Volatilliser

[Fayelinde.]

volatilliser [vollaatieliezee] (ov. ww.) doen vervliegen => doen vervluchtigen, (fig.) doen verdwijnen, (ook) gappen;

Op een dag vond ik een papiertje op straat. Ik liep op schoenen met een hoge hak en struikelde over de straatstenen, dus keek ik naar de grond, zodat ik kon zien waarover ik struikelde. Ik zag snoeppapiertjes. Ik zag papiertjes van lege zakjes friet waar nog een beetje mayonaise op zat. Ik zag blikjes cola - de verf al een beetje afgesleten. Ik zag bladeren die gesneuveld waren bij bomen en ik zag de voeten van mensen die langs me heen liepen.
Maar ik zag ook een notitiepapiertje. Zo een klein, wit papiertje dat je per honderd kunt kopen. Het was een beetje vuil, en een beetje gescheurd maar er stond iets op geschreven. Het papiertje liet me stilstaan terwijl iedereen verderliep. Ik besloot het zelfs op te rapen.
Ik wilde eerst niet lezen wat er op geschreven zou kunnen staan. Ik wilde het niet weten. Ik liep al een tijdje rond met de gedachte dat ik iets kleins wilde dat mijn leven zou kunnen veranderen. Er waren zelfs geen kleine dingen in mijn leven. Ik wilde weten of het waar was dat de kleine dingen het belangrijkst waren. Ik plooide het papiertje dus voorzichtig op, en stak het in mijn achterzak. Ik voelde het branden.

Op een andere dag, een tijdje na de ene dag, liet ik mijn hoofd tegen de muur rusten. Ik wist dat ik moe was en er moe uitzag. Ik voelde me ook moe. Ik geloof dat ik moe wás. Moe van het leven te beleven in mijn fantasie vol uitgaan en roken en zuipen en lachen en zoenen en werken en elegant op mijn schoenen met hak lopen. Het putte me uit.
Want het leven dat ik naast mijn gedachten leefde was minstens even zwaar - het opvallend onopvallend of het onopvallend opvallend zijn. Want het zijn was het enige wat ik was. Je zou het zo kunnen stellen dat mijn aanwezigheid geen enkel nut had, maar het zou ook geen enkel nut hebben een einde te maken aan mijn aanwezigheid. Daarom liet ik me mezelf maar afmatten.
Ik wist dat er een papiertje in mijn broekzak zit maar ik stelde me ernstige vragen bij de inhoud ervan. De tekst zou ervoor moeten voor zorgen dat ik nooit meer aan ik dacht maar aan hij zij wij jullie en hun.
Was het een telefoonnummer dat een jongen, na een nachtje feesten, achteloos had laten vallen? Misschien was het een boodschappenlijstje dat een vrouw verloren was en 's avonds ruziemaakte met haar man omdat hij nu net geen doperwten lustte? Waarschijnlijk betekende het papiertje niets, of minder dan niets en hierdoor weer iets, en ik beloofde mezelf, ookal ging het over een recept, zijn essentie tot het diepste binnen mij zou laten doordringen. De schrijver zou vinden.
Ik deed mijn ogen dicht, want ik wilde het plechtig houden. Ik wilde het punt dat mijn leven zou kunnen veranderen zo veel mogelijk dramatiseren. Zelfs mijn hand trilde toen ik het tussen duim- en wijsvinger geklemd uit mijn broekzak viste.

[homehapero]

mja, mixed feelings.
Je maakt een aantal kleine foutjes en je zinnen zinn te kort en
dat haalt het ritme uit het lezen (vooral in het begin lastig; zag,zag,zag)
Het verhaal valt nog wel mee alhoewel er weinig samenhang is en het thema eigenlijk ook niet erg logisch is (ga jij vuile papiertjes vanop de stoep oprapen?? ik niet in elk geval..)
Net wanneer ik hoopte op de verassende clue die het verhaal zou maken of kraken stop je wel...
Frustrerend!

(Haha, ik ken het vervolg (nja, de vervolgen))
Ik vind het mooi! Lekker Amerikaans Kitch Surrealistisch. Dat word het toch. Of laat je er alleen dit stuk opstaan?

(Ik ben praatziek.)

[Fayelinde.]

Ik vind juist dat lange zinnen te moeilijk te lezen zouden zijn. En nee, ik zou geen smerige papiertjes gaan oprapen, maar het is de bedoeling dat het een vrij surrealistisch verhaal wordt.

Lieve schat,
ik wilde je verassen met dit kattebelletje. Ik wilde je laten slapen en schrijven dat ik van je hou. Maar hou ik van je? Ik ben verliefd op je. Ontzettend verliefd op je. Maar wanneer houd het verliefd zijn op en begin ik van je te houden? Ik hou ook van mijn broer, maar ik wil niet verliefd zijn op mijn broer. Ik snap dus eigenlijk niet zo goed wat ik zou moeten schrijven. Daarom laat ik je maar weten dat ik naar mijn werk gegaan ben en dat je zo mooi lag te slapen. Ik hoop dat je verrast bent.

Dat stond er op het papiertje. Het had zoveel betekenis dat de betekenis me ontging. Waarom stond er geen recept op? Het had alles zoveel makkelijker kunnen maken. Maar ik had het mezelf beloofd, en was nu gedwongen te denken over houden van en verliefd zijn op en degene te vinden die naar zijn werk was gegaan. Het leekt me moeilijk en even nutteloos als mijn bestaan. Maar ik had het me nu eenmaal beloofd. Alhoewel er zoveel mensen naar hun werk gingen zou ik hem vinden. Maar wat moest ik dan doen als ik hem gevonden had? Zou ik van hem moeten gaan houden? Zou ik verliefd op hem moeten worden? Of twijfelend aan hem vragen wat er zou moeten gebeuren?
Ik dacht erover na toen ik naar mijn werk liep. Ik keek naar de wolken, en niet naar de grond en dacht dat ik hierin al was veranderd. Ik was niet meer wanhopig zoekend naar verandering. Toch was ik nog steeds wanhopig zoekend, naar een jongen weliswaar. Of was het wel een jongen? In mijn hoofd was het een jongen, maar kon het niet een meisje zijn? Het briefje was niet ondertekend met een naam. Het kon evengoed een meisje zijn. Waarom wilde ik zo graag dat het een jongen was?
Ik wilde weer naar de grond staren en zag een jongen. Dit was niet zo vreemd, omdat er veel mensen op straat waren maar deze jongen leek ook iets te zoeken. Het leek wel alsof hij iets kwijt was. Hij leek een beetje op mij.
Ik was al te laat voor op tijd te zijn op mijn werk, maar ik besloot hem te helpen. Misschien wilde hij mij dan ook wel helpen. "Hallo," zei ik, misschien wel wat stil. Hij probeerde uit de lucht te vallen, wat hem niet lukte want hij stond stevig op de grond.
"Hallo," zei hij en zijn ogen zochten zenuwachtig verder. Ik stond ongemakkelijk op mijn schoenen met de hoge hakken en beet op mijn nagels. "Zoek je iets?" vroeg ik.
"Ja," zei hij. Dit was alles wat hij zei, en hij was niet van plan iets meer te vertellen. Hij keek niet naar het feit dat ik lastige schoenen aanhad of dat ik op mijn nagels stond te bijten. Maar mijn vermoeden was bevestigd, hij zocht iets. "Wat zoek je dan?" vroeg ik, en voelde me een zeur.
"De liefde."
"De liefde?"
"Zoals je hoort."
"En denk je die op de grond te vinden?" Dit bleek hem tot het denken te zetten. Zijn antwoord had me een beetje verrast en dus had ik maar doorgevraagd. "Ja. Ik hoop gevallen liefde te vinden. En als ik die niet vind, blijf ik hopen. Want ik heb liever valse hoop dan geen hoop." Ik bekeek hem eens goed. Hij was niet mooi, maar ook niet lelijk. Hij zag er zoals vele mensen moe en doorleefd uit. Zijn ogen stonden dof en er zaten velletjes op zijn lippen. Hij beweerde te hopen maar zijn blik straalde alleen maar het verlangen naar iets uit. Dit zei ik ook. "Je hoopt niet, maar verlangt naar liefde."
"Beide," zei hij weifelend. Ik begreep dat hij de liefde nooit zou vinden. En als hij die zou vinden zou het later dan mij zijn. "Ik wens je veel succes." Ik liep verder en struikelde. Hij had het niet gezien - zo midden in zijn zoektocht.

[I C U]

Het sfeertje, je manier van schrijven, de inhoud bevallen me. Ja, ik vind het echt wat hebben. Of ik het surrealistisch zou willen noemen? Neuh, niet persé. Geen idee eigenlijk, maar ik vind het wel wat hebben! Zeker wel. Ritme is er niet echt aanwezig, maar het stoort me niet. Misschien dat je daar toch nog even naar moet kijken, omdat dat wel prettig is bij een langer verhaal.

Hier en daar moet je er nog fouten uithalen, of echt erg hebben in de tijd van je persoonsvormen, maar dat is een kwestie van nalezen.

Ik wist dat ik moe was en er moe uitzag. Ik voelde me ook moe. Ik geloof dat ik moe wás.

In feite zeg je hier twee keer: 'Ik wist dat ik moe was'. Niets mis mee, maar pas het wat aan, ik snap dat het beide keren iets anders betekend, maar maak dat iets duidelijker.

I C U schreef op 15-05-2006 @ 19:11 :
Of ik het surrealistisch zou willen noemen? Neuh, niet persé.

Dat komt nog, serieus.

[I C U]

FuckTheFashion schreef op 16-05-2006 @ 16:58 :
Dat komt nog, serieus.

Oké, als jij het zegt

[Fayelinde.]

Ik had het papiertje nu al vijfenzeventig keer overlezen. Er werd geacht dat ik aan het werk zou zijn, maar ik staarde wazig naar het beeldscherm van mijn computer, dan weer naar het briefje, en dan staarde ik opnieuw wazig naar het beeldscherm. Ik dronk van mijn koffie die al kouder dan lauw was geworden. Van die vieze oploskoffie, het soort dat je alleen op je werk kan vinden.
Ik wist eigenlijk niet eens precies wat mijn werk inhield. Ik werkte samen met een man en een vrouw, ze heetten Richard en Carol en zagen er ook zo precies uit. Ze hadden gele nagels - met dank aan de vele rookpauzes die ze inlasten. Richard had vettig, zwart haar en kleren van goedkope stoffen. Hij droeg altijd een paarse das met eieren erop, de lelijkste das die ik ooit had gezien.
Carol was een ontzettend kleine vrouw, met een kapsel dat haar niet stond en scheve tanden. Ze droeg elke dag een trainingspak, liefst in schreeuwerige en lelijke kleuren zoals roze of vuiloranje.
Ze leken elkaar wel leuk te vinden. Misschien omdat ze allebei een voorliefde voor vervuilde longen hadden, en ze glimlachten steeds naar elkaar als mijn bazin me uitkafferde. Op één of andere manier werkte hun lelijke kledingsstijl om te ontsnappen aan mijn bazin. Ik kreeg altijd de schuld op mij geschoven, terwijl ik de hardstwerkende persoon was (ik dééd teminste of ik werkte).
Mijn bazin, Brigitta, was de typische vrouwelijke baas waar je bang voor moest zijn. Ze stiftte haar lippen in de verkeerde kleur zodat die er groot zouden uitzien en haar schreeuwen tegen de mensen benadrukte. Ze was verbitterd en het grootste kreng dat ik kende. Misschien kunnen alleen zulke afschuwelijke krengen een bedrijf oprichten.
Ooit had Carol me uitgelegd dat het de bedoeling was dat wij de bestellingen nog eens controleerden, ookal waren ze al gecontroleerd. Het was het meest nutteloze beroep dat ik kende en ik snapte niet waarom we met drie mensen waren. Volgens mij dacht Brigitta dat het wel goed klonk, controleurs van de controleurs, en betaalde ze ons daarom. Wat ze ons betaalde was niet veel overigens, wat mij bevestigde dat ze ons doorhad.

Ik bekeek het papiertje voor de zesenzeventigste keer en ik schrok. De schrijver had een fout geschreven.
'Maar wanneer houd het verliefd zijn op?' Was de 'houd' een toespeling op het houden van, en het verliefd zijn, of betekende het alleen maar dat de schrijver niet kon spellen? Ik koos voor het eerste, want dat klonk het mooiste. Het gaf me een fijn gevoel te kunnen beslissen hoe het zat met het briefje. Ik besliste wat erop stond, en niet degene die het geschreven had.
Ik keek naar Carol en Richard en vroeg me af of zij dat briefje niet zouden geschreven kunnen hebben? Ik zag ze doodse kleine trekjes van hun sigaret nemen en ik wist dat het niet zo was. Het waren mensen die elke dag naar een te kleine flat naar huis gingen, aten, rookten en sliepen. Ze kenden niemand om van te houden behalve elkaar. Maar waarom zouden ze briefjes schrijven als ze rookwolkjes naar elkaar konden toeblazen?
Brigitta. Waarom zou Brigitta het niet kunnen geschreven hebben? Het idee alleen al was bespottelijk en liet me glimlachen. Brigitta leek me niet in staat iemand lief te hebben. Richard had me wel een keertje verteld dat ze een minnaar had op de middelbare school. Het was een leuke roddel, maar we geloofden er allebei niets van. Volgens mij wilde Brigitta wel een minnaar.
Maar dan zou ze de kleur van haar lipstick moeten veranderen, en dat wilde ze niet.
Ik vroeg Brigitta om met me een kop koffie te gaan drinken. Het hoorde bij mijn nieuwe leven om geheimen van mensen te ontsluieren, en ik hield van die goedkope Amerikaanse soaps waar iedereen met elkaar koffie zit te drinken in een koffiehuis. Ik vroeg met mijn vriendelijkste stem of ze met me een kopje koffie wilde drinken. Ze zei nee.

De volgende dag moest ik overwerken. Dat betekende tien keer meer naar het papiertje kijken en een halfuur langer denken aan wie de schrijver toch zou kunnen zijn. Ik probeerde me verschillende personen voor te stellen die het geschreven konden hebben, maar ik bedacht enkel een suïcidale jongen met ongekamd haar en grote ogen. Het type jongens dat wel eens koffie in een koffiehuis ging drinken.
Terwijl ik wazig naar mijn scherm zat te staren - of met andere woorden, hard zat te werken drentelde Brigitta onrustig heen en weer, met haar semi-modieuze laarzen die irriterend tikten op de vloer.
Tik tak tik. Het bracht mij uit mijn concentratie om me de suïcidale jongen voor te stellen. Tik tak tik. Ik maakte een geërgerd geluidje. Tik tak tik. Ik vond het vreselijk dat ik Brigitta niet kon zeggen dat ze moest ophouden. Tik tak tik. Verdomme. Tik tak tik. Ik richtte mijn hoofd op. "Brigitta, is er een probleem?"
Brigitta keek wat ongemakkelijk. Ik begreep dat dit een hint was. "Mijn aanbod voor de kop koffie geldt nog steeds." Ze leek al een stuk opgeknapt van de mededeling alleen. Ze beviel me op te houden met werken en ik nam mijn jas.

Het was de bedoeling dat we een kop koffie zouden drinken maar Brigitta had meteen een glas porto besteld. Na een halfuur drong tot me door dat er nog vele zouden volgen. We hadden allebei wat op onze stoel heen- en weer zitten schuifelen, maar naarmate de glazen porto volgden ging Brigitta steeds minder schuifelen en steeds meer praten. Ze had niet door dat ik wél nog steeds heen- en weer schuifelde.
Ik keek naar haar afschuwelijke kleur van haar mond terwijl ze ratelde over haar honden thuis en de liefde die ze miste en de man die ze een keertje had ontmoet op vakantie in Turkijke. Het is niet fijn als je bazin over mannen, liefde of nog erger - seks praatte. Ze kon niet zwijgen over alle seks die ze had gehad en ik had ontzettend veel spijt dat ik haar ooit had meegevraagd. Mensen aan andere tafeltjes glimlachten vol medeleven naar me en ik bloosde.
Brigitta kreeg na een tijdje door dat ik niet meer wilde luisteren en dat ik vol ongenoegen naar haar mond zat te staren, waarvan haar lipstick was uitgelopen en voor een groot deel op haar glas porto gedrukt was. Ze leek opeens een stuk minder dronken.
"Er is ook nog iets over het werk waarover ik je moet spreken." Inwendig kreunde ik. Het is bijna even erg om over werk buiten het werk te spreken, dan over seks met je bazin te spreken. Ik deed dus maar even alsof ik geïnteresseerd was. "Zoals je gemerkt heb ben ik heel tevreden over je werk." Dat had ik nooit gemerkt, verre van. Maar het klonk goed, dus liet ik haar maar doorgaan. "Het is nu eenmaal zo'n interessante job dat je beoefent." Ik moest mijn wenkbrauwen lichtjes fronsen, behalve een zakenvrouw was ze nog eens een geweldige actrice ook, ze liet zelf enige sporen van enthousiasme in die woorden doorklinken. Het werk dat ik beoefende, of nog niet eens beoefende, was het laatste wat je ooit 'interessant' zou noemen.
"Het bedrijf heeft nog nooit zoveel winst gemaakt als nu." Ik werd euforisch toen ik het besefte. Ze zou me opslag geven! "En ik wist zeker dat je verwachtte dat we met drie zouden verdergaan-" Met drie? O God, ik wíst dat Carol zwanger was. Ik kreeg een lyrisch gevoel over me heen. "Is ze zwanger? Ik wist het al al die tijd! Van Richard? Ik wist dat die twee iets hadden!"
Brigitta staarde met met haar - lelijke - open mond aan. "Zwanger?" vroeg ze verward. "Ik wilde alleen maar - je bent ontslagen."
Ik durf te wedden dat mijn open mond er veel beter had uitgezien dan die van haar.

(jep cliché en da's de bedoeling)

[Fayelinde.]

Ik kreeg mijn soapverhaal en beleefde het cliché. Ik haatte het vanaf het begin hartgrondig. De dagen daarna bracht ik door op mijn bank in mijn kale flat, zonder vriend en met het liefdevolle gezelschap van alcohol. Ik vergewiste me ervan dat mijn vrienden me zouden komen opzoeken en me zouden meenemen naar de zee om een fijne dag te hebben, maar de enige die kwam was mijn moeder, die bezorgd was en thee zette (die ik stiekem weggoot toen ze niet keek) en deed zoals moeders hoorden te doen als ze hoorden dat je dochters waren ontslagen door een dronken bazin.
Naar het papiertje wilde ik niet meer kijken. Ik gaf het de schuld dat ik mijn werk onder de woorden te lijden had gelegd en dat ik daarom ontslagen was, en nu gedoemd was dik te worden terwijl ik naar herhalingen van Oprah keek. En dat allemaal door de liefde.
Op de eerste dag probeerde ik het te verscheuren maar mijn handen trilden te erg omdat ik had gehuild voor mijn verloren baan.
Op de tweede dag legde ik het papiertje op mijn wankele salontafel - ik had het gevonden terwijl ik popcorn onder mijn trui vandaan plukte. Ik had tijdens het huilen de popcornkom omgestoten.
Op de derde dag snoot ik er bijna mijn neus in, terwijl ik huilde onder het tragische verhaal van een jonge ex-drugsverslaafde die naar Australië geëmigreerd was na het afkicken en daar een leven tussen de bedreigde boskangoeroes was gaan leiden.
Op de vierde dag probeerde ik zoveel mogelijk woorden in de tekst te schrappen en bij te schrijven, tot er niets anders meer stond dan: '[/i]Ik ben een smerige klootzak, en ik verlaat je voor een jongere en mooiere vrouw.[/i]' Ik lachte er hysterisch om en huilde.
Op de vijfde dag raakte ik in paniek, greep een nieuw papiertje en schreef de hele tekst over, al kon ik de doorstreepte woorden niet lezen. Ik huilde omdat ik de woorden had doorstreept en schreef de tekst die ik uit mijn hoofd kende over - er van overtuigd dat die helemaal niet klopte. Ik had het papiertje tenslotte nog maar tweehonderdveertien keer gelezen.
Op de zesde dag raakte ik weer nieuwsgierig en huilde omdat ik niet kon weerstaan aan idiote dingen zoals teksten waarin liefde half werd verklaard.
Op de zevende dag huilde ik omdat ik besefte dat ik alleen kon stoppen met huilen als ik mijn doel op die manier stelde dat ik de schrijver van mijn geliefde briefje zou vinden.

Ik besloot uiteindelijk dat ik zou besluiten gewoon na te leven wat de woorden mij aangaven. Het twijfelen aan het houden van iemand. Ik besefte dat mijn zoektocht naar de schrijver hopeloos, deprimerend en belachelijk was. Het blies me opnieuw hoop in te weten dat ik alleen hoefde te doen wat er stond, dat was het enige wat ik aan mezelf had beloofd. Toch had ik het gevoel dat ik een beetje tegen mezelf loog, en dat ik me er verdomd gemakkelijk vanaf maakte. Dat gevoel sprak ik dan weer tegen - het zou moeilijk zijn verliefd te worden en te twijfelen aan de verliefdheid. Om nog maar te zwijgen om van iemand te gaan houden.
Ik waste mijn haar, trok schone kleren aan en platte schoenen. Ik wilde dat ik zo'n mysterieuze Franse dame was, die met een ouderwetse, lange sigaret een glas rode wijn kon bestellen in een restaurant, en geheimzinnig naar de mensen staarde die aten, en rookte, met haar zwarte haren speelde en uiteindelijk een drankje kreeg dat ze niet lustte van een dikke man aan de bar.
Ik was geen mysterieuze Franse dame. Mijn afkeer voor koffie was na mijn ontslag groot geworden, maar de enige manier om stijlvol over te komen was een beker cappuccino halen bij de koffiezaak op de hoek, en te flirten met de koffiejongen. Ik probeerde een lijstje te maken van alle persoonlijkheden waarmee ik wat te drinken en verliefdheid kon halen, maar alles was ik bedacht was onmogelijk of stom. Dus ik maakte een lijstje over wat voor soorten koffie ik zou kunnen bestellen.
Ik zou koffie kunnen halen, maar dat was zo banaal. Ik zou cappuccino kunnen halen, maar dan zou iedereen denken dat ik binnen de kortste keren dik zou worden als ik vaak cappuccino dronk. Ik zou chocomelk kunnen halen - héte chocomelk, maar zelf al zei ik dat op mijn zwoelst zou het lachwekkend zijn. Ik besloot maar te doen wat mij werd aangeboden.
Pas toen ik in de rij stond aan te schuiven besefte ik dat de koffiejongen het niet zou aankunnen als ik verleidelijk glimlachend vroeg: "Wat heb je me te bieden?" De koffiejongen zou me even aanstaren, aan zijn puistjes krabben en verward naar de menulijst wijzen.
De wachtrij bestond ook niet uit potentiële geliefden. Er was een man die de hele tijd stond te bellen en bulderend lachte, een dikke vrouw met een jengelend kind aan haar hand en een groepje magere vriendinnen.
"Een café latte alsjeblieft." Ik probeerde écht verleidelijk te doen maar mijn stem trilde en ik leek wel zenuwachtig. Verdomme, het was maar een koffiejongen, een jóngen, die deze job waarschijnlijk alleen deed om een gitaar te kunnen kopen.
En wat voor vleiende woorden kon ik nu bedenken? Ik kon toch moeilijk: "Oh, je bent zó goed... met koffie..." zeggen? "Wat ben jíj een leuke jongen" was dan weer zo goedkoop dat het me een beetje nerveus liet glimlachen. De jongen keek me al vreemd aan omdat ik glimlachte, en hij krabde inderdaad aan zijn puist toen we afrekenden.
Hij lette er niet op dat ik zijn hand probeerde aan te raken en ik voelde mijn poging absoluut mislukken toen ik hem nog niet eens kon laten blozen. Ik zou mijn trui omhoog moeten trekken om de situatie nog enigszins te laten gelden.
Geld, ja, dat gaf ik wel, en de koffie nam ik mee. Ik durfde te wedden dat de koffiejongen de volgende bestelling mij alweer was vergeten.

[Roosje]

Ik weet niet. Ik heb alleen het eerste gedeelte van je verhaal gelezen, omdat ik te lui ben voor de rest () en om heel eerlijk te zijn, vind ik het een beetje te vergezocht om me te kunnen boeien. Daarnaast, jij bestempelt het als surrealisme, maar voor mij is het eerder "gewoon" vreemd. Niet dat dat zo erg is, als ik dat erg zou vinden was ik een ongelooflijk hypocriete trut, maar... ik weet niet. Ook snap ik je titel niet helemaal, maar ook daar heb ik geen recht van spreken over. Waarom geef je een Franse titel aan een Nederlands verhaal? Hoewel ik het wel een mooi woord vind, trouwens.

Ach, aan mijn commentaar heb je niets dezer dagen. Ik kan hoogstens een poging doen tot nuttig commentaar.
Ik vind je eerste alinea niet lekker lezen. Je zinnen zijn grotendeels op dezelfde manier (onderwerp - persoonsvorm - rest van de zin) opgebouwd, wat het een redelijk statisch verhaal maakt. In je tweede alinea maak je dat echter ruimschoots goed, want die vind ik een stuk beter (iig qua stijl).

En hè, dit doet me heel erg denken aan een verhaal van mij, een beetje dan.

[Emily Eau]

Ik heb ook alleen de allereerste post gelezen, maar als ik meer tijd heb lees ik nog wel eens door. De allereerste paragraaf doet wat hij moet doen, de aandacht trekken en wel op een leuke manier. De korte zinnen vond ik niet storend, slechts het feit dat ze zo vaak met IK beginnen, maar dat is misschien bewust om de opsomming ed te versterken? Aan mij heb je natuurlijk veel, excuses-