[VO4] Wiegelied voor verloren kinderen

[Rita Pavlovic]

Ik... waag... een... poging. Denk ik. M'n eerste ooit:



Wiegelied voor verloren kinderen


Vaak heb ik je over mijn land (en jouw land, onthoud dat altijd) en haar vertellingen verteld:
over de dagen die jaren leken te duren, over het zingen van de straten en de dromen die zo fluisterzacht waren dat we ze als nachtvlinders vingen, de vleugels klapperend als rustig bepoederd crêpepapier in het fletse lantaarnlicht van die avond. De gedachtes die werkelijk werden, en de werkelijkheden die onderdoken in de gedachtes.
Toen al zag ik een blik van onbegrip en een bijna niet te vangen jaloezie in je ogen. Vooral onbegrip. Toen al gunde jij het mij niet dat door mijn bloed de wazige, zachte verhalen stroomden, terwijl dat van jou meer en meer verkilde. Te onrealistisch vond jij ze, te raadselachtig voor je digitale net en te zorgwekkend voor je pragmatische geest. En daarom deze wereld niet meer waardig. Jij had slechts je scherpomrande, snijdende feiten en dat was meer dan genoeg.

Je was zo anders toen je klein was en mij nog zo vreselijk nodig had. Toen je nog luisterde naar hoe ik sprak, je kleine vuistjes zwak gebald alsof je niks van mijn woorden los wou laten.

Je kon en wou niet meer geloven dat er een wereld als de mijne bestond (maar ook het jouwe, onthoud dat toch in godsnaam voor altijd), een wereld waarin legendes en bijgeloof nog net zo reëel lijken en nog zo reëel zijn als wasmachines met ingebouwde droger en i-pods die tot vier gigabite aan muziek op kunnen slaan. Op je weg naar de beurs was je zoveel meer dan jezelf verloren, je had namelijk ook alle jaren voor jouw van je af geschud, alle voorouders en al hun verhalen. Als een wilde hond die alleen maar jankend op het vlees afrent en vergeet dat hij ooit een nest heeft gehad.

Ergens hoopte je stiekem misschien dat jij ze ook nog had, die ritselende dreigingen van dat vreemd, ongrijpbaar verleden dat ik bezat. Maar hier, in deze koude, betonnen wereld (een plaats waarin alleen het nu telt, het nukken van de AEX en de sprongen van het al-heilige Microsoft, een plaats waarin alles ordelijk is en overzichtelijk tot in de laatste vezel) ben jij, koffertje in de aanslag, gedoemd ze kwijt te raken. Een plaats waar alles logica kent en waar vanzelfsprekendheid het leven bestuurt.
Alles van je ging op in de eentonigheid van hun rijtjeshuizen en de striktheid van de netjes geasfalteerde straten. Alles wat je bezat bleek uiteindelijk slechts af te meten in auto's, gebouwen en valuta. Ik zag het gebeuren, maar ik kon er niks aan doen. Ik bleef waar ik was. Want ik was anders. Ik kwam uit het land waar de verhalen nog leven. Mijn kind was echter nooit met mij teruggegaan.

[Rita Pavlovic]

Had ik het net godjannogantoe in een fout dingenst gezet...

Mja, ziet er (net als de mijne) verdacht veel uit als een monoloog, maar bij jou zit er nog meer 'ik' in, zoals in de eerste zin.
Dus ik denk niet dat het gelukt is, het schrijven in de zuiver tweede persoon enkelvoud.

Verhaal zelf is leuk though!

[Vogelvrij]

Ik ben het helemaal met Grimm eens. Wat de opdracht betreft ga je voornamelijk de mist in bij de laatste regels, waar geen enkel "jij" meer in te vinden is, des te meer "ik"

Jemig! (Lees: Wat geweldig! Hier ga ik gewoon uitroeptekens van gebruiken.)

Je verhaal vind ik prachtig, soms ietwat ingewikkelde zinnen die het nodig vinden twee of meerdere keren gelezen te worden. Maar eenmaal gelezen kan ik niets anders zeggen dat het alle tijd waard is. Nu moet ik er wel bij vermelden dat (voor mijn idee) je niet geslaagd bent in de oefening. Volgens mij wordt dit nog echt uit een ik-perspectief geschreven, maar ik weet er niet heel veel vanaf dus dat kan fout zijn.

Ik zou je alleen nog willen zeggen door te gaan met verhalen te schrijven (en posten) dan heb je er een lezer bij .

Leuk ook de herhalingen die je langzaam uitbouwt, en het contrast tussen de 'ik' en de 'jij'. Hier zit zoveel achter, en ik kan enkel gissen - wat een heerlijke schrijfstijl is. In mijn ogen.

[Rita Pavlovic]

Dank jullie voor de reacties

En inderdaad, ik heb mij voor geen meter aan de opdracht kunnen houden, jullie hebben gelijk. Volgende keer typ ik iets aandachtiger (en van te voren gewoon in Word, en niet meteen op Letteren. )
Ik was trouwens nog bang dat het te blurry en cryptisch-ig zou worden, maar dat schijnt mee te vallen geloof ik.

Ohh, en een correctie: de juiste benaming is 'iPod'.

Rita Pavlovic schreef op 14-05-2006 @ 21:31 :
(en van te voren gewoon in Word, en niet meteen op Letteren. )

Maakt dat voor jou zoveel verschil dan?

[Rita Pavlovic]

Grimm schreef op 14-05-2006 @ 21:50 :
Maakt dat voor jou zoveel verschil dan?

Hmhm. Als ik het in Word schrijf, filter het tenminste de spelfouten er uit. Niet dat er veel inzitten geloof ik, maar alsnog. En als het in Word staat 'dwing' ik mijzelf als het ware om het door te lezen, en die impuls heb ik bij al deze geelheid niet zo.

Zoiets...

[I C U]

Mooi! Maar niet volgens de opdracht, inderdaad. Maar nog steeds: Mooi! Weinig commentaar verder

de dromen die zo fluisterzacht waren dat we ze als nachtvlinders vingen, de vleugels klapperend als rustig bepoederd crêpepapier in het fletse lantaarnlicht van die avond.

Hierover moest ik trouwens wel ff nadenken, maar dat is niet slecht voor me

[Vogelvrij]

Rita Pavlovic schreef op 14-05-2006 @ 21:31 :
Dank jullie voor de reacties

En inderdaad, ik heb mij voor geen meter aan de opdracht kunnen houden, jullie hebben gelijk. Volgende keer typ ik iets aandachtiger (en van te voren gewoon in Word, en niet meteen op Letteren. )
Ik was trouwens nog bang dat het te blurry en cryptisch-ig zou worden, maar dat schijnt mee te vallen geloof ik.

Ohh, en een correctie: de juiste benaming is 'iPod'.

Ow, maar zo'n opdracht gaat er op zich ook gewoon om dat je een keer weer wat gaat schrijven, vaak op een net wat andere manier, dat je weer eens inspiratie krijgt. Dus eigenlijk heb je het gewoon goed gedaan

ivm lange tekst doe ik deze morgen pas

[Rita Pavlovic]

Mr Soija schreef op 15-05-2006 @ 22:24 :
ivm lange tekst doe ik deze morgen pas

Het is vandaag al morgen...?

En ohh, heb ik mij toch goed aan de opdracht gehouden. Mooi.

[Roosje]

Ik weet niet.

Je kunt aan je stijl merken dat je ook dicht, vooral in het begin. Om heel eerlijk te zijn, vind ik dat niet zo'n positief punt. Het zorgt ervoor dat ik mijn aandacht niet bij je verhaal kan houden, maar dat ik ga afdwalen en de verhaallijn daardoor niet meer volg. Ik vind dat je iets te ingewikkeld schrijft. An sich is moeilijk schrijven niet erg, maar het kan natuurlijk ook tè.

Cryptisch vind ik het echter niet. Eigenlijk is het zelfs best goed te volgen, alleen denk ik dat je de volgende keer - als je weer eens wat schrijft - er beter op kunt letten om minder ingewikkeld te schrijven. Iets makkelijker.

Verder vind ik het best een mooi stukje, hoor. Het weet mij alleen niet helemaal te boeien.

(maar ook het jouwe, onthoud dat toch in godsnaam voor altijd)

De jouwe, neem ik aan? Het is immers de wereld.

Heel mooi geschreven. En ik vind dat je echt hele moiie beeldspraken gebruikt. Het is volgens mij niet helemaal gelukt nee, maar alleen de latste regels vind ik. Ik had nog een fout gezien ergens, ofzo. Soomige zijn wel erg beschrijvend en beeldsprakelijk dat ze minder begrijpelijk zijn. Heel erg vind ik dat niet.

het hield me iig vast tot ana het eind