Van Lego tot Superieur

[prinsrob]

Ik zit met een serieus probleem. Ik vind het erg moeilijk om er over te praten, aangezien het mijn grootste geheim is. Nog geen letter heb ik er met mensen over gesproken Toen ik klein was, een jaar of 7-8, speelde ik vaak met lego, ik maakte de meest logische en onlogische dingen. Vaak waren het kleine computers, waar ik toen al gek op was. Ik was zo gek op lego dat ik mijn bouwwerken. Die altijd heel compact waren, en zo makkelijk meegenomen konden worden, mee naar school en overal waar ik verscheen. Mijn hele leven draaide om die bouwwerken, en ik verzon er allemaal theorieen bij. Zoals dat het complexe computers waren. Dit heeft zo jarenlang geduurd. Toen ik wat ouder was, ik denk rond de 12-13 jaar, veranderde ik dit. Lego was voor kinderen, en zoals elke beginnende puber liet ik de lego langsaam los. Vanaf dat moment sloopte ik dingen uit elkaar, en haalde de micro-chips eruit, en nam ik ook weer overal mee naar toe. Ik kon er echt geen afstand van doen, en overal waar ik kwam was mijn microchip ook. Dit duurde ongveer tot mijn 17-18de. Op dat moment zag ik in dat het altijd bij me hebben van die bouwwerken en micro-chips alleen maar lastig was. Ik mocht het absoluut niet kwijt raken want dan verging mijn wereld.

De punt.

Wat ik nu ga schrijven is misschien voor jullie als buitenstaanders erg moeilijk te begrijpen, maar ik doe mijn best om het zo duidelijk mogelijk te maken. In 1999 brak er een nieuwe fase in mijn leven aan. Ik veranderde mijn objecten die ik altijd meedroeg in een simpele punt. Heel simpel een symbolisch klein vierkant blokje. Nu hoefde ik niks meer mee te nemen. En toch had ik iets wat mijn hele leven bij me bleef. Aan dat blokje verbond ik dingen. Met andere woorden, dat klein vierkante blokje was het symbool van iets. Maandenlang aan een computer programma, spel. Of wat dan ook op de computer. Ik zocht naar iets perfects. Iets wat perfect bij dat blokje paste, en waar ik mijn leven mee kon doen. Natuurlijk verdwenen deze programma’s na een tijdje, omdat er weer wat nieuws ontwikkeld was. En moest ik opzoek naar iets nieuws. Tot op de dag vandaag ben ik nog steeds druk aan het zoeken naar iets wat bij dat blokje past en waar ik mijn leven lang plezier van kan hebben. Maar ik denk dat ik het inmiddels gevonden heb...

Mijn naam.

Sinds augustus vorig jaar, verbind ik dat blokje aan mijn naam. Mijn naam staat symbolich aan dat blokje. Immers mijn naam is voor het leven, dus die gaat nooit meer weg. Ik denk nu dat ik gevonden heb wat ik wil. En er is een nieuwe fase ingegaan waar bij ik moet kijken of ik dit zo kan houden. Of dat er weer een nieuwe fase komt waarbij ik iets nieuws en nog iets beter kan vinden....

Ik heb er totaal geen moeite mee, ook al is het een zware last. Ik heb er tot nog toe mijn hele leven mee gezeten, en ik weet niet beter dan dat het zo bij me hoort. Roep nou niet ga naar een psyciater, want dat overweeg ik ook. Maar ik durf dit verhaal niet zo goed te vertellen. Ik vraag me zelfs af of er meer mensen op deze wereld zijn die hetzelfde als ik hebben. Maar eerlijk gezegd betwijfel ik het. Nou dat was mijn verhaal.... Zucht.....

[Daboman]

Je bedoelt dat je het bij je draagt als een soort mascotte? Dat hebben nog best veel mensen. Denk maar eens aan gelukspennen bij eindexamens, om maar eens een voorbeeldje te geven. Denk maar eens aan die.... hmm hoe heten die dingen ook weer die wicca's dragen? Heten ze gewoon pentagrammen? Jij hebt alleen gewoon een iets uniekere mascotte.

Ik heb het zelf niet, maar ik vind het niet vreemd als je een mascotte hebt.

En ach, wie heeft er nou geen rare gewoontes? Ik heb er ook genoeg

[woezel]

Eigenlijk vind ik dat je het zelf goed hebt aangepakt. Ik zie ook niet echt de last ervan in?

[Droomvlucht]

Ik denk dat jullie (bovenstaande posters) het verhaal nog even een keer moeten doorlezen. Geen verwijt, maar gezien jullie reacties hebben jullie z'n verhaal niet helemaal begrepen.


Ontopic:

Ik nu misschien iets heel raars zeggen maar: Het lijkt wel alsof het blokje jouw wereld is, en jij deel uit maakt van de wereld waar dat blokje in leeft. In plaats van dat het blokje deel hoort uit te maken van jou wereld, en in jouw bestaat.

Je hebt het blokje zo'n groot deel van je leven laten bepalen dat je jezelf steeds meer naar de achtergrond duwt daardoor. Ik snap dat je er geen moeite mee lijkt te hebben omdat dit al lange tijd jouw 'leefwereld' is, maar het is wel een hele beperkte door deze omstandigheden. Ik denk dat het ook wel degelijk een last kan worden.

Ik denk dat je eens heel goed moet overwegen of het niet verstandiger en gezonder is om een keer afstand te doen van het blokje. Moeilijk, maar misschien gaat er dan (letterlijk) een wereld voor je open.

Liefs,

Laura

[Daboman]

hmm als het geen uit de hand gelopen mascotte is, wat is het dan wel?

[Droomvlucht]

Daboman schreef op 27-07-2005 @ 13:46 :
hmm als het geen uit de hand gelopen mascotte is, wat is het dan wel?

Een deel van hem.

[CaptainCaveman]

Ik denk dat je niet de enige bent die dit heeft. Het zal niet veel voorkomen, maar er zullen wel meer personen zijn die dit hebben. Ik zou het niet zien als een probleem, ondanks dat je dit zelf wel zo ziet. Veel mensen hebben een bepaalde tic, hoewel dit toch wel iets extremer is. Ik heb bijvoorbeeld de gewoonte om lopend op de randen van tegels te stappen en bepaalde lijnen met voorwerpen trekken die ik moet raken. Maar goed, deze vergelijking is irrelevant.
Wie zou er een beter antwoord en verklaring kunnen geven voor deze... als een psychiater? Het zal een moeilijke stap zijn, maar je hoeft toch niet per sé met iemand te praten? Je kunt toch ook een gespecialiseerd persoon een mail sturen of een brief schrijven? Het enige wat je hier kunt verwachten zijn domme antwoorden c.q. opmerkingen (zoals deze). Je bent blijkbaar op zoek naar een verklaring of deelgenoot waar kun je deze beter vinden als bij een psychiater of maatschappelijk werk(st)er?

[botervleug]

Ik vind het prachtig. Ik sta versteld dat het antwoord op Wat is alles? Wat ben ik? Hoe verhoud alles zich? Wat is meta-alles? voor jou kan zijn: dit symbool is alles, mijn naam is het symbool voor mijn gehele ik, en toch is het alles.

Ik neem aan dat je af en toe niet in het blokje leeft en de wereld van menselijke interactie bezoekt. verlies jezelf niet teveel is het één of het ander.

[Stefanie]

Zolang het jou niet in de weg staat in de manier waarop je leeft zou ik er totaal geen problemen mee hebben. Wees er juist trots op dat jij iets hebt wat anderen niet hebben.

[juno]

Zolang het blokje jou niet hindert in jouw functioneren, omdat je bepaalde dingen niet mag of juist moet van het blokje, is er niets aan de hand. Als jij het blokje bent, kan het blokje zich ook niet tegen jou keren.

Het blokje is een symbool voor iets wat erg veel voor je betekent, waar je heel erg mee bezig bent op een bepaald moment. Ik vind het een perfecte oplossing. Het is makkelijker mee te nemen dan datgene waar het blokje het symbool voor is, en het is flexibel. Het kan alles symboliseren, en symboliseert nu jezelf. Waar jij gaat, gaat je blokje. Logisch, want waar jij gaat, ga jij. Eigenlijk heeft het blokje zichzelf overbodig gemaakt. Want waarom zou je een symbool van jezelf nodig hebben, als je the real thing immers ook altijd al bij je hebt?
Het blokje heeft jouw naam, omdat je nu geen andere dingen meer nodig hebt om je compleet te voelen, je hebt genoeg an jezelf. Het blokje is nog een laatste tastbaar restje zelfbevestiging. Over een tijdje zal dat ook niet meer nodig zijn, en mag het blokje thuis in een doosje liggen. En na nog weer een tijd vergeet je waar het ligt, maar dat is dan helemaal niet erg.

Stel jezelf de vraag: als ik het blokje kwijtraak, ben ik dan ook mezelf kwijt?

Ik zou zeggen van niet, omdat het blokje de afgeleide is van jou en niet andersom. Jij hebt zelf , door het blokje uit te vinden, in kleine stappen al de oplossing gevonden voor jouw "eigenaardigheid", om je fascinatie van het moment bij je te willen hebben. Ik zou het geen probleem willen noemen. Een psychiater zal je geval wel interessant vinden, en het misschien aan andere patienten kunnen aanraden, als oplossing, maar jij bent niet rijp voor een psychiater.

[The0]

Half-offtopic: Iemand de wereld van Sophie gelezen? Die gebruikte ook lego om de wereld te symboliseren toch?

Ontopic: Mijn eerste reactie na het lezen van je verhaal was inderdaad ook "wat als hij dit blokje kwijtraakt"? Is dit blokje dan simpelweg te vervangen door een soortgelijk blokje of gaat het echt om dìt blokje?

Persoonlijk denk ik niet dat je hiervoor langs de psycholoog/psychiater moet tenzij dit blokje je hinderd in je dagelijks leven.

Pas maar op dat je niet voor het 'blokje' wordt gezet!