![]() |
|
Verwijderd
|
This evening the moon dreams more lazily
As some fair woman, lost in cushions deep With gentle hand caresses listlessly The contour of her breasts before she sleeps On velvet backs of avalanches soft She often lies enraptured as she dies And gazes on white visions aloft Which like a blossoming to heaven rise When sometimes on this globe, in indolence She lets a secret tear drop down, by chance A poet, set against oblivion Takes in his hand this pale and furtive tear This opal drop where rainbow hues appear And hides it in his breast far from the sun - - - - - Persoonlijk vind ik dit een van de mooiste teksten die ik gelezen heb. Dit vanwege de grandeur waarmee het gebracht word, het heeft enigzins complexiteit maar niet teveel waardoor de poezie in het niet valt. Er zit zeker een duidelijk herkenbaar ritme in en volgensmij ook wanneer je het nummer niet kent (wat overigens hier te vinden is voor liefhebbers) En voor mij is het zo beeldend (waar ik een óók een heuze liefhebber van ben) dat ik vol passie dit lezen kan. |
Advertentie | |
|
![]() |
|
|