[joes]

Proloog:

Het laatste wat ik van Marjan heb ontvangen is deze brief. Ze schreef me vaak over wat ze mee had gemaakt, of wat ze dacht. Enkel om alles van haar af te schrijven, dingen die ik al wist of allang door had, of soms gewoon de kleine dingen in het leven. Ze bracht het altijd op een mooie poëtische manier naar voren. Deze laatste brief is aan mij gericht, maar wordt niet alleen aan mij verteld, althans zo voelt het. Ze beschrijft kort haar leven met Eriq. Drie dagen geleden verdween ze, vandaag besluit ik erachter te komen waar ze is, of ze nog leeft en wat er is gebeurt. Dirk helpt mij, we verdedigen onze beste vrienden. Eriq kan niets gedaan hebben zegt Dirk. Hij hield van haar, maar ik weet het niet meer zeker. Ze leeft nog, dat voel ik.

Laura

Lieve Laura,

Verslagen sluit ik mijn ogen. Ik draai rondjes met mijn vinger, om zijn navel terwijl ik in gedachte mee dij, op het ritme van zijn ademhaling. Ik had het korte gesprek van daarnet, over en over besproken met mijzelf, maar dit had ik niet voorzien. Ik ben stil gevallen, ik weet niets te zeggen en ik voel me schuldig. Kon hij dat mooie hoofd van hem maar wegdraaien. Was hij maar boos weg gestampt, of had hij mij maar uitgescholden. Dan had ik mijzelf kunnen troosten, door te denken aan zijn vuile woorden of bewegingen. In plaats daarvan lig ik met betraande ogen tegen hem aan, en houdt hij mij stevig vast in die positie.

We ontmoetten elkaar op een feestje van Dirk. Hij was zijn beste vriend, ik de beste vriendin van jou. Typische liefde, waar je zo vaak over leest, maar ik wist niet wat me overkwam, voor mij was niets meer logisch. Ik weet nog dat ik tegen hem zei: “wat is dit nu, voor raar gevoel?” Toen keek hij mij zelfverzekerd aan, streek de haren uit mijn gezicht, en nam het in zijn handen. “Je houdt van mij, dat voel ik, want ik hou van jou”. Ik moest huilen van geluk.

“Wat waren we toen toch nog gelukkig”. Ik kijk schuin naar boven, in zijn mooie donkere ogen. Het ondeugende is uit zijn gezicht gegleden, met de jaren heen, de geschiedenis in. Hij kijkt naar mijn gezicht. Hij heeft rimpels gekregen. “Je bedoelt vóór..”. Ik knik snel en voel de tranen weer branden. Daarvoor, ja.

Op een bepaald moment hadden hij en ik gewoon besloten dat het over was. Althans, we hadden het nog niet uitgesproken. We wilden het niet helemaal geloven. Iedereen was op het begin tegen ons geweest. ‘Mijn huid paste de zijne niet’ had mijn moeder kwaad naar ons geroepen, toen we vertelden dat we verliefd waren. We hadden zoveel doorstaan, dat het nu niet over kon zijn.

Zonder hem leven was zó moeilijk Laura, vooral omdat ik herinnerd werd aan onze tijd samen. Ons zoontje leek zoveel op hem. Maar er was een leegte tussen ons, die liefde niet kon opvullen. Mijn moeder was bereid weer contact met me op te nemen, maar haar heb ik nooit gezien. Ze walgde van Richel, zijn mooie goudbruine huid. Ik van haar, mijn zoon was het mooiste wat ik ooit gezien had. Soms, als Eriq ons zoontje kwam ophalen, gaf ik Richel een knuffel gedag. Als ik hem dan vasthield kreeg ik tranen in mijn ogen. Zo ontroert was ik van mijn lieve jongen.

Lieve Laura, Eriq en ik zijn op een keerpunt in ons leven. Nu onze Richel overleden is, weet ik niet meer waar ik moet keren. We zijn elkaar weer tegen gekomen in het leven, maar waar we moeten beginnen weet ik niet. Komen jullie echt naar Richels begrafenis? We hebben jou en Dirk nodig. Nu ik opschrijf wat mijn leven inhield, besef ik dat het meer was dan ik dacht. Dat ik meer was dan ik dacht, mét hem.

Marjan

-------------------------------------------------------

1.

[Soapsie]

Mooi! Vooral die brief. Inderdaad een beetje op een mooie poëtische manier.
Ik begon te lezen en de proloog raakte me al. Toen kwam de brief en dacht ik dat het zo'n doorsnee liefdesverhaal zou worden. Maar zodra ik deze zinnen las:

“Je bedoelt vóór..”. Ik knik snel en voel de tranen weer branden. Daarvoor, ja.

wilde en moest ik verder lezen. En toen je vertelde over dat overleden zoontje, was ik helemaal om.
Je schrijf echt op een melancholische manier, die me raakt; heel fijn.

[Zut Alors!]

joes schreef op 10-09-2005 @ 23:28 :
terwijl ik in gedachte mee dein, op het ritme van zijn ademhaling.

en

Zo ontroerd was ik van mijn lieve jongen.

Inhoudelijk weet ik niets op te merken, en tja, een paar spelfoutjes, dat is ook niet rampzalig. Hè, jammer is dat.

[I C U]

Mooi, ontroerend. Weinig op aan te merken.

[Roosje]

We ontmoetten elkaar op een feestje van Dirk. Hij was zijn beste vriend, ik de beste vriendin van jou.

Ik vind dit twee vrij verwarrende zinnen, ze zijn niet helemaal duidelijk en lopen niet lekker.

Waarom heb je Laura's naam onder het proloog gezet? Ik vind het wel mooi staan op zich, 'k vraag me alleen af waarom.

Verder vind ik het wel mooi.

[joes]

Je schrijf echt op een melancholische manier, die me raakt; heel fijn.

dankje dankje!

Waarom heb je Laura's naam onder het proloog gezet? Ik vind het wel mooi staan op zich, 'k vraag me alleen af waarom.

De proloog, waarin Laura je inleidt in het verhaal wordt gewoon recht vertelt. Nja, geschreven dan, het wordt iets eh, persoonlijker door die naam, vind ik.

[joes]

zal ik verder schrijven?

[Roosje]

joes schreef op 12-09-2005 @ 10:08 :
zal ik verder schrijven?

Ja, doe maar, anders heb je alleen een losse proloog.

[Nienna*]

Het spreekt me zeer aan, maar volgens mij begrijp ik het niet helemaal: wie schrijft nou wie en met wie heeft zij een relatie?

Verder spreekt het me erg aan dat de vrouw een overleden zoontje en dergelijke heeft. Het heeft veel drama, maar niet té veel.

[Romie]

ik vind t echt heel mooi het verhaal is opzich niet eens zo super bijzonder, maar de manier waarop je schrijft maakt wel dat het interessant word en dat je verder wilt lezen, lekkere manier van schrijven want het leest lekker weg, dus jah schrijf vooral nog n stukje

[joes]

Het spreekt me zeer aan, maar volgens mij begrijp ik het niet helemaal: wie schrijft nou wie en met wie heeft zij een relatie?

Wordt nog duidelijk maar, Laura en Dirk zijn samen en Eriq en Marjan zijn samen. Eriq en Marjan hebben/hadden een kind samen genaamd Richel. Laura en Marjan zijn heel goed bevriend. Het verhaal wordt geschreven vanuit Laura.

[I C U]

joes schreef op 13-09-2005 @ 14:41 :
Wordt nog duidelijk maar, Laura en Dirk zijn samen en Eriq en Marjan zijn samen. Eriq en Marjan hebben/hadden een kind samen genaamd Richel. Laura en Marjan zijn heel goed bevriend. Het verhaal wordt geschreven vanuit Laura.

Er komt dus een vervolg?

[joes]

ja.. nja ik heb al een klein stukje verder geschreven ja. Maar ik twijfel erover, ik vind het zelf wle leuk maar ik weet niet of ik het zou moeten uitbreiden. Het is moeilijk iets helemaal in de ik-persoon te schrijven als je dat nog nooit eerder gedaan hebt. Maar ik heb wel een stukje, ik zal het straks wel eens plaatsen, kijken of jullie het waarderen

kusj

[joes]

-------------------------------------------------------

1.
Bij de begrafenis stonden er overal rozen. Ze hadden Richels tekeningen opgehangen, met zijn kleine gedichtjes ernaast. Het was een creatief mannetje. Dirk en ik moesten altijd lachen als hij langs kwam, of als we oppasten. Hij bleef uren tekenen, kon zich richten op de meest kleine details, zo precies voor een mannetje van elf jaar. Hij was ontzettend slim en pakte dingen gelijk op als de leraar ze uitlegde. Hij had zelfs een klas overgeslagen, en zou na de zomer naar de hogere school gaan. Daar had hij zoveel zin in. Hij wilde dokter worden, om alle mensen te kunnen helpen en vooral zijn oma te kunnen genezen van haar ouderdom.

Hij kwam uit een grote groep acht, er waren drie klassen van dertig kinderen. Op de terugweg van zijn laatste kamp zat hij in een auto waarin een kind moest overgeven. Richels broek was helemaal vies geworden en hij was aan de zijkant van de weg uit de auto gesprongen en weigerde terug in te stappen. Ze moesten nog maar zo’n dertig kilometer over de snelweg en dan zouden ze thuis zijn. Dus mocht hij in de kofferbak van de andere auto, dat vond hij wel spannend en stoer. Maar het lot besloot dat de auto hard moest afremmen en de bestuurder gooide geschrokken zijn stuur naar links. De auto sloeg over de kop en Richel werd uit de auto geworpen, over het asfalt, de berm in. In het ziekenhuis overleed hij. Marjan heeft moeten besluiten hem van de beademing te halen, helemaal alleen, want Eriq was er niet.

Het gesprek, waarover ze vertelt in haar brief, is dat waarin ze Eriq vertelt dat Richel overleden is, door haar ‘vermoord’, alleen gelaten. Haar mooiste jongen was er niet meer.

Richels lerares vertelde wat moois over hem en Eriq natuurlijk ook. Marjan zat huilend vooraan en ik zat achter haar. Op den duur schoof ik mijn stoel zover naar voren dat mijn knieën vaststonden tussen onze stoelen. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar vast. Ze draaiden Richels favoriete muziek, en Eriq’s moeder las een gedicht van Richel voor, dat zij uitgekozen had.

Vandaag ben ik
wie ik ben
en wie ik ben
zal jij nooit zijn
ik ben bijzonder
zonder woorden
maar met,
ben ik uniek

Toen wij achter zijn kleine kist aan naar buiten liepen, viel iedereen stil. Marjan’s moeder, Margriet, stond buiten te wachten. Marjan liep naar haar toe en vroeg haar wat ze daar deed. Marjan’s moeder zweeg en zo bleven ze een paar minuten tegenover elkaar staan. Toen liep Eriq op haar af, legde zijn arm om haar rechterschouder en gebaarde haar mee te komen. “We moeten afscheid nemen van Richel, Marjan” zei hij zachtjes. Marjan’s moeder keek vuil naar Eriq, maar ze knikte Marjan toe, veegde een traan uit haar gezicht weg en gebaarde Marjan te gaan. Deze draaide om en liep weg. Ook wij keerden Margriet de rug toe en liepen naar onze auto. We zouden achter de taxi van Marjan, Eriq en zijn moeder, naar de begraafplaats rijden.

Bij een hoge gil en een doffe klap, draaiden onze hoofden allemaal geschrokken om. Marjan had zich woest omgedraaid en haar moeder in het gezicht geslagen. “Ik was voor Richel en Eriq alles wat jij nooit geweest bent voor papa en mij”, siste ze haar moeder toe. Dat was de eerste keer dat ik Marjan over haar vader hoorde. Marjan’s moeder draaide zich beschaamd om en beende weg. Marjan moest huilen. Wij stonden met stille, overrompelde blikken toe te kijken en zagen hoe Eriq Marjan, op haar voorhoofd kuste en ze stapten in de taxi.

We begroeven Richel onder een prachtig bed van rozen, die wij een voor een erop gooiden. Marjan vond dat beeld zo mooi en huilde. Ik hield haar vast en liet haar op mij leunen. Eriq pakte een hand vol grond en liet het met trillende hand los boven het graf. We bleven even ademloos kijken, maar toen draaiden we om en liepen we terug naar de aula. Niemand keek meer om.

Sindsdien heb ik Marjan nauwelijks nog gesproken, ze belde heel af en toe. Normaal hadden wij ontzettend lange gesprekken, maar sinds de begrafenis nog maar kort en vroeg zij enkel hoe het met mij ging en andersom. Ze klonk afwezig, haar stem was altijd schor, de verbinding slecht. Dirk zei gisteren dat het best kon dat zij gewoon even op vakantie is, er even tussen uit om alleen te zijn. Het was zo, Marjan kon soms, tot ergernis van Eriq, plotseling vertrekken naar een hotelletje in Amsterdam of Antwerpen, haar favoriete steden. Ik heb aan Eriq gevraagd of hij weet waar Marjan is, maar hij wil van niets weten. Dat snap ik ook al niet. Vandaag ga ik naar haar huis voor een aanwijzing.

2.
Ik steek mijn sleutel in het slot en draai de deur open. Als ik binnen kom moet ik even slikken, Richels jas hangt op, met zijn donker blauwe schoenen daaronder. Alsof hij net thuis gekomen is. Ik sluit de deur achter me en kijk rond. De donkerbruine hal loopt recht op de keuken uit. Een deur eerder, rechts, gaat naar de woonkamer, die daar tegenover is van de trap. Ik ken het uit mijn hoofd, maar voel me net een vreemde. Hoe langer ik hier blijf staan, hoe banger ik word, het is koud en je kunt zien dat hier al een tijdje niemand is geweest. Ik verzet mijn voeten en beweeg me voorzichtig naar de keuken, duw de schuifdeur open en kijk ook hier rond. Er ligt een bord op tafel, met daarnaast een opengeslagen blad, de ‘Libelle’ gok ik. Ik loop iets dichter naar de tafel en zie dat ik gelijk heb. Haar favoriet. Bang om iets aan te raken, stap ik voorzichtig om de tafel heen. Op het aanrecht staat een open pot pindakaas die een walgelijke geur verspreidt. Ik kan me er niet van weerhouden erin te kijken, en deins geschrokken iets terug, schimmel. Er staan kopjes op tafel die niet meer schoongemaakt zijn. Ik voel een brok in mijn keel en het voelt alsof ik zojuist een hap grind heb genomen. Haar leven is opeens gestopt. Zomaar. Ik draai me om en sta in een lege kamer. In gedachte hoor ik haar praten en vertellen, zie ik haar bewegingen maken. Onbewust schuif ik de stoel wat naar achter en zak verslagen neer. Mijn oog valt op het verhaal in het blad genaamd ‘Ik verdween”. Onthutst sla ik het blad dicht, de nieuwste editie was haar laatste. Ik schuif het blad met afschuw weg en kijk vermoeid rond. Boven de keukendeur hangt een cliché gedichtje over het lot. Het lot , alsof dat nog wat voorstelt.

[I C U]

Heerlijk. De sfeer zet je heel mooi neer, en ik geloof dat ik dit nieuwe deel beter vind dat het eerste deel. Misschien omdat je nu een idee hebt van wat je wil gaan schrijven en welke kant je opgaat.

Ook wij keerden Eva de rug toe en liepen naar onze auto. We zouden achter de taxi van Marjan, Eriq en zijn moeder, naar de begraafplaats rijden.

Moet 'Eva' niet Margriet zijn? Tenminste, eerst heette haar moeder Margriet.

Ik wil meer!

[Roosje]

Ik vind hoofdstuk één tot nu toe beter dan hoofdstuk twee. Dat komt, denk ik, doordat je hoofdstuk twee begint met een stukje waarin een aantal fouten staan.

Verder heb ik niet echt veel aan te merken, behalve dat het fijn leest.

Roosieh, kan je de fouten noemen ? Ik kan er geen zien.. of hooguit een zin die ik anders geformuleerd zou hebben.
Ik vind het een sterk verhaal, origineel ook. Ik ben heel benieuwd, Joes, schrijf verder !

[Roosje]

Ik steek mijn sleutel in het slot en draai de deur open.

Richels jas hangt op, met zijn donker blauwe schoenen daaronder.

De donkerbruine hal loopt recht op de keuken uit.

Een deur eerder, rechts, gaat naar de woonkamer, die daar tegenover is van de trap.

-Je draait een deur niet open, je draait een slot open.

-Een jas hangt niet op, een jas hangt op een kapstok, en donkerblauw schrijf je aan elkaar.

-Rare zin, een hal loopt niet echt op iets uit, ik vind "uitkomen" hier een beter woord.

-Ook een beetje een warrige zin.

[Anki]

Kan pindakaas eigenlijk wel beschimmelen?

[I C U]

Een jas hangt AAN de kapstok

Toch?

[Nienna*]

Wow, dit stuk vind ik echt confronterend!
Ik vind het heel mooi hoe je de sfeer van de begrafenis hebt neergezet. Ik vind het altijd moeilijk om daarover te lezen, dus het raakte me echt.
Het positieve stuk aan dit verhaal vind ik dat je je goed kunt identificeren.
Ik wil wel meer lezen!

[Roosje]

I C U schreef op 17-09-2005 @ 19:25 :
Een jas hangt AAN de kapstok

Toch?

O ja, dat klopt.

[joes]

Ik heb het net een btje uitgewerkt hoe ik het verhaal wil laten worden. Ik heb er zin in.

Ik loop de woonkamer in en voel me opgenomen in een plotselinge warmte, hij straalde altijd al gezelligheid uit. Boven de donkerbruine bank hangt een ingelijste tekening van Richel. Op het tafeltje ervoor ligt een half afgemaakte. Ik zak neer op de bank en kijk rustig rond. De brok in mijn keel verlaat me niet en ik kan me maar moeilijk concentreren. Wat zoek ik hier eigenlijk? Op het kleine tafeltje naast mij staat de trouwfoto van Eriq en Marjan. Het Duo-Penotti stel, grapten Dirk en ik altijd. Even voel ik een drang in mij opkomen om de televisie aan te zetten en me in te beelden dat ik hier met Marjan zit, haar Richel op de grond voor ons, meezingend met een liedje terwijl wij boven zijn geschater uit proberen te komen.
Het gekraak van een deur sleurt me uit mijn gedachten en mijn hart gaat sneller kloppen. Ik sta op en besluit weg te gaan, het heeft lang genoeg geduurd. Ik open de schuifdeuren naar de voorkamer en adem een muffe lucht in. Als een reflex draai ik mijn hoofd weg en loop iets terug. Even blijf ik ontzet staan, dan loop ik weer naar de kamer en kijk rond. Deze kamer is bijna leeg maar er stonden eerst altijd dozen dacht ik. Ik haal mijn schouders iets op en herinner mijn tas in de keuken. Die moet ik wel even meenemen. Ik wil de deuren weer dichtschuiven maar de linkerdeur blijft haken en ik ga er recht voorstaan. Met twee handen wil ik de deur dicht trekken tot mijn oog valt op het kastje. Dat stond er nooit. Ik loop de voorkamer verder in en trek de laatjes in het kastje open. Niets. Geïntrigeerd, hurk ik ervoor neer en bekijk het van dichtbij. Ik ken het echt niet.. Of toch? Ik heb het ooit gezien, maar niet in dit huis. Ik raak het aan, alsof ik kijk of het wel echt is. Mijn intuïtie zegt me dat ik het kastje moet verschuiven, demonstratief sta ik op en stroop mijn mouwen op.

Net als ik het kastje vastpak kraakt er weer een deur boven en het voelt alsof mijn hart drie keer omdraait. “Kom op Lau, doe niet zo raar”, fluister ik mezelf toe en probeer mijn gedachten te veranderen. Ik sluit mijn trillende handen weer om het kastje. Boven mij hoor ik plotseling voetstappen over de vloer en trek uit schrik het kastje zo hard achteruit dat ik struikel en achterover omval. Ik hoor boven mij niets meer en adem even diep in. Dan leg ik het kastje zachtjes naast me neer en duw mezelf op. Ondertussen valt mijn oog op de grote donkerbruine vlek tegen de grijze plinten en mijn blik wordt groter, ik zet twee stappen dichterbij en binnen een seconde realiseer ik me dat ik naar bloed op de vloer staar. De tranen springen in mijn ogen en ik voel mezelf duizelig worden. Keihard gil ik, boven mij beginnen de voetstappen te bewegen en ze verplaatsen zich met de zelfde snelheid als mijn voeten naar de gang. Ik heb het voordeel geen trap af te moeten en ren met alle energie die ik nog over heb de gang door, trek aan de deur en ren de straat op. En ik blijf rennen. Na wat een eeuwigheid lijkt, sta ik stil en hijg nog na. Daarna strompel ik verder, de marktplaats over en de vlasmarkt op.

Met trillende handen probeer ik uit mijn kopje koffie te drinken. Ik zit in een onbekend café met enkel oude mannen, dus mijn trillende handen vallen niet zo op. Ik weet niet wat ik net gezien heb, ik probeer het me te beseffen maar ik durf het niet voor ogen te halen. Er was iemand boven, op de eerste verdieping. Ineens schiet het me te binnen, wie weet was het Marjan wel! Ik ga rechtop zitten en mijn gedachten spinnen zo snel rond dat ik er duizelig van word. Ik sla mezelf figuurlijk voor mijn kop en probeer mijn hoofd leeg te maken. Langzaam wordt ik rustiger en schuif mijn kopje iets meer naar het midden van de tafel. Er is iets gebeurt en ik wil weten wat. Maar ik durf dat huis niet meer binnen. Moe sta ik op en loop in de richting van de deur. “Eh, mevrouw?”, zegt een stem achter mij. Ik draai me snel, geschrokken om en kijk in het lieve gezicht van de serveerster. “Och”, glimlach ik naar haar, “wat is er?” De serveerster zet een geforceerde glimlach op en knippert met haar ogen. “U moet nog betalen”. “Och heden, ja!” Ik voel om me heen en schrik, mijn tas ben ik vergeten.

Nadat Dirk me heeft opgehaald van het café zitten we zwijgend naast elkaar in de auto. “Dom dat je je portemonnee vergeten was Lau”, zegt hij op een verwijtende toon. Ik had hem tijdens een bespreking gebeld. Hij had niet gelijk hoeven komen, maar mijn verwarde stem had hem bezorgd gemaakt. Ik wil graag aan Dirk vertellen wat ik heb gedaan maar niets lijkt het goede moment te zijn. De stilte wordt steeds ongemakkelijker en hoe langer je wacht met niets zeggen hoe sneller elk woord stom en geforceerd klinkt, dus we zwijgen allebei. “Wat deed je daar dan? Niet bepaald jou doelgroep mensen”. Ik kijk hem even verward aan. “Waar? Oh je bedoelt dat café?”. Dirk knikt en kijkt weer voor zich, “Ja dat bedoel ik, wat anders?”. Ik slik even en kijk weer voor me. Met mijn ogen volg ik de verschillende auto’s met mensen die ik nooit zal ontmoeten. “Nou?”. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk Dirk onbegrijpend aan. “Wat? Oh, dat café ja. Ik weet het ook niet, ik zat er gewoon opeens”. Dirk kijkt me ongeloofwaardig aan en glimlacht even, dan schudt hij zijn hoofd en rijdt onze oprit op. De verschillende kleuren van de planten schieten aan mij voorbij en ik loop afwezig naar binnen. Dirk zwaait nog naar me, draait zijn auto 180 graden om en legt dezelfde weg terug af. Hij moet nog verder werken dankzij mij. Thuis zet ik het water op en besluit een ‘cup-a-soupetje’ te drinken, of eten. Dirk zegt altijd dat het eten is maar ik drink mijn soep liever. Ik glimlach even, hij bijt zelfs op zijn yoghurt. Ik loop naar de broodtrommel en open deze. Tegelijkertijd schuif ik de ladekast open. Er is enkel pindakaas. De brok in mijn keel keert terug en ik gooi met een harde klap de ladekast en broodtrommel dicht. Ik eet niets vanavond.

[I C U]

Even voel ik een drang in mij opkomen om de televisie aan te zetten en me in te beelden dat ik hier met Marjan zit, haar Richel op de grond voor ons, meezingend met een liedje terwijl wij boven zijn geschater uit proberen te komen.

Rare zin, hij klopt niet. Het lijkt net alsof ze alledrie zingen, terwijl in feite alleen Laura en Marjan zingen, en Richel schatert. Probeer dat iets duidelijker neer te zetten.

Verder vond ik dat je het hier en daar wat te langdradig maakte, teveel handeling op handeling op handeling.
Je geeft wel de sfeer mooi weer, en het gevoel dat ze heeft. Ben benieuwd naar de rest, maar ik zou dit stukje nog eens goed nalezen en eens kijken of je er niet wat dingetjes uit kon halen, of wellicht veranderen.
Oké oké, ik ben niet al te helder, maar... Vergeef me, ik doe mijn best