Ruzie met mn vader en ik kom er niet vanaf

[Chloe Siere]

Zucht, ik ben het echt helemaal zat. Sinds iets langer dan een jaar woon ik weer bij mijn vader. Hij is vrachtwagenchauffeur en rijdt voornamelijk buitenland en is dus alleen in de weekenden thuis.

Nu was hij al vanaf het begin een zeur over het huishouden. Ik was bij mijn moeder niet echt gewend veel te doen. Ik heb langzamerhand meer taken op me genomen zoals de afwas, was draaien/ophangen/opvouwen, prullenbakken legen, af en toe stofzuigen en mijn kamer (zolder) doe ik zelf.

De laatste tijd zijn er wat dingen gebeurd. Mijn vader rijdt nu meer binnenland en is opeens doordeweeks ook vaak thuis (hij voelt echt als een indringer) en ik heb mijn biologische vader ontmoet (mijn vader is dus eigenlijk mijn stiefvader, vanaf mijn 3e ongeveer).

Over dat laatste is mijn vader behoorlijk chagerijnig. Hij snapt het wel enzo, maar hij doet heel erg kort tegen me. Het is ook wel dat ik mn biologische vader vaak zie, maar ik heb daar ook heel erg de behoefte aan. Het zal zo'n 3 keer per 2 weken zijn.
Verder zeurt mijn vader continu dat ik te weinig doe. Net noemde hij als voorbeeld afgelopen woensdag. Ik ging toen uit eten met mn biologische vader en mn zusje kwam bij mn vader eten. Toen hij thuis kwam ging hij direct koken. Mijn zusje, van 13, was er toen ook al. Mijn vader vond het stom dat ik toen niet even de tafel ging dekken. Ja zeg Ik at niet mee, dus daar kom je dan niet zo snel op nee. En anders kan hij het toch ook gewoon vragen Hij zeurt ook regelmatig dat ie vindt dat ik best kan koken voor hem, ook al eet ik zelf niet thuis. Daar ben ik het dus echt niet mee eens

Naja, net was het dus weer raak. Ik ontloop hem echt, want hij is altijd chagerijnig. Ik heb daar gewoon geen zin in. Daarbij heb ik een vriend en zit ik regelmatig bij hem, dat was ook al zo toen ik nog bij mn moeder woonde.
Ik zie het echt gebeuren dat hij straks zegt dat ie wil dat ik het huis uit ga. Ik weet dat ik een tikkeltje lui ben aangelegd, maar ik doe echt mn best! Ik doe al zoveel meer dan 2 jaar geleden... Daarbij ben ik ook gewoon weinig thuis. Echt niet vaker dan hij nu thuis is.

Doe nou echt zo weinig? Ik weet niet meer hoe ik dit moet oplossen... Ik kan erg slecht met hem praten omdat hij meteen begint met zeuren en chagerijnen over wat ik vooral niet doe.

Tips oid please

Heb je al eens met hem gepraat op een moment dat jullie niet al ruzie hebben (eventueel vooraf zeggen dat je graag eerst uit wilt praten oid)? Of schrijf hem desnoods een brief waarin je jouw verhaal neerzet, hij kan dan niet meteen gaan zeuren en chagerijnen. Of hem eens vragen hoe hij het dan graag zou zien oid? En desnoods dingen op papier zetten (wat jij doet, wat hij, enz.) en op de koelkast hangen oid.

[Chloe Siere]

We hebben al vaker gepraat over het huishoudelijk probleem... Ik heb al vaak aangegeven dat ik mijn best echt wel doe en sowieso al veel meer doe dan ik ooit heb gedaan. Dan is hij weer een paar dagen lief en geeft hij complimentjes. Maar na ongeveer 2 weken is dat dan weer over en begint hij weer te zeuren.

Zijn punt is dat ik meestal maar 3 dagen naar school hoef en hij vindt dat ik een lui leven heb. Hij snapt niet dat ik zeer regelmatig presentaties heb en verslagen moet inleveren en ook nog eens tig boeken door moet lezen. Ik bedoel, ik loop al achter momenteel.... Daarbij werk ik ook 1 avond in de week (en dat worden er 2). Dat zeg ik hem ook, maar toch begint hij steeds weer te mekkeren over het feit dat ik pas om 12 uur hoef te beginnen ofzo (terwijl ik iedere ochtend om 8 uur opsta).

Het is gewoon heel lastig om met hem te communiceren. Hij vindt dat ik hem te weinig vertel, maar hij is altijd een chagerijn als ie thuiskomt.

Een lijstje wie wat doet is misschien wel goed, maar ik ben stiekem wel een beetje bang dat ik straks 100 taken heb om te doen Dat ik dus ook moet gaan koken terwijl ik niet thuis eet ofzo.

Daarbij heb ik ook het idee dat het chagerijnige gedoe deels komt doordat ik mn biologische vader vaker zie dan hij verwacht had. Maar wat moet ik dan? Maar minder afspreken met hem? Dat wil ik helemaal niet

[Iduna]

(Jouw verhaal komt me heel bekend voor, geen eigen ervaringen.)

Het is moeilijk om ineens een huishouden te gaan runnen terwijl je eerder bijna niks hoefde te doen thuis. Maar om het voor iedereen zo prettig mogelijk te maken thuis, zul je een 'schoonmaakrooster' moeten maken.

Je vader maakt lange dagen en kan niet goed inschatten (of zien) dat jij het ook druk hebt. Hij ziet alleen 'naar school gaan' als bezig zijn met je studie, terwijl er zo veel meer bij komt kijken. Dat zou je hem moeten vertellen.

Dat jij weer contact hebt met je biologische vader is voor iedereen wel wennen, dus ook op hem heeft het een grote impact. Je stiefvader is sinds je 3e jouw vader en dan komt er ineens een andere man in jouw leven. Misschien kunnen jullie daar nog wat meer over praten. Maak duidelijk dat je jouw (biologische) vader wil leren kennen, maar dat je jouw vader nog altijd als je vader ziet.

Misschien bij het lijstje een dagschema maken? En daarin opnemen wat jij op een dag doet (dus school, werk, maar ook huiswerk, enz.) en wat hij doet oid? Je hoeft niet alles op te nemen wat HIJ wil, het gaat er ook om wat JIJ wilt.

[evanescence]

weer bij je moeder wonen?

evanescence schreef op 04-12-2005 @ 22:44 :
weer bij je moeder wonen?

Of uit huis gaan
Ik heb de afgelopen paar maand op mezelf gewoond, en woon tot feb. weer thuis. Knallende ruzie dus telkens "ja. jij doet niks" Etc..
Ik doe trouwens vrij veel, maar goed, voor mij is het gewoon een teken dat ik op mezelf moet, ik weet niet of dat voor jou uberhaubt haalbaar is?

Ik ben heel erg zelfstandig, en kan best de afwas doen etc. vind het ook niet erg, alleen ik wil verder ook kunnen gaan en staan en dat is soms lastig, vrij grote famillie... en nuja. dan krijg ik hetzelfde gezeur van mijn ouders als jij nu verteld!

En ook zoals hier al boven ergens staat, denk ik dat he tmisschien zou helpen als je met hem zou praten over het feit dat jou biologische vader weer in jou leven is, het lijkt me best even slikken voor hem, die hele situatie.

Succes

[Chloe Siere]

Hm ja, bij mn moeder wonen gaat niet omdat ze in een appartement wonen met 2 slaapkamers (en mn zusje woont daar). Op mezelf vind ik erg moeilijk... Ik krijg het minimum aan studiefinanciering en ik weet zeker dat mn ouders niet bijspringen.

Toch maar weer proberen met hem te praten inderdaad... Maar het is ook gewoon zo: momenteel is het bij mijn biologische vader veel gezelliger; omdat hij zo chagerijnig is (dat roept ie nml steeds). En mn biologische vader is gewoon een hele aardige man die heel erg geinteresseerd is in mij en graag een deel wil uitmaken van mijn leven. En dat wil ik ook. Daarbij heeft hij nog 4 kinderen die ik nog niet ontmoet heb en waar ik heel erg naar uitkijk. Mijn vader zal het vooral moeten gaan accepteren... Ik snap wel dat hij het moeilijk vindt, maar het wordt wel steeds erger die sfeer...

[juno]

Goh, dat een volwassen man zo kinderachtig jaloers kan zijn.

Wat voel je eigenlijk voor je stiefvader? Want het lijkt uit jouw posts wel alsof je hem met name lastig vindt.

Je hebt wel een probleem: je moet daar blijven wonen totdat je klaar bent met je studie, en zoals het nu gaat, gaan jullie dat niet volhouden.

Ik denk dat je moeder zal moeten bemiddelen. Jou ziet hij toch nog teveel als een kind wat hij kan rondcommanderen. Een ondankbaar kind bovendien, wat wel onderdak wenst maar wat niet voor hem wil koken en hem dumpt voor haar biologische vader die na 17 jaar weer eens in beeld is, terwijl hij al vanaf je derde voor jou gezorgd heeft en van je houdt alsof je zijn eigen kind bent.

Tegelijkertijd wil hij dat je je steentje bijdraagt, en daarin behandelt hij je als een partner, maar jij bent zijn volwassen dochter en niet zijn vrouw. Je hoeft niet voor hem te zorgen, niet voor hem te koken, niet zijn overhemden te strijken.

[Chloe Siere]

Haha, je verwoordt het goed

Maar met mijn moeder wil hij ook niet meer praten. Volgens mij omdat zij het altijd opgenomen heeft voor mn biologische vader...

Ik denk de laatste tijd wel steeds meer na over de relatie met mijn (stief)vader en ik ben erachter gekomen dat ik hem nooit echt als vader heb gezien, maar wel als een belangrijke man in mijn leven. Hij is altijd vrachtwagenchauffeur geweest en toen ik jong was, was hij vaak 2 weken weg. Dan kwam hij een weekend thuis, maar deed dan ook vrij weinig met mij en mn zusje. Ik heb ook totaal geen klik met hem: we hebben een hele andere mening over belangrijke zaken en ik ben gewoon heel anders. Hij is wat simpel, simpele opleiding ed. Dat ben ik niet.
Met mijn biologische vader heb ik die klik wel. En dat maakt het ook moeilijk.

Ik heb dit niet tegen mijn vader gezegd hoor, dat zou ik nooit doen. Maar het maakt het voor mij ook niet makkelijker. Want ik hou wel veel van hem en wil hem absoluut geen pijn doen. Maar ik voel ook al een enorm gemis naar mn biologische vader als ik hem een paar dagen niet zie...

[Jolt]

midlife crisis?

[Chloe Siere]

Jolt schreef op 05-12-2005 @ 11:54 :
midlife crisis?

Nee, mn vader is gewoon zo. Toen mn ouders net gescheiden waren (nu zo'n 6 jaar terug geloof ik) zat mijn vader ook in een mega dip en was hij ook stront chagerijnig. Toen wilde mn zusje zelfs niet meer komen. En nu ook bijna niet meer.

[Jolt]

Jammer, maar ik kan het wel begrijpen van hem, jij met je echte vader, moet ook niet leuk zijn voor hem, hij heeft tot je 19e je mee geholpen op te voeden, e.d.

[Chloe Siere]

Volgens mijn moeder heeft hij mij niet opgevoed en ik kan het me ook niet herinneren Maar ik snap hem ook, maar moet ie dan zo gaan reageren?!

[marlies]

Ik zou toch nog een keertje het gesprek aan gaan.