Ik ben ongeveer 6 maanden heel erg somber geweest.
(Misschien toch licht depressief?) Ik wist niet meer wie ik was en wat ik wilde, ik was continu moe en zag de leuke dingen niet meer. Hoewel ik wel wíst dat ze er waren kon ik ze eigenlijk niet 'beleven' zeg maar. Ik heb het er nooit met mijn vriendinnen over gehad, ik was te eigenwijs en dacht het zelf aan te kunnen. Wel praatte ik met mijn broertje van 12. Hij heeft me veel geholpen ook al snapte hij lang niet alles. Ook schreef ik heel veel op waardoor het toch leek of iemand luisterde. Ik raakte in de knoop en wist niet meer wat de problemen waren. Ik zat heel veel op mijn kamer na te denken over van alles.
Midden juni hoorde ik dat ik Pfeiffer had en dacht dat dat wel deels de oorzaak daarvan kon zijn. Ik dacht dat ik voor altijd in die 'depressie' zou blijven hangen maar ik wilde geen hulp en dacht dat ik het zelf ooit wel zou kunnen oplossen.
In de laatste paar schoolweken ging het ineens een stuk beter. En binnen een korte tijd ben ik er weer helemaal bovenop gekomen. Zonder iets, het was ineens weg.
Ik ben nou gewoon een stuk gelukkiger
Nou vroeg ik me dus af of je er weer helemaal bovenop kunt komen zonder in aanraking gekomen te zijn met een psychiater oid. Want het verbaasde me dat het ineens weer helemaal goed gekomen is