drinken.

Ik denk trouwens dat ik van al deze problemen het minst met eetproblemen om zal kunnen gaan. Ik begrijp dat namelijk ECHT niet en ik heb geen idee hoe ik iemand daarbij zou kunnen helpen, behalve deze persoon aan goede hulp te helpen.

@Shitonya: je oplossingen zijn imo alleen maar symptoombestrijding, zoals ook Leonoor al eerder postte. De onderliggende problemen blijven liggen en zullen zich op een andere manier gaan presenteren tot er naar een oplossing en dus meestal professionele hulp gezocht wordt.

[Suusjuhh]

Ik zou iemand uiteraard proberen te helpen, maar als dat niet werkt afstand nemen. Iemand die niet geholpen wil worden aan iets als drugs/alcohol heeft op dat moment schijt aan iedereen. Iemand die een verslaving heeft, geeft op dat moment niks om een ander. Als hij/zij dus absoluut niet geholpen wil worden, wat iedereen ook probeert zou ik er afstand van nemen omdat dat het beste is, ook voor die persoon zelf. Hij/zij moet dan zelf tot het inzicht komen dat het verkeerd gaat en moet daardoor misschien wel even door een diep dal gaan waarin hij beseft dat het zo niet meer gaat. En ja, daar moet je hem even voor laten vallen om hem het te laten inzien. En als hij/zij dan naar je toekomt kun je hem helpen. Dat doe je dus niet door zijn bankpas, geld en drugs weg te gooien. Geloof me, dat werkt niet want iemand die verslaafd is heeft vrijwel altijd ook andere problemen of problemen waardoor hij juist verslaafd is geraakt. Natuurlijk moet iemand afkicken, maar daar is het probleem nog niet mee opgelost. Je zegt dat je een depressie niet in je eentje kunt verhelpen en de verslavingen wel. Dat is dus absoluut niet waar. Iemand die verslaafd is moet afkicken en het belangrijkste: therapie krijgen. Verslaafden zijn bijna nooit alleen lichamelijk verslaafd, maar ook psychisch. Ze moeten inzicht krijgen in het waarom en hoe hij verslaafd is geraakt en hoe het anders moet. Veel verslavingen gaan dus vaak gepaard met psychische problemen. Dit kun je dus nooit oplossen met alleen het stoppen of weghouden van drugs/alcohol.
Ik heb het overigens nu dus niet over eetstoornissen of depressies omdat ik daar wat minder vanaf weet.

[Shitonya]

Leonoor schreef op 29-06-2005 @ 13:16 :
Ik ben wel benieuwd hoe dat 'zelfde verhaal maar dan iets aangepast' er bij anorexia dan precies uit ziet... En waarom kan je die eerdere dingen wel 'verhelpen' in je eentje, maar een depressie niet? Denk je dat drugs/alcohol/eetstoornissen alleen maar een verslaving zijn en verder niets? Zelf denk ik dat die dingen vaak toch wel ontstaan uit het één of ander (bv. een depressie) en dat je ze niet op kunt lossen enkel en alleen door mensen de middelen waaraan ze verslaafd zijn te ontnemen.

dat is wel het makkelijkste om mee te beginnen. Eerst de meest lichamelijke schadelijke dingen ontnemen en daarna pas de onderliggende problemen. Zo ook met eetstoornissen. Eerst redelijk "normaal" eten, daarna de dingen die daaronder schuilen. En als je niet meer verslaafd bent, ben je in je humeur alweer "iets" opgeklaard zodat die persoon dan wel misschien is bereid professionele hulp te gaan zoeken.

Trouwens, een psychiater verteld je toch meestal dingen die je al wist en kan je uitleggen hoe je in elkaar steekt, als je dat zelf nog niet wist. De praktijk moet je toch zelf doen met wat steun van bijvoorbeeld vrienden. De verslavings producten zou ik zoveel mogelijk ontnemen, ik zou gewoon altijd voor ze klaarstaan, naar ze luisteren en hulp bieden. Als degene dat echt niet wilt, dan zal degene me eerst moeten vermoorden. Want iemand waar ik veel om geef of van hou laat ik echt niet "zomaar" langzaam ( of snel ) dood gaan

[Akilina]

Ik vind het vaak zo met verslavingen (ik denk dan vooral aan zware alcohol- of drugsverslavingen) dat er niet genoeg ingegrepen kan worden met huidige wet- en regelgeving.

Natuurlijk is het zo dat de persoon die verslaafd is hier zelf voor kiest en dat het toch die persoon zijn keuze is geweest, maar ik vind ook dat mensen soms te verslaafd zijn of te diep in de problemen zitten om er zelf nog uit te komen. Als mensen bijvoorbeeld zwaar verslaafd zijn aan harddrugs en dit ten koste gaat van die persoon zijn geestestoestand en lichamelijke condities en die persoon in gevaar verkeert (en ook andere mensen schade toebrengt, zoals bij een verslaafde ouder met een kind of iets dergelijks), dan vind ik dat deze persoon (als het niet lukt om tot hem door te dringen) eigenlijk verplicht opgenomen zou moeten worden. Als deze persoon dan afgekickt is en z'n leven weer een beetje op orde heeft, kan hij pas echt uit vrije keuze een beslissing maken met betrekking tot zijn verslaving. Als die persoon vervolgens weer opnieuw verslaafd zou raken dan is het misschien maar beter voor een mogelijke hulpkreet van die persoon open te blijven staan, maar hem niet te dwingen van zijn verslaving af te komen, omdat hij het dan misschien echt niet anders wil. Maar ik denk dat in de meeste gevallen de mensen achteraf alleen heel blij en dankbaar zijn dat er achteraf is ingegrepen.

Nu op dit moment is het gewoon niet mogelijk om als ouder of partner (of wie dan ook) iemand te laten opnemen als die persoon meerderjarig is, maar iedereen er getuige van is hoe die persoon langzaam gewoon zelfmoord pleegt en zichzelf de vernietiging in helpt en er niet meer door te dringen valt tot iemand. Dat vind ik een slechte zaak. Ik vind wel degelijk dat mensen in uiterste gevallen tegen zichzelf beschermd zouden moeten worden.

[Blood Fire Rage]

Zoveel mogelijk. Praten, dwang, anderen er bij betrekken, alles. Maar soms is het (hetgene waar degene aan onderdoor gaat) heel volhardend.

Ik heb er al meerdere door drugs en een kutlifestyle verloren zien gaan. Dat is niet leuk. Depressies en andere psychische shit komt naar mijn ervaring vaak wel weer goed.

[Redhair]

Shitonya, je praat er wel erg makkelijk over. Een vriendin van me heeft ano en haar vriend doet ook dat soort dingen. Haar dwingen te eten, echt dwingen, haar niet naar de wc laten gaan zodat ze niet kon braken, haar opsluiten en pas als ze iets wilde eten weer naar de huiskamer laten komen. Het werd zo erg dat zij gewoon voor zijn ogen ging braken, omdat ze niet anders kon. Ze moest wel braken.
Haar anorexia is er niet minder op geworden.

En met drugs net zo. Een paar jaar geleden was mijn beste vriend aan de drugs. Ik heb wel ook geld afgepakt, zijn drugs in het water gegooid, allemaal van dat soort dingen. Maar drugs en geld kreeg of jatte hij wel weer. Nu is hij dood, en dat is echt kut, maar ik kon hem toch niet helpen, dus het is ook rustig.

Je kan iemand niet helpen. Steunen, er voor hem/haar zijn, dat kan en is goed. Het is het beste om die mensen niet te laten vallen, omdat ze zich dan (nog) waardelozer voelen en zichzelf verder in de shit werken. Alleen als je er zelf onderdoor gaat moet je wel voor jezelf kiezen.

[megas]

Het klinkt heel cru, maar als mensen niet geholpen willen worden en jij gaat daar aan kapot kun je het beste afstand nemen. Anders word je inderdaad meegezogen in andermans ellende. Als je rustig en duidelijk uitlegt wat het gedrag met je doet, en dat dat de reden is dat je er niet meer tegen kan, dan is diegene een ontieglijke klootzak als ze dat niet begrijpen. Je kunt niet van iemand verlangen buiten zijn grenzen te gaan zonder daar zelf wat voor in te leveren.

x

Shitonya schreef op 30-06-2005 @ 00:31 :
dat is wel het makkelijkste om mee te beginnen. Eerst de meest lichamelijke schadelijke dingen ontnemen en daarna pas de onderliggende problemen. Zo ook met eetstoornissen. Eerst redelijk "normaal" eten, daarna de dingen die daaronder schuilen. En als je niet meer verslaafd bent, ben je in je humeur alweer "iets" opgeklaard zodat die persoon dan wel misschien is bereid professionele hulp te gaan zoeken.

Denk je niet dat als het zo verschrikkelijk simpel was er veel minder mensen een eetstoornis zouden hebben en alle mensen beter uit een kliniek zouden komen?

Ik denk btw dat het andersom juist eerder beter zal werken, mensen eten niet voor niets niet goed. Ik denk ook niet dat beter eten het humeur van iemand op zal klaren: dat niet eten is over het algemeen een gevolg van onderliggende dingen, niet andersom. (Ik denk dat je iemand door hem of haar alleen te dwingen te eten (wat ook al een stuk lastiger is dan iemand iets ontnemen) iemand zich nog veel en veel rotter laat voelen. En dat is, lijkt mij, niet wat je voor ogen hebt.)

[Shitonya]

Er zijn natuurlijk extreme gevallen. Maar ik zou gewoon alles proberen wat mogelijk is. En als echt niets, maar dan ook echt niets helpt, dan pas leg ik me erbij neer. Ik zeg ook niet dat zo'n persoon zo makkelijk is geholpen, maar je hebt ook "vrienden" die de moed al snel opgeven. Als iemand een paar keer zegt "ik hoef geen hulp, ik wil dood" bijvoorbeeld en een ander denkt "oke, dan kan ik niks meer doen, ik weet ook niet wat ik moet doen, ik wil er niet in mee gesleurd worden ...etca" dan is dat wel heel makkelijk gedaan.

En iemand is niet meteen een zwaar geval. In de "begin fase" zou je als vriend/in al kunnen ingrijpen, maar meestal zijn mensen te egoistisch en te blind om problemen van anderen snel in te zien waardoor ze te laat zijn.

Je wilt geen reacties van "hem/haar naar een arts slepen, hulp opdringen, praten of weet ik het wat"...dan wil je dus de reacties van sommige mensen niet horen.

Zelf zou ik iemand niet in de steek laten, iig niet zomaar, daar moet wel heel veel voor gebeuren dan. Ik zou proberen er te zijn voor de vriend(in). Ik zou geen dingen wegnemen of wat dan ook, ik ben niet 24/7 bij iemand in de buurt en ik geloof dus ook niet dat het zin heeft (om de al genoemde redenen, maar ook omdat ik denk dat iemand genoeg mogelijkheden heeft om toch te doen wat hij of zij wil doen). Ik ben ook niet zo naïef om te geloven dat ik hem/haar kan helpen (op wat voor manier dan ook). Er zijn mensen die er jaren voor gestudeerd hebben en die jaren ervaring hebben in de begeleiding van mensen met bv. een verslaving, die er onderzoek naar gedaan hebben, enz. Ik geloof niet dat ik beter weet hoe het in elkaar zit dan die mensen, zou fijn zijn als dat zo was. Wel denk ik dat de omgeving van een persoon heel belangrijk is en dat je als omgeving van iemand niet in de steek moet laten op momenten dat iemand het moeilijk heeft.

In het echt meegemaakt met drugs.

Uiteindelijk vriendschap verbroken, bij de persoon waar het om ging draaide diens leven alleen nog maar om drugs gebruiken en stoned zijn, rijden onder invloed ook, anderen in direct gevaar brengen. Op het laatst zelfs 24 uur per dag lang.

Verder zag ik in dat hij een serieus gevaarlijk psychisch probleem had, hoe of wat het probleem is, kan ik niet precies zeggen, maar hij stelde zich obsessief naar mij op. Zodanig obsessief, dat hij mij niet meer met rust liet. Daarbij komt nog dat hij geen enkele vorm van verantwoordelijkheidsgevoel bezit. Het was me al wel eens eerder opgevallen, maar het ging dan steeds om kleine dingetjes, zo klein, dat ik dacht: ik zie het verkeerd.

24 uur per dag telefoontjes, achtervolgingen,'s nachts ineens een auto voor de deur, opzoeken op mijn werk, dreigmail, enz.

Dit leidde er zelfs toe dat ik uiteindelijk ontslagen werd.
Die beslissing werd genomen naar aanleiding van een flinke ruzie.
Ik was aan het werk, ineens stond de bewuste persoon daar, begon me uit te schelden en gaf me een pak slaag. 10 man keek toen toe maar men deed niets. Het ontslag kwam omdat ik volgens mijn baas het probleem veroorzaakte en niet de andere persoon.

Ja, zo krom kan het gaan. De persoon manipuleerde mijn hele omgeving en maakte alles kapot, zelfs veroorzaakte hij een enorm conflict tussen mij en mijn ouders. Goede vriendschappen zijn door hem verloren gegaan. Ik kan niet meer met die mensen omgaan, want hij zou me er opwachten en me in elkaar slaan.

Nu, 3 jaar later, is hij onlangs weer opnieuw begonnen met mij telefonisch lastig te vallen. Hopeloos. Ik voel mij ook nu nog steeds niet op mijn gemak. Hij kan gewoon niet ophouden met stalken.

In dit geval weigerde hij zelf in te zien dat hij hulp nodig had. Hij draaide het zelfs om en zorgde ervoor dat ik hulp nodig had.

En ondertussen slikte hij zijn antidepressiva weg met bier en joints...

Shitonya, je bent véél te kort door de bocht. Alleen symptoombestrijding helpt gewoon niet, zoals Redhair bijvoorbeeld ook al meldde. Het gaat om de redenen voor drugsgebruik, eetstoornissen en wat al niet meer. Als je mensen gaat dwingen, gaat opsluiten en al dat soort dingen meer, krijg je niet alleen een verstoorde machtsrelatie, maar is het vertrouwens in jou ook weg omdat je zulke dingen doet. Dat is, lijkt me, toch wel het laatste wat je wilt als je iemand wilt helpen. Het weghalen van de symptomen zou kunnen helpen, maar de meeste mensen voelen zich lange tijd daarna nog slechter dan met weinig eten of veel drugs gebruiken. Op korte termijn werkt het dus niet (denk alleen al eens aan de ontwenningsverschijnselen, niet alleen lichamelijk, maar vooral psychisch.)

Natuurlijk zijn mensen egoïstisch en (vooral) blind, maar het is dan aan jou als vriend de taak om ze langzaam ervan proberen te overtuigen dat het niet goed is wat ze doen, dat ze er zelf niet gelukkiger van zullen worden, dat soort dingen. Je mag wat mij betreft geen eigen rechter gaan spelen: ten eerste helpt het niet, en ten tweede helpt het de relatie tussen jullie twee niet.

Hulp geven moet je als goede vriend overlaten aan de daartoe bevoegde instanties, steun geven is iets wat je gewoon onvoorwaardelijk moet doen, en mensen opsluiten zodat ze kunnen afkicken vind ik mensonterend en zou bovendien nog wel eens gevaarlijk kunnen zijn ook.

[Shitonya]

Leonoor schreef op 01-07-2005 @ 05:54 :
Je wilt geen reacties van "hem/haar naar een arts slepen, hulp opdringen, praten of weet ik het wat"...dan wil je dus de reacties van sommige mensen niet horen.

Nee, ik wil de standaard, voorspelbare reacties niet horen. Als ik de antwoorden al kan voorspellen zou ik dit topic niet hoeven aan te maken.

En Krummel, ik zei ook dat je eerst moet beginnen met de symptoombestrijding en daarna de onderliggende oorzaken. De oorzaken zijn niet levensbedreigend, de symptomen wel. Daarom is het belangrijk eerst zo snel mogelijk de symptomen te laten verdwijnen of te minderen. Dat kost ook veel minder tijd dan de onderliggende problemen.

Shitonya schreef op 01-07-2005 @ 13:33 :
De oorzaken zijn niet levensbedreigend, de symptomen wel. Daarom is het belangrijk eerst zo snel mogelijk de symptomen te laten verdwijnen of te minderen. Dat kost ook veel minder tijd dan de onderliggende problemen.

Ik dacht dat je het had over mensen die niet zo levensbedreigend bezig waren?

En iemand is niet meteen een zwaar geval. In de "begin fase" zou je als vriend/in al kunnen ingrijpen, maar meestal zijn mensen te egoistisch en te blind om problemen van anderen snel in te zien waardoor ze te laat zijn.

Er zijn natuurlijk extreme gevallen.

Zoals ik zei, ik snap je punt wel, en als het echt levensbedreigend is zou ik het misschien ook wel doen ook nog, maar ik vind dat het moreel gezien gewoon niet kan als dat niet het geval is. Omdat je dus onder andere de vertrouwensrelatie beschadigd.

Shitonya schreef op 30-06-2005 @ 23:09 :
En iemand is niet meteen een zwaar geval. In de "begin fase" zou je als vriend/in al kunnen ingrijpen, maar meestal zijn mensen te egoistisch en te blind om problemen van anderen snel in te zien waardoor ze te laat zijn.

Nou ben ik en niet egoistisch en niet blind, toch liep de zaak enorm uit de klauwen. De beginfase waar jij het over had was bij mijn "vriend" slechts 3 weken. Per week verslechterde de situatie.

Waarschijnlijk liggen er jaren aan zelfcomplex etc. vooraf. De drugs was de trigger om totaal te ontsporen. Soms is het gewoon een verloren zaak en kun je beter ieder zijn eigen weg laten gaan.

[Shitonya]

Krummeltje schreef op 01-07-2005 @ 15:29 :
Ik dacht dat je het had over mensen die niet zo levensbedreigend bezig waren?



Zoals ik zei, ik snap je punt wel, en als het echt levensbedreigend is zou ik het misschien ook wel doen ook nog, maar ik vind dat het moreel gezien gewoon niet kan als dat niet het geval is. Omdat je dus onder andere de vertrouwensrelatie beschadigd.

als het nog niet levensbedreigend is moet je juist al proberen de ander op de goede weg te helpen, want dan heb je de meeste kans dat je nog iets voor degene kan doen zonder al teveel dwang. Als het een crisisgeval is geworden, is het meestal al te laat en kun je helemaal niets meer doen.

En Deto, je hebt wel gelijk. Niet iedereen valt te helpen, maar ik ben van mening dat de meeste wel geholpen kunnen worden als je "op tijd" bent in ieder geval.

Shitonya schreef op 01-07-2005 @ 13:33 :
Nee, ik wil de standaard, voorspelbare reacties niet horen. Als ik de antwoorden al kan voorspellen zou ik dit topic niet hoeven aan te maken.

En dus moeten mensen die wel zo zouden reageren gaan liegen over wat ze zouden doen?

[Quiana]

Shitonya schreef op 01-07-2005 @ 13:33 :
En Krummel, ik zei ook dat je eerst moet beginnen met de symptoombestrijding en daarna de onderliggende oorzaken. De oorzaken zijn niet levensbedreigend, de symptomen wel. Daarom is het belangrijk eerst zo snel mogelijk de symptomen te laten verdwijnen of te minderen. Dat kost ook veel minder tijd dan de onderliggende problemen.

Ik denk niet dat het zo simpel ligt, dat je gewoon de symptonen
verbiedt, bijv het eetpatroon zo goed als normaliseert en dán pas
aan de slag gaat met de onderliggende zaken.

De symptonen zijn er niet voor niets, iemand vlucht niet
voor niets in verdovende middelen of in (niet) eten, maar doet
dat uit nood, om te overleven..

En hoewel je zegt dat je het niet hebt over mensen die echt
levensbedreigend bezig zijn, op het moment dat iemand zelf niet meer stoppen kan en een ánder moet ingrijpen, denk ik dat je
het wel over een zekere ernst hebt.. Waarbij je de symptonen
niet zomaar kunt scheiden van de oorzaken.

Want als destructief gedrag de enige manier (lijkt) is om te
overleven voor iemand, zal er ook altijd wel weer iets anders
(destructiefs) gevonden worden om de nood te kunnen uiten
wanneer de symptonen bijv 'verboden' worden, tenzij diegene
de nodige kennis/handvatten krijgt om op een constructieve
manier met dingen om te (leren) gaan.

Mij lijkt dan ook dat er een combinatie van hulp geboden zou
moeten worden; gericht op de symptonen, maar tegelijkertijd
óók op de onderliggende problematiek.

En ik denk dat de gemiddelde vriend(in) die hulp niet bieden kan..

Shitonya schreef op 01-07-2005 @ 18:28 :
als het nog niet levensbedreigend is moet je juist al proberen de ander op de goede weg te helpen, want dan heb je de meeste kans dat je nog iets voor degene kan doen zonder al teveel dwang. Als het een crisisgeval is geworden, is het meestal al te laat en kun je helemaal niets meer doen.

En Deto, je hebt wel gelijk. Niet iedereen valt te helpen, maar ik ben van mening dat de meeste wel geholpen kunnen worden als je "op tijd" bent in ieder geval.

Ja, idd. niet iedereen laat zich ook helpen. Kern van het probleem is vaak dat de persoon zelf absoluut geen hulp wil. En deze dus ook weigert. Ga je hem/haar dan helpen, dan kan die persoon weleens doorslaan.

Erg moeilijk gebied, mensen die "te diep weggezakt zijn", zijn zonder professionele hulp niet altijd zomaar op te lappen.

Op tijd zijn kan wel helpen denk ik zelf ook, echter als de persoon in kwestie zichzelf niet 100% eerlijk of open opstelt, wordt het al gauw steeds moeilijker om te helpen.

[Nienna*]

Ik probeer diegene te shockeren met het eigen ziektebeeld. Dat is wel moeilijk en werkt denk ik ook vaak niet.
Daarnaast zal ik proberen er voor diegene te zijn, mits ik veel om diegene geef, natuurlijk. Destijds heb ik een vriendin gehad waar ik veel mee praatte die zichzelf ook iets aan wilde doen. Ik heb haar toen geshockeerd met waar ze mee bezig was en toevallig heeft dat geholpen.
Toch, hoe standaard ook, zou ik proberen hulp van buitenaf te zoeken. Mijn eigen ouders, zijn/haar ouders en daarnaast ook de huisarts en op verwijzing daarvan een psycholoog/psychiater.

[megas]

Leonoor schreef op 01-07-2005 @ 05:54 :
Wel denk ik dat de omgeving van een persoon heel belangrijk is en dat je als omgeving van iemand niet in de steek moet laten op momenten dat iemand het moeilijk heeft.

De omgeving is heel bepalend, absoluut. Maar wat doe je als je er zelf kapot aan gaat? Ik weet dat iemand in zo'n situatie niet rationeel kan denken, en dat het daarom moeilijk is ze wijs te maken wat ze anderen aandoen. Maar op een gegeven moment moet het wel klaar zijn, je moet uiteindelijk wel voor jezelf kiezen, hoe moeilijk dat ook is.

x

[Daboman]

Shitonya schreef op 29-06-2005 @ 13:02 :
Je hebt een vriend/in ( vriendschappelijk of in een relatie ) en die zie je zichzelf letterlijk en figuurlijk naar de klote helpen richting dood. Maar degene weigert hulp om tal van redenen die ook nog eens best te begrijpen zijn als je erover nadenkt. Als je over hulp begint, krijg je steeds ruzie, oftewel: praten helpt niet meer. er zit niets anders op dan toekijken hoe hij/zij zichzelf naar de dood werkt.

Hoe ga je hiermee om?
Geen reacties van "hem/haar naar een arts slepen, hulp opdringen, praten of weet ik het wat"

Ik zou enige gedachtengangen aanbieden die het makkelijker moeten maken om de toestand te relativeren. Kortom, ik help zo'n iemand niet maar geef hem de mogelijkheid om zichzelf te helpen. En dan natuurlijk niet richting de dood

Zou het verder wel erg vervelend vinden en een luisterend oor bieden. Ik zou hem/haar in ieder geval zeker niet naar de dood laten toewerken en weigeren te geloven dat dat de enige optie. Ik geloof ook niet dat er psychologisch gezien nooit een oplossing is om iemand ergens uit te helpen. Het kan altijd. Maar het kan niet altijd direct resultaat geven en dat is een groot verschil.

[Suusjuhh]

Iedereen zegt hier wel dat ze diegene zullen helpen tot de dood, maar zo makkelijk is het echt niet. Aan een drugsverslaafde kun je zelf ook kapot aan gaan. Het is heel moeilijk om zo iemand te blijven steunen na wat hij anderen mensen allemaal aandoet. Ze stelen, liegen, bedriegen en ze geven op dat moment echt niet om jou, om niemand, behalve om zichzelf en drugs wat ten koste gaat van alles. Ze kunnen je zoveel aan doen waardoor je hem gewoon niet meer kan of zelfs wil helpen. Je hebt ook nog een eigen leven en op een gegeven moment moet je voor jezelf kiezen, anders zul je je hele leven met iemand bezig zijn die misschien niet meer te redden valt en daardoor niet alleen zijn eigen maar ook jouw leven kapot maakt.

[moenbase]

het uitmaken, kiest ie/ze niet voor jou, dan "so be it". misschien nog een paar keer mee naar bed gaan, gevoels uitschakelen, en so be it. volgende keer beter

megas schreef op 02-07-2005 @ 17:14 :
De omgeving is heel bepalend, absoluut. Maar wat doe je als je er zelf kapot aan gaat? Ik weet dat iemand in zo'n situatie niet rationeel kan denken, en dat het daarom moeilijk is ze wijs te maken wat ze anderen aandoen. Maar op een gegeven moment moet het wel klaar zijn, je moet uiteindelijk wel voor jezelf kiezen, hoe moeilijk dat ook is.

Tot nog toe sta ik nog steeds overeind. Ik zie niet zo in waarom je iemand per se wijs moet maken wat ze anderen aan doen...? Ik vind het niet om anderen gaan...iig niet in eerste instantie. Iemand doet echt niet zo omdat hij of zij mij of iemand anders in zijn of haar omgeving wil kwetsen oid. Als hij of zij de keuze had zou hij of zij het waarschijnlijk ook niet doen.

Misschien dat het anders is qua er mee omgaan als het bv. één van m'n zusjes is, maar dan nog, ik zal er altijd voor iemand zijn die het moeilijk heeft. En als ik het er moeilijk mee heb, dan zeg ik dat wel en dan kijken we wel wat we daar mee doen, maar iemand in de steek laten zou ik niet doen.

Als de situatie is zoals Suusjuhh omschrijft dan is het wel weer anders, maar daar heb ik geen ervaring mee, dus daar kan ik geen mening over geven. (Al denk ik dat ik het ook dan toch iig lang vol zou (proberen te) houden.)

[Daboman]

Suusjuhh schreef op 03-07-2005 @ 02:11 :
Iedereen zegt hier wel dat ze diegene zullen helpen tot de dood, maar zo makkelijk is het echt niet. Aan een drugsverslaafde kun je zelf ook kapot aan gaan. Het is heel moeilijk om zo iemand te blijven steunen na wat hij anderen mensen allemaal aandoet. Ze stelen, liegen, bedriegen en ze geven op dat moment echt niet om jou, om niemand, behalve om zichzelf en drugs wat ten koste gaat van alles. Ze kunnen je zoveel aan doen waardoor je hem gewoon niet meer kan of zelfs wil helpen. Je hebt ook nog een eigen leven en op een gegeven moment moet je voor jezelf kiezen, anders zul je je hele leven met iemand bezig zijn die misschien niet meer te redden valt en daardoor niet alleen zijn eigen maar ook jouw leven kapot maakt.

Jup. Daarom moet je ze ook niet helpen, maar zorgen dat ze zichzelf kunnen helpen

[cagie]

Ik zelf zou diegene proberen zoveel mogelijk te steunen waar het mogelijk is. Uit eigen ervaring weet ik dat ook je ergens een bepaalde afstand moet houden. Ik liet me volledig meeslepen in de problemen van een vriendin waardoor ik er zelf ook bijna aan onder door ging. Maar ondanks de afstand zou ik haar nooit laten vallen. Ik heb me toen wel gerealiseerd dat ik haar niet kon (en kan) helpen. Het enigste wat ik deed toen het heel slecht met haar ging is proberen leuke dingen met haar te doen waardoor ze hopelijk even niet aan zelfmoord dacht en daarnaast even geen mogelijkheid had om te automutileren. Verder zorgde ik ervoor dat ik een luisterend oor voor haar was (en nog steeds ben) en dat op momenten dat ze gezelschap wil dat ze altijd naar me toe kan komen. Ik heb geleerd in het afgelopen jaar dat je vrienden met problemen als depressiviteit of verslaving niet zelf helpen.
Verder is in mijn ogen het bestrijden van symptonen zoals het niet eten bij anorexia lang niet zo makkelijk als Shitonya zegt. Een vriendin van mij met anorexia hebben ze ipv naar de psycholoog/ psychiater naar een dietiste gestuurd om aan te komen. In het begin leek het te werken en kwam ze aan. Maar na een half jaar was ze weer terug bij af en at ze weer helemaal niks.

[megas]

Leonoor schreef op 03-07-2005 @ 09:05 :
Tot nog toe sta ik nog steeds overeind. Ik zie niet zo in waarom je iemand per se wijs moet maken wat ze anderen aan doen...? Ik vind het niet om anderen gaan...iig niet in eerste instantie. Iemand doet echt niet zo omdat hij of zij mij of iemand anders in zijn of haar omgeving wil kwetsen oid. Als hij of zij de keuze had zou hij of zij het waarschijnlijk ook niet doen.

Misschien dat het anders is qua er mee omgaan als het bv. één van m'n zusjes is, maar dan nog, ik zal er altijd voor iemand zijn die het moeilijk heeft. En als ik het er moeilijk mee heb, dan zeg ik dat wel en dan kijken we wel wat we daar mee doen, maar iemand in de steek laten zou ik niet doen.

Als de situatie is zoals Suusjuhh omschrijft dan is het wel weer anders, maar daar heb ik geen ervaring mee, dus daar kan ik geen mening over geven. (Al denk ik dat ik het ook dan toch iig lang vol zou (proberen te) houden.)

Het hangt er inderdaad wel van af om wat voor probleem het gaat. Ik heb dit soort dingen met drugsgebruikers en chronische leugenaars meegemaakt, en die doen eigenlijk constant hun omgeving pijn. Duss, sorry als ik niet duidelijk genoeg was, maar ik bedoelde dus vanuit dezelfde context als suusjuhh. Natuurlijk moeten mensen worden geholpen, dat voorop. Maar met bepaalde problemen mag je mensen best vertellen wat ze anderen aandoen, in de hoop dat dát _misschien_ helpt.
Mensen hebben altijd een keuze, hoe oneerlijk of moeilijk die misschien ook is. Een verslaving heet niet voor niets een verslaving, je kunt er niet zonder. Maar zelfs dan heb je nog een wil...

x

megas schreef op 04-07-2005 @ 16:58 :
Mensen hebben altijd een keuze, hoe oneerlijk of moeilijk die misschien ook is. Een verslaving heet niet voor niets een verslaving, je kunt er niet zonder. Maar zelfs dan heb je nog een wil...

Dit snap ik niet helemaal...? Een verslaving is idd niet voor niets een verslaving en natuurlijk heb ook dan nog een wil, maar of alleen wil genoeg is...? En misschien is die wil wel helemaal niet 'stoppen met de verslaving', misschien is dat in sommige situaties wel alleen de wil van de omgeving van een persoon?

Ik denk dat heel veel mensen zich nog rotter gaan voelen als hun omgeving ze ervan probeert te overtuigen wat ze hun omgeving allemaal wel niet aan doen. Ik denk dat veel mensen dat zelf ook heel goed door hebben. En als dat het enige was wat mee zou spelen, dan denk ik dat ze er ook snel mee op zouden houden. De meerderheid zal echt niet verslaafd raken aan wat dan ook omdat hij/zij zijn of haar omgeving wil kwetsen oid.

[Fainne]

Ik zou eigenlijk niet goed weten wat te doen, dat zijn zo'n moeilijke situaties! Ik zou duidelijk willen maken dat die vriendin zo veel voor me betekent, dat ik het niet kan verdragen haar zo te zien aftakelen, en dat ik kapot ga aan het feit dat ze zichzelf de dood intrekt.
maar je weet natuurlijk nooit of ze daar oor voor hebben.

[Farfalla]

Ik heb dit ook meegemaakt met m'n beste vriend toen. Hij was zwaar aan de drugs, en ik was de enige waarmee hij er over praatte/kon praten. Ik had toen wel door dat drugs/geld afpakken enz, geen dondert helpt. Je drijft die ander alleen maar tot het uiterste. Ik had hem beloofd dat ik er met niemand anders over zou praten, maar heb het uiteindelijk toch aan mijn moeder verteld. (Daar was hij achteraf heel dankbaar voor, want het was wel duidelijk dat hij het niet zelf kon). Mijn moeder kende 'm ook goed, en we hebben hem een paar weken bij ons thuis laten af laten kicken. Dat was heel erg moeilijk, hij mocht het huis niet uit en hij we hadden hem ook overtuigd drugsdealers aan te geven bij de politie, dus was er het gevaar dat ze met hem kwamen afrekenen . Ik ben toen al die tijd bij hem gebleven, heb met hem gepraat, gehuild enz. Het kostte heel veel energie, maar na 3 weken was hij al zó anders. Na een tijdje 'mocht' hij weer weg, en hij is toen ook aan een nieuwe opleiding begonnen. Hij had nog 1x een terugval, maar heeft daarna geen drugs meer aangeraakt. Wel is het heel jammer dat hij ons nooit echt heeft bedankt, en het contact heel erg heeft laten verwateren, maar ik ben toch blij dat we dit voor hem hebben kunnen doen.

[Shitonya]

Daboman schreef op 03-07-2005 @ 13:20 :
Jup. Daarom moet je ze ook niet helpen, maar zorgen dat ze zichzelf kunnen helpen

mensen die zo ver heen zijn, denken daar niet eens meer aan. Die hebben het misschien al zo vaak geprobeerd dat ze ervan overtuigd zijn dat het niet meer lukt. Die zien alles zo uitzichtloos. "Zichzelf" helpen... dat lukt je echt niet.
Alsof iemand met een ernstige eetstoornis zichzelf kan helpen, iemand die jaren drugs verslaafd is etca right...

[Andora]

kheb een vriendin met anorexia en zie haar steeds verder afzakken en leef soms een tijd in angst dat t de laatste keer zou zijn dat ik diegene sprak. Ondertussen neem ik afstand en hoop dat ze zelf optijd op haar bek gaat. Want verder kan je niks doen, als ze wil braken doet ze dat toch wel. het enige wat ik dan kan doen is luisteren en er voor haar zijn.
en eigenlijk reageer ik vaak zo op dit soort problemen als het echt ernstig word

Shitonya schreef op 04-07-2005 @ 18:03 :
Alsof iemand met een ernstige eetstoornis zichzelf kan helpen, iemand die jaren drugs verslaafd is etca right...

Alsof jij of ik zo iemand kan helpen...daar geloof ik dus ook niet in.

[Kreator]

ik laat mn gezicht wel zien op zn begrafenis.

[megas]

Leonoor schreef op 04-07-2005 @ 17:03 :
Dit snap ik niet helemaal...? Een verslaving is idd niet voor niets een verslaving en natuurlijk heb ook dan nog een wil, maar of alleen wil genoeg is...? En misschien is die wil wel helemaal niet 'stoppen met de verslaving', misschien is dat in sommige situaties wel alleen de wil van de omgeving van een persoon?

Ik denk dat heel veel mensen zich nog rotter gaan voelen als hun omgeving ze ervan probeert te overtuigen wat ze hun omgeving allemaal wel niet aan doen. Ik denk dat veel mensen dat zelf ook heel goed door hebben. En als dat het enige was wat mee zou spelen, dan denk ik dat ze er ook snel mee op zouden houden. De meerderheid zal echt niet verslaafd raken aan wat dan ook omdat hij/zij zijn of haar omgeving wil kwetsen oid.

De wil is het enige wat een verslaafde over zijn probleem kan helpen. Dus je moet als het ware boven jezelf staan, en dat is het moeilijke ervan. Maar als de wil er niet is, zullen alle pogingen mislukken.

megas schreef op 06-07-2005 @ 01:30 :
De wil is het enige wat een verslaafde over zijn probleem kan helpen. Dus je moet als het ware boven jezelf staan, en dat is het moeilijke ervan. Maar als de wil er niet is, zullen alle pogingen mislukken.

Misschien ervaart hij of zij het wel niet als een probleem...of is iig de wil er niet voldoende om er mee te stoppen. En dan moet je als omgeving die persoon jouw eigen mening en wil op gaan leggen?

[Suusjuhh]

Leonoor schreef op 04-07-2005 @ 17:03 :
Ik denk dat heel veel mensen zich nog rotter gaan voelen als hun omgeving ze ervan probeert te overtuigen wat ze hun omgeving allemaal wel niet aan doen. Ik denk dat veel mensen dat zelf ook heel goed door hebben. En als dat het enige was wat mee zou spelen, dan denk ik dat ze er ook snel mee op zouden houden. De meerderheid zal echt niet verslaafd raken aan wat dan ook omdat hij/zij zijn of haar omgeving wil kwetsen oid.

Drugsverslaafden moeten zich júist rot gaan voelen, willen ze het inzicht en de wil krijgen om te stoppen. Klinkt lullig, maar wel logisch natuurlijk, want hoe rotter ze zich voelen hoe eerder ze er vanaf willen. Zolang het goed gaat, zullen ze niet willen stoppen. Mijn ervaring is dat ze helemaal niet doorhebben wat ze hun omgeving aan doen. Daar zijn ze totaal niet mee bezig omdat het ze ook gewoonweg niet boeit. Ze beseffen het niet. Als ze dat wel deden, zouden ze er écht niet mee doorgaan. Alleen ik denk idd niet dat ze het wel zullen gaan beseffen door ze ervan proberen te overtuigen. Het zal niet snel helpen. Het gaat het ene oor in en het andere uit. Zoals ik al eerder zei, zo iemand moet even door een diep dal wil hij eruit komen. Als hij alles kwijt lijkt te zijn zal hij waarschijnlijk van die troep af willen.

Suusjuhh schreef op 06-07-2005 @ 16:43 :
Drugsverslaafden moeten zich júist rot gaan voelen, willen ze het inzicht en de wil krijgen om te stoppen.

Ik bedoel dan waarschijnlijk een andere manier van rot voelen.

Ik denk iig niet dat het werkt van "hoe rotter ze zich voelen hoe eerder ze er vanaf willen". Als het rotter voelen lichamelijk was geweest, dan misschien wel. Als het geestelijk is, dan denk ik niet. Drugs gebruiken is vaak een manier van weglopen voor je problemen, als je je dan nog rotter voelt is het in mijn ogen alles behalve logisch dat je dan gaat stoppen daarmee. Integendeel juist, zou ik zeggen, je moet nog meer en vaker gebruiken om niet aan die problemen ed te hoeven denken.

Als ze dat wel deden, zouden ze er écht niet mee doorgaan.

Dat vraag ik me dus af... (Iemand die ik ken die verslaafd is is er al zo vaak opgewezen wat hij zijn omgeving (zus, vrouw, kinderen, enz.) aan doet en hij is alles al een paar jaar kwijt, maar het lijkt hem niets te doen, hij gaat er gewoon net zo vrolijk mee door. Hij kan zijn problemen en de verantwoordelijkheden niet aan en vlucht in de drugs.)

[Suusjuhh]

Leonoor schreef op 06-07-2005 @ 16:56 :
Ik denk iig niet dat het werkt van "hoe rotter ze zich voelen hoe eerder ze er vanaf willen". Als het rotter voelen lichamelijk was geweest, dan misschien wel. Als het geestelijk is, dan denk ik niet. Drugs gebruiken is vaak een manier van weglopen voor je problemen, als je je dan nog rotter voelt is het in mijn ogen alles behalve logisch dat je dan gaat stoppen daarmee. Integendeel juist, zou ik zeggen, je moet nog meer en vaker gebruiken om niet aan die problemen ed te hoeven denken.

Heb je gelijk in, alleen ik bedoel dan wel het geestelijk slecht voelen door alles kwijt te raken. En met alles bedoel ik: vrienden, familie, geld, baan etc. Pas dan zien ze voor wat voor problemen het allemaal heeft gezorgd. Als ze zich niet klote voelen en ze hebben alles nog, waarom zouden ze stoppen.. Er moet een reden voor ze zijn.

[Suusjuhh]

Leonoor schreef op 06-07-2005 @ 16:56 :
Dat vraag ik me dus af... (Iemand die ik ken die verslaafd is is er al zo vaak opgewezen wat hij zijn omgeving (zus, vrouw, kinderen, enz.) aan doet en hij is alles al een paar jaar kwijt, maar het lijkt hem niets te doen, hij gaat er gewoon net zo vrolijk mee door. Hij kan zijn problemen en de verantwoordelijkheden niet aan en vlucht in de drugs.)

Daar zie je dan toch juist aan dat ze het niet beseffen. Hoe vaak er ook op wordt gewezen, ze zien het niet. Degene die ik ken, zegt juist dat als hij het toen had beseft, hij er nooit mee door was gegaan. Maar dat beseffen deed hij door de drugs niet, wat anderen er ook van zeiden.

Daar zie je ook dat alles kwijt raken niet helpt.

[Suusjuhh]

Leonoor schreef op 06-07-2005 @ 17:27 :
Daar zie je ook dat alles kwijt raken niet helpt.

Niet altijd nee, maar meestal wel.

Suusjuhh schreef op 06-07-2005 @ 17:36 :
Niet altijd nee, maar meestal wel.

Ik ken weinig mensen die aan drugsverslaafd zijn.

Als ik door de stad loop zie ik ook (heel) veel mensen die er aan verslaafd zijn en die alles kwijt zijn, maar zij gebruiken ook nog steeds... Zolang ik geen onderzoeksresultaten heb gezien waarin het tegendeel bewezen is, blijf ik geloven dat het lang niet altijd iets uitmaakt en dat je rotter voelen/alles kwijt raken net zo goed het tegenoverstelde effect kan hebben.

[Tranzzam]

Ik zou ze eerst helpen zo goed als ik kan, maar als ik er echt álles aan gedaan heb, is het over. Dan zoeken ze het zelf maar uit.

Klinkt misschien hard, maar ik heb ze niet aan die problemen geholpen. Life goes on.

[Suusjuhh]

Leonoor schreef op 06-07-2005 @ 17:41 :
Ik ken weinig mensen die aan drugsverslaafd zijn.

Als ik door de stad loop zie ik ook (heel) veel mensen die er aan verslaafd zijn en die alles kwijt zijn, maar zij gebruiken ook nog steeds... Zolang ik geen onderzoeksresultaten heb gezien waarin het tegendeel bewezen is, blijf ik geloven dat het lang niet altijd iets uitmaakt en dat je rotter voelen/alles kwijt raken net zo goed het tegenoverstelde effect kan hebben.

Dat zijn dus de enige mensen die iedereen ziet, maar dat is maar een deel ervan. Ik heb ook geen échte onderzoeksresultaten, maar ik doe wel onderzoek over oa. verslavingen voor school en van daaruit denk ik dat het zéker wel zo is, maar goed feiten erover zijn er helaas niet.

Suusjuhh schreef op 07-07-2005 @ 00:06 :
Dat zijn dus de enige mensen die iedereen ziet, maar dat is maar een deel ervan.

Maar wel een vrij groot deel...misschien niet het overgrote (hoewel ik eigenlijk wel denk dat het het overgrote deel is van de mensen die alles kwijt zijn...als je alles kwijt bent heb je ook geen plek meer om te wonen ed), maar toch. En diegene die ik ken die loopt ook niet zo over straat ed (maar hij heeft ook geen huis ed meer)...