[Experiment] Verdwaald

[Antoni]

Ik was verdwaald. Met een plattegrond in mijn handen stond ik in een onbekende wijk, terwijl de nacht haar intreden deed. Lantarenpalen waren er wel, maar hun licht leek de werkelijkheid te verhullen en mijn kaart te vertekenen alsof het een ander stadsdeel betrof. Ik las de straatnaambordjes stuk voor stuk. Mijn ogen speurden de plattegrond af naar overeenkomstige namen. De taal van de kaart leek een andere te zijn dan de taal op de naambordjes. Zelfs het letterschrift kwam niet langer overeen. Het duizelde me. Ik zag mist aan het uiteinde van elke straat. Alles leek op elkaar en niets was vertrouwd. Ik voelde me dronken, hoewel ik geen druppel alcohol op had die avond. Waar was ik naar op zoek? Mijn eigen huis of een logeeradres? Hoe langer ik naar de huizen keek, des te sneller ze groeiden. Ze werden oneindig hoog, zodat het bleek verlichte wolkendek boven de straten zich slechts nog als een dunne streep liet zien. Ondanks de vreemde verschijningen raakte ik niet in paniek. Dat mocht niet. Mijn voeten werden zwaar of de grond werd kleverig of allebei. Hoe dan ook kwam ik moeizaam vooruit. Was ik wel in de juiste stad? Wat deed ik hier eigenlijk? De duisternis at alle kleur.

Ik zag de fiets pas toen hij me passeerde. Het was een zwarte herenfiets. Alhoewel alles hier zwart leek, wist ik dat zeker. De dynamo zoemde en het licht pulseerde loom. Als de fiets een berijder had, had ik hem de weg kunnen vragen. Deze had hij echter niet. De fiets leek bestuurd te worden door onzichtbare voeten en handen. Aan het eind van de straat, enkele tientallen meters voor mij uit, stopte de fiets. Een tijd lang stond hij doodstil, net als ik. Plots steigerde hij. Fel begonnen de fietslichten te branden, terwijl zijn voorwiel hevig draaide. Hij riep mij. Ik besloot hem te benaderen. Nadat ik een paar stappen gedaan had, stond de fiets weer op twee wielen. Ik kwam dichterbij en zag dat de trappers langzaam heen en weer bewogen. Toen ik vlakbij was, spurtte de fiets weg, links een andere straat in. Het achterlicht hulde de straat in een rood licht dat langs de gevels gleed. Weer volgde ik hem. Dit herhaalde zich enkele keren. Telkens besloot de fiets welke richting of zijstraat we namen, totdat we bij een pleintje aankwamen.

Daar zette hij zich. Ik stond naast de fiets en zag dat hij zich met een ketting vastgelegd had aan een paal. De top was niet te zien, want de mist die nog altijd de wijk bewoonde reikte ook in de hoogte. Wat was hier de bedoeling van? Moest ik hier wachten? Nee, ik moest klimmen. Ik klom. De metalen paal was koud en glad. Mijn voeten konden maar moeilijk grip vinden. Toch bereikte ik al vrij snel een aardige hoogte. Ik keek omhoog en zag enkel mist. Ik keek omlaag en zag enkel mist. Zachtjes hoorde ik het vrolijke geluid van een fietsbel. Hij liet weten dat hij er nog stond. Ik klom verder. Hoger en hoger, kouder en kouder, gladder en gladder, de mist dikker en dikker. Net toen ik dacht de top nooit te bereiken, raakte mijn hand iets onbekends. Het was de top van de paal. Ik tastte door de mist en voelde dat het niet zomaar een punt was. Het was een lamp. Ik hoorde elektrisch gezoem. In een windvlaag trok de mist ietwat op waardoor ik weer zicht kreeg. De lamp hing schuin in de fitting, met de gloeidraad gedimd. Ik begon de lamp vast te draaien. De lange fitting piepte.

Een helder wit licht verblindde mij en de wereld. De paal en de lamp verdwenen, doch het licht bleef. Ik viel. Achterover tuimelde ik de diepte in. Ik draaide in tegengestelde richting van mijn gevoel. Alles om mij heen was wit en pijnlijk in mijn ogen. Ik verloor alles. Eerst mijn kleren, dan mijn haar, dan mijn huid, mijn spieren, organen, botten, zenuwen, zintuigen en hersenen. Ik was niet, maar viel toch. En nu zit ik hier. Ik typ dit met mijn handen die niet bestaan, op een computer die niet bestaat. Ik lees dit met ogen die niet bestaan en spreek dit met een mond, een tong, stembanden en longen die niet bestaan. En uiteindelijk plaats ik dit op een forum dat niet bestaat. Of heb ik dat al gedaan?

[maarte]

Antoni schreef op 06-08-2006 @ 17:38 :
Ik was verdwaald. Met een plattegrond in mijn handen stond ik in een onbekende wijk, terwijl de nacht haar intreden deed. Lantarenpalen waren er wel, maar hun licht leek de werkelijkheid te verhullen en mijn kaart te vertekenen alsof het een ander stadsdeel betrof. Ik las de straatnaambordjes stuk voor stuk. Mijn ogen speurden de plattegrond af naar overeenkomstige namen. De taal van de kaart leek een andere te zijn dan de taal op de naambordjes. Zelfs het letterschrift kwam niet langer overeen. Het duizelde me. Ik zag mist aan het uiteinde van elke straat. Alles leek op elkaar en niets was vertrouwd. Ik voelde me dronken, hoewel ik geen druppel alcohol op had die avond. Waar was ik naar op zoek? Mijn eigen huis of een logeeradres? Hoe langer ik naar de huizen keek, des te sneller ze groeiden. Ze werden oneindig hoog, zodat het bleek verlichte wolkendek boven de straten zich slechts nog als een dunne streep liet zien. Ondanks de vreemde verschijningen raakte ik niet in paniek. Dat mocht niet. Mijn voeten werden zwaar of de grond werd kleverig of allebei. Hoe dan ook kwam ik moeizaam vooruit. Was ik wel in de juiste stad? Wat deed ik hier eigenlijk? De duisternis at alle kleur.

zo voel ik me nou elke dag! leuk..
na 2e alinea gestopt met lezen.. leek me nix verder

[maarte]

okeej, toch maar even gelezen.. wel leuk!

Over de eerste alinea ben ik werkelijk te spreken, de rest vind ik drie keer niks. Een stomme droom beschrijven kán leuk zijn, mits het goed gebeurd. Ook het boerenklompengefilosofeer op het laatst kon mij niet bekoren.

Waarom is het een expreriment?

[Antoni]

Bedankt, maarte!

Quis schreef op 10-08-2006 @ 16:34 :
Over de eerste alinea ben ik werkelijk te spreken, de rest vind ik drie keer niks. Een stomme droom beschrijven kán leuk zijn, mits het goed gebeurd. Ook het boerenklompengefilosofeer op het laatst kon mij niet bekoren.

Waarom is het een expreriment?

Dat je het gefilosofeer vindt, zie ik als een compliment, want zo is het helemaal niet bedoeld. Maar aan de andere kant: filosofisch gezien stelt het inderdaad geen reet voor. Het is trouwens niet waargedroomd.

Het is een experiment, omdat het niet mijn gebruikelijke manier van schrijven is, dus ik dacht: ik probeer 's wat anders.

Bedankt voor je reactie.