'k Weet het ff niet meer..

[Lily Flower]

Hey.. 'k zou hier graag even mijn verhaal kwijt willen. Ik ben een jonge meid van 22. Begin volgend jaar ben ik 6 jaar samen met mijn vriend. We wonen nu reeds 3 jaar samen op een studio (ik studeer nog). We hebben ook 2 katjes in huis genomen om wat meer gezelligheid te creëren en omdat ik een enorme dierenvriendin ben.

Nu.. als ik terugblik op het verleden is dat samenwonen de domste stap ooit geweest. Moesten we het niet gedaan hebben, dan waren we nu al lang niet meer samen geweest. Zijn vader was de heerser over onze relatie, we mochten elkaar niet zien wanneer we zelf wilden etc.. Samenwonen was op dat moment de enige redding. Nu zijn we ondertussen 3 jaar later en ik twijfel al meer dan een jaar aan onze relatie. We zijn sinds we mekaar kennen beiden enorm verzwaard, ik ben die kilo's allemaal weer kwijtgespeeld (nog meer zelfs) en zie er naar eigen zeggen beter uit dan ooit. Hij heeft zich niet herpakt.. heeft geen zin om zich mooi te kleden voor mij, om een paar kilo's kwijt te raken.. het kan misschien raar klinken, maar dit is enorm frustrerend. Ik ben mooi, sexy, aantrekkelijk, .. voor hem (zegt hij heel vaak), maar dit is niet wederzijds meer Ik voel mij lichamelijk/seksueel niet meer aangetrokken tot hem, met alle gevolgen vandien, seks gebeurt maar heel sporadisch. 'k Begin meer en meer oog te krijgen voor andere mannen. 'k Heb er al vaak met hem over gepraat, maar dit bijna altijd in monoloogvorm.. ik krijg gewoon geen reactie, we zitten totaal niet op dezelfde golflengte. Het lijkt voor hem allemaal zo vanzelfsprekend dat ik bij hem blijf. Ik vind dat je in een relatie toch altijd wat moeite voor elkaar moet blijven doen.. of denk ik hier nu zo abnormaal over?

Nu, het makkelijkste zou zijn om gewoon weer apart te gaan leven en het ff zijn tijd te geven.. en daar ligt nu net het probleem. Ik zit nog op kot, kan momenteel niet weer bij mijn ouders gaan wonen omwille van de afstand tot mijn studentenstad. Hij kan altijd bij zijn ouders terecht, omdat hij er vlakbij werkt. We delen de prijs van onze studio, wat maakt dat we op een mooie grote studio zitten, waar onze katjes ook welkom zijn.

Moest ik het over mijn hart krijgen om die beestjes weg te doen was het allemaal veel makkelijker, maar ik kan er gewoon geen afstand van doen Dus onrechtstreeks zit ik gewoon opgesloten met mijn vriend op onze studio.. als ik hem verlaat sta ik nergens meer. Men ouders kunnen mijn studio nooit alleen bekostigen (wat ik volledig versta).

Heeft iemand raad? (sorry voor het lange verhaal)

optie 1: bij hem blijven, en niet gelukkig worden
optie 2: bij hem weggaan, even slikken, andere ruimte zoeken, even moeilijk hebben en veel gelukkiger worden.


ik zou het wel weten.....

[Chloe Siere]

Uitmaken! Zo snel mogelijk. En tsja, dat is dan even pijnlijk en vervelend, maar zet het door.

[Estar]

Zoek een kleine kamer en dump die gast, want zoals jij het beschrijft ben je alleen bij hem omdat je nergens anders meer heen kan.

Dat je niet naar je ouders kunt en ook niet daar kan blijven hoeft niet erg te zijn, je kunt toch een kleinere kamer in je studiestad zoeken. En je katten kunnen misschien naar je ouders, of naar kennissen, dan kun je ze nog opzoeken (en in sommige studentenhuizen mag je best een kat mee nemen).

Maar bij hem blijven terwijl het enige wat je tegenhoudt, een paar praktische dingetjes zijn - ik zie je nergens zeggen dat je hém zal missen als je weg gaat - dat moet je echt niet doen.

[Lily Flower]

Diep in mijn hart zie ik hem graag.. maar we leven gewoon samen als vrienden/broer en zus. Het voelt totaal niet meer aan als "koppel". Dat ik hem zal missen zal wel kloppen.. ik ben gewoon een ongelofelijke twijfelaar.. en als ik moet wachten tot ik afgestudeerd ben en op eigen pootjes kan staan moet ik nog 2 jaar geduld hebben

[Gadje]

Zoek iets anders, je voelt je waarschijnlijk zoveel beter als je bij hem weg bent. Je geeft zelf al aan dat je hem niet meer als vriend zit, nou dan is het toch duidelijk? Het is een lastige stap maar maak m! Zoek een anderen kamer, neem je katjes mee als het kan en begin gewoon opnieuw. Gewoon doen.

Ik snap dat dit heel moeilijk voor je is maar ik denk dat je toch moet doorzetten en het uit moet maken.

Als je nu niet gelukkig bij hem bent zal dat niet veranderen behalve als hij verandert. en als ik dit zo lees zal hij niet veranderen.

Wat ik me wel een beetje afvraag is het volgende.
In de laatste alinea zeg je dat je niet weg kan door die katjes. Maar zeg je dat niet als soort argument om wel bij hem te blijven. Want zoiets is een klein logistiek probleem. wellicht kunnen die katjes naar je ouders bijvoorbeeld.

Ik zou hem er nog één maal mee confronteren en duidelijk maken dat dit niet langer zo kan en als het doorgaat dat je bij hem weggaat. Soms hebben mensen dat niet in de gaten maar veranderen ze wel als het duidelijk is.

Veel succes

[Lily Flower]

Moesten men katjes direct bij men ouders terecht kunnen, zette ik de stap direct.. maar ze nemen geen 2 katten in huis en dit kan ik van hen ook niet verwachten.

Het kan als een flauw excuus klinken, maar voor mij zijn men katjes enorm veel waard. Ik heb ze dan ook niet in huis genomen om ze 2 jaar later aan hun lot over te laten.. ZIJ moeten de dupe niet worden van mijn probleem (dit kan voor sommige mensen idd heel stupide klinken, maar voor mij is het zo logisch).

'k Ben altijd al iemand geweest die eerst aan anderen denkt en dan pas aan mezelf.. 'k wou dat ik wat meer haar op men tanden had en gewoon doorbeet. Ach.. wrm is het toch allemaal zo moeilijk? Kon ik gewoon maar heel onrealistisch ineens veel geld winnen of zo.. dan waren alle problemen van de baan

Laatst zei hij nog terwijl we bij een hoop vrienden waren "moest jij een andere jongen kussen, het zou me niet veel doen zolang ik het zelf niet zie en je daar eerlijk in bent tov mij".. men vrienden zeggen dat dit gewoon stoere praat is.. maar op mij komt het toch zo niet over.. das toch niet normaal als je zoiets zegt?!

Seks is voor hem ook zeer belangrijk.. zeurt de oren van m'n hoofd, maar doordat ik zooo veel minder tot hem aangetrokken ben dan hij tot mij, maakt dit het voor mij allemaal niet zo simpel. En ik heb dan zoiets van: 'wrm zou ik dan direct aan jouw wensen moeten voldoen, als jij ook niet 'n beetje moeite doet voor mij?' Of is dit gewoon heel egoïstisch?

heey meis...

Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat jullie relatie een gelukkige toekomst tegemoet gaat...

Als ik je verhaal zo lees krijg ik een beetje de indruk dat je een hoop gemist hebt ( iig zelf dat gevoel hebt) doordat je al die jaren een lange, moeilijke, relatie hebt gehad..

Ik snap dat je met dingen zit zoals, bijvoorbeeld, je katjes (kan je niet een plek voor ze vinden waarvan jij weet dat er daar heel goed voor ze gezorgd wordt), maar vind dit als ik heel eerlijk ben, toch wel ondergeschikt aan jouw eigen geluk. Ook geloof ik dat je stiekem zelf al weet dat je het uit moet maken en voor jezelf moet kiezen, maar ik kan me ook voorstellen dat je, zeker als je zo lang samen bent (en ook samen woont) nog moet wennen aan dat idee...


in ieder geval heel veel succes

bart

[Thee Muts]

Nee, dat is niet egoïstisch. Jullie zitten duidelijk niet meer op 1 lijn en lijken ook de interesse in elkaar een beetje verloren te hebben. Jullie zien de relatie allebei als vanzelfsprekend, omdat jullie nou eenmaal al zo lang samenzijn en ook samenwonen. En zoals ik het lees, zijn gewoon (bijna) alle elementen van een liefdesrelatie eruit. Je zegt zelf al dat het aanvoelt als een broer-zus relatie en ook de seksuele aantrekkingkracht is er niet meer. Tuurlijk zul je hem missen als je nu bij hem weg gaat. Jullie zijn 6 jaar samen geweest, dus je weet ook bijna niet meer hoe het is om alleen te zijn of om niet iemand te hebben die op je wacht. En ja, dat kan best eng zijn om op te geven, maar als je je nu niet gelukkig voelt, is het dat wel waard.

En wat betreft de financiën en de katten is er echt wel wat te regelen. Kijk inderdaad of de katten bij iemand terecht kunnen waar je ze nog regelmatig kunt bezoeken en misschien ook weer zelf terug kunt nemen als je er wél een geschikte plek voor hebt. Of zoek woonruimte waar je ze gewoon bij je kunt houden, misschien is dat er wel gewoon Het is een grote stap om bij hem weg te gaan, maar in een relatie blijven zitten waarin je niet gelukkig bent, is ook niks. Als je er voor kiest om idd bij hem weg te gaan, probeer daar dan rustig met hem over te praten. Dan kun je hopelijk ook nog vanuit de plek waar je nu zit opzoek naar een andere geschikte woonruimte, zodat je niet overhaast iets hoeft te accepteren.

[RHCP_NAC]

Je moet dus echt geen 2 jaar gaan wachten, dat is gewoon verspilling. Wat uiteindelijk niet goed voor jou is zal ook niet goed voor hem zijn. Dus als je het niet voor jezelf doet, dan voor hem.

Katten: zak + stenen.

[Mr.Hypert€xt]

Gewoon zeggen dat hij moet afvallen omdat je niet meer aangetrokken voelt door hem.

Zal wel duidelijk genoeg zijn lijkt me he...

Dat "dumpen blabla" dat is zo'n standaard reactie van de meeste mannetjes, nergens voor nodig toch, geef het nog wat tijd. Houdt gewoon je ogen open voor mannen die wel aan jou plaatje voldoen en leg daarmee contact, dat hoef alleen jij te weten. Als je vriend zichzelf niet verbeterd heb je in ieder geval nieuwe schoenen voordat je de oude weg gooit.

Lullig dat je het zo moet doen, maar je kan niet anders. Je zit toch wel bijna in een fase waarin je wil weten of die ander wel iemand is waar je nog lang mee wil doorbrengen.

[Orpheo]

oh herkenbaar maar ik zag dit al aankomen, en maakte het heel rap uit. dat moet de TS. ook doen. hop, uitmaken. dit doet je geen goed. als t nu een half jaar was. ok. maar TWEE jaar. nee, ik zou gek worden.

'Moeite doen' voor een relatie is belachelijke onzin, maar het lijkt alsof je op 'm uitgekeken bent, dus waarom zou je verder gaan?

[Lily Flower]

Mr.Hypert€xt schreef op 15-11-2006 @ 22:56 :
Gewoon zeggen dat hij moet afvallen omdat je niet meer aangetrokken voelt door hem.

Been there.. done that.. resultaat: niente! Het dringt gewoon niet tot hem door omdat hij het gewoon vanzelfsprekend vindt dat ik bij hem blijf, dat is nu net het punt. Ok.. niemand is perfect, maar een beetje moeite doen voor elkaar moet kunnen vind ik.

@RHCP_NAC: die laatste zin zint mij niet..

[thegoodlife]

Een keuze maken. Kiezen tussen wat jij graag wilt en een corny "o wat voel ik me zo goed met mn partner, maar eigenlijk wil ik iets heel anders" leven leiden.

Ik neem aan dat dit niet iets is wat ineens in je is opgekomen, het sleept al langer. Gebruik die katten niet als excuus want je houdt jezelf alleen maar voor de gek, voor die beesten komt heus wel een oplossing. Tis dat ik nog tijdelijk een appartement zonder tuin oid heb anders had ik die beesten zelfs in huis genomen...

Denk na over wat je wil, zeg dat tegen je partner, praat erover. Is er geen ruimte, geen uitzicht op verbetering, zit er niets anders op als allebei een andere kant op te gaan.

[Al Murphy]

Ik vind het wel allemaal vrij egoïstisch. Hij moet moeite doen voor je om het terug spannend te maken, om weer wat strakker in zijn vel te zitten, om je nog eens van seks te laten genieten, opdat je je terug speciaal en aantrekkelijk kan voelen t.o.v. iemand. Natuurlijk is dat puur egoïsme, en wat dan nog? In een relatie gaat het om geven én nemen. Als je een van beide mist, loopt er iets fout.

Ik denk niet dat er in jouw geval nog een weg terug gaat zijn. Gas terugnemen en achteraf opnieuw beginnen, dat kan je inderdaad met je katjes doen als er geen andere mogelijkheid meer is, maar met een man werkt dat zo niet. Die kerel waarop je ooit verliefd werd, bestaat niet meer. Hooguit bestaat er alleen nog iemand die je daar vrij levendig aan doet denken.

in zoiets heb ik ook gezeten (qua het samenwonen dan)

Ik heb uiteindelijk beslist dat als het zover mocht komen dat ik geen relatie hield om onze woning (wij zitten er nog min n half jaar aan vast). Je hoeft toch niet meteen op straat te staan als je uit elkaar bent. Klinkt mss stom, maar probeer voor jezelf vast een plan te maken voor als het wel uitgaat. Probeer vast te kijken of je een kamer kan krijgen (via directwonen kan je snel een kamer krijgen) en probeer je zaakjes vast n beetje op n rijtje te krijgen. En probeer dan iets te regelen over de katjes. Misschien mag jij ze wel 'houden'.

Ik zeg niet dat jullie uit elkaar (moeten) gaan, maar ikzelf heb ervaren dat als je voor jezelf een plannetje hebt dat je sterker in je schoenen staat en n stuk meer zelfvetrouwen krijgt op dat punt.

Btw die jongen waar ik dit mee heb ervaren is nog steeds mijn vriend, dus het hoeft niet verkeerd te gaan!

En over dat hij zich niet meer 'optut'. Tjah als je al meerdere malen met em gepraat hebt en dat absoluut niet helpt, zou je het met een smerig trucje kunnen proberen. Als jullie samen uit gaan, ga dan wat flirten en laat met je flirten. Zo laat je je vriend merken dat jij echt niet vanzelfsprekend 'van hem' bent.

Maja zo zo ik t doen..

veel succes/sterkte drmee!

[Audrey]

Je kunt toch ook proberen een tijdje op jezelf te gaan wonen? Zonder hem? En dan kijken hoe het gaat? Het kan zijn dat je hem dan wakker schudt.

Praat eens met je ouders over de katten. Zij zullen vast wel begrijpen wat er aan de hand is en je steunen.

Ik zou het niet kunnen. Al leven alsof ik getrouwd ben.(als ik de ware gevonden had natuurlijk wel)
Er is nog zoveel. Zorg dat je dat niet misloopt.

[Lilything]

Ik snap denk ik wel wat je bedoelt,
maar je moet niet bang zijn om die stap te zetten,
een kamer is snel gevonden toch?

Zoek je een leuk studentenhuis waarin ze bijv. al een konijn/cavia hebben. Ik denk dat ze dan best over te halen zijn om twee katjes erbij te laten komen

Het zal wat kleiner wonen zijn en wennen zijn aan nieuwe huisgenoten, maar je zult denk ik veel gelukkiger worden vaak de momenten waarop je risico durft te nemen door voor je 'hart' te gaan en als dat goed uitpakt, kunnen dat de beste momenten in je leven zijn

[zeep007]

Ik kan me de situatie heel goed voorstellen.

Het is al kut genoeg dat je je relatie dan verbreekt, maar daar houdt het niet alleen mee op.

Ik ben van mening dat je een relatie niet behoort te behouden vanwege praktische redenen. Ik woon ook samen, maar heb wel degelijk een plan B om zo maar te zeggen. Ik wil niet te afhankelijk en met lege handen komen te staan als dit namelijk niet mocht werken.

Bekijk wat je mogelijkheden zijn. Kijk of er ergens geschikte woonruimte te vinden in is in je studentenstad eventueel met huisdieren.
Zo niet, vraag rond of je je katten ergens onderdak kan geven, tijdelijk/permanent. Wel subtiel natuurlijk, want het is immers nog niet uit. Maak alvast je back up plan zal ik maar zeggen.

Dan hoef je niet meer om praktische redenen bij hem te blijven en zou je eventueel alleen bij hem blijven om hem.
Wil je echt uit je relatie, doe dat dan ook. Wordt gelukkig zou ik zeggen. ( het is btw ook niet netjes tegenover hem om 2 jaar bij hem te blijven, terwijl je al 3 jaar weet dat het niets is)

Wil je je relatie redden zal ik op verschillende manieren laten zien, dat ik echt niet zo vanzelfsprekend ben...