Aquarium

Je keek steeds vaker in de glazen,
maakte bodem tot je grens:
maar terug kon je altijd, en weer -
tot zelfs de scherven braken.

Dacht je nou dat je ontkomen zou als je wegliep voor de liefde -leeg je leven liefste. Het weegt niet zo zwaar als je met lood in je schoenen niet het water in durft - dat ik op mijn hakkenschoenen je achterna zou rennen? Het woord is al cliché genoeg.

Dat je geen ideaalbeeld had, dat viel, zegt dat je verdorven bent, dus blijf
weg van me, ik ben het verdriet dat blijft terwijl jij in mij onder-gaat,
dit is de melancholie die in het water cirkels rond je stappen maakt.

Je ontkomt niet, maar slaat terug op de kant;
maar welke? Scherven maak je toch wel,
nu de rest van wat kapot ging.
Ik blijf niet plakken.

[*nerwen elensar]

De laatste en eerste strofe vind ik de beste. Kort, krachtig, zoals ik gedichten graag lees. De twee middelste strofes zijn naar mijn gevoel te lang, maar de zin: 'dit is de melancholie die in het water cirkels rond je stappen maakt' is echt heerlijk. Leuk hoe je de vergelijking van water-glazen-eventueel drankprobleem doortrekt. Ook het einde is goed, zeker omdat water wél plakt en de hoofdpersoon niet. Knap gedicht maar zou nog wat werken aan de twee middelste strofes.

Mooi!
Ik vind het lekker lopen en mooi verwoord allemaal.

[Reynaert]

liefde -leeg
Waarom hier geen spatie tussen het streepje en 'leeg', en hier wel tussen het streepje en 'dat'?
durft - dat

Ik vind je eerste strofe eigenlijk helemaal niet zo origineel; bodems van glazen/scherven/drank etc. komt echt heel erg veel voor en je hebt er m.i. niet echt iets moois mee gedaan. Verder vind ik het altijd een beetje jammer als mensen het in gedichten gaan hebben over clichés, dat is opzichzelf bijna een cliché geworden. De tweede helft van je gedicht vind ik een stuk beter, hoewel je diezelfde aanspreektoon volgens mij bijna altijd gebruikt. Je eindzin is best leuk, en maakt de eerste strofe daarmee toch nog bruikbaar.