Sociale zelfmoord. Een educatieve novelle.

[Payableondeath]

Sociale zelfmoord. Een educatieve novelle.

Het was een zinderende avond en de spanning gierde door de elektriciteitskabels. Een stormachtige westenwind ruiste door het struikgewas. Het meisje wist niet meer wat te doen. In het huis was het doodstil; er was zelfs geen geluid van een schetterende Tv-reclame, een geluid dat normaalgesproken op weinig flatteuze wijze hoorbaar was. Haar bevende vinger had de aan-knop van de computer reeds ingedrukt, spelend met infernale gedachten over hetgeen zij zou doen maar te bevreesd om deze uit te voeren. Een plotseling geklepper deed haar opschrikken. Was het een schaduw, die flapperde door de nacht? Och neen, het was enkel het poezebeest dat bescherming zocht voor de meedogenloze motregen. Wat zou er gebeuren als ze een poes was? Het leek haar geen gek bestaan. Heen en weer door kattenluikjes vluchten, melk oplebberen en de benen van vervelende pubers krabben. Maar ze was geen poes, ze was een meisje. Een meisje met een missie. En daarom moest ze nu doen wat haar hart haar ingaf, hoewel ze zo bevreesd was. Haar intuïtie vertelde haar dat het buiten ongeveer zeven graden Celsius was. Een geheel misplaatste vogel beroerde met zijn vleugel een laaghangende tak, vermoedelijk om te kijken of deze door regen getooide plaats een ideale woonstee was. Langzaam maar zeker kwamen haar vingers dichterbij het duivels klokkenspel. Ze wist dat dit wapen kon doden wie het maar wilde, als het verkeerd werd gebruikt. En wat zij wilde was verkeerd, daar was ze zeker van. Maar toch, zovelen waren haar voorgegaan. Haar grote spirituele gids had haar verteld dat dit de enige weg naar verlichting was, de enige manier waarop zij en haar zusters één zouden worden met Luxul Tima, de vrouwe van hun dromen. Zachtjes beroerde ze de dodelijke toetsen, zich volledig bewust van de trilling die daaronder verborgen ging. Gekraak verstoorde haar musement toen een tak zich met een kracht van nul komma drie op de schaal van Richter in het onderliggende gras boorde. In de holheid van de nacht en haar bestaan werd dit geluid door talloze echo’s omgeven. Ze keek om zich heen naar de lege troosteloosheid van haar kamer. Opeens wist ze het. Haar grootste angst was niet voor wat er gebeuren zou als ze het deed. Haar grootste angst was wat er gebeurde als ze het niet deed. Als ze werd gescheiden van haar zusters en Luxul Tima, had ze geen leven meer. Actie was dus geboden. Met een geheel vernieuwde wilskracht zette zich dus aan het wapen en ging ze naar de plaats van de Verloren Zielen (http://www.verlorenzielen.komnusnel....lschapnodig.nl), alwaar ze doorgelinkt werd naar de plaats waar de misdaad tegen de samenleving plaats zou vinden. Alsof het complot door hogere machten reeds beraamd was, zo makkelijk kwam ze daar. Het was verbazingwekkend zo weinig tegenslagen als ze tot dusverre ondervond. Ze was bang geweest voor ingewikkelde procedures en barrières die zouden worden opgeworpen zodra ze was genaderd tot dit domein. Het domein van Luxul Tima en haar spirituele gids. Het domein van haar zusters. Spoedig zou ze tot hen naderen. Extatisch begon ze harder en harder te spelen op het witte orgel en al spoedig draaide ze in de negatieve vicieuze cirkel van Luxul Tima. Spoedig was ze de tijd, haar omgeving en het slot op de deur helemaal vergeten en viel ze in een diepe, comateuze slaap. De cursor op haar beeldscherm knipperde, als een getuige die geen stem heeft gekregen en zichzelf dus maar duidelijk moest maken door met een eenparige beweging irritant te zijn. En weg in het licht van de schaduw hoorde ze niet hoe de deur omdraaide en een jongeman binnenstapte. Zijn Archaeïsche uiterlijk vermoedde dat hij rechtstreeks afstamde van Socrates en andere groten. Het behoefde geen twijfel dat deze man grote wijsheid bezat, hetgeen ook wel bleek uit het feit dat hij een paraplu droeg. Geluidloos bewoog hij zich voort richting de Machine des Doods en daar zag hij het huilwekkende tafereel. Hij zuchtte. In zichzelf mompelde hij: “ik heb haar nog zo gewaarschuwd. Ik zei nog zo dat ze het niet moest doen. Maar ze vertrouwde Luxul Tima boven mij…”

Prozaïsch noteerde hij in zijn zakboekje: 18-04-2005, meisje, 17 jaar, sociale zelfmoord door middel van livejournal.

[Astuanax]

[

Het was een zinderende avond en de spanning gierde door de elektriciteitskabels.

het was enkel het poezebeest

poezeNbeest

hetgeen ook wel bleek uit het feit dat hij een paraplu droeg.

Schitterende ironie

Ik heb de inhoud van het verhaal wel niet goed door!