Wantrouwen veroorzaakt angsten

[Eend]

Ik had het er paar dagen geleden met m'n mentor van de afdeling over. We hadden het over mijn angsten. Na dat ik veel angsten aan hem vertelde, kwam het er eigenlijk op neer, dat ik te weinig vertrouwen had in mensen. Ik durf bijvoorbeeld lang niet overal buiten alleen te lopen, niet voor de angst dat er een stel criminelen op me af komen of zo, maar juist wel, omdat ik het gevoel heb, dat mensen me keihard uit gaan lachen en me dan bang willen maken. Klinkt misschien stom, maar ik durf ook niet in een groep iets te zeggen, als dat van me verwacht wordt. Bang om fouten te maken en dat mensen kwaad worden op me. De socio's hebben al duidelijk gemaakt tijdens de avondbespreking, dat niemand kwaad zou worden als ik fouten maakte, en dat ze me er alleen maar bij wilden helpen. Nou moet ik dinsdag voorzitter zijn, samen met een sociotherapeut, als ik het dus aan durf, als ik er echt aan onderdoor ga, hoeft het niet.

Maar nou viel het mij en m'n mentor dus op, dat mijn wantrouwen in alles om me heen, eigenlijk de oorzaak is van al mijn fouten. Kan dat? M'n mentor vond het ook een logische verklaring, maar hij wist ook, dat als ik alles zou vertrouwen, ik zelf nog altijd met die angsten liep, dat is vanwege m'n probleem dat ik heb.

Heeft iemand anders dit ook?

Liefs

Eendje

Ach, ik ben een wantrouwend geheel, maar echt angstig ben ik niet. Het is alleen dat ik in bepaalde situaties over iets wel 10 keer nadenk en bewust risico's neem, waar anderen gewoon blind inlopen.

Hai Liefurd..

Ja, ik herken het wel heel erg..

Ik ben zelf ontzettend wantrouwig, mensen moeten mij duizenden keren bewijzen dat ik ze kan vertrouwen, en elke keer weer opnieuw en opnieuw.. Ik leg moeilijk contact met meisjes van mijn leeftijd, omdat ik ze gigantisch wantrouw. Bij een volwassen man geloof ik gelijk dat ie me vanalles aan gaat doen, in de zin van verkrachten, waardoor ik altijd bang ben met hen in de buurt..

Ik heb verlatingsangst, want ik geloof niet dat mensen mij waard genoeg vinden om bij met te blijven, dit gaat soms zo ver dat ik de mensen die me het meeste waard zijn weg duw, zij kunnen mij namelijk ook het meeste kwetsen..

Dat is owk trouwens zo met heel zw enzow, kheb met bijna niemand contact meer, kgeloof namelijk dat toch niemand hier echt zin in heeft en geef wel om iedereen, men kan mij dus pijn doen, hier ben ik bang voor, omdat ik mensen wantrouw.. kmis iedereen zow

maar goed, ik herken het dus wel heel erg.. Maar ja, ik moet mezelf maar zo accepteren. Als mensen echt mijn vriendschap willen, zullen ze hier meer moeite voor moeten doen dan bij anderen, het zij zo. Mn vriend, en 1 vriendin hebben zich bewezen, de rest niet..

[Remqo]

Ik heb het ook wel.
Bang om in het openbaar voor gek staan, bang om wat verkeerds te zeggen. En vooral bang om een verkeerde indruk te maken.
Als ik iemand in vertrouwen had, ben ik weer bang om genaaid te worden (wat dus in het verleden regelmatig gebeurde)

Ik kom niet graag op straat, ik ben niet graag in gezelschap tussen vreemde mensen, ik bel niet graag (sorry dat ik je nog niet gebeld heb)
Het is gewoon die angst van mij om de verkeerde indruk te maken. Omdat ik als een simpel en onbenullig figuur kan overkomen, ben ik altijd nog wel bang dat er mensen zijn die daar gebruik van kunnen maken.
(mensen moesten eens weten hoe gecompliceerd ik in elkaar zit )

iig sterkte

*knuffiej*

Remmy

Naja ik heb een ander soort angsten
Ik weet niet of het daar mee te maken kan hebben
Ik kan niet alleen thuis zijn
Ik kan amper alleenover straat fietsen
Ik kan niet eens de hond uitlaten als het donker is
Ik kan amper alleen slapen

Waarom?
Omdat ik f*cking bang ben dat 'ze' komen
'Ze' komen om mij te vermoorden.
'Ze' komen om mij te pakken.
'Ze' komen zodat ik geen controle meer heb over de situatie.

[dystopia]

******** schreef:
Ach, ik ben een wantrouwend geheel, maar echt angstig ben ik niet. Het is alleen dat ik in bepaalde situaties over iets wel 10 keer nadenk en bewust risico's neem, waar anderen gewoon blind inlopen.

Rrrright. Wantrouwen = vorm van angst

dystopia schreef:
Rrrright. Wantrouwen = vorm van angst

Als ik me afvraag of iemand liegt, ben ik ook wantrouwend? Ik ben dan niet bang voor diegene, maar vertrouw hem / haar dus gewoon voor geen meter.

[barkrukkie]

******** schreef:
Als ik me afvraag of iemand liegt, ben ik ook wantrouwend? Ik ben dan niet bang voor diegene, maar vertrouw hem / haar dus gewoon voor geen meter.

Maar dan ben je er wel min of meer bang voor dat diegene misschien tegen jou liegt.

barkrukkie schreef:
Maar dan ben je er wel min of meer bang voor dat diegene misschien tegen jou liegt.

Neuh, ik ga er eigenlijk vanuit

Als ik me afvraag of mensen liegen dan is dat voor mij een spelletje. "Zou hij nu de waarheid vertellen of niet? Of wil diegene mij gewoon manipuleren?" .. zeker wanneer de consequenties van een leugen niet zwaar wegen, ben ik helemaal niet bang ervoor dat iemand echt liegt, maar me afvragen blijf ik het.

Bang ervoor kun je alleen zijn wanneer je bouwt op mensen, ze dingen toevertrouwt; pas dan loop je een gevaar. Maar aangezien ik dat met amper iemand doe, heb ik daar weinig last van.

Misschien als ik ooit een vriendin heb, dat er dan ook angst (bijv. om haar te verliezen) bij komt kijken.

Maar komt dat wantrouwen niet voort uit weer angst.. waarom zou je iemand anders wantrouwen? Als je absoluut niet bang bent dat diegene je zal kwetsen of manipuleren, zou je diegene gewoon kunnen vertrouwen. Dat doe je niet, en lijkt me dan toch uit angst dat hij/zij jou op de een of andere manier zal schaden..

Dusjcrib schreef:
Maar komt dat wantrouwen niet voort uit weer angst.. waarom zou je iemand anders wantrouwen?

Waarom niet?

Hmmz, voorbeeld uit de realiteit: er komt een nieuwe werknemer werken bij mij op kantoor. Het is opvallend dat hij erg aardig is en zijn best doet om aardig gevonden te worden. Als we ergens over praten geeft hij je nauwelijks ongelijk, enzovoorts..

Wel nu, hoef ik bang voor hem te zijn? Nee. Het is af en toe leuk om ff te babbelen, maar raken / kwetsen kan hij me op geen enkele manier. Ik ben de zoon van de directeur notabene.

Toch ben ik wantrouwend; vraag me af wat zijn doel is. Denkt hij door aardig zijn tegenover mij betere kansen in het bedrijf te maken? Komt het in gesprekken voor dat hij informatie verzamelt over mijn vader?

Gewoon allerlei vragen die in mij opkomen, waarin ik me afvraag wat iemand nou echt denkt en denkt te bereiken. Angst ondervind ik daarbij echter niet; hij is irrelevant, enkel een productiemiddel. Hij zal worden ingezet voor wat hij bedoeld is, and that's it (en meer kan hij ook niet doen).

Toch zou je mijn gedrag en denkwijze als 'wantrouwend' kunnen classificeren, terwijl er dus geen sprake van angst is.

Ik weet gewoon erg graag wat er zoal speelt in mijn omgeving

[dystopia]

******** schreef:
Als ik me afvraag of iemand liegt, ben ik ook wantrouwend?

Ja.

Ik ben dan niet bang voor diegene, maar vertrouw hem / haar dus gewoon voor geen meter.

De angst is dus dat hij / haar liegt. Dat hij je in het ootje neemt. Net zoals vroeger, toen je gepest werd.

(sorry als ik te direct ben)

dystopia schreef:
De angst is dus dat hij / haar liegt. Dat hij je in het ootje neemt. Net zoals vroeger, toen je gepest werd.

(sorry als ik te direct ben)

Zoals ik dus al in een andere reply hierboven schreef: vaak maakt het nauwelijks uit of iemand liegt, aangezien de hele persoon niet belangrijk voor je is. Toch vraag ik het me af, misschien deels gewoon om iemand te doorgronden.

Wat het directe en het pesten betreft: dat probleem heb ik wanneer ik in iemand vertrouw; iets wat ik zo snel dus niet doe.

******** schreef:




Wel nu, hoef ik bang voor hem te zijn? Nee. Het is af en toe leuk om ff te babbelen, maar raken / kwetsen kan hij me op geen enkele manier. Ik ben de zoon van de directeur notabene.

Toch ben ik wantrouwend; vraag me af wat zijn doel is. Denkt hij door aardig zijn tegenover mij betere kansen in het bedrijf te maken? Komt het in gesprekken voor dat hij informatie verzamelt over mijn vader?

Dan ben je dus bang dat hij betere doelen probeert te bereiken enz enz. Jij ziet angst als iets dat je bang bent voor iemand, dat je echt zo een angstig gevoel krijgt, maar dat hoeft niet. Bij jou uit die angst zich in wantrouwen. Als je er niet bang voor zou zijn dat hij andere intenties heeft met die gesprekken etc. zou je het je ook niet afvragen. Je bent dan niet bang dat hij je persoonlijk zal kwetsen of iets dergelijks, want hij betekent niets voor je, maar je bent bang dat zijn intenties niet oprecht zijn. Angst hoeft niet altijd voort te komen uit een mogelijkheid dat jij zelf geschaadt wordt. Waarom ben ik thuis af en toe bang dat er ongevraagd iemand binnenkomt, niet omdat ik bang ben dat diegene mij zal schaden, laat maar komen, maar omdat ik bang ben dat hij mijn ouders zal schaden. Het is geen heel goed voorbeeld, maar een mens heeft dus vele angsten die niet altijd rechtstreeks betrekking hebben tot jezelf. Maar meer in het algemeen kunnen zijn.

Tsja, ik weet niet. Veelal vind ik het ook gewoon interessant. Diegene kan mij niet schaden, maar hij kan tevens ook de zaak niet schaden.

En daarbij komt: het is eigenlijk onzinnig om erover na te denken. Het is gewoon iemand die komt werken voor zijn geld; en zijn aardigheid kan voortkomen uit het feit dat hij het liever gezellig heeft op het werk dan dat hij met een stel stille mensjes zit opgescheept.

Zoals je ziet, lopen mijn gedachten altijd in alle richtingen (en zijn daarom ook regelmatig tegenstrijdig). Ik denk altijd na, puzzel altijd, vraag me altijd alles af.

Is het dan niet meer uit gewoonte of interesse?

[ktjk]

eyz....

Ik denk dat het heel goed mogelijk iz dat je wantrouwend wordt na aanleiding van gemaakte fouten. Tenminste ik denk dat dat bij mijzelf een grote rol speelt. Ik vertrouw egt niemand maar ook voorwerpen ofzow. Vaag maar ik denk duz wel dat het mogelijk is.

succes....


kk