24

[Milluca]

De dagen zijn grijs, kleur lijkt eruit weggezogen. Ze vliegen voorbij terwijl ik doelloos rondloop. Ik probeer me vast te klampen aan herinneringen, hopend dat de tijd heel even stilstaat en teruggaat naar het moment waardoor alles nu veranderd is.
"Ik weet het niet meer" zuchtte jij, moedeloos, zo besefte ik later, toen het al te laat was.
"Wat niet?" antwoordde ik verveeld terwijl ik mijn nagels vijlde en tegelijkertijd in de spiegel het resultaat bewonderde.
"Hoe het verder moet. Met jou. Met mij. Met ons." Vier korte zinnetjes, als pijlen doorborend.
"Hoezo?"
"Het werkt gewoon niet"
"Wat niet?"
"Gewoon wij. Samen"
"..."
"Vogeltje..."
"Flikker op met dat gevogel en leg in godsnaam een beetje meer uit."
"Merel..."
"Wat bedoel je met 'het werkt gewoon niet?!'" Ik krijste bijna.
"Ik wil het denk ik uitmaken Merel" Whoppa! Alsof het niet was, midden in de roos!
"..."
"Zeg eens iets vogeltje"
"..."
"Merel alsjeblieft.." Bijna smekend dit keer.
Ik kon niets zeggen, tranen welden op toen ik mijn hoofd afwendde. Denk aan iets leuks. Denk aan iets leuks! Wat in godsnaam? Puppy's, onze hond, de heide, ons stamcafé.
"Merel" Zijn hand streelde mijn rug, troostend. O, God, laat hem doorgaan. Puppy's, puppy's. Merel ben sterk.
"Zeg nou iets" Zijn laatste poging.
Ik rechtte mijn schouders, sloeg de hand van mijn rug af en draaide me om. Ik keek hem recht in zijn ogen, mijn tranen verdwenen. Ik schraapte mijn keel en spuugde mijn laatste woord uit dat ik tot nu toe tegen hem gezegd heb.
"Lul!"
Ik stond op, strompelde de kamer uit. Zíjn kamer met zíjn bed waar ik voor het eerst... Niet aan denken Merel, niet aan denken. Er ontstond een waas voor mijn ogen terwijl ik de trap afliep. Ik telde nog wel de treden zoals altijd. Waarom wist ik niet. Misschien omdat ik afscheid wilde nemen. Ik had respect voor die trap en was 'm dankbaar dat hij me altijd precies bracht waar ik wilde. Tweeëntwintig, drieëntwintig vierentwintig. Wat is nou vierentwintig? Vierentwintig maanden, twee jaren. Vierentwintig uur in één heerlijke dag. Zucht.

[I C U]

Herkenbaar, duidelijk. Netjes geschreven! Die schuine stukjes vind ik ook leuk.

Mereld ben sterk.

Hier klopt iets niet?

Verder

[Roosje]

Hm, ik vind het wel goed. Niet heel bijzonder, niet heel speciaal, maar die schuine stukjes geven net een stukje extra. Het begin vind ik redelijk goed, maar daarna takelt het een beetje af. Het wordt steeds "gewoner", als je snapt wat ik bedoel. Meer cliché. Als ik naar het begin kijk, denk ik dat je het op een betere manier af zou kunnen maken. Misschien kun je nog een keertje naar het einde kijken.

Verder staan er redelijk wat fouten in, vooral in je interpunctie.

"Ik weet het niet meer" zuchtte jij

Vóór (of na, dat mag je zelf weten) de laatste aanhalingstekens moet nog een komma. Hetzelfde geldt voor de rest van je citaten, die "hoor" je af te sluiten met een punt. Of een komma, zoals hierboven.
Daarnaast zou ik elk schuin stukje op een nieuwe regel, dat maakt het net een beetje overzichtelijker. En je gebruikt wel héél veel puntjes, dat valt me een beetje op.

Maar goed, dat is vooral gemierenneuk. Ik vind het dus wel goed.

[Milluca]

Dank jullie wel
Toch een keer fijn (redelijk) positieve reacties hehe.

Ik kan 't alleen nu niet meer veranderen, na één dag.
Van de interpunctie wist ik, weet nooit hoe je precies het moet doen.

[Roosje]

Milluca schreef op 15-01-2006 @ 18:26 :
Dank jullie wel
Toch een keer fijn (redelijk) positieve reacties hehe.

Ik kan 't alleen nu niet meer veranderen, na één dag.
Van de interpunctie wist ik, weet nooit hoe je precies het moet doen.

Als er niet achterstaat "zei die en die", of iets in die trant, is het een gewone zin met aanhalingstekens er omheen. Anders vervang je de laatste punt door een komma. Als het echter geen punt maar een vraag- of uitroepteken is, laat je dat gewoon staan. Zo dus:

'Wat gebeurt er?'
'Wat gebeurt er?' vraagt ze.

'Er is iets gebeurd!'
'Er is iets gebeurd!' roept ze.

'Er gebeurt iets.'
'Er gebeurt iets,' zegt ze.

[mumumumumugen]

wat een mooi gedichtje