Poging 3 ---> [verhaal] Geluk bij Ongeluk

[Soapsie]

1.







Vroeg in de ochtend, ergens rond half zeven, werd ik gewekt door mijn wekker. Vermoeid draaide ik mij op mijn andere zij en probeerde verder te slapen. De wekker weigerde hetzelfde te doen en bleef doorpiepen. Ik draaide me weer terug en drukte op het knopje boven op de wekker en liet het ding stoppen met piepen. Zuchtend wreef ik in mijn ogen en rekte mezelf uit. Als het nog donker was dan was het te vroeg om op te staan. Maar toch moest ik mijn warme bed wel verlaten. Ik wierp een blik naar links en zag mijn vrouw liggen, in een diepe slaap. Zij zou wel worden gewekt door de kinderen, dacht ik.
Langzaam, steunend en kreunend stapte ik uit bed en baande mij een weg naar de badkamer. Aan het einde van de gang hoorde ik zacht gefluister.
“Sanne?” fluisterde ik vragend.
Een klein gezichtje, met blonde haartjes bovenop, stak om de deur heen. Ze glimlachte toen ze me zag en ik glimlachte terug.
“Ga je met pappa mee douchen?” vroeg ik.
Sanne knikte en kwam in haar roze beertjespyjama op me aflopen. Toen ze zo goed als voor me stond tilde ik haar kleine lijfje van de grond en liep met haar de badkamer in.
“Trek maar al vast je kleertjes uit en ga onder de straal staan” gebood ik haar terwijl ik de douche aan zette.
Toen het water op goede temperatuur was liet ik Sanne voorlangs lopen en zette haar onder de straal neer. Vervolgens trok ik ook mijn onderbroek uit en stapte bij haar onder de douche.
“Is mamma nog niet wakker?” vroeg ze met een zacht stemmetje.
Ik schudde van nee en vertelde haar dat haar moeder lang had doorgewerkt gisteravond. Dat was ook zo want de baan die ze nu had vrat al haar vrije tijd op. Hoe dan ook, ze hield van haar werk. En daar ging het om. Ik pakte de shampoo van het rekje af en smeerde een beetje in Sanne’s haren. Langzaam begon het spul te schuimen wat een dikke witte laag op haar haren legde. Met het overige sop dat nog op mijn handen zat waste ik mijn eigen haar. Daarna pakte ik een washandje en liet daar een klodder douchegel op vallen.
“Hier lieverd, was jezelf maar even” gebood ik.
Ze stak haar witte handje uit en ik omsloot die met het washandje zodat ze zichzelf kon wassen. Ik keek met vertederde blik naar beneden. Dit meisje was het mooiste wat me ooit was overkomen. Natuurlijk gold dat ook voor Tom, mijn zoon. Mijn kinderen waren me net zo dierbaar als mijn eigen leven. En mijn leven bestond uit Jaqueline en mijzelf. Dus ons gezin was mij heel veel waard en ik was er ook erg zuinig op.
Ondertussen zeepte ik mijn lichaam ook in met douchegel en waste mij tussen mijn tenen en achter mijn oren, precies zoals mijn vrouw altijd zei. Jaqueline was van huis uit erg zorgzaam, precies zoals haar moeder. En niet alleen voor de kinderen, maar ook voor mij. Zij was degene die er voor zorgde dat alles in huis op rolletjes verliep. Maar ook degene die gestrest raakte zodra er iets niet ging zoals gepland.
“Spoel je maar af, hoor” zei ik tegen Sanne.
Ze stapte onder de straal, hield beide handjes voor haar ogen en liet al het sop van zich afglijden. Ik hielp haar met de laatste beetjes in haar haren en pakte daarna een handdoek voor haar. Zo kon ze zich afdrogen en zich gaan aankleden. Toen ze onder de douche vandaan was liet ik mijn lichaam nog even helemaal ontspannen onder de straal die ik een paar graden warmer had gezet. Ik ademde diep in maar toen er allerlei gedachtes over de vergadering van vandaag in mijn hoofd schoten stokte plots mijn adem. Weer zo’n lange en saaie vergadering, ik wist dat het erbij hoorde maar ik had er zo’n verdomde hekel aan.
Ik merkte dat Jaqueline de badkamer in kwam lopen. Ze fluisterde wat tegen Sanne en vervolgens vertrok mijn dochtertje naar haar kamer. Ik stapte onder de douche vandaan en greep een handdoek van het haakje.
“Goeden morgen, schat” fluisterde mijn vrouw met een verleidende glimlach.
Ik knikte haar toe maar zonder te reageren droogde ik mijzelf verder af. Ze kwam naar me toe lopen en trok de handdoek uit mijn handen.
“Krijg ik geen kus meer?” vroeg ze.
Zuchtend keek ik haar aan, hier had ik nu dus echt geen zin in.
“Nee, sorry. Ik heb hier nu echt even geen zin in” antwoordde ik en trok de handdoek weer terug.
Ze keek me met een vreemde blik in haar ogen aan en draaide zich vervolgens zonder wat te zeggen om en liep terug naar onze slaapkamer. Dat was niet zo bedoelt, dacht ik bij mezelf. Maar toch, waarom wist zij het altijd zo te plannen dat het op een moment was waarop ik geen zin had in intimiteit? Mijn schouders ophalend liep ik met de handdoek om mij heen achter Jaqueline aan, richting de slaapkamer.
Toen ik binnen kwam draaide ze zich snel om, net alsof het leek of ze schrok.
“Ik heb je pak al klaar gelegd” zei ze met een licht hakkelende stem.
Gevoelens van schaamte overvlogen me. Het was niet de bedoeling dat zij zich schuldig zou voelen. Ik liep naar haar toe en pakte haar gezicht tussen mijn handen.
“Lieverd, rustig nou. Zo was het niet bedoeld”, fluisterde ik. “Sorry.”
Ik gaf haar een zoen op haar voorhoofd en een zoen op haar mond. En er sprongen ineens tranen in haar ogen. Spijtig keek ik haar aan.
“Jaque, wat is er nou?” vroeg ik.
Ze schudde haar hoofd en antwoordde:
“Niets, ik voel me gewoon niet zo lekker. En nou doe jij weer zo raar, en…”
Ineens stopte ze, midden in haar zin. Met de rug van haar hand veegde ze snel de tranen onder haar ogen vandaan en ik keek achterom, haar starende ogen volgend. Tom kwam met zijn knuffel in zijn hand de kamer in lopen. Ook al was hij twaalf jaar, hij had nooit los kunnen komen van zijn geboorteknuffel.
“Wat is er liefje?” vroeg Jaqueline op een moederlijke toon.
Ze liep langs me en knielde neer voor Tom.
“Waarom huil je mamma?” vroeg hij.
Ik kon zien dat ze moeite had met deze vraag, maar ik hoopte dat ze antwoord zou geven. Want eigenlijk wist ik ook niet precies wat er aan de hand was. Ze slikte wat tranen weg, dat hoorde ik. Vervolgens stond ze op en liep langs Tom de slaapkamer uit.
“Laat mamma maar even. Ze voelt zich niet zo lekker” zei ik tegen mijn ventje.
Met een glimlach liep ik naar hem toe en pakte zijn hand vast.
“Er is niets aan de hand. Maar moet jij je niet omkleden?”
“Ja, eigenlijk wel. Ik zie je zo wel beneden” antwoordde Tom, en liep ook de kamer uit.
Daar stond ik dan, met een vreemd leeg gevoel in mijn onderbuik. Ik vond het vreselijk om Jaqueline zo te zien en het was ook helemaal niet de bedoeling. Maar af en toe kreeg ik het gevoel dat ik niets goed kon doen. Dan was alles wat ik zei vaag en alles wat ik deed vreemd. Meestal negeerde ik het gewoon maar nu wilde ik dat niet.
Ik liep weer terug naar het bed en trok mijn pak aan. Een zwart pak met grijs overhemd en gestreepte stropdas. Ik zou vandaag naar een aantal klanten moeten en ik had een vergadering over de financiële toestand van het bedrijf waar ik werkte, de rest van de dag was gevuld met het versturen van offertes, verwerken van orders, het bevestigen van orders en het versturen van facturen. Op zich leuk werk maar mijn jongensdroom zou nooit meer werkelijkheid kunnen worden. Een eigen zaak was iets wat ik altijd al wilde, maar nooit was gelukt. Dan was de tijd er weer niet rijp voor, dan was er weer geen geld. Altijd was er wel wat. Nou stond Jaqueline ook niet te springen dus heb ik de gedachte weer uit mijn hoofd gezet. Dit gezinsleventje vond ik ook wel lekker, ondanks dat ik altijd wat miste.
Ik wierp een blik in de spiegel om te kijken of mijn haar goed zat. Toen ik het na een aantal keer verplaatsen goed had gekeurd liep ik naar beneden. Daar stond Jaqueline in de keuken, gefrustreerd brood te smeren voor de kinderen.
“Sorry lieverd” fluisterde ik in haar oor toen ik op weg was naar de koelkast.
Met een flauwe glimlach op haar gezicht keek ze naar me en ik voelde een steek in mijn hart. Mijn hele lichaam schreeuwde het uit van de verontschuldigingen, maar haar lichaam leek er wel doof voor te zijn.
Uit de koelkast pakte ik het pak melk en nam er een aantal slokken uit. Direct ving ik de nijdige blik van Jaqueline op. Natuurlijk, uit het pak drinken mocht niet. Ik grinnikte even bij de gedachte dat ik dat ook altijd tegen mijn kinderen zei, en nu deed ik het zelf. Ik pakte een appel uit de fruitschaal, liep langs mijn kinderen en gaf ze beiden een zoen op hun wang. Vervolgens liep ik naar Jaqueline toe en zoende haar vluchtig op haar mond.
“Ik ben voor het eten thuis” zei ik zachtjes.
Ze knikte even en richtte zich toen weer op de boterhammen voor zich. Nog even keek ik naar haar maar wist dat ik nu echt weg moest. Als ik hier langer zou blijven zou het alleen maar erger worden. Ik pakte mijn aktetas van de stoel af en liep met mijn sleutels in mijn hand de voordeur uit, richting de auto.

[Tovenaar]

Gebruik wat meer komma's...sommige lange zinnen schreeuwen er om. Dat is eigenlijk de enige kritiek die ik nu kan geven, het is nog niet echt spannend maar je bent immers net begonnen. Je schrijft wel prettig in ieder geval. Ben benieuwd hoe het verder gaat.

[Astuanax]

Leuke schrijfstijl!
Er staan wel veel fouten tegen 'wat' en 'dat' in. (typisch hollands)

[Roosje]

Het leest op zich fijn, maar je mist behoorlijk wat komma's. Bijvoorbeeld in citaten als:

“Hier lieverd, was jezelf maar even” gebood ik.

hoort er nog een komma voor het laatste aanhalingsteken. Die komma mag er trouwens ook achter, maar dat maakt niet zoveel uit. Dit geldt voor vrijwel al je citaten, behalve die waar een vraagteken op het einde staat. Ook voor het woord "maar" zou een komma niet misstaan, daar kun je misschien nog wat aan verbeteren.

waste mij tussen mijn tenen en achter mijn oren, precies zoals mijn vrouw altijd zei. Jaqueline was van huis uit erg zorgzaam, precies zoals haar moeder.

Hier heb je in twee opeenvolgende zinnen ongeveer dezelfde opbouw, steeds met na de komma een "precies zoals..."-stukje, als je snapt wat ik bedoel.

“Goeden morgen, schat"

Goedemorgen moet aan elkaar.

Het verhaal zelf is nog niet heel boeiend, maar ik verwacht dat dat nog wel komen gaat.

Waar slaat het poging 3 op?

[Nienna*]

Hm, ik vind het perspectief wel ... ja, gewaagd, ik lees dit niet vaak en zou het zelf ook niet snel schrijven. Erg leuk!
Ik vind de problemen in de relatie wel interessant.

[I C U]

Hm, ik ben echt heel benieuwd naar hoe je dit gaat vervolgen! Het is nogal moeilijk om over iets te schrijven waar je zelf nog niet mee bezig bent (je hebt vast nog geen zoon van 12, en ook geen vaste baan en dergelijke ) Je schrijft prettig, ik ben het wel met tovenaar eens dat sommige zinnen komma's nodig hebben, maar dat viel me alleen in het begin op. Daarna was ik ingespannen aan het lezen Jep, plaats maar meer Very nice!

[Soapsie]

Allemaal héél erg bedankt. Ik ga nu alle foutjes eruit halen!

En nee, ik heb geen zoon van 12, geen vaste baan en geen relatieproblemen.

Kus

[I C U]

Soapsie schreef op 06-09-2005 @ 18:30 :
Allemaal héél erg bedankt. Ik ga nu alle foutjes eruit halen!

En nee, ik heb geen zoon van 12, geen vaste baan en geen relatieproblemen.

Kus

Verassing!

[Soapsie]

Roosieh schreef op 06-09-2005 @ 16:40 :
Waar slaat het poging 3 op?

Nou, twee verhalen van mij, die ik voorheen hier heb gepost, vielen niet zo in de smaak. Dus vandaar mijn derde poging, met een nieuw verhaal.

[Roosje]

Soapsie schreef op 06-09-2005 @ 19:00 :
Nou, twee verhalen van mij, die ik voorheen hier heb gepost, vielen niet zo in de smaak. Dus vandaar mijn derde poging, met een nieuw verhaal.

Die manier.

[Soapsie]

De verbeterde versie:

1.







Vroeg in de ochtend, ergens rond half zeven, werd ik gewekt door mijn wekker. Vermoeid draaide ik mij op mijn andere zij en probeerde verder te slapen. De wekker weigerde hetzelfde te doen en bleef door piepen. Ik draaide me weer terug en drukte op het knopje boven op de wekker en liet het ding stoppen.
Zuchtend wreef ik in mijn ogen en rekte mezelf uit. Als het nog donker was dan was het te vroeg om op te staan. Maar toch moest ik mijn warme bed wel verlaten.
Ik wierp een blik naar links en zag mijn vrouw liggen, in een diepe slaap. Zij zou wel worden gewekt door de kinderen, dacht ik.
Langzaam, steunend en kreunend stapte ik uit bed en baande mij een weg naar de badkamer. Aan het einde van de gang hoorde ik zacht gefluister.
“Sanne?” fluisterde ik vragend.
Een klein gezichtje, met blonde haartjes bovenop, stak om de deur heen. Ze glimlachte toen ze me zag en ik glimlachte terug.
“Ga je met pappa mee douchen?” vroeg ik.
Sanne knikte en kwam in haar roze beertjespyjama op me aflopen. Toen ze zo goed als voor me stond, tilde ik haar kleine lijfje van de grond en liep met haar de badkamer in.
“Trek maar alvast je kleertjes uit en ga onder de straal staan,” gebood ik haar terwijl ik de douche aan zette.
Toen het water op goede temperatuur was, liet ik Sanne voorlangs lopen en zette haar onder de straal neer. Vervolgens trok ik ook mijn onderbroek uit en stapte bij haar onder de douche.
“Is mamma nog niet wakker?” vroeg ze met een zacht stemmetje.
Ik schudde van nee en vertelde haar dat haar moeder lang had doorgewerkt gisteravond. Dat was ook zo, want de baan die ze nu had vrat al haar vrije tijd op. Hoe dan ook, ze hield van haar werk. En daar ging het om.
Ik pakte de shampoo van het rekje af en smeerde een beetje in Sanne’s haren. Langzaam begon het spul te schuimen, wat een dikke witte laag op haar haren legde. Met het overige sop, dat nog op mijn handen zat, waste ik mijn eigen haar. Daarna pakte ik een washandje en liet daar een klodder douchegel op vallen.
“Hier lieverd, was jezelf maar even,” gebood ik.
Ze stak haar witte handje uit en ik omsloot die met het washandje, zodat ze zichzelf kon wassen. Ik keek met vertederde blik naar beneden. Dit meisje was het mooiste wat me ooit was overkomen. Natuurlijk gold dat ook voor Tom, mijn zoon. Mijn kinderen waren me net zo dierbaar als mijn eigen leven. En mijn leven bestond uit Jaqueline en mijzelf. Dus ons gezin was mij heel veel waard en ik was er daarom ook erg zuinig op.
Ondertussen zeepte ook ik mijn lichaam in met douchegel en waste mij tussen mijn tenen en achter mijn oren, precies zoals mijn vrouw altijd zei. Jaqueline was van huis uit erg zorgzaam; een kopie van haar moeder. En niet alleen voor de kinderen, maar ook voor mij. Zij was degene die er voor zorgde dat alles in huis op rolletjes verliep. Maar ook degene die gestrest raakte, zodra er iets niet ging zoals gepland.
“Spoel je maar af,” zei ik tegen Sanne.
Ze stapte onder de straal, hield beide handjes voor haar ogen en liet al het sop van zich afglijden. Ik hielp haar met de laatste beetjes in haar haren en pakte daarna een handdoek voor haar. Zo kon ze zich afdrogen en zich gaan aankleden.
Toen ze onder de douche vandaan was liet ik mijn lichaam nog even helemaal ontspannen onder de straal, die ik een paar graden warmer had gezet. Ik ademde diep in, maar toen er allerlei gedachtes over de vergadering van vandaag in mijn hoofd schoten, stokte plots mijn adem. Weer zo’n lange en saaie vergadering. Ik wist dat het erbij hoorde maar ik had er zo’n verdomde hekel aan.
Ik merkte dat Jaqueline de badkamer in kwam lopen. Ze fluisterde wat tegen Sanne en vervolgens vertrok mijn dochtertje naar haar kamer. Ik stapte onder de douche vandaan en greep een handdoek van het haakje.
“Goedemorgen, schat,” fluisterde mijn vrouw, met een verleidende glimlach.
Ik knikte haar toe, maar zonder te reageren droogde ik mijzelf verder af. Ze kwam naar me toe lopen en trok de handdoek uit mijn handen.
“Krijg ik geen kus meer?” vroeg ze.
Zuchtend keek ik haar aan, hier had ik nu dus echt geen zin in.
“Nee, sorry,” antwoordde ik en trok de handdoek weer terug.
Ze keek me met een vreemde blik in haar ogen aan en draaide zich vervolgens, zonder wat te zeggen, om en liep terug naar onze slaapkamer.
Dat was niet zo bedoelt, dacht ik bij mezelf. Maar toch, waarom wist zij het altijd zo te plannen, dat het op een moment was waarop ik geen zin had in intimiteit? Mijn schouders ophalend liep ik met de handdoek om mij heen achter Jaqueline aan, richting de slaapkamer.
Toen ik binnen kwam draaide ze zich snel om, net alsof ze schrok.
“Ik heb je pak al klaar gelegd,” zei ze, met een licht hakkelende stem.
Gevoelens van schaamte overvlogen me. Het was niet de bedoeling dat zij zich schuldig zou voelen. Ik liep naar haar toe en pakte haar gezicht tussen mijn handen.
“Lieverd, rustig nou. Zo was het niet bedoeld”, fluisterde ik. “Sorry.”
Ik gaf haar een zoen op haar voorhoofd en een zoen op haar mond. En er sprongen ineens tranen in haar ogen. Spijtig keek ik haar aan.
“Jaque, wat is er nou?” vroeg ik.
Ze schudde haar hoofd en antwoordde:
“Niets, ik voel me gewoon niet zo lekker. En nou doe jij weer zo raar, en…”
Ineens stopte ze, midden in haar zin. Met de rug van haar hand veegde ze snel de tranen onder haar ogen vandaan en ik keek achterom, haar starende ogen volgend. Tom kwam met zijn knuffel in zijn hand, de kamer in lopen. Ook al was hij twaalf jaar, hij had nooit los kunnen komen van zijn geboorteknuffel.
“Wat is er liefje?” vroeg Jaqueline op een moederlijke toon.
Ze liep langs me en knielde neer voor Tom.
“Waarom huil je mamma?” vroeg hij.
Ik kon zien dat ze moeite had met deze vraag, maar ik hoopte dat ze antwoord zou geven. Want eigenlijk wist ik ook niet precies wat er aan de hand was. Ze slikte wat tranen weg, dat hoorde ik. Vervolgens stond ze op en liep langs Tom de slaapkamer uit.
“Laat mamma maar even. Ze voelt zich niet zo lekker” zei ik tegen mijn ventje. Met een glimlach liep ik naar hem toe en pakte zijn hand vast. “Er is niets aan de hand. Maar moet jij je niet omkleden?”
“Ja, ik zie je zo wel beneden” antwoordde Tom, en liep ook de kamer uit.
Daar stond ik dan, met een vreemd leeg gevoel in mijn onderbuik. Ik vond het vreselijk om Jaqueline zo te zien en het was ook helemaal niet de bedoeling. Maar af en toe kreeg ik het gevoel dat ik niets goed kon doen. Dan was alles wat ik zei vaag en alles wat ik deed vreemd. Meestal negeerde ik het gewoon, maar nu wilde ik dat niet.
Ik liep weer terug naar het bed en trok mijn pak aan. Een zwart pak, met grijs overhemd en gestreepte stropdas. Ik zou vandaag naar een aantal klanten moeten en ik had een vergadering over de financiële toestand van het bedrijf waar ik werkte. De rest van de dag was gevuld met het versturen van offertes, verwerken van orders, het bevestigen van orders en het versturen van facturen. Op zich leuk werk maar mijn jongensdroom zou nooit meer werkelijkheid kunnen worden. Een eigen zaak was iets wat ik altijd al wilde, maar nooit was gelukt. Dan was de tijd er weer niet rijp voor, dan was er weer geen geld. Altijd was er wel wat. Nou stond Jaqueline ook niet te springen dus had ik de gedachte weer uit mijn hoofd gezet. Dit gezinsleventje vond ik ook wel lekker, ondanks dat ik altijd wat miste.
Ik wierp een blik in de spiegel, om te kijken of mijn haar goed zat. Toen ik het, na een aantal keren verplaatsen, goed had gekeurd, liep ik naar beneden. Daar stond Jaqueline in de keuken, gefrustreerd brood te smeren voor de kinderen.
“Sorry lieverd,” fluisterde ik in haar oor, toen ik op weg was naar de koelkast. Met een flauwe glimlach op haar gezicht keek ze naar me en ik voelde een steek in mijn hart. Mijn hele lichaam schreeuwde het uit van de verontschuldigingen, maar haar lichaam leek er wel doof voor te zijn.
Uit de koelkast pakte ik het pak melk en nam er een aantal slokken uit. Direct ving ik de nijdige blik van Jaqueline op. Natuurlijk, uit het pak drinken mocht niet. Ik grinnikte even bij de gedachte dat ik dat ook altijd tegen mijn kinderen zei, en nu deed ik het zelf. Ik pakte een appel uit de fruitschaal, liep langs mijn kinderen en gaf ze beiden een zoen op hun wang. Vervolgens liep ik naar Jaqueline en zoende haar vluchtig op haar mond.
“Ik ben voor het eten thuis,” zei ik zachtjes.
Ze knikte even en richtte zich toen weer op de boterhammen voor zich. Nog even keek ik naar haar, maar wist dat ik nu echt weg moest. Als ik hier langer zou blijven, zou het alleen maar erger worden.
Ik pakte mijn aktetas van de stoel af en liep met mijn sleutels in mijn hand de voordeur uit, richting de auto.


Binnenkort het tweede stuk

[Soapsie]

2.







“Goeden morgen, Paul,” sprak mijn baas, met een brede glimlach.
Ik knikte hem, met een even brede glimlach toe en liep door naar mijn kantoor. Het was een redelijk groot kantoor, met ramen zo groot als een deur en een uitzicht over de A44. Gerustgesteld keek ik rond, hier was ik even weg van de problemen die zich thuis voordeden.
Ik trok mijn jasje uit en hing deze, aan de daarvoor bestemde kapstok. Terwijl ik één of ander melodietje neuriede, liep ik naar mijn bureau toe en legde mijn aktetas, op zijn kant, op het bureaublad neer. Met twee klikjes opende de tas zich en ik pakte er een aantal formulieren voor Chorus uit; onze grootste klant. Ik zag dat mijn computer al aanstond en ging er achter zitten. Nog geen paar seconden was die stoel bezet geweest of de telefoon ging al:
> “Van der Gaag B.V., met Paul Verhoeven, goedemorgen.”
< “Hallo, Paul. Ik ben iets later, want ik kon Deryl niet eerder kwijt, sorry.”
> “Ach, dat maakt niet uit Gerry, ik red het hier nog wel even zonder je.”
< “Gelukkig. Over een half uur ben ik bij je.”
> “Is goed, tot straks.”
Gerry was mijn secretaresse. Een heerlijke vrouw, maar met een druk leven. Haar zoontje, Deryl, was net zou oud als Sanne en moest ook naar school en naar de kinderopvang. Haar man was enkele jaren geleden overleden aan nierkanker en nu stond ze er alleen voor. Vandaar dat ik wat socialer deed, wat betreft de tijd waarop ze aanwezig moest zijn. Het enige probleem; nu moest ik zelf koffie zetten.
Ik stond op van achter mijn bureau en liep naar het koffiezet apparaat toe. Drie schepjes koffiepoeder en de koffiekan tot drie streepjes vullen met water, knopje om halen en wachten tot het apparaat klaar is met pruttelen.
Ondertussen liep ik wat heen en weer door mijn kantoor en somde de gespreksonderwerpen op, voor het middagspreekuur, zoals ik dat noemde. Het middagspreekuur bestond uit afspraken met de prospects en de vaste klanten. En ik bedacht me dat ik naar een belangrijke prospect moest. Begin volgend jaar zouden zij een goede basis kunnen vormen voor ons verkoopmanagement. Dus dit gesprek moest goed verlopen, net zoals de daaropvolgende gesprekken. Ik gokte op drie verkoopgesprekken, voordat we de eerste order zouden krijgen.
Het koffieapparaat gaf aan dat het klaar was met pruttelen en ik pakte de kan er onder vandaan. Vervolgens pakte ik één van de wit met blauwe bedrijfskoppen en vulde die met stomende, zwarte koffie. Net zoals altijd, twee zoetjes en een klein scheutje koffie melk; perfect.
Met de kop in mijn handen, liep ik weer terug naar mijn bureau en nam plaatst op de grote leren stoel. Ik had hem zelf aangeschaft, uiteraard op kosten van de baas.
Net toen ik me een beetje genesteld had, kwam Gerry binnen lopen.
“Goeden morgen, Gerry,” sprak ik rustig, nog nagenietend van mijn voorafgaande slok koffie.
“Hallo, Paul”, groette ze me, met een wrange glimlach. “Hier is de krant.”
Met een zachte plof belandde de krant op mijn bureaublad. Ik wierp een blik op de voorpagina en kreeg meteen gruwelijke foto’s te zien van een bomaanslag, in één van de Balkan-landen. Ik zuchtte diep en legde de krant op zijn andere kant. Nu even geen terreur, dacht ik.
“Gerry, heb jij nog post meegenomen?” vroeg ik.
“Ja, natuurlijk. Ik zal het even voor je pakken,” antwoordde ze, terwijl ze direct haar gigantische tas indook, op zoek naar mijn post.
Een paar seconden later, lagen er een aantal enveloppen voor mijn neus en aandachtig keek ik naar de namen, van waar de post vandaan kwam. Veel interessants zat er niet bij; rekeningen, reclameblaadjes en een uitnodiging voor een bedrijfsfeest, aan het einde van de week.
“Gerry, noem eens even mijn afspraken van vandaag alsjeblieft,” gebood ik, terwijl ik het laatste slokje koffie naar binnen goot.
“Om 13.00 uur een continuïteitsgesprek met Flutech, om 15.30 uur een verkoopgesprek bij Tjenger en Friesch en om 17.00 uur de financiële vergadering” antwoordde Gerry, alsof ze het mededeelde, via een microfoon bij een warenhuis.
In mijn hoofd liep ik na wat ze mij zojuist verteld had. Tjenger en Friesch was een prospect en dat was dus de belangrijkste afspraak van vandaag. Flutech was een vaste klant van ons en daarmee hoefde ik alleen even te evalueren, over de geleverde goederen.
Maar ik vond het vervelend, dat de vergadering pas om vijf uur begon. Dat betekende dat ik waarschijnlijk te laat thuis zou zijn. Te laat voor het eten en dat zou Jaqueline niet erg op prijs stellen. Nu zeker niet.
Ik wierp een blik op mijn horloge en zag dat het alweer kwart over tien was. Ik besloot, voor zo ver nodig, nog even de orders en offertes te bekijken en daarna zou ik even gaan lunchen met Frederick.
Kauwend op het koffielepeltje draaide ik de stoel naar de computer toe en opende Microsoft Excel. Tot half twaalf werkte ik aan de nodige dingen en besloot daarna Frederick een belletje te geven, dat het tijd was om te gaan lunchen. Ondanks dat ik vandaag nog maar één appel ophad, had ik niet het hongerige gevoel zoals normaal. Klaarblijkelijk zat het voorval met Jaqueline me nog steeds dwars. Hoewel we vaker onenigheden hadden, liet deze zelfs mijn eetlust verdwijnen.
Nog geen kwartier later, stapten we over de drempel van onze vaste prik en keek ik het kleine cafeetje rond. Het was donker binnen, weinig ramen en weinig lampen, maar ondanks dat was het eten hier heerlijk. Elke middag, als er geen afspraak in de weg stond, lunchten we hier. De eigenaar kende ons onderhand bij namen en groette ons vriendelijk van achter de bar.
Frederick ging mij voor en liep naar een tafeltje, voor twee personen, achter in het café. Ik volgde hem en hing mijn jasje over de rand van de stoel.
“Wil jij een sigaar?” vroeg ik hem.
Frederick knikte hevig en ik liep al naar de bar toe. Daar bleef ik staan, tot een vrij forse dame naar mij toe kwam lopen en vroeg wat ik wilde.
“Ik wil graag twee Hilton sigaren en de menukaart, alsjeblieft.”
De vrouw draaide zich om en pakte een grote houten doos, van onder de bar. Ze opende hem en mijn blik viel direct op de hoeveelheid sigaren, die erin zaten. Van goedkoop tabak, tot vrij dure producten en van elk een flink aantal. Thuis had ik ook zo’n doos staan, maar die was toch aanzienlijk kleiner en minder gevuld.
De vrouw overhandigde me de twee sigaren en de menukaart, ik bedankte haar en liep weer terug naar het tafeltje waar Frederick reeds was gaan zitten.
“Jij hebt vanmiddag Flutech toch?” vroeg hij toen ik zat.
“Ja, dat klopt. Maar het is puur evaluatie, dus geen probleem,” antwoordde ik.
“Mooi, ik moet nog naar Chorus. Ook een evaluatie.”
“Oh, ik kreeg trouwens nog de bevestiging van de laatste order binnen, dus jij moet nu even de factuur opsturen zodat we daarna kunnen leveren. Het is nog al een grote hoeveelheid, dus wel belangrijk dat het correct gebeurd. Vraag anders Vincent even naar de factuurcatalogus” stelde ik voor.
“Ja, dat was ik inderdaad ook al van plan. Maar, genoeg over het werk. Hoe is het verder met jou? En hoe is het met Jaqueline en de kids?”
“Op het moment loopt het een beetje stroef. Ze voelt zich de laatste tijd niet zo lekker. Ik denk dat het mede door haar promotie komt en door alle heisa rond de kinderen. Ik liet vanochtend een wat nare opmerking vallen en toen was ze meteen helemaal overstuur, dus ik denk dat ze echt even wat rust nodig heeft. Een vakantie zou lekker zijn, ik denk dat ik wel wat kan regelen met Vincent, denk je niet?”
“Ongetwijfeld, je hebt een lange tijd aan één stuk door overgewerkt dus ik denk dat je wel om een weekje vrij kan vragen. Vincent doet daar niet zo moeilijk over, al moet je het wel ver van te voren aankondigen. Ga jij trouwens nog naar het feest van de directie van Hoogovens?” vroeg Frederick terwijl hij een blik op de menukaart wierp.
Ik keek ook naar de menukaart en dacht ondertussen na over een antwoord. Nu ik in een rap tempo mijn probleem voor Frederick op tafel had gelegd, begon mijn maag toch te rommelen. Aan de ene kant had ik wel trek in een uitsmijter met spek, maar een Thaise broodje met kruidenkaas ging er toch ook wel in.
“Ik denk dat ik wel ga. Meestal is het vreselijk saai, maar ik denk dat Jaqueline het wel leuk zal vinden. De vrouw van Frank is een goede vriendin van haar,” antwoordde ik.
“Ik neem de Colombiaanse bol, wat neem jij?” vroeg Frederick toen hij de menukaart opzij legde.
“Ik neem de uitsmijter met spek,” antwoordde ik.
Het eten werd klaar gemaakt, in de heerlijk ruikende keuken en ondertussen genoot ik van mijn sigaar. Ze waren duur, maar eveneens op kosten van de zaak. Zo’n lunch was altijd genieten, alleen nu was het anders. Ik voelde me nog steeds niet helemaal goed. Telkens schoten gedachten aan Jaqueline voorbij.
Plotseling besefte ik dat ik haar nog moest bellen, omdat ik hoogstwaarschijnlijk niet op tijd thuis zou zijn, voor het eten. Dat zou ik later wel doen, bedacht ik.
Diezelfde forse vrouw kwam met twee borden in haar handen naar ons tafeltje lopen en zette de borden voor onze neus neer. Het servet werd aan de rechterkant geplaatst waarop het bestek te recht kwam.
“Eet smakelijk, heren” zei de vrouw en liep vervolgens weer terug naar de bar.
Ik keek naar mijn bord en spontaan begon mijn maag weer te rommelen. Het zag er heerlijk uit en het rook ook nog lekker. Ik pakte mijn bestek van het servet af en begon met eten.

-x-

[I C U]

Ik trok mijn jasje uit en hing deze, aan de daarvoor bestemde kapstok.

Zonder komma, I guess.

Verder... Ik had nog een foutje gevonden, maar ik kan het nu niet meer vinden! Helaas...
Het leest lekker, nog steeds, maar het wordt wel minder interessant. Toch blijf ik nog wel ff lezen, ben benieuwd naar wat je er verder mee doet

[Roosje]

Er zitten weer wat foutjes in, en het verhaal begint me ook een beetje te vervelen. Alles dat hij doet op zijn werk en al die geweldige orders en facturen en zo kunnen me niet echt boeien. Bovendien volg ik het niet helemaal, ik kan m'n gedachten er niet meer bijhouden.
Maar het leest op zich wel fijn.

[ikkebenikke]

Soapsie schreef op 10-09-2005 @ 09:40 :
“Oh, ik kreeg trouwens nog de bevestiging van de laatste order binnen, dus jij moet nu even de factuur opsturen zodat we daarna kunnen leveren. Het is nog al een grote hoeveelheid, dus wel belangrijk dat het correct gebeurd.

Normaal gezien stuur je de factuur ofwel mee met de levering ofwel na de levering. Je stuurt niet eerst de rekening en gaat dan pas leveren.

Voor de rest vind ik het een goed verhaal en ik ben benieuwd naar het vervolg.

[Soapsie]

ikkebenikke schreef op 11-09-2005 @ 23:53 :
Normaal gezien stuur je de factuur ofwel mee met de levering ofwel na de levering. Je stuurt niet eerst de rekening en gaat dan pas leveren.

Voor de rest vind ik het een goed verhaal en ik ben benieuwd naar het vervolg.

Elk bedrijf hanteerd een andere manier van het verwerken van orders. Sommige producten, om als makkelijk voorbeeld je schoolboeken te nemen, worden eerst betaald en dáárna pas geleverd. En zo zijn er nog tal van andere voorbeelden.
En ja, ik heb écht wel vooronderzoek gedaan, voordat ik dit neerschreef. Alles berust op de waarheid, geloof me.