Faalangst, hoe ontkom je eraan

[eelco]

Hoewel er een heleboel mensen er last van hebben zal niemand het echt toegeven: Faalangst. Ik zelf heb er helaas regelmatig last van.

Vroeger met proefwerken had ik er al last van, mijn examen was een regelrecht hel, en ik dankte God dat ik eenmaal geslaagd mijn spullen kon pakken en aan de arbeid kon.....Ik, naief als ik ben dacht dat het alleen kwam door het studeren en de druk die ik mezelf oplegde om de beste te zijn....

Ik trainde inmiddels 8 weken mee met de selectie van het eerste, en de gehele technische staf was dik tevreden. Als beloning mocht ik dan eindelijk voor het eerst aantreden in het eerste.
De teambespreking in de kleedkamer, de gang door de catacombe onder de tribunes door en dan hoor je opeens je naam....... Je loopt het veld op, en dan opeens slaat het toe.
Je ziet familie en vrienden, speciaal voor jou overgekomen en je hoort het publiek en het enige wat je wilt is naar huis.
De simpelste ballen vang je niet, schoten die je afvuurt op de basket belanden overal in de tribune, en de makkelijkste lay ups gaan niet raak. Het warmlopen is een ramp......

Dan begint de wedstrijd, de coach praat nog op je in maar je weet het al, dit wordt niets. Je directe tegenstander speelt met je alsof hij michael jordan himself is. En binnen 4 minuten wordt je alweer gewisseld......

Nu heb ik geluk gehad, hele gesprekken met sport psychologen en heel veel steun van mijn club en teamgenoten maar hoeveel mensen doen er niets aan?
Inmiddels speel ik weer vast in het tweede team en mag ik zodra ik hersteld ben van mijn blessure nogmaals mijn opwachting in het eerste maken. Ik weet dat ik het kan waarmaken maar nog steeds ben ik redelijk zenuwachtig.

Kom je hier ooit vanaf???

[Missy1234567890]

Ik weet het niet, misschien toch steeds weer die angst opzoeken? Want dat is bij de meeste angsten zo, je moet er 'gewoon' doorhéén en veel oefenen (en dus veel confrontatie aangaan met de angst) Maar ik weet niet of dat ook voor de faalangst geldt die jij hebt, dus angst als je je iets moet laten zien (school, sport) Ik heb zelf sociale angst (faalangst in een aantal sociale situaties) en daar geldt dat dus voor.

Misschien is het een idee regelmatig met die sportpsycholoog te praten. Als hij je kan laten inzien wat de oorzaak van jouw angst is, kun je er misschien gericht aan gaan werken. Ik weet niet of je hier wat hebt maar sterkte ermee.

Ik weet ook niet of je er echt helemaal vanaf komt. En wanneer heb je geen faalangst? Ik denk dat iedereen wel faalangst in beaalde mate heeft..
Ik heb zelf faalangst 'gehad'. Ik heb er op nu iig geen last meer van.
Toen ik naar groep 6 ging op de basisschool was ik net vanuit duitsland weer naar nederland gekomen. Ik kon nederlands spreken en verstaan, maar schrijven en goed spellen kon ik helemaal niet.
Er werd erg veel van mij verwacht, dat ik alles meteen goed kon spellen, de goede woorden zou gebruiken als ik iets vertelde en ik moest ook nog eens mijn handschrift veranderen (dit is in duitsland net iets anders).
Dit probeerden ze door mij regelrecht voor het blok te zetten, voor de klas te halen en woorden op het bord te laten schrijven enz.
Hierdoor liep mijn zelfvertrouwen een echte deuk op. Ik ben toen een tijd naar een vrouw gegaan die gespecialiseerd was in faalangst en dyslexie, ik heb hier ook testen voor gedaan maar dat bleek het bij mij niet te zijn.
Ik ben de basisschooltijd verder goed doorgekomen, alleen spelling bleef een groot probleem.
Toen ik in de brugklas kwam ging het in het begin allemaal goed. Na een tijd had ik erg veel moeite om het Nederlands bij te houden en tegelijk ook nog Engels en Frans goed te kunnen.. Na een tijd ging het echt steeds slechter, de leraren probeerden mij te helpen door tijdens een proefwerk naast me te staan, aanwijzingen te geven, boos te worden enz..
Hierdoor kreeg ik alleen maar meer het gevoel dat ik faalde, hoe slechtere punten ik voor proefwerken haalde, hoe minder ik de stof in me op kon nemen omdat ik het gevoel had dat het toch geen nut had. Als ik tijdens de les dacht het antwoord op een vraag te weten, ik mijn vinger op stak en een beurt kreeg was ik het anwtoord spontaan vergeten.. en dit gebeurde na een tijd bij alles. Gewoon een blackout eigenlijk.

Na het eerste jaar ben ik een niveau lager gaan doen. In het begin had ik het hier wel moeilijk mee, was bang dat me precies hetzelfde weer zou 'overkomen'.
Toen ik merkte dat het echt goed ging en ik niet meer zoveel hoefde te leren ging het een stuk vooruit met mijn zelfvertrouwen en de faalangst verdween steeds meer.
Hoe betere punten ik terug kreeg, hoe minder ik hoefde te leren. Het laatste jaar van de middelbare heb ik bijna niks meer hoeven te doen. Omdat ik merkte dat het goed ging had ik geen moeite meer om de stof in me op te nemen en ging alles bijna vanzelf.

Nu, het eerste jaar van mijn opleiding gaat het nog steeds erg goed, zelfs heel erg goed.
Ik heb geen last meer van onzekerheid of faalangst, ben weer met nieuwe dingen begonnen die ik eerst vanwegen mijn faalansgt niet meer deed en voel me nu gewoon echt goed

Ik weet niet of je eigenlijk iets aan mijn verhaal hebt, ik kan je zo alleen maar laten zien hoe ik er zelf 'vanaf' ben gekomen.
Doordat ik een niveau lager ben gaan doen, ik niet meer veel moeite hoefde te doen en ik het gevoel had dat er niet(s) (veel) meer van mij verwacht werd is het bij mij dus steeds beter gegaan.
Zolang mensen iets van jou blijven verwachten, en jij ook van jezelf, denk ik dat de faalangst in bepaalde mate toch wel blijft..
Ik hoop iig voor je dat het snel minder wordt of helemaal verdwijnt. Je moet voor jezelf bedenken dat je niet meer kunt doen dan je best. Doe wat je kan maar verwacht niet te veel van jezelf.

[eelco]

Van dat niveau lager snap ik, dat zijn ze nu met mij aan het doen om me zo aan het hogere niveau te laten wennen. Verder speel ik voorlopig alleen als we ver voor staan of als het er niet meer toe doet...
Het tweede kan ik gelukkig redelijk in meekomen dus dat scheelt en het eerste, ik denk er nog maar niet aan

[JaJ]

Faalangst, daar heb ik ook last van gehad ja. Maar op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik simpelweg niet weggelegd was voor perfectie, dat ik niet meer de beste van de klas was en dat ook waarschijnlijk nooit meer echt zou zijn. Ow, dat was best wel een klap hoor. Enerzijds had ik mijn trots en de "verwachtingen" van mijn omgeving, maar anderzijds, toen ik dat eenmaal voor mezelf toe durfde te geven, wist ik dat ik de resultaten niet echt de moeite van al dat harde werken en al die angst niet waard vond. Niet echt, niet als ik eerlijk was. Ik ben natuurlijk vaak of soms nog steeds wel onzeker op vele andere gebieden, maar met nadenken en toegeven heb ik een heleboel rust en vertrouwen gevonden. Ik denk dat iedereen op een gegeven moment leert te bepalen wat hij/zij (echt) wil, te krijgen wat hij/zij wil en te te willen wat hij/zij krijgt. Zoiets in elk geval.

[Missy1234567890]

eelco schreef op 03-04-2006 @ 15:27 :
Van dat niveau lager snap ik, dat zijn ze nu met mij aan het doen om me zo aan het hogere niveau te laten wennen. Verder speel ik voorlopig alleen als we ver voor staan of als het er niet meer toe doet...
Het tweede kan ik gelukkig redelijk in meekomen dus dat scheelt en het eerste, ik denk er nog maar niet aan

Vraagje: heb je als je in het 2e speelt ook last van die faalangst of is het alleen in het 1e?

[eelco]

nee eigelijk niet, minder publiek minder druk en een lager niveau