Verhaal: Alex

[Dromenland]

Ik heb wat geprobeerd te schrijven, vind het nog moeilijk dingen soms te verwoorden graag tips. Dit is maar een inleiding deel van het verhaal is al klaar plaats ik snel als jullie willen.

Inleiding

Ken jij zo’n vriendschap waarbij je meteen weet dat hij voor eeuwig is?
Een vriendschap waar je jezelf kunt zijn, eerlijk kan zijn, kritiek geven zonder ruzie?
Een vriendschap die je gelukkig maakt, want er is altijd iemand om je te helpen?
Ik wel, ik en Alex leken geboren voor elkaar.

Onze moeders kregen hadden een bed op dezelfde kamer in het ziekenhuis. Ze werden vriendinnen, niet zomaar vriendinnen maar vriendinnen voor het leven die elkaar helemaal vertrouwde. De dingen, geheimen die je eigenlijk aan niemand wil of kan vertellen vertelde ze aan elkaar. Zijn moeder was een alleenstaande moeder met een zoontje van 3 waar mijn vader graag op paste als Marcha niemand anders kon vinden. Ze had het vaak moeilijk gehad in haar leven. Mijn moeder zei vaak dat ze respect had omdat Marcha de dingen in haar eentje zo goed aanpakte, mt z’n tweeën was het al zo moeilijk. Maar inderdaad Marcha heeft het heel goed gedaan, twee hele lieve zonen en een mooi gelukkig leven. Alex is de liefste jongen die ik ken hij zou nooit iemand pijn doen en heeft alles voor iedereen over.
Ik kon me geen leven zonder hem voorstellen. Hij liet me alle mooie dingen van het leven zien en ik kan me niemand voorstellen die meer verliefd op de wereld is.
We deelden alles en werden meer familie, ik was enigs kind en had er nou een beetje 2 broertjes bij.

Ik hield zoveel van hem, was zo aan hem gehecht en kon echt niet zonder hem dacht ik. Het is ook wel eng zoveel van iemand te houden. Het is niet altijd zoals het gezegde gaat, na regen komt zonneschijn maar na zonneschijn komt ook regen.

tip 1: blijf schrijven, oefenen, posten.
tip 2: schrijf getallen onder de twintig, en ''ronde getallen'' voluit (behalve als ze in een opsomming zoals deze staan), dus drie ipv 3.
tip 3: lees je stukje een keer na en let op typ-/spelfouten (nu zul je wel denken ''hoor wie het zegt''), vertelde is bijvoorbeeld vertelden en kregen+hadden is dubbelop.
tip 4: probeer niet te veel informatie in een kort stukje te geven, dan blijf het voor de lezer wat spannender.
tip 5: je zegt dat je het soms moeilijk vindt dingen te verwoorden... pak je eigen stukje en probeer precies hetzelfde nóg een keer te vertellen, maar dan dus met andere woorden of andere constructies. Zo dwing je jezelf na te denken over wat mooi verwoord is en wat niet.
tip 6: gebruik ook in je inleiding (op het verhaaltje) interpunctie! Dan nemen mensen je meteen een heel stuk serieuzer.
tip 7: kijk eens in het algemene schrijftips-topic

Qua inhoud heb ik niet echt een mening. Het heeft mijn aandacht niet echt.

[the Delicious]

Ik ben het met Quis eens; ik heb ook weinig toe te voegen aan haar tips. Het verhaal gaat nu nog langs me heen, er worden veel mensen geintroduceerd. Probeer dat eens wat langzamer te doen, wat meer achtergrond informatie te geven over de personen. Je moet denk ik iets meer proberen mij (de lezer) nieuwsgierig te maken naar de personen.

Maar, inderdaad, vooral doorgaan. Veel oefenen is goed.

[Voleuse]

niet zomaar vriendinnen maar vriendinnen voor het leven die elkaar helemaal vertrouwden

is een te lange zin,

Alex is de liefste jongen die ik ken hij zou nooit iemand pijn doen en heeft alles voor iedereen over.

ook

en ja, spelfouten hea.

[I C U]

Probeer niet alles te letterlijk te vertellen. Dat doe je in je stukje iets teveel, als je het mij vraagt. Verder moet je idd niet proberen teveel in een keer te vertellen. Het idee is goed, nu de uitwerking nog. Maar, zoals al gezegd: Oefenen enzo.

[Dromenland]

Bedankt voor de tips, de slordige fouten zijn denk ik gewoon omdat ik het te snel heb gedaan niet goed doorlezen.
Heb het op een beetje andere manier geprobeerd:

Nienke! Riep een stem hard door de verlaten straten. Het was een sombere dag, donkergrijze regenwolken zorgde er al de hele dag voor dat de zon niet te zien was. Vooral nu het al schemerde zorgde de wolken ervoor dat de straten er een beetje dreigend uitzagen. Alsof elk moment iets ergs kon gebeuren.
Nienke, komop, stop nou! Een meisje met blond haren flitste langs en niet lang erna een jongen. Hij was groter en ouder dan Nienke, had een beter uithoudingsvermogen en rende ook nog eens veel sneller. Langzaam haalde hij haar in en greep haar arm, maar woedend trok ze zich los. Nienke, fluisterde hij dit keer zacht. Waarom doe je nou zo? Ik wil niet praten! Schreeuwde ze en liep weer weg. Je hoeft niet te praten, de jongen liep snel achter haar aan en ging voor haar staan zodat ze stilstond en hem aankeek. Je hoeft niet te praten, herhaalde hij, maar leg haar dan wel uit wat er door je heengaat. Zij heeft het ook moeilijk, je moet haar ook begrijpen Nien. Nou, ik wil dat gewoon iedereen me met rust laat. Mensen denken dat ik gek ben geworden, kijken me raar aan als ik door de straat loop. Ze praten achter mijn rug over me en nou begint zij ook al. Ik wil gewoon niet praten of alles uitleggen, gewoon met rust gelaten worden, door iedereen, voor altijd!

Wil je ook dat ik je met rust laat? Vroeg de jongen met een zachte stem, hij klonk gekwetst.
Tom.. nee, jij niet! Maar mijn moeder, ze snapt het niet, zuchtte Nienke.
Ik zou het ook niet snappen als ik zag wat zij ziet, Nien. Je huilt niet, praat niet, lacht niet je bent jezelf niet meer, ze wil je alleen maar helpen. Tranen blonken in haar ogen terwijl ze zo zacht zegt dat hij het bijna niet kon verstaan.
Maar niemand kan me helpen, Tom. Niemand kan Alex terughalen.

Ik kan je helpen, ik mis hem ook Nien. Ik zou er alles, echt alles voor over hebben om hem terug te halen maar dat kan ik niet. Waarom maak je er nou niet het beste van, dat is ook wat hij zou willen. Misschien zie je hem later wel weer, dat zou kunnen je weet niet waar je terechtkomt. Ik kan je wel helpen weer te genieten, we kunnen elkaar helpen. Nien, ik mis je. Waar is het meisje dat verliefd is op de wereld, houd van haar leven?
Zij kan niet dood zijn Nien, tranen stroomden inmiddels over haar wangen.
Wat als dat meisje samen met Alex is gestorven? Hij trok haar tegen zich aan en fluisterde: Dat is ze niet want dan zou jij niet meer bestaan. Dan zou je niet meer van de kleuren om je heen kunnen genieten. Ik zie je ogen stralen als je naar de wolken kijkt, of zoals gister naar de ondergaande zon. Dat meisje Nien, heeft zich gewoon verstopt is bang van iemand te houden omdat ze bang is die ook kwijt te raken. Maar ik ben er toch nog je moeder is er nog je andere vrienden zijn er nog, wij samen gaan dat meisje dat zich verstopt heeft vinden.

Hij zoende haar zachtjes op haar wang, je hebt verschrikkelijke dingen gezien. Die dingen moet je verwerken, je moet er toch echt met iemand over praten. Je kan jezelf niet de schuld blijven geven en als een kluizenaar gaan leven. Terwijl ze hem met grote ogen aankeek fluisterde ze: Ik wil er alleen met jou over praten. Jij begrijpt me, jij weet hoeveel Alex voor me betekent en jij betekent ook ontzettend veel voor me. Jij maakt het makkelijker want jij hebt ook zoveel mooie herinneringen aan hem, aan ons drieën. Hij glimlachte, het veldje, zullen we daar heen gaan? Kan je dat aan denk je? Daar kunnen we rustig praten. Ze knikte en zwijgend liepen ze naar het veldje waar ze tot diep in de nacht praatte.
Dat deden ze bijna elke avond in de week, weken lang. Daar huilden ze en vertelden ze elkaar hun nachtmerries en hun angsten. Maar ook deelden ze er hun mooie dierbaarste herinneringen en dromen. Het ging eindelijk ook stukken beter met Nienke, haar ogen waren niet meer zo dof als in het begin. Langzaam, elke keer als de aarde iets van haar moois aan Nienke liet zien, begonnen haar ogen meer te stralen.