Onzekerheden door scbeiding ouders

Sja, sinds ongeveer anderhalve week weet ik dat mijn ouders uit elkaar gaan, het kwam voor mij echt totaal onverwachts, ik had geen idee. Ik heb het er op zich wel moeilijk mee, maar het viel me nog heel erg mee hoe erg ik er mee zit.

Sinds ik het weet ben ik echter wel ineens heel onzeker in mijn eigen relatie, en niet in de zin van dat het vanuit hem uitgaat, maar dat mijn gevoel zal gaan veranderen. Dit heeft zo een bezit van me genomen dat uitmaken steeds mn hoofd binnenkomt, terwijl ik wanneer ik ga nadenken daar geen enkele reden voor heb..

vind ik het fijn bij hem te zijn? ja
hou ik van hem? ja
mis ik hem als hij er niet is? ja
vind ik hem nog seksueel aantrekkelijk? ja
kan ik mezelf in een toekomst zien met hem? ja

en zo maar door. Waar komt dat dit akelige gevoel vandaan? Ik heb zoiezo niet echt tijd gehad de scheiding van mn ouders te verwerken, ik moest bijna meteen weer door met school leren voor belangrijke toetsen enzo..

Komt het hierdoor? Is het het verdriet om de scheiding dat naar boven komt? Is het het besef hoe plotseling een relatie over kan zijn? Is het zelfbescherming? Bang zijn dat het mij ooit zal overkomen, en het daarom nu maar vast willen?

Ik zit er zo mee, ik wil hem helemaal niet kwijt, hij is het beste wat me is overkomen, we zijn al anderhalf jaar samen en ik zie mezelf wel nog steeds in een toekomst met hem. Ik heb echt zo een idee van ik moet nadenken, maar mn gedachten blijven in een cirkeltje gaan. Ik wil hem niet kwijt, het zekerz niet uitmaken, maar zit met een gevoel in mn maag dat impliceert dak ut al van plan ben..

Tis dit nou? Kan iemand me hierin helpen?

sorry voor het lange verhaal

[my baby]

heej meissie, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik vind het heel kut voor je!


ik denk dat je onzeker in je relatie bent omdat je er geen vertrouwen meer in hebt, omdat je ouders uit elkaar gaan, daar heb je het moeilijk mee en je moet dat eerst verwerken, zoals je zelf al zegt wil je hem niet kwijt en hou je nog veel van hem, je zult zien dat dit gevoel wat je nu hebt na een tijdje vast wel weggaat als je het allemaal wat beter verwerkt hebt.

je bent nu erg met je ouders en jezelf bezig en ga je veel over je relatie nadenken, over wat er allemaal fout kan gaan enzo, ik denk dat je dat van je af moet zetten, want dat je ouders uit elkaar gaan heeft niets met jou te maken en ook niet met je relatie, waarom zou je het uitmaken?
het nu juist fijn als je iemand hebt om op terug te vallen als je kut voelt!


in ieder geval heel veel sterkte ermee!
veel liefs My Baby

p.s. zet hem op he meis!

Dankje voor je reactie, ik denk ook dat je gelijk hebt..

Ik heb al mn verdriet er nog helemaal niet uit gelaten, niet kunnen laten, ik durf er niet over te praten, voel me weer zon zeikerd dan, durf niet om hulp te vragen.. Dat gevoel is het weggestopte verdriet denk ik, en het voelt zo alsof mn vriend dr buiten staat omdat het om mn ouders gaat..

ms zit dr nog een soort van woede in mij.. Als ik met iets zit heb ik vaak de gewoonte dat tot mezelf te keren, in mezelf te stoppen.. dat moet er natuurlijk toch uit.. Want als ik ga nagaan, ik heb gwoon helemaal nergens zin in, wil helemaal geen leuke dingen.. dr zit gwoon wat daar.. Maar nog 2 weken school te gaan, dan pas echt tijd het te verwerken.. Laat ik dan in die 2 weken niet juist de persoon die ik nodig heb wegduwen.. maar mensen toelaten is zo eng, juist als ik kwetsbaar ben, en 2 mensen waarbij het veilig moet zijn, hebben me ditmaal pijn gedaan, hoe kan ik dan niet het vertrouwen verliezen in die ene derde persoon die ik echt vertrouw. Bang zijn me kwetsbaar te laten zien aan hem..

was ie nu maar hier..

Neej, kwil het echt niet uitmaken.. ik begreep mn gevoel verkeerd...

raaaaah kwor gek

[Oen]

Ik weet wat het is, weet net 3 uurtjes dat mn ouders uit elkaar gaan, en ik wil ook echt niet dat er iets met mij en mijn vriendin gaat gebeuren. Dit wil ik ook met man en macht tegen houden. Maar nog ben ik bang dat er iets zal gebeuren, ook omdat ik nu zo fragiel ben.
Ik ga zeker heel veel met haar praten, en het zal onze relatie alleen maar sterker maken.

[Gothic]

het enige wat ik kan zeggen is dat ik het herken...

Oen schreef:
Ik weet wat het is, weet net 3 uurtjes dat mn ouders uit elkaar gaan, en ik wil ook echt niet dat er iets met mij en mijn vriendin gaat gebeuren. Dit wil ik ook met man en macht tegen houden. Maar nog ben ik bang dat er iets zal gebeuren, ook omdat ik nu zo fragiel ben.
Ik ga zeker heel veel met haar praten, en het zal onze relatie alleen maar sterker maken.

als je erover wil praten, met iemand die dus precies weet hoe het voelt mag je me meelen, mikkie_gimza@hotmail.com

just so u know

en ja, veel praten.. ik ben gwoon bang mensen toe te laten, ben kwetsbaar nu, maar wil dat niet zijn.. Ik wil mn vriend toelaten, maar vinnut ook eng...

*zucht*

als ik hem amar niet wegduw don't wanna let myself do that

[de abt van sion]

Gescheiden ouders baren heel vaak gescheiden kinderen. Kinderen van gescheiden ouders moeten de (negatieve) egoïstische en egocentrische energie van hun ouders omzetten in (positieve) egoïstische en egocentrische energie en zo zien te overleven en onafhankelijk te blijven. Geen partij kiezen, hooguit voor jezelf. Alleen die houding houdt je vrij. Alleen een onafhankelijke houding houdt je uit de mallemolen van je ouders (die - getuige hun scheiding - ook alleen hun eigen belangen voor ogen houden; daarom hoef je geen medelijden met ze te hebben... En: waar er twee vechten, hebben er twee schuld).

Sterkte!

[LL Koelkast]

Beste Dusjcrib,

Heel herkenbaar verhaal, dat van jou. Mijn ouders zijn een jaar of 2 gescheiden. Ik had toen ongeveer een jaar een relatie met een hele lieve meid waar ik m'n verhaal aan kwijt kon, en die ook super met me meeleefde. Toch heb ik ook het gevoel gehad dat we door de scheiding van m'n ouders uit elkaar groeiden, en dat is een heel irritant gevoel geweest.

Wat je volgens mij het beste kunt doen is onderscheid maken tussen de relatie van je ouders en de relatie tussen jou en je vriend. Uiteraard wil je daarin ook niet op je ouders lijken. Je ouders hebben hun (overigens wel zeer pijnlijke) keuze gemaakt, maar die keuze moet bij henzelf blijven, en niet worden gereflecteerd op jullie eigen relatie. Ik weet dat het erg moeilijk is om dat onderscheid te zien. Zo heb ik het toch gered.

Stel dat je boos bent op je ouders, word dan maar eens boos. Je moet die woede zeker niet opkroppen, want daar heb je alleen jezelf maar mee. Ook daarmee kun je onderscheid maken. Het is niet goed wat je ouders doen, en de kinderen worden daar de dupe van.

Ikzelf heb wél een boel geleerd van de afgelopen tijd zoals het bij mij gegaan is. Ik ben een stuk gevoeliger geworden (in positieve zin), en ik heb het idee dat ik beter met mensen op kan schieten. Erg raar idee is dat wel, zeker als je helemaal aan het begin staat. Vanuit mijn opvoeding heb ik weinig meegekregen op het gebied van gevoelens tonen. Dat gaat nu veel beter, puur omdat ik weleens emotioneel ben geweest over het hele gebeuren.

Praten helpt natuurlijk erg veel. Je moet je verhaal kwijt. Daarbij moet je niet denken dat je een zeikerd bent, want dat ben je niet. Het scheiden van je ouders is een hele ingrijpende gebeurtenis, dat moet je onthouden. Als men je toch een zeikerd vindt, dan moet men dat zeggen, en dan blijkt wel of het echte vrienden zijn die er voor je willen zijn. Andere mensen (vrienden, kennissen, familie) kunnen voor een groot deel niet peilen wat er in jou omgaat op dit moment. Dat weet je alleen zelf, en bepaalde dingen kun je delen. Sommige ook niet, of alleen met je vriend of bepaalde vriendinnen. Je moet zo wel je grenzen stellen. Ik heb weleens gehad dat een vroegere klasgenoot uitgebreid allerlei dingen over de scheiding aan me vroeg, notabene in de BUS. Daar pas ik dan voor om te antwoorden. Zeg je gewoon 'daar wil ik het nu even niet over hebben'. Wees dus ook streng voor jezelf wat je tegen wie vertelt en wat niet.

Praten met lotgenoten helpt ook super, heb ik zelf gemerkt. Ik heb er een goede vriendschap met een jongen uit Den Haag aan overgehouden, die ik regelmatig bel, ook om herkenning te ervaren, om tips uit te wisselen (ook op praktische basis!), en om er gewoon over te praten, om het verhaal te vertellen alleen al.

Als je me wilt mailen, dan mag dat natuurlijk, dat is goed voor ons beiden! Ik kan zo nog wel een heel verhaal opsommen, maar daar schiet jij misschien wel niets mee op. Als je ook vragen hebt, mail ze maar! Ik wil zo écht helpen, ik weet wat het is...

Blijf kijken wat je aan je vriend hebt. Als hij van je houdt (en andersom natuurlijk!) , kun je er met hem over praten, en dat is erg belangrijk in deze tijden. Natuurlijk zul je het niet altijd met elkaar eens zijn over bepaalde dingen, maar dat is niet erg.

Sterkte! En als je wilt mailen, doe het maar!

Waaah, echt ZO erg bedankt voor de reacties!

Ja, het is dus kennelijk wel normaal dat zoiets ook invloed heeft op je eigen relatie.. Ik probeer overal ook zo veel mogelijk met mijn vriend over te praten. Ik had het er gister met hem over, en zei daar ook dat wat ik voel eigenlijk datgene is wat mn ouders me hebben uitgelegd dat ze voelen, alsof ik in plaats van met mn eigen pijn, met hun pijn rondloop.

Ik ben op zich wel blij met de manier waarop het gaat, zonder ruzie en alles, in goed overleg, wij hebben zelf ook veel inspraak in alles enz. Een scheiding is natuurlijk altijd moeilijk, maar kheb wel het idee dat de manier hoe het gaat wel de minst moeilijke is..

Ja, ik vind het gewoon erg moeilijk mn verdriet te laten gaan. Er is al zoveel gebeurd in mn leven, ik ben ook jarenlang depressief geweest. Sinds ongeveer een jaar was ik echt uit die depressie, maakte ik plannen voor later, ondernam dingen, ging weer met vrienden afspreken en was weer gelukkig, en dan nu dit! Ik ben bang weer in de oude gewoonte te vervallen, ben bang alles wat ik in dit afgelopen jaar heb opgebouwd weer kwijt te raken. Ik voel me op zich sterk, maar ik weet niet of ik de kracht heb nogmaals uit een depressie te klimmen. Daarom ben ik bang, en mn vriend ziet mn verdriet TOCH, ookal vertel ik het hem niet, hij staat zo dichtbij me, en in dit soort momenten maakt me dat zo ontzettend bang!! Dan duw ik hem weg.. maar ja, hij komt straks hierheen, kwil het gwoon ff gezellig met hem hebben, en we praten ook wel, dat gaat wel vanzelf, hij zal toch vragen, aangezien ik hem gisteravond huilend opbelde..

Nou ja, iig heel erg bedankt.. en ik zal het onthouden LL koelkast, ms meel ik je wel binnenkort.

[Oen]

Ik heb je toegevoegd. Heb het vandaag al allemaal aan een vriend verteld, en over een uur ga ik naar mijn vriendin. Ik heb ook het geluk dat alles heel erg soepel gaat, mn ouders gaan nog gewoon met elkaar om, zijn net nog zelfs samen naar de edah gegaan. Ook voel ik geen boosheid van beide kanten.
Nu heb ik ook nog echt geen idee hoe ik hieruit zal komen, het is gewoon heel vreemd en wat voor mij ook heel erg is dat mn moeder 4 uur en 15 min met de trein hier vandaan gaat wonen, dus die zal ik al helemaal nooit meer zien.
Wat ik nu gewoon doe is veel tijd voor mezelf nemen, en heel veel praten, zowel met vrienden als met mn familie, en ik geniet gewoon nog met elk moment dat we nog met zen allen aan tafel zitten te eten, zoals vroeger.

[Chloe Siere]

k ben ook onzeker in relaties en mijn ouders zijn ook gescheiden...

k weet alleen niet of hier nou een verband in zit of niet...

[beestje]

ik snap wat je bedoelt. mijn ouders zijn ook gescheiden en het enige wat ik ooit in relaties ZAG was wat er fout kon gaan, dus meestal maakte ik het al uit voordat het ook maar serieus kon worden.
totdat ik daar een gesprek over had met mijn moeder. ze gaf me het advies een relatie de kans te geven, maar dan moest ik het wel zelf toestaan zegmaar. Dat heb ik toen gedaan, dat is uiteindelijk ook misgelopen, maargoed.

sinds 4 maanden heb ik weer een vriend, en ik heb al vaker getwijfeld, maar iedere keer gedacht aan wat mijn moeder zei. het hielp en nu ben ik heel blij dat ik het niet uitgemaakt heb.

bij jou is het natuurlijk anders, je ouders zijn nog niet eens officieel gescheiden (zover ik dat goed begrijp), mijn ouders al bijna 10 jaar.

laat het even over je heen komen, het is niet erg dat je twijfelt of verdrietig bent, geef het wat tijd en dan zie je wel waar het opuit komt. praat erover met je vriend en dan komen jullie er wel uit.

[Oen]

Ik kom net terug van mn vriendin, en voordat zij daar was (was nog werken) heb ik ff met haar vader gepraat en even later haar moeder, dit heeft me ook al heel veel goeds gedaan.
Toen ze kwam zijn we naar boven gegaan en daar kon ik het niet meer binnen houden en heb in haar armen liggen huilen, dit was heel fijn.
Ik heb nog heel duidelijk gemaakt dat ik haar echt niet kwijt wil en dat ik heel veel van der hou, ook heb ik gezegd dat ik het echt heel moeilijk heb met de situatie, en dat ik er alles aan zal doen om onze relatie te onderhouden.
Nadat we daar hadden gegeten, heb ik een uur lang met haar en haar moeder, een spel gespeelt, dit was heel gezellig en heb me kapot gelachen (was ff helemaal uit die rot situatie) maar toen weer boven kwam zag ik ineens in dat ik dit nooit meer zo met mijn moeder zou kunnen doen. En heb wederom mijn hart helemaal leeg gehuild. Dit was echt heel erg mooi, en ik weet zeker dat we het samen zullen redden.

Ja Oen, het is echt zo herkenbaar!

Het is alleen dat ik vooral van die huilbuien krijg als mn vriend er niet is, als hij er is ben ik een stuk rustiger.

Ik zie nu ook wel in dat het rotgevoel waar ik mee liep niets met mn eigen relatie te maken heeft. Hij kwam gister naar me toe, en ik had spontaan besloten dr es ff lekker uit te willen, ff flink wat geld te pinnen en gwoon allemaal dingen voor mezelf te kopen. We zijn toen samen naar een winkelcentrum hier in de buurt geweest en kheb 50 euro uitgegeven. het was echt heel fijn, zo even tijd echt samen doorbrengen, en liet me ook inzien dat de onzekerheid niet zit in mn eigen relatie, maar die voortkomt uit angst, angst doordat mn ouders uit elkaar gaan. Het is zoiezo dat ze niet getrouwd zijn, dus eigenlijk niet gaan scheiden maar uit elkaar gaan, maar ze zijn wel al 20 jaar samen toch.

Sja, het is moeilijk om dit allemaal, ja, te bevatten eigenlijk. Alles is hier namelijk nog normaal nu.. maar toch anders..

Maar goed, school valt me nog altijd lastig, dus ga ik maar weer ffies aan de slag

*zucht*

[Yolcu]

Mijn ouders hebben mij in augustus verteld dat ze uit elkaar gingen, en nog geen twee maanden later is m'n moeder verhuisd. Ik heb dit ook niet kunnen verwerken, doordat ik het heel druk had met school en doordat ik ernstig ziek ben geweest... dus ik weet wel een beetje hoe je je voelt.

Nog steeds kan ik er niet mee omgaan, dat ik m'n moeder maar 1 keer in de twee of drie weken zie. Ik voel me zo klein, en jong, alsof ik m'n moeder gewoon nodig heb. Er is niemand als ik thuis kom van school, mijn vader werkt veel en dan zit ik vaak 's avonds na het eten ook nog alleen thuis. Vooral de laatste tijd begint dat mij op te breken, ik merk dat ik er helemaal niet mee om kan gaan, en ben vaak chagerijnig en depressief.

De eerste tijd nadat ze het mij verteld hadden, ging ik er (net zoals jij volgens mij) heel makkelijk mee om, ik zat er echt helemaal niet zo mee. Ik was heel erg opgewekt, en als iemand over m'n ouders begon, dan liet dat mij onverschillig. Het interesseerde me ook echt niet...

Wat jij vertelt over je vriendje, heb ik ook heel erg. Ik ben nu alweer 19 maanden bij m'n vriend, en hij snapt er helemaal niets van. Ik heb altijd heel graag willen trouwen, maar sinds m'n ouders uit elkaar zijn en ik alle problemen van m'n moeder over m'n vader moet aanhoren, wil ik echt never nooit meer trouwen. En doordat mijn moeder me recht in m'n gezicht verteld heeft dat ze de kinderen (ik heb nog een broer) niet meer wil, heb ik heel erg het gevoel dat niemand me wil. Ik ben zo alleen de laatste tijd...

Naja ik weet niet in hoeverre mijn verhaal jou helpt, waarschijnlijk niet zo, maar je weet in ieder geval dat je niet de enige bent. Ik hou nog steeds hoop, het wordt vast wel een keer beter. Dat moet jij ook blijven geloven! En probeer er met je vriend over te praten, over je gedachten. Ik heb het de afgelopen 6 maanden ook meer dan eens willen uitmaken, heb echt letterlijk op het punt gestaan, omdat ik me geen raad weet met mezelf. Ik wil hem ook geen pijn doen.. maar ik ben heel tegenstrijdig aan het doen: ik wil niet dat m'n vriend bij me is, maar ik vind het ook verschrikkelijk om hele dagen alleen te zitten....


Naja genoeg gezwamd, in ieder geval heel veel sterkte, ik weet dus hoe je je voelt...

Nogmaals bedankt voor de reacties..

unique, jouw verhaal helpt me wel degelijk. Ik zie nu een beetje in dat twijfelen in je eigen relatie een beetje een normale reactie is, je ouders zijn natuurlijk toch een voorbeeld, en ook zeker in hun relatie..

Maar goed, zoals ik al eerder schreef zijn die twijfels echt weer verdwenen nu. Ik vind het heerlijk dat mn vriend ff 2 dagies bij me is, hij is niet zon typ die voortdurend om me heen gaat hangen, hij IS er gewoon, gaat zn eigen gang, maar komt af en toe ff kijken hoe het gaat en een kusje of knuffel brengen.. het geeft me een veilig gevoel hem hier te hebben, de keren dat ik instortte was ook als hij er niet was..

Ik vind het toch nog heel moeilijk, de situatie is bij mij wel anders dan bij Unique en Oen bijv. Mijn vader gaat namelijk weg, maar is op zoek naar een huis zo dicht mogelijk in de buurt van deze, liefst in dezelfde straat, zodat hij ook gewoon voor ons kan zorgen. Het gaat ook voor mn broertje, die 9 is, 'zo'n half om half regeling worden, met de weekends afgewisseld.. Het is zo geregeld dat mn broertje bij mn vader is als mn moeder weg is en andersom. Ik mag zelf strax een beetje weten wanneer ik bij wie zit, gwoon hoe het me uitkomt enzow..

En, ja, als het jou niks deed en jij het absoluut niet met je ouders kunt vinden kan ik me voorstellen dat hoe ik me voel totaal niet overeen komt met jou gevoelens hierbij. Maar het is inderdaad dat ik altijd al goed heb kunnen opschieten met mn ouders, ze geven me de vrijheid die ik nodig heb, en zijn er voor me als ik er ben. het gaat bij mij ook volledig zonder ruzie en alles, en ze lopen elkaar dus ook absoluut niet af te zeiken en alles..

Maar goed, alle verhalen helpen me echt zeker wel, het helpt me dingen beter te begrijpen en mn gevoel te accepteren, en niet te verdringen.. Als anderen met zelfde ervaring nog verder willen praten enzo, je mag me altijd toevoegen aan msn of me meelen, mikkie_gimza@hotmail.com ervaringen delen helpt ms, ms ook tegen de eenzaamheid.

Nouw goed, nogmaals weer heel erg bedankt voor de reacties en verhalen, het steunt me echt zeker wel!!

Offtopic: hoe was het maandag? dat vraag ik me echt al een hele tijd af nu, want het topic is toch weg of niet? (kan het iig niet meer vinden!)