Ontevredenheid, wanneer houdt het op?

[Lelle_*]

Al een hele tijd, ik denk al wel 3 jaar lang, ben ik ontevreden over mijn uiterlijk. Veel mensen zeggen dat ik een knappe meid ben, maar als ik in de spiegel kijk zie ik toch echt iemand anders. Daarnaast heb ik een hekel aan mijn figuur. Ik heb in het verleden ontzettend vaak geprobeerd af te vallen en dat lukte dan niet omdat ik gewoonweg niet genoeg aandacht aan besteedde enniet genoeg discipline er voor had. Een half jaar geleden heb ik drastisch aan de lijn gedaan op een verkeerde manier, namelijk weinig eten en heel heel vaak wegen en veel sporten. Ik ben in totaal nu 8 kilo afgevallen. Opzich is dat ook wel te zien aan mijn figuur. Maar het is zo, ik heb het gevoel dat ik altijd ontevreden zal blijven. Ik kan me blindstaren op delen van mijn lichaam die ik lelijk vind en die anders moeten. Zo heb ik een bolling op mijn buik en die móet er af. Ook heb ik stevige benen en ik, ik wil slanke benen. Ik ben er bang voor dat dit onhaalbare doelen zijn, en de doelen doen er ook niet echt veel toe. Ik heb last van die ontevredenheid. Ik voel me er ongelukkig door, ik word er verdrietig van.
Ik ga door het leven met het idee dat ik niet mooi ben terwijl ik dat wel heel graag wil zijn. Waar houdt het op vraag ik me dan af? Ondertussen blijf ik mezelf maar wegen en sporten en niet genoeg eten..

Heeft iemand ervaring en heeft iemand een oplossing?

[darkfairy]

ik herken het erg

[darwin02]

weetje hoe mooi jij bent, ik kan me niet teleurstellen dat je zo denkt

[Nona]

Begin eens met je lichaam met respect te behandelen. Als je maar onhaalbare doelen blijft nastreven zul je jezelf er nooit van kunnen overtuigen dat je mooi bent, want je handelt er niet naar. Sport in gezonde hoeveelheden, eet gezond en genoeg en probeer je niet meer dan één keer per week te wegen.

Daarnaast is het misschien een goed idee om je goede punten eens voor jezelf te benadrukken. Niemand vindt alle aspecten aan zijn eigen lichaam mooi, maar ga eens voor de spiegel staan en probeer je elke dag iets te bedenken wat wel mooi is aan jou. En je bent mooi genoeg en dat weet ik want ik heb natuurlijk meteen even op je fotoboek geklikt.
Als je dan ontevreden bent over andere dingen, bedenk je je lijstje van mooie dingen eens.

[Nona]

Zalim schreef op 18-07-2006 @ 21:41 :
weetje hoe mooi jij bent, ik kan me niet teleurstellen dat je zo denkt

Wat een grappige woordkeuze.

Maar wel waar.

Wat bij mij veel heeft geholpen(en ik ben echt niet moeders mooiste )) is de spiegel. Ik heb in mijn therapie(en dat kanje ook thuis doen) heel veel oefeningen gedaan met een spiegel. Voor de spiegel staan, een zelfverzekerde houding aannemen, m'n normale houding aannemen, het verschil ertussen zien. Tegen mezelf zeggen(ookal meende ik het toen niet) "je bent goed zoals je bent" of " je bent mooi" etc.

Uitstraling scheelt heel veel. Ik vind je een mooi meisje, maar je ogen staan donker, treurig. Als je leert om van jezelf te houden en gelukkig te zijn zal je dat uitstralen en zal je dat misschien ook in de spiegel terugzien.

Blijf jezelf corrigeren. Als je denkt ik ben lelijk, denk er dan gelijk achteraan dat dit niet zo is(ookal meen je het nog niet). Schrijf de opmerkingen en gedachten waarmee je jezelf afkraakt of naar beneden haalt op en weerleg ze dan met iets anders.

Maak een lijstje waarin je bijv 25 positieve punten van jezelf moet benoemen. Leer aan jezelf dezelfde eisen stellen die je aan anderen stelt(dus niet zulke hoge eisen aan je uiterlijk ). Dat is ontzettend moeilijk, maar als je wilt kan je dat voor elkaar krijgen. De ontevredenheid zal niet vanzelf weggaan, maar dat is iets waar je aan moet werken en als je dat gaat doen zal je zien dat je langzamerhand iets positiefs over jezelf kan gaan zeggen en uiteindelijk jezelf kan accepteren zoals je bent. Niet perfect, maar wel goed genoeg voor jezelf en voor anderen.

En wat kruimel al zegt, behandel je lichaam met respect. Zorg er goed voor, heb er aandacht voor. Doe 's wat liefs voor jezelf en voor je lichaam(lekkere bodylotion, massage oid).

Streef naar de 70/80% ipv naar de 100%. De 100% kan niemand halen, want niemand is perfect, hoe graag je het ook zou willen.

[botervleug]

Mooie meisjes zijn 50% mooi, en 50% houding. Ik merk vaak dat als ik 'fake' dat ik mooi ben, door op een bepaalde manier te lopen, en door er vanuit te gaan dat ik jongens kan krijgen, door zelfverzekerd te doen en met de vrouwelijke rondingen te zwaaien, dat mannen dan niet meer kijken naar de foutjes, maar alleen nog naar het beeld dat jij ze voorhoudt. Het zal misschien niet direct helpen, maar je hebt een prachtig gezicht en van wat ik kan zien een figuur waar je prima de hersenen van anderen voor de gek kan houden dat je 100% perfect bent.

Stel je voor dat je het perfecte lichaam had. Hoe zou je je dan voelen? Zou je dan echt zelfverzekerd zijn? Ook als andere meisjes gemeen tegen je doen uit jaloezie? Wat zou je precies winnen als je perfect van lichaam was? Wat versta je precies onder perfect? Is dat met jouw lichaamstype haalbaar? Wat wil degene die ik onder de indruk van mij wil brengen eigenlijk? Een perfect lijf of een lekker lijf?

Jij moet niet aan je uiterlijk werken, maar aan je zelfbeeld en zelfvertrouwen. Alleen dan word je ''tevreden'', hopelijk zelfs blij met jezelf.

[VelvetDreams]

Volgens mij heeft iedereen dat wel. Je wil 'perfect' zijn. Ookal is het moeilijk vast te leggen wat perfectie nou eigenlijk is. Iets fouts bedenken aan iemand is heel makkelijk gedaan.
Ik ben jaren lang gepest en mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen zijn ook heeeel erg gedaalt. Ookal zeggen mensen nog zoveel, nog zovaak en al is het nog zo lief. Ik kan niet begrijpen als mensen zeggen dat ik er lief/leuk/mooi uit zie. Het is erg moeilijk om dit terug te krijgen, en het duurt ook erg lang.
Een echte oplosing is er denk ik neit voor, alleen dat je zult moeten accepteren dat je zo nou eenmaal bent..

[juno]

Als ik denk: zucht, ik ben niet perfect verdorie, dan kijk ik niet naar die mooie meiden in de bladen, dan ga ik kijken naar lelijke wijven op het strand.

Geweldige oppepper, dat strand. Ik kom er altijd weer geheel verzoend met mijn eigen imperfecties vandaan.

Quis schreef op 19-07-2006 @ 16:46 :
Jij moet niet aan je uiterlijk werken, maar aan je zelfbeeld en zelfvertrouwen. Alleen dan word je ''tevreden'', hopelijk zelfs blij met jezelf.

Idd, het is een gebrek aan zelfvertrouwen waardoor je zo'n negatief zelfbeeld hebt.
Leg het eens voor aan je ouders of praat erover met iemand die je vertrouwt en waarvan je weet dat die je ook serieus zal nemen met dit probleem (moeders zijn geweldig voor dit soort dingen).

[girl-in-trouble]

Het kan ook helpen als je jezelf bijvoorbeeld niet in de spiegel bekijkt, maar in een winkelruit. Ik weet ook niet waarom, maar ik zie mezelf heel anders in de spiegel dan in zo'n ruit.
Bijv. als ik in de spiegel kijk, haat ik mijn benen. Maar als ik in een winkelruit kijk, denk is soms dat ze toch best wel mooi zijn.

[Lelle_*]

Bedankt voor jullie reacties allemaal. Zo veel dingen die jullie zeggen zijn waar, en ik weet ook wel hoe het eigenlijk zou moeten, maar doe het maar eens. Neem de stap maar eens om tevreden te zijn met jezelf. Naar mijn idee mag ik dat niet. En ik kan dat (nu) ook niet omdat er ergens gewoon een stemmetje zit die mij vertelt dat ik niet mooi ben en dat ik dat nooit zal worden. Ik kan me niet eens voorstellen dat ik ooit tevreden met mezelf zal zijn zoals ik nu ben. Ik vind ook niet dat ik van mezelf hier genoegen mee mag nemen. Het moet beter, mooier. Het zijn zoveel gedachten door elkaar.

Over dat perfecte. Ik bedoel geen 'algemeen' perfect lichaam. Ik wil graag dat mijn lichaam zo perfect als mogelijk is. Dus weg putjes uit de billen, weg vet op het buikje, geen puistjes. Noem het maar.

Ik weet dat het probleem bij mijn zelfbeeld ligt. Maar hoe verander je dat hè..

1 Woord: Therapie.
Heel veel mensen gaan in therapie vanwege een gebrek aan zelfvertrouwen en/of een negatief zelfbeeld.
Ik zou serieus overwegen om er in ieder geval met je ouders over te praten en goed te luisteren naar wat zij ervan zeggen en vinden.
Ik zou ook echt serieus overwegen om, als ik er echt zo erg mee zou zitten en er constant mee bezig zou zijn, in therapie te gaan.

[Lelle_*]

vlep`un schreef op 20-07-2006 @ 17:58 :
1 Woord: Therapie.
Heel veel mensen gaan in therapie vanwege een gebrek aan zelfvertrouwen en/of een negatief zelfbeeld.
Ik zou serieus overwegen om er in ieder geval met je ouders over te praten en goed te luisteren naar wat zij ervan zeggen en vinden.
Ik zou ook echt serieus overwegen om, als ik er echt zo erg mee zou zitten en er constant mee bezig zou zijn, in therapie te gaan.

Ik ben 3 jaar in therapie geweest, het is al veel en veel beter nu. Ik wil niet meer in therapie. Ik heb alleen mijn moeder nog, en mijn moeder vind dat ik mooi ben, maar daar heb ik niets aan.

[Luminon]

Ik denk dat het probleem niet zozeer bij je zelfbeeld ligt, maar bij die behoefte om perfect te zijn. Professionele hulp daarbij lijkt me zeker geen slecht idee, zeker omdat je zelf al aangeeft dat je moeder je niet kan helpen.

[Yana]

juno schreef op 20-07-2006 @ 11:14 :
Als ik denk: zucht, ik ben niet perfect verdorie, dan kijk ik niet naar die mooie meiden in de bladen, dan ga ik kijken naar lelijke wijven op het strand.

Geweldige oppepper, dat strand. Ik kom er altijd weer geheel verzoend met mijn eigen imperfecties vandaan.

Bij mij juist omgekeerd. Als ik naar het strand geweest ben, voel ik me altijd nog dikker, nog lelijker. Ik zie altijd zoveel mooie slánke mensen daar!

Dan kan ik nog beter naar de bladen kijken, dan weet ik tenminste nog dat achter één mooie vrouw een groot team van visagistes, kapsters etc. zit.

Maar ja, ontopic nog even... Ontevredenheid houdt, volgens mij, enkel op wanneer je gaat accepteren. Zolang je niet accepteert, zul je altijd wel weer wat vinden dat niet goed is. Niet mooi genoeg, niet perfect genoeg, anderen die er mooier/beter/knapper uitzien.. Gladdere huid, liever gezichtje, dunnere buik. Bah, dat vergelijken maakt alles altijd alleen maar erger.

Ontevredenheid --> Acceptatie ---> Tevredenheid. Het venijn zit 'em echter in dat accepteren. Dat kost moeite. Misschien dat therapie daar inderdaad bij kan helpen, of anders kun je sowieso de tips hierboven eens proberen. Maar ik denk dat dat geen grote verschillen zal maken. Alles begint bij de wilskracht om jezelf te nemen zoals je bent.

Misschien helpt het ook om iemand te hebben die je voortdurend vertelt hoe geweldig je bent . En anders...schrijf eens briefjes, bekijk vooral alles wat al wel geweldig is. En vraag jezelf eens af of je echt zoveel gelukkiger zou zijn met dat beetje minder vet. Uiteindelijk gaat het om hoe je omgaat met de dingen in je leven, de ervaringen die je opdoet. Positief ingesteld trekt sowieso al veel meer leuke mensen aan, en als jij dan wat putjes op je benen hebt.. daar gaat geen leuk persoon jou minder leuk om vinden.

Misschien is het keyword naast "Acceptatie" wel gewoon "Relativeer". Maar dat klinkt allemaal altijd een stuk makkelijker dan het is .

(volgens mij ben ik heel onduidelijk aan het blaten hier )

[Lelle_*]

Het zit m bij mij er ook in dat ik denk dat anderen mij vooral lelijk en stom vinden. Vooral dat stom. En dat probeer of wil ik dan goed maken door er beter/mooier uit te zien. Een stukje controle misschien. Vroeger deed ik aan automutileren, nu doe ik dit?
Het komt vooral door perfectionisme en echt het beste willen zijn voor anderen. Op welke manier dan ook.

Eigenlijk is dit gewoon een andere manier om dat te uiten dan. Je doet jezelf nog steeds pijn om hetzelfde alleen nu op een andere manier.
Het zou helpen om gewoon meer "schijt" aan andere mensen te krijgen

[Dorothy]

juno schreef op 20-07-2006 @ 11:14 :
Als ik denk: zucht, ik ben niet perfect verdorie, dan kijk ik niet naar die mooie meiden in de bladen, dan ga ik kijken naar lelijke wijven op het strand.

Geweldige oppepper, dat strand. Ik kom er altijd weer geheel verzoend met mijn eigen imperfecties vandaan.

Pff, ik word daar altijd zóóó intens gelukkig van. En ja, dat is gemeen. Maar dat maakt het er niet minder waar op.

Trouwens, dat van de 50% houding klopt: meisjes die zelfvertrouwen uitstralen komen veel mooier over. Het viel mij laatst op toen ik in de trein naast een toch verdomd perfect-uitziend-perfect-gekapt-perfect-gekleed-meisje zat en ík degene was waar (al zeg ik het zelf) de ogen op gericht waren, terwijl ik die dag rondliep met een net-uit-bed-kapsel (waar ik ook net uit vandaan kwam) en met een bleek, onuitgeslapen koppie. Maar ik had niet die zenuwachtige, beklemmende 'ik moet van andere mensen vaak horen dat ik mooi ben want ik geloof het zelf niet'-houding die dat meisje op de een of andere manier wél had. Ik ben niet perfect (bij lange na niet, wat ik vooral jammer vind is dat ik niet van die mooie 'woeps'-billen heb), maar ik heb sinds een paar jaar geleerd mezelf te accepteren. En dat stráál je uit en dat voelen mensen ook aan.

En dat 'schijt' hebben klopt: ik begon mij zelfverzekerder te voelen toen ik er op een dag achter kwam dat ik de mensheid he-le-maaaaal niet boei. Het is eigenlijk bijna een vorm van egocentrisme (al wil ik hiermee niet zeggen dat je egocentrisch bent). Je hebt dat idee dat iedereen op je let en iedereen je in de gaten houdt en iedereen eigenlijk maar van je eist dat je ideaal bent. De waarheid is dat mensen daar helemaal geen tijd voor hebben, ze hebben ook een eigen leven te leiden. En hun eigen onzekerheden, wat alles nog even ironischer maakt: de reden dat wij allemaal onzeker zijn over onszelf is ons beeld van wat andere van ons vinden. Terwijl het anderen dus niet boeit hoe jij er uit ziet, ze zijn namelijk veel te onzeker over zichzelf en het beeld van wat jij van hun vindt.