Wat moet ik hier nu mee?!

[lievemeid2]

OKe, tis een lang verhaal, maar hopelijk neem je de tijd het te lezen..

Johan = De jongen waar ik gek op ben, een half jaar ong. Hij vind mij nu ook vanaf januari leuk. Maar daar blijft het bij..

Kwil elke detail wel vertellen, maar dan zal het wel een heel lang verhaal worden.

Het gaat over Johan. Dat weet je denk ik wel.
Ik zit weer te huilen als ik eraan denk.
Donderdag was het een hele leuke dag. Ik fietste uit school met hem mee, hij deed heel aardig en leuk. Johan vroeg of ik die avond met hem meeging naar Rotterdam met zijn zus. We moesten daar oppassen bij zn schoonzus.
Ik vond het best en ging mee.
Toen we daar aan kwamen, gingen we een dvdtje kijken. Dat was erg gezellig. Alleen: ik was best stil. De laatste tijd ben ik depressief en praat nu ook heel veel met een deskundige. Ik kan de laatste tijd ook niet meer zoveel lachen, en genieten van de kleine dingen..
Maar goed, ik was dus niet zo praterig. We keken toch een dvdtje en dan hoef je niet zoveel te zeggen (dacht ik dan.) Die schoonzus en broer zaten heel de tijd grapjes te maken, zovan: ''Nou martina, ik denk dat je mijn trouwjurk wel past'' en tegen Johan: ''Dan mag jij de bruidegom spelen!'' Johan antwoordde met: ''Ja, das goed joh!''
Ik lachtte maar een beetje, maar zei haast niets..
Die broer van hem gaf mij een hand en zei: ''Gefeliciteerd!'' Ik zei: ''Waarmee?'' Z'n schoonzus riep: ''Dat is allemaal gelogen van Johan, ze hebben helemaal geen verkering!''
Het was dus een hele leuke avond.
Toen we weer naar huis gingen, fietste ik naast Johan. Het was weer heel stil. Ik wou daar verandering in brengen en zei: ''Sorry, ik zal morgen wel wat meer praten, ik zeg nu ook geen ene donder hè!''
Hij lachtte en zei iets van: ''Ajoh, geeft niet.''
Toen moest hij de bocht om en ik rechtdoor. Ik had ze allebei uitgezwaait en vaak ''doei'' geroepen. Ik voelde me helemaal blij natuurlijk.

De volgende dag (vrijdag), gisteren dus, fietste johan ook mee. Ik probeerde vrolijk te zijn, maar dat lukte met niet. Ik was nog stiller dan die avond daarvoor. Zijn zus zei ook: ''Nou martien, je zegt ook lekker veel!'' En ze had gelijk: Ik zei haast niets. Maar ik antwoordde kattig: ''Nouen.''
Johan hoorde dat ook en hij fietste maar een beetje achter. Ik ging maar naast hem fietsen, kwou wel wat zeggen, maar kwist niet wat?!
Opeens zei ik het maar: ''Kvond het wel leuk, gisteravond!''
Hij mompelde iets onverstaanbaars. Iets van: ''Ja joh.'''
Toen bleef het weer heel lang stil. Er volgde niets.
Vlakbij school wou ik weer wat zeggen. Ik vroeg ''Hoe laat ben je uit?''
Er volgde geen reactie.
Ik zei het nog een keer, nu heel hard en duidelijk.
Hij reageerde niet, maar bleef strak voor hem uitkijken.
Ik zei heel hard zn naam, en toen pas keek hij. Hij schrok helemaal niet, dat gezicht had het wel gehoord. Zijn gezicht stond zo koud, een beetje verveeld..
Hij zag denk ik ook dat ik een beetje gekwetst keek, en ik zei: ''Ik vroeg alleen maar hoe laat je uit was, maar laat maar.'' Ik zei het nogal huilerig volgens mij.
''Het zevende, of het zesde, ik weet niet precies, jij het zevende toch?'' Zei hij toen. Ik antwoordde alleen met ''Ja,'' ik voelde me zo vreselijk gekwetst..

Op school, ging ik gelijk naar de w.c''s. Ik sloot me op in zo''n hokje en moest toen heel hard huilen. Had zo''n hekel aan mezelf dat ik niks zei, zo stil was. En dat Johan nu ook zo tegen me doet. Ik wou niet meer naar de les, ging naar huis. Pakte mijn fiets en reed naar huis. Mijn hoofd was gewoon een warboel..
Op de fiets heb ik ook gehuild. Ik ben vrienden tegengekomen van Johan en die zagen natuurlijk mijn roodbehuilde hoofd. Als ze het tegen Johan zeggen schaam ik me wel, maar het kon me niets meer schelen.
Toen ik thuis kwam, ben ik gelijk naar boven gegaan. Mijn moeder heeft nog een hele poos met me gepraat, al kon ik haast niets meer zeggen. Ze vroeg of ik nog wel zo verder wou. Ik zei van niet, dat ik gek werd van al die twijfels en onzekerheid, maar ik hem zo moeilijk los kon laten..
Ik zei tegen mijn moeder dat ik weer naar school wou. Heel de tijd thuis zitten vond ik zo rot, dan zat ik er telkens aan te denken. En op school werd ik afgeleid..

Dus ik ben weer naar school gegaan.
Ik zag die vrienden wel naar me kijken, waarom ik zo gehuild had. Gelukkig zeiden ze er niets over.
En toen zag ik Johan het 5e bij het fietsenhok.
Hij zag mij ook aankomen. Hij keek wel, en zei: ''Ik ben eerder uit,'' ik zei ''Ja, kzie het!'' Een vriend van hem vroeg: ''Anders wacht je toch ff een uurtje op dr, joh.'' Hij mompelde iets wat op ''Nee'' leek.
Onder de les was ik heel de tijd erg stil, voor mijn gevoel heb ik alles zo erg verpest en wist het echt ff niet meer..

Uit school zag ik hem nog bij het voetbalveldje. Hij stak zn hand op. Ik ook, maar blij was ik helemaal niet..

Sorry ik moest dit ff kwijt. Tis wel een heel erg lang verhaal, maar kheb het van me afgeschreven. Je vind het misschien overdreven dat ik daar zo om moest huilen, maar ik ervaar zoiets meestal heel diep, weet niet hoe ik ermee om moet gaan.

Bedankt, dat ik dit ff kwijt mocht.. misschien dat ik nog reacties krijg?

xx

[Mariekje*]

Mededelingen mogen hier niet, dus misschien dat je er nog een vraag aan verbinden wil?

Als ik jou was zou ik het er gewoon eventjes met hem over hebben en het hem zonodig wat verder uitleggen, zodat jullie beide duidelijkheid krijgen. Succes

Probeer wat minder als een puppy achter Johan aan te huppelen. Er is helemaal niks mis met weinig zeggen, als hij dat een probleem vindt is dat jammer voor hem, toch? Ik vind dat je beter wat te weinig kunt zeggen dan dat je aan een stuk doorratelt terwijl je niks te vertellen hebt. Als hij je echt leuk vindt, doet hij daar niet moeilijk over. Onzekerheid wordt vanzelf wel minder, en laat je niet wijsmaken dat het dom of saai is als je niet zo'n grote prater bent.

Misschien kun je hem gewoon eens vragen waarom hij af en toen zo ongeinteresseerd/geirriteerd doet. Het is niet helemaal duidelijk uit je verhaal of jullie nu wat hebben, wat hij van je weet en of jullie uberhaupt wel eens praten (en daarmee bedoel ik een gesprek dat verder gaat dan hoelaat de ander uit is).

[lievemeid2]

We hebben niets met elkaar, wel een soort van vriendschap. We weten van elkaar dat we elkaar leuk vinden, echt veel praten doen we ook niet, we zijn haast nooit samen.. En àls we wel eens samen zijn, zeggen we haast ook niets omdat we allebei verlegen zijn.

Ik weet dat een mededeling niet mag, maar mijn vraag is wat jullie zouden doen in dit geval. Hem loslaten, naar een andere jongen op zoek gaan of er achteraan gaan?

iig, bedankt voor jullie reacties=)

[Nienna*]

Waarom zeg je hem niet dat je je de laatste tijd wat depressief voelt? Misschien schrikt hem dat af, maar in ieder geval weet hij wel waarom je een beetje raar (al vind ik stil zijn niet raar) doet. Bel hem eens op, vraag of hij naar je toe komt, vertel hem dat en ga dan weer een DVD'tje kijken. Leuk afspraakje, toch?
Hebben jullie trouwens al eens gezoend?
Oh, hij vindt je trouwens echt niet voor niets leuk, hoor. Het zou wel een grote eikel zijn als hij je nu ineens niet meer leuk vindt.

[Mariekje*]

Met hem praten en het misschien gewoon maar vertellen dat jij je de laatste tijd wat depressief voelt. Helpt het niet? Mooi, loslaten en genieten van het leven, niets geen andere jongens, kom op hey je bent 14! Dan moet je, je bezig houden met leuke dingen

* Kan ik je vertellen uit eigen ervaring..

[Periodiek]

In ieder geval leren te praten met mensen over serieuze onderwerpen. Nummer 1 waarom een relatie kapot gaat is omdat er te weinig communicatie plaatsvindt.

Verschillende mensen hebben verschillende wensen; met praten weet je waar je aan toe bent. Een probleem los je niet op door het weg te stoppen. Met praten stel je orde op zaken en dat is wel zo prettig

[lievemeid2]

Nienna* schreef op 08-04-2006 @ 11:58 :
Waarom zeg je hem niet dat je je de laatste tijd wat depressief voelt? Misschien schrikt hem dat af, maar in ieder geval weet hij wel waarom je een beetje raar (al vind ik stil zijn niet raar) doet. Bel hem eens op, vraag of hij naar je toe komt, vertel hem dat en ga dan weer een DVD'tje kijken. Leuk afspraakje, toch?
Hebben jullie trouwens al eens gezoend?
Oh, hij vindt je trouwens echt niet voor niets leuk, hoor. Het zou wel een grote eikel zijn als hij je nu ineens niet meer leuk vindt.

Bedankt, ook voor die andere reacties!
En nee, we hebben nooit gezoend, mijn wens is echt dat dat ooit nog eens met hem gebeurd, maar vertrouwen heb ik daar niet in
Maar het zou toch kunnen dat hij me opeens niet meer leuk vindt? Of niet?

[I C U]

Als je met hem praat over hoe je je voelt, weet hij ook waar hij aan toe is en kan hij je helpen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar je zult dan toch je verlegenheid opzij moeten zetten, anders kom je nergens. Zo krijg je ook meer duidelijkheid en dat is nogal prettig.

Maarre, werkt dat niet... Tja, dan niet! Als ik het zo lees heb je op zich ook wel genoeg aan jezelf, dus misschien is het handig als je tijd in jezelf stopt. Enne, het klinkt heel belerend en stom enzo: je bent idd pas 14... Die leuke jongens komen nog wel!

[lievemeid2]

Bedankt!!
Maar hoe kan ik nu met hem praten?
Hoe moet ik het tegen hem zeggen?
Ik weet niet wat ik precies moet zeggen.. Ik kan toch moeilijk opeens zeggen van: ''Sorry dat ik de laatste tijd wat stil ben'' Ik moet er toch een aanleiding van hebben?

En wat vinden jullie er dan van dat hij niet reageerde toen ik wat tegen hem zei.. Zou hij het echt niet gehoord hebben (wat me stug lijkt, want ik praatte duidelijk), zou hij er geen zin in hebben gehad of weten jullie het?

xx

[Thee Muts]

Misschien was hij op dat moment gewoon met zn gedachten even ergens anders of wist hij zichzelf ook geen houding te geven. Als zo'n reactie eenmalig was, hoef je je daar verder echt niet druk om te maken

En je kunt het idd het beste gewoon een beetje uitleggen aan hem, begin er gewoon weer eens over als jullie samen zijn. De opening die je zelf voorstelde lijkt me prima, en afhankelijk van zijn reactie kun je daar verder op door gaan. Als hij iets beter weet wat er in je omgaat (en je hoeft om te beginnen echt niet gelijk alles aan hem te vertellen), dan kan hij er misschien ook wat beter mee om gaan.

[lievemeid2]

Dankje, echt waar=)
Zijn reactie was zeker eenmalig, maar ik schrok er gewoon van.. Ik denk dat hij misschien ook wel spijt van heeft..

Ben ook blij dat jullie dit serieus nemen, jullie zijn heel wat ouder dan mij, ikzelf ben 14 bijna 15..

Kvind het echt rot van mezelf dat ik zo verlegen ben.. Vooral tegenover hem, ik heb eigenlijk nooit mijn echte kant laten zien, hoe kan hij dan verliefd op me zijn? Ik ben bang als hij me echte 'ik' ziet, teleurgesteld in me wordt en dat wil ik niet..

Misschien dat ik gewoon een keer met hem af moet spreken; maar ik weet niet waar en hoe?

xx

[I C U]

Hoe is betrekkelijk eenvoudig, als je je verlegenheid opzij zet. "Hé, heb je zin om ff daar wat te drinken?" Of iets dergeljks. Ga samen een strandwandeling maken als je die mogelijkheid hebt, of de hond uitlaten. Je hoeft het niet moeilijker te maken dan het is... Kies wel een plekje waar je kunt praten, ik neem aan dat dat de bedoeling is.

Hoe zie jij een relatie voor je waar je je echte ik verborgen houd?

[Thee Muts]

Ik was zelf op jouw leeftijd ook veel onzekerder over mezelf, en daardoor ook verlegen in contacten met anderen, zeker als het een jongen betrof die ik wel leuk vond. Erg vervelend, maar bedenk dat je daar voor het grootste deel wel 'overheen groeit' als je ouder wordt. Voor nu heb je daar nog niet zo veel aan, maar onthou dat heel veel meisjes en jongens van jouw leeftijd daar last van hebben

Wat ik uit je verhaal begreep, zie je hem sowieso op school. Zeg hem daar als je hem tegenkomt, dat je even iets met hem wil bespreken en vraag wanneer hij even tijd voor je heeft. Dat kan prima na schooltijd gewoon even ergens op een grasveldje of bankje in de buurt zijn ofzo. Zeg hem dan gewoon dat je ook aan jezelf gemerkt hebt dat je de laatste tijd wat stiller bent en dat je je voor kan stellen dat dat voor hem niet altijd even gezellig is. Waarschijnlijk reageert hij daar dan al wel op, en voila, jullie zijn in gesprek Als je daar op dat moment behoefte aan hebt, kun je hem vertellen van je gevoelens van de laatste tijd, maar dat moet je zelf maar even zien. Dat je hem iig laat merken dat je zelf in de gaten hebt dat je wat stil ben de laatste tijd, is voor hem misschien al voldoende.

[I C U]

Thee Muts schreef op 08-04-2006 @ 15:07 :
*verhaal*

Waarom zeg jij dat wat ik bedoel altijd zo onwijs veel beter en duidelijker?

[Thee Muts]

I C U schreef op 08-04-2006 @ 15:37 :
Waarom zeg jij dat wat ik bedoel altijd zo onwijs veel beter en duidelijker?

Geen idee, goed met woorden ofzo? Heb een tijd als een 'lieve Mona, wat moet ik nou?' gefungeert, dus daar zal het wel door komen

[I C U]

Thee Muts schreef op 08-04-2006 @ 15:43 :
Geen idee, goed met woorden ofzo? Heb een tijd als een 'lieve Mona, wat moet ik nou?' gefungeert, dus daar zal het wel door komen

Verklaart een hoop

[Thee Muts]

I C U schreef op 08-04-2006 @ 15:53 :
Verklaart een hoop

Als het je gaat vervelen, moet je het maar zeggen hoor. Dan zal ik mijn ik-ben-irritant-en-arrogant modus wel weer aanzetten Want ja, die heb ik ook

[lievemeid2]

I C U en Theemuts jullie geven allebei hele goede antwoorden.. Ik kan er allebei wat mee!!

Ik zal maandag proberen met hem te praten, en als het dan niet lukt, probeer ik dan wel een andere dag, ik zal het gelijk aan jullie vertellen hoe ik het gedaan heb en wat hij antwoordde..
Ik raap gewoon al mijn moed bij elkaar, ga ik met hem praten..!!

Bedankt voor jullie moeite met het lezen en helpen!!

Wat ook is: de een zegt dat ik hem maar moet vergeten. De ander zegt dat ik nog moet afwachten enzo, dus ik weet dan ook niet waar ik naar moet luisteren!! Om alles op te geven vind ik zonde, omdat ik dan misschien een kans laat verschieten.. Maar ik wordt hier ook gek van, t liefst wil ik gewoon zekerheid, duidelijkheid!

xx

[I C U]

Thee Muts schreef op 08-04-2006 @ 15:57 :
Als het je gaat vervelen, moet je het maar zeggen hoor. Dan zal ik mijn ik-ben-irritant-en-arrogant modus wel weer aanzetten Want ja, die heb ik ook

Vervelen? Schat, ik leer er alleen maar van!

[Thee Muts]

I C U schreef op 08-04-2006 @ 16:08 :
Vervelen? Schat, ik leer er alleen maar van!

Oke, dan is het goed

[lievemeid2]

lievemeid2 schreef op 08-04-2006 @ 16:08 :
I C U en Theemuts jullie geven allebei hele goede antwoorden.. Ik kan er allebei wat mee!!

Ik zal maandag proberen met hem te praten, en als het dan niet lukt, probeer ik dan wel een andere dag, ik zal het gelijk aan jullie vertellen hoe ik het gedaan heb en wat hij antwoordde..
Ik raap gewoon al mijn moed bij elkaar, ga ik met hem praten..!!

Bedankt voor jullie moeite met het lezen en helpen!!

Wat ook is: de een zegt dat ik hem maar moet vergeten. De ander zegt dat ik nog moet afwachten enzo, dus ik weet dan ook niet waar ik naar moet luisteren!! Om alles op te geven vind ik zonde, omdat ik dan misschien een kans laat verschieten.. Maar ik wordt hier ook gek van, t liefst wil ik gewoon zekerheid, duidelijkheid!

xx

[Thee Muts]

Ik had hem gelezen hoor Ben benieuwd hoe het je vergaat, laat het ons weten idd!

[lievemeid2]

Okej, ik zal het zeker zeggen!!!

Dit zinnetje vind ik wel mooi: In your heart you know what you must do, you've only got yourself to answer to.
Er wordt bedoeld:
In je hart weet je wat je moet doen, nu moet je het zelf nog doen!

xx

[I C U]

Ik zou voor duidelijkheid gaan. Na een half jaar mag dat wel, denk ik zo Sterkte en laat wat horen!

[lievemeid2]

Doe ik! Ook al praat ik misschien maandag niet gelijk met hem, ik zal wel vertellen hoe zijn houding/gedrag was!

Ik heb jullie reacties nog eens doorgelezen, en vind er echt veel steun uit.. Jullie begrijpen me en dat doet me goed.

Ik heb het altijd heel moeilijk gevonden om iemand los te laten, maar nu ik vooral zoveel leuke dingen met hem heb gedaan (weleens naar hem thuis geweest, naar school gefietst, in de pauze bij elkaar gestaan) vind ik dat des te moeilijker. Want elk plekje waar we bij elkaar geweest zijn doet me er weer aan denken. Zoals 5 januari, de donderdag dat ik voor het eerst naar hem toe ging, zal ik nooit vergeten. Ik was daar zo zenuwachtig voor, en het was zòn leuke dag.. Hij was zo ontzettend lief enzo..
Maar het blijft denk ik alleen maar bij herinneringen, of het ooit nog zo geweldig word als toen betwijfel ik.

Deze week maak ik gewoon dè week dat ik een einde maak aan mijn twijfels en die onduidelijkheid. Als hij me afwijst, weet ik waar ik aan toe ben. Dan heb ik wel verdriet maar geen twijfels meer.

Misschien .. nog meer reacties?

xx

[Roosje]

Als je hem leuk vindt, ga er dan voor. Ik kan moeilijk anders dan me aansluiten bij I C U en Thee Muts, aangezien zij ongeveer alles al wel gezegd hebben.

Daarnaast vind ik wel dat je je er ietwat te druk om maakt. Als ik naar mezelf-een-jaar-terug kijk deed ik exact hetzelfde, maar daar ben ik achteraf ook niet al te blij mee geweest.

Zoals mijn zus altijd zei: Niet te graag willen, dan komt het vanzelf.

[Missy1234567890]

lievemeid2 schreef op 08-04-2006 @ 14:52 :

Kvind het echt rot van mezelf dat ik zo verlegen ben.. Vooral tegenover hem, ik heb eigenlijk nooit mijn echte kant laten zien, hoe kan hij dan verliefd op me zijn? Ik ben bang als hij me echte 'ik' ziet, teleurgesteld in me wordt en dat wil ik niet..

Daar moet je je niet druk over maken. Hij vindt je leuk, zoals ik opmaak uit je verhaal en hij heeft daar vast wel een reden voor!

Ik snap ook nog steeds niet dat mijn vriend verliefd op mij is geworden, juist in een periode waarin ik best onzeker was en nog niet eens zo heel veel met hem had gesproken. Pas toen we elkaar wat beter leerden kennen, durfde ik wat meer m'n eigen ik te laten zien. En die stelde hem kennelijk niet teleur, aangezien we nu ruim een jaar hebben.

[Prue Halliwell]

lievemeid2 schreef op 08-04-2006 @ 11:21 :
hele verhaal

Klinkt alsof je ongesteld moest worden!

mijn advies, niet emotioneel afhankelijk worden van Johan! Uiteindelijk ben je zelf degene die je zelf kunt kwetsen.

"only a fool breaks his own heart"

[Al Murphy]

Ik ben het niet helemaal eens met dat "je moet er zoveel mogelijk over praten"-gedoe. Sommige mensen zijn geen praters. Het leuke aan mensen is net dat ze zich ook op andere manieren dan alleen met praten of met woorden kunnen uiten. Een goed gesprek kan deugd doen, maar hoeft echt geen wondermiddel te zijn. Wat nu als je morgen of overmogen - godweet waarom, door verlegenheid? de omstandigheden? - je woorden weer maar eens niet vindt? Kan volgens mij helemaal geen kwaad.

Blijkbaar hebben jullie met dat praten allebei een probleem. Leer daar mee om te gaan, ipv je ervoor te excuseren.
In jouw geval is het heus niet belangrijk wat je tegen hem zegt. De manier waarop, daar gaat het om.

Zowel voor de manier waarop jij met hem omgaat, als andersom, geldt denk ik dat je net moet aanvaarden dat je geen 1000 woorden gebruikt. Je hoeft je helemaal niet te verantwoorden tegen hem, dat je 'nogal stil' was. En je hoeft ook helemaal niet in paniek te slaan als hij niet weet wat te zeggen. Wat nog erger zou zijn: je moet van hem ook niet verwachten dat hij zich verantwoordt waarom hij bij jou niet goed kan uitdrukken. Misschien had ie wel de crush van zijn (nog jonge) leven op jou... nogal logisch dat hij zich nog steeds geen houding weet te geven. Laat 'm gewoon lekker doen. Doe zelf je ding. Zoek elkaar zo vaak mogelijk op, desnoods is het telkens maar voor 2 minuutjes. Babbeltje, in elkaars ogen kijken, links en rechts wat zeuren, lachen, rondkijken.

En daarnaast snap ik niet helemaal wat je echte kant is en wat dan eventueel je onechte kant. Bedoel je dat je het jammer vindt dat hij niet weet dat je door die rotopmerking van hem zo van slag was en geregeld om hem huilt?
Ach, als het goed zit tussen jullie, krijg je nog genoeg kansen om hem te laten zien wat er in je om gaat. Als het niet goed zit tussen jullie, zou hij er toch geen boodschap aan hebben.

[BleuEyes]

En...

Hoe ging het?

[lievemeid2]

Bedankt voor de reacties die jullie ondertussen nog hebben geplaatst!

Ik kan het kort houden.. Zondag kreeg ik een smsje van zijn zus dat ik de groetjes van hem had. Ik heb hem gisteren helemaal niet meer gezien. Gisterochtend fietste hij ook niet mee, en in de pauze was hij nergens te bekennen.. Jammer, want ik had graag met hem willen praten. Vandaag kan het ook niet, want dan hebben we vrij. Misschien morgen, als ik de kans krijg..

Met mijn echte ''ik'' bedoel ik, dat hij me nog nooit ècht spontaan heeft gezien, ik ben in zijn ogen denk ik een heel verlegen, stil meisje.. Terwijl ik ook heel spontaan kan zijn, maar dat heeft hij nog nooit gezien en dat vind ik jammer..

Maargoed; ik voel me nu stukken beter dan vrijdag. En wat Roosje ook zei: ''Niet te graag willen, dan komt het vanzelf.''
Je hebt helemaal gelijk. Nu mezelf afleren om niet te graag willen wat ik zo graag wil. Dat is wel moeilijk zeg..

Ik zal woensdag hier neerzetten of ik hem nog gesproken heb!
Plaatsen jullie nog gewoon reacties ?

xx

[lievemeid2]

Vandaag zag ik Johan. Vanochtend zei hij ''Hoi'' toen hij langsliep..
En uit school, bij het fietsenhok, negeerde hij me volkomen.
Toen ik achter hem fietste, keek hij achterom, zag me wel, maar fietste hard verder.
Hij negeerde me dus..

Wat hierboven staat, is nog een keer eerder gebeurd.
Toen negeerde hij me ook.

Wat moet ik hier nu mee.. Ik voel me zo rot.
Waarom moet hij me nu negeren? Hij fietste met heel veel vrienden, wist hij zich geen houding te geven of..

Wat moet ik nu de volgende keer doen, hetzelfde terugdoen, of boos zijn.. Hoe moet ik hier mee omgaan?

Tips asjeblieft
xx

[Thee Muts]

Zorg dat je hem toch even te spreken krijgt en confronteer hem dan met zijn gedrag. Even niet zo makkelijk, maar dan weet je hopelijk wel een beetje waar je aan toe bent. En probeer dan zelf ook eerlijk te zijn. Zeg wat je zeggen wil, wacht zijn reactie af en laat het daar dan verder bij. Meer kun je toch niet doen, het ligt dan verder helemaal in zijn handen hoe hij zich opstelt ten opzichte van jou. Zolang jij hem hebt kunnen zeggen wat je wil, kun je je zelf achteraf niet verwijten dat je niet eerlijk bent geweest of niet genoeg je best hebt gedaan

[lievemeid2]

Je hebt gelijk, Theemuts.
Ik wil er gerust voor gaan, maar volgende week heb ik stage. Dan zie ik hem een hele tijd niet meer.

Hoe kan ik dan ooit contact met hem krijgen?
Via telefoon,, of iets anders?
En ik ben bang, dat hij afstandelijk reageert., net zoals gisteren. Want hij zag duidelijk dat ik het was, en toch negeerde hij me. Ik snap het niiet.

Ik bedacht me opeens dat het vorige week vrijdag was; dat hij zo bot reageerde toen ik wat vroeg. Sinsdien heb ik hem niet meer gesproken. Alleen ''Hoi'' gezegd gister.

Najj, ik weet dus niet wat ik er mee moet..
xx

[Nienna*]

Allejezus meid, wat doe jij moeilijk

Zeg niet alleen hoi, maar begin een gesprek met hem! Als hij dan weer zo kortaf doet, vraag je waarom hij dat doet.
Als je dit niet durft, of hij geeft geen duidelijk antwoord en jij wil/durft niet verder te vragen, bel hem dan eens op en ga gewoon iets leuks met hem doen!

Je moet échte actie ondernemen, niet dit soort semi-acties.

Succes! Je kunt het echt wel

[lievemeid2]

Bedankt!

Ik weet dat ik echt heel moeilijk doe..
Moet het gewoon niet zo serieus oppakken enzo..,
maar vind het gewoon heel moeilijk

xxx

[Periodiek]

Om een gesprek te starten kun je het beste niet beginnen met "Sorry dat ik de laatste tijd wat stil ben".

Iemand praat makkelijker als je diegene eerst een beetje uithoort. Op die manier weet je al heel wat meer van de gehele situatie af. Bovendien zal je zien dat er veel meer begrip en respect vanuit zijn richting komt als jij je verhaal verteld (en dat komt vanzelf).

Zoals ik al eerder zei is communicatie heel belangrijk in een relatie. En aangezien jullie geen praters zijn, zal het moeilijk worden.

[Al Murphy]

Periodiek schreef op 15-04-2006 @ 17:34 :
Om een gesprek te starten kun je het beste niet beginnen met "Sorry dat ik de laatste tijd wat stil ben".

Iemand praat makkelijker als je diegene eerst een beetje uithoort. Op die manier weet je al heel wat meer van de gehele situatie af. Bovendien zal je zien dat er veel meer begrip en respect vanuit zijn richting komt als jij je verhaal verteld (en dat komt vanzelf).

Zoals ik al eerder zei is communicatie heel belangrijk in een relatie. En aangezien jullie geen praters zijn, zal het moeilijk worden.

Vind ik toch maar onzin. Waarom moet je je excuseren voor hoe je bent? + communicatie is veel meer dan met elkaar praten. Dat hoeft een relatie echt niet moelijker te maken.

[Periodiek]

Al Murphy schreef op 15-04-2006 @ 18:48 :
Vind ik toch maar onzin. Waarom moet je je excuseren voor hoe je bent?

waar zeg ik dat ze dat moet doen?

+ communicatie is veel meer dan met elkaar praten. Dat hoeft een relatie echt niet moelijker te maken.

daar heb je gelijk in. Het was meer in de algemene zin.

[Al Murphy]

Periodiek schreef op 15-04-2006 @ 20:44 :
waar zeg ik dat ze dat moet doen?

"Sorry dat ik de laatste tijd wat stil ben"
In deze zin bedoelde ik. Maar ik zie dat er nog ergens een niet verborgen staat...

Ik heb de reacties niet gelezen verder, behalve jouw verhaal en ik denk dat Johan ook erg onzeker is. Ik bedoel tis niet alsmaar aan jou om een gesprek te leiden, dat kan hij ook best. Maar als jij vervolgens weinig zegt, zal ie ook wel denken, ja misschien ligt het aan mij en vind ze me stom etc. Ik vind dat je Johan een brief moet schrijven (het liefst zelf zeggen, maar schrijven kan ook), waarin je je gevoelens toont en hem gewoon utlegd waarom je niet kan praten. Komt ie met een redelijke reactie, dan is het in ieder geval aan hem te bepalen, wat ie ermee aan moet. Als hij er niet op reageerd of heel negatief, heb ik minder sympathie voor hem, en zou ik hem laten varen, hoe pijnlijk dat ook is, maar je bent veel meer waard, dan alsmaar achter hem aan te lopen. Zeker weten

[Nienna*]

Kenjirro schreef op 16-04-2006 @ 09:47 :
Ik heb de reacties niet gelezen verder, behalve jouw verhaal en ik denk dat Johan ook erg onzeker is. Ik bedoel tis niet alsmaar aan jou om een gesprek te leiden, dat kan hij ook best. Maar als jij vervolgens weinig zegt, zal ie ook wel denken, ja misschien ligt het aan mij en vind ze me stom etc. Ik vind dat je Johan een brief moet schrijven (het liefst zelf zeggen, maar schrijven kan ook), waarin je je gevoelens toont en hem gewoon utlegd waarom je niet kan praten. Komt ie met een redelijke reactie, dan is het in ieder geval aan hem te bepalen, wat ie ermee aan moet. Als hij er niet op reageerd of heel negatief, heb ik minder sympathie voor hem, en zou ik hem laten varen, hoe pijnlijk dat ook is, maar je bent veel meer waard, dan alsmaar achter hem aan te lopen. Zeker weten

Ik vind dit toch iets te serieus voor een meisje en jongen van veertien jaar. Maak het allemaal niet zo serieus en spreek gewoon wat af.

lievemeid2 schreef op 08-04-2006 @ 16:40 :
Okej, ik zal het zeker zeggen!!!

Dit zinnetje vind ik wel mooi: In your heart you know what you must do, you've only got yourself to answer to.
Er wordt bedoeld:
In je hart weet je wat je moet doen, nu moet je het zelf nog doen!

xx

eh nee, dat is niet wat dat zinnetje betekent.

[lievemeid2]

MetalliCat schreef op 16-04-2006 @ 15:43 :
eh nee, dat is niet wat dat zinnetje betekent.

Wat dan wel?

[lievemeid2]

Nienna* schreef op 16-04-2006 @ 10:32 :
Ik vind dit toch iets te serieus voor een meisje en jongen van veertien jaar. Maak het allemaal niet zo serieus en spreek gewoon wat af.

Ik wil ook wel een brief schrijven, maar weet niet goed wat ik erin moet zetten en nog erger: hoe ik het moet geven aan hem.
Morgen raap ik al mijn moed bij elkaar en vraag ik hem mee uit,, waarheen weet ik niet maar als we maar met elkaar zijn. Hoe ik het aan hem vraag, dat weet ik echt niiet. Misschien krijg ik de kans er niet eens voor. Toch hoop ik dat echt, want ik zie hem daarna 2 weken niet. Laat ik hopen op een wonder..

[Nienna*]

lievemeid2 schreef op 17-04-2006 @ 16:10 :
Ik wil ook wel een brief schrijven, maar weet niet goed wat ik erin moet zetten en nog erger: hoe ik het moet geven aan hem.
Morgen raap ik al mijn moed bij elkaar en vraag ik hem mee uit,, waarheen weet ik niet maar als we maar met elkaar zijn. Hoe ik het aan hem vraag, dat weet ik echt niiet. Misschien krijg ik de kans er niet eens voor. Toch hoop ik dat echt, want ik zie hem daarna 2 weken niet. Laat ik hopen op een wonder..

Waarom een brief schrijven? Dan maak je het zo serieus en moeilijk. Dan heb je al problemen voordat je überhaupt een relatie begonnen bent.
Geen brief schrijven is mijn advies. Raap je moed bij elkaar, begin een gesprekje, vraag hoe het met hem gaat en of hij zin heeft vrijdag na school film te komen kijken (of zo). Echt "uit vragen" hoeft ook weer niet. En daarna zie je hem twee weken niet, maar dan kun je toch bellen/smsen/MSN'en/mailen? Het is het einde van de wereld niet

lievemeid2 schreef op 17-04-2006 @ 16:10 :
Ik wil ook wel een brief schrijven, maar weet niet goed wat ik erin moet zetten en nog erger: hoe ik het moet geven aan hem.
Morgen raap ik al mijn moed bij elkaar en vraag ik hem mee uit,, waarheen weet ik niet maar als we maar met elkaar zijn. Hoe ik het aan hem vraag, dat weet ik echt niiet. Misschien krijg ik de kans er niet eens voor. Toch hoop ik dat echt, want ik zie hem daarna 2 weken niet. Laat ik hopen op een wonder..

Gewoon, iets noemen wat je erg leuk lijkt (een bepaalde film, een dagje naar de dierentuin, zoiets). Als hij al niet zelf aanbiedt om mee te gaan, kun je hem dan zo vragen. "Oh ja, de dierentuin, daar ben ik lang niet geweest. Lijkt me echt heel leuk om weer eens naartoe te gaan. Eens zien of er iemand mee wil..." En als hij het dan nog niet snapt: "...he, heb jij misschien zin om mee te gaan?"

lievemeid2 schreef op 17-04-2006 @ 16:08 :
Wat dan wel?

'to aswer to yourself' betekent hier dat je alleen verantwoording aan jezelf hoeft af te leggen.

[lievemeid2]

Jaa!! Bedankt voor al jullie reacties.
Ik heb jullie wat te vertellen.

Gisteravond; belde zijn zus mij op.
Ze zei: ''Kom je vanavond?''
Ik had zoiets van.. okè, ik moet gewoon gaan, mezelf overwinnen ook al durf ik niiet..
Dus ik zei gelijk ''Ja, is goed.''
Ik ben met lood in m'n schoenen naar hun toegegaan. Fietste heel langzaam, hoe dichter ik bij hun huis was, hoe enger ik het vond.
Ik wou nog omkeren; maar moest van mezelf doorzetten.
Eindelijk daar aangekomen, stonden ze buiten. Johan stond er ook bij.
We gingen met zn allen een laantje in, allemaal bos enzo. Ik liep naast Johan, hij praatte dit keer heel erg veel. Hij vroeg (uit zichzelf!) of ik donderdagavond met hem mee ging naar Alblasserdam. Toen we het laantje uit waren ging hij heel dicht naast me op een berg stro zitten. Echt vlak naast me. Ik heb nog veel meer te vertellen, maar 't is zoveel, dat ik het gewoon ff niet weet
En hij bracht me ook helemaal thuis, op de fiets praatte hij best veel. En hij maakte gewoon een hele omweg om me bij huis af te zetten..
Ik was natuurlijk niet gelijk verlegen meer, maar nu durfde ik wel wat meer te zeggen enzo.

Heel erg bedankt voor jullie hulp.
En ik hoop dat je nog wat antwoordt..
Misschien heb je nog tips om het verder op te bouwen..
xx