alsnog uitgemaakt

Ja, ik weet niet of men mn vorige topic nog herinnert, daarin vertelde ik dak ut had uitgemaakt, maar toen was het de volgende morgen meteen weer aan..

Ik heb het vanmorgen alsnog uitgemaakt. Na 20 maanden, het valt mij ook erg zwaar. Ik had al zo erg een plaatje van hem en mij voor altijd samen, al zoveel plannen gemaakt met hem, al zo erg een toekomst met hem in mn hoofd.. Maar ja, als het gevoel er niet meer zo is..

Ik heb nu 3 vriendjes achter elkaar gehad, de eerste 3 maanden, de tweede 2 maanden, en nu de laatste, 20 maanden, bij elkaar ben ik dus al 25 maanden bezet.. das 2 jaar en een maand, best veel.. Ik ben nu 17, is dus al sinds mn 15e..

Ik heb gewoon zo het gevoel dak me nog verder moet ontwikkelen, verder moet groeien.. de verliefdheid was over aan het gaan in houden van, en hier ben ik nog niet klaar voor. Niet in die zin. Ik ben doodsbang hem helemaal kwijt te raken, want ik wil heel graag vrienden blijven, maar ja.. ik begrijp het als dat te moeilijk is voor hem..

Alles herinnert me aan hem, en ik voel me als in een soort leegte, ik deed zoveel met hem samen.. te veel, weet ik nu. Als ik hier anders aan was begonnen, of hem later had ontmoet, had het misschien wel stand gehouden.. Maar het is nu te laat, ik heb niet de energie onze relatie dusdanig te veranderen dat ik wel de ruimte voel me te ontwikkelen, want die voel ik niet nu. Ik vind het zo erg dak hem pijn, hij verdient zo om van gehouden te worden, om gelukkig te zijn. En nu doe ik hem gvd pijn! Heb ik iemand die echt van me houdt, me neemt zoals ik ben, met me om kan gaan, me mooi vind.. werkt het van mijn kant niet! Zo frustrerend..

nouw ja, het is normaal denk ik, dat het mij ook zo'n pijn doet een relatie na toch best lange tijd te beëindigen.. al helemaal als je je bedenkt dat er niet speciaal iets mis zat, maar het aan mij ligt..

Loodje, als je dit toevallig leest.. I'm sorry.. nogmaals...

Hoe zijn anderen hiermee om gegaan? Het beëindigen van een lange relatie? Herkennen mensen mijn gevoel? mijn redenen?

Je mist idd. iets wat er eerst wel was, maar daar zul je toch even aan moeten wennen. Dat gebeurd ook wel alleen bij de een duurt het wat langer dan de ander. Het is misschien even een klotentijd, maar het hoort erbij.

Ik maak me zorgen om hem..

Ik heb em gemeeld, maar hij heeft niet terug gemeeld. Logisch, hij zal wel even wat afstand willen enzo, maar khad er ook ingezet dat ie et moest laten weten als ie niks van me wou horen, dat heeft ie dus ook niet gemeeld..

Ik vind het zo erg dak hem zo'n pijn doe.. waarom is ie nou ook zoveel van mij gaan houden? Kon ik hem maar geven wat ie nodig heeft.. hij verdient het zo..

zo erg, om te weten dat je iemand kwetst, maar het toch moeten doen..

khoop dat het ok gaat met hem

[Manuzhai]

Lijkt me helemaal zo slecht nog niet dat je even geen vriendje hebt. Even wat tijd om jezelf te ontwikkelen, volgens mij zijn de meeste mensen op hun zeventiende ook nog niet echt klaar voor een relatie van langer dan .. laten we zeggen 2 jaar.

[miro]

Ik heb zelf ook een relatie van 2 jaar gehad en ik herken je verhaal wel een een btje (ik was ook 15 toen)(hij was 5 jaar ouder). Ik had een hele afhankelijke vriend waardoor ik niet veel aan andere dingen toe kwam (is natuurlijk ook mijn fout, ik had harder moeten zijn) . Ik had ook het gevoel dat ik wat miste. Ik deed wel vaak dingen alleen maar op een of andere manier was hij er altijd wel bij betrokken. Ik vond de relatie te serieus, voor mijn leeftijd. Het ging sowieso al niet meer omdat hij zich veel te afhankelijk maakte waardoor ik me "gevangen" voelde. Dit is volgens mij bij jou niet t gevoel. Toen het uit was heb ik er wel van " genoten" maar toch miste ik het vaak. Niet zo de relatie, maar je hebt toch wel 2 jaar lang iemand om je heen gehad en dat ga je toch wel missen. Hem persoonlijk miste ik niet zo. Ik weet niet echt of dit op jouw verhaal lijkt. Ik ken het gevoel van "vrij" willen zijn iig heel erg.

Ik heb het gevoel van missen ook nog een tijd gehad, ook toen ik het zo fijn had in mijn eentje (ik ging ook weer meer met mn vrienden en vriendinnen om) maar ik heb toen voor mijzelf bedacht of het hem was die ik miste of het gevoel iemand te hebben enz. Het was dus het laatste.


btw: als ik me goed herinner had je t de vorige keer om een andere reden uitgemaakt??

Ja, de vorige keer was vooral uit verwardheid zeg maar, ik was ingestort.. en wist niet meer hoek verder wou, mede met hem.. en heb het toen uitgemaakt.. Maar werd de volgende ochtend nog kutter wakker en besefte toen dak een fout had gemaakt, en belde hem op.. Bieden hadden we niet het gevoel dat het uberhaupt uit geweest was..

Maar ik weet nu dat het te lang heeft geduurd. Hij heeft me niet gevangen gehouden ofzo, hij was klaar voor wat we hadden, ik nog niet. Ik moet nog, ja, aan heel veel dingen werken.. en ik was juist te afhankelijk van hem, baseerde al mijn geluk op onze relatie, en heb mezelf daarin helemaal weggecijferd. Ik had hier eerder iets aan moeten doen, misschien had het dan wel gegaan, maar nu was het te ver. Ik had een kooitje gecreerd, en zag nu geen andere uitweg dan uitmaken om uit dat kooitje te breken. Ook erg frustrerend voor hem, hij heeft niets fout gedaan, het ligt puur aan mij.

Er gebeurt de laatste tijd veel, en dat heeft me een heleboel dingen doen beseffen, dingen die ik moet veranderen. Ik moet mn dromen navolgen, mezelf voorop durven zetten. Ik stel veel te hoge eisen in mezelf, ook binnen die relatie, dat heeft me de das om gedaan. Want ik heb nu niet de energie om dat te gaan veranderen, zodat die relatie wel werkt...

Ik heb altijd al gezegd, we hadden elkaar jaren later moeten ontmoeten, dat was hoe dan ook beter geweest. Ik voel me heel kut nu, kan niks eten (vandaag een half pistoletje op, verder niets), vind het moeilijk dat kwijt te zijn. Niet alleen die relatie, maar gewoon mn gevoel voor hem, dat kwijt te zijn. Ik gun hem mijn liefde zo, maar als ik het niet meer voel, niet op die manier, houdt het op.. kan ik hem niet geven wat hij verdient..

de klap is nog niet aangekomen bij hem.. dat heeft ie me gemeeld, maar dat merk ik ook aan hoe hij zich gedroeg vanmorgen, en hoe hij zijn meeltje heeft geschreven. Ik hoop zo dak hem geen permanente schade berokken ofzo, niet te diep kwets.. dat ie iemand vind die ie wel verdient, die hem wel dat kan geven, en die wel klaar is voor wat hij wil..........

Van wat ik allemaal gelezen heb van jou, lijkt me het verstandig als je even tijd voor jezelf neemt.

Dat je hem pijn hebt gedaan; tsja, dat blijft niet uit en kan ook niet anders. Maar uit het feit dat dit niet de eerste keer is, kun je toch wel concluderen dat het gewoon geen zin meer heeft.

Laat hem even met rust, je doet hem alleen maar meer pijn door steeds weer contact met hem te zoeken, lijkt me.

Ja? Denk je?
Ik heb hem gevraagd of hij wil dak hem blijf meelen, hij zegt van wel, verder heb ik gezegd ik bel jou niet, bel mij als je me wil spreken, dat kan altijd. En als ik je moet bellen om een reden bel ik je mobiel zodat je me altijd op kunt hangen als je geen zin in me hebt.. Is dat genoeg denk je? Of zegt hij wel dak em moet meelen maar doet dat em echt meer pijn?

De klap is trouwens nog niet doorgedringen bij hem, dus voelt ie de pijn en het verdriet nog niet eens. Ik hoop gewoon dat het niet al te erg zal zijn..

Pffz, verder werk echter weer naar wakker. Kmoest net weer overgeven, maar ja... dr zit niks in dus kan dr ook niks uit.. Kan je gaan overgeven van te weinig eten? Kheb gister over de hele dag 1 half pistoletje gegeten, that's all. Maar denken aan eten maakt me misselijk, ookal ben ik al misselijk van niet eten. Kheb nergens zin in gewoon.. bleeeh.. Maar ja, kga zo toch maar wat eten..

[[DFU]DutchGirllie]

W0w.. ik kan me gewoon PRECIES in jou situatie denken..

ik heb het pasgeleden ook uitgemaakt met een relatie van 13 maanden en ik voelde me ook enorm klote, omdat er eindelijk iemand was die me echt zo nam als dat ik was.
ik wilde ook graag vrienden blijven, maar het blijft moeilijk, en ook voor hem. want hij zegt dat hij me iedere keer weer mist en zo en dat blijft ook heel moeilijk voor mij.

tot nu toe heb ik er nog geen haartje spijt van gehad. ik voel me best opgelucht en ben mijn stress kwijt. als je van elkaar houd, wil dat nog niet zeggen dat je bij elkaar past. het is heel moeilijk om voor de ander te begrijpen waarom je nou uit elkaar wilt gaan.

ik ben 16 en ik wil nog graag verderleven. ik wil niet samenwonen met het persoon dat ik op mijn 15e al had ontmoet. ik wil nog zoveel dingen doen en ik werd gewoon teveel tegen gehouden. we hadden veel aan elkaar, deden veel met elkaar en begrijpten elkaar super goed, maar als je zelf het gevoel hebt dat het niet gaat omdat je eigenlijk nog te jong bent voor een echte hechte relatie kun je deze beter verbreken...

het klinkt allemaal heel makkelijk, maar dat is het zeker niet.
ik heb heel veel moeite gehad om het uit te maken, en het is al 3 keer een halve dag uitgeweest, maar nu is het gewoon echt uit.

ik wil weer vrij zijn en doen wat ik altijd kon doen. ik wil graag verder leven en niet meer vooruit kijken en plannen over "later."
dat deed ik altijd heel erg en nu voel ik me best goed.
mijn stress is over en ik eet minder tussendoortjes (vreetbuien)

(sorry voor mijn verhaal)
ik hoop gewoon dat je beseft dat je voor jezelf moet kiezen, hoe vervelend het ook voor die ander is. als je denkt dat dit het beste is, moet je het doen !

*Sterkte*

Heel erg bedankt voor je verhaal, geeft niet dat het lang is, juist fijn..

Ja, ik herken inderdaad heel veel van wat je zegt. Ik bedoel, ik kan hem zekerz bestempelen als mijn eerste echte liefde, ik heb echt veel voor hem gevoeld, maar ik ben daar nog niet klaar voor.

Van alle plannen die ik al zo lang heb heb ik er nog geen een uitgevoerd, nu is het niet zo dat hij me daar specifiek in belemmerde, daar heb ik zelf ook een grote rol in gespeeld.. Nee, de relatie in het algemeen belemmerde mij. Het gaat de laatste tijd niet lekker met me, eigenlijk gewoon kut, en ik moet aan mezelf werken. Mezelf beter leren kennen, ontdekken, en die vrijheid kon ik niet voelen binnen onze relatie. Hij was klaar voor dit, ik niet.. En dat vind ik heel erg jammer, want het was iets heel moois wat we hadden, maar als ik er op een gegeven moment ongelukkiger van wordt, niet van hem, maar van het vast zitten, betekent dat dat ik er niet klaar voor ben nee..

Ik hoop gewoon dat het goed komt met hem, dat hij gelukkig zal worden, en dat ik contact met hem zal blijven houden..

Denk eens goed na over jezelf.

De hele dag niks eten en dan nog overgeven, kan niet goed zijn. Wat doe jij jezelf aan? :/

ik eet wel iets, maar het meeste blijft er niet inzitten, gistermorgen kwam zelfs een glaasje water dr weer uit, ik gooi het er echt niet express uit hoor..

Ik wordt gewoon misselijk bij het denken aan eten, en de helft komt er weer uit, nouw, dat maakt je eetlust niet echt groter hoor

Dusjcrib schreef:
Ik wordt gewoon misselijk bij het denken aan eten, en de helft komt er weer uit, nouw, dat maakt je eetlust niet echt groter hoor

Hmmz *gaat er niet meer verder op in*

******** schreef:
Hmmz *gaat er niet meer verder op in*

zucht

ja ik weet dat u fout is

maar ut ergste vinnik: I don't care..

Dusjcrib schreef:
1) ja ik weet dat u fout is

2) maar ut ergste vinnik: I don't care..

1)
Ik heb ook niets zinnigs erover te melden vrees ik. Heb je nu nog professionele hulp?

2)
Waarom niet? Je wilt toch ook weer beter worden?

******** schreef:
1)
Ik heb ook niets zinnigs erover te melden vrees ik. Heb je nu nog professionele hulp?

2)
Waarom niet? Je wilt toch ook weer beter worden?

1) neej, niet meer. Dit is ook helemaal niet like me.. Eten is nooit een probleem voor me. Ik ben nu btw een tosti aan het klaarmaken, kijken hoeveel ik daarvan wegkrijg zonder dat ut dr weer uitkomt.

2) Op dit moment boeit me dat dus ff geen reet, ik weet niet wat ik wil, kwil niks.. maar ja, I made a promise 2 someone, dus kzal niks doen

[Dagusti]

Ik ken deze situatie ook dondersgoed. Alleen was ik de jongen. Alleen hadden wij nog niet zo lang, maar alles wat je beschrijft herken ik echt supergoed. Ik was de persoon die klaar was voor het binden, die me al wilde binden. En zij: zij was het meisje dat er bang voor was. Die er nog niet klaar voor was en die dat duidelijk liet merken. Ik heb drie maanden gewacht, maar uiteindelijk kon ik niet meer wachten. Het voelde niet goed meer. Ik deed haar pijn omdat ik diep in mijn hart me wilde binden en hoopte dat zij dat ook zou doen. Maar zij kon het niet, maar wilde het wel. We werkte tegen onze gevoelens in. Uiteindelijk hebben we samen besloten dat het niet meer kon.
Dat is misschien wel gewoon het beste. Ik weet hoe zij zich voelde. Zij zat ook in een kooitje. Deels door mij gemaakt, deels door haar.
Maar ik zal hen tijd geven. Als hij jou wilt komt hij naar jou toe. Daar kan je denk ik wel van opaan. (Denk ik omdat ik hem niet ken). Maar ga niet mailen hoe erg je hem mist en hoe belangrijk hij nog steeds voor je is. Hoe lief hij het ook vind en hoe fijn hij het ook vind, hij zal het niet kunnen verwerken zo. Hij zal zich vasthouden aan het idee. Net zoals sex blijven hebben met je ex niet goed is. Je blijft een band hebben die te intiem is. Die intimieteit moet eruit, voor je het echt kan verwerken. Dan kan je misschien wel vrienden worden. Maar dara kan ikj e geen advies over geven.
Mijn ex en ik hebben het nooit gekubnt. Er was teveel kapot gemaakt er waren teveel onopgeloste ruzies die we nieyt konden oplossen en er waren teveel verwijten. We kregen allerbij nieuwe relaties en begonnen elkaars partners af te zeiken. Oftewel we konden geen vrienden blijven. Ik hoop voor jou dat jij het wel kon, want je kan er dan zovee aan hebben.
Anyway, heel veel succes ermee. Je gaat het denk ik nog zwaar krijgen. Je kan het zoiezo altijd wel bespreken met je vriendinnen neem ik aan.

BTW: eet wel wat. AUB ik weet hoe het is om je ex magerder en magerder te zien worden. Dat is niet leuk.

goed nieuws, kheb gegeten.. nog een perzik en een tosti (van 2 boterhammen), dus das wel beter..


Verder is jouw situatie, Digusti niet echt vergelijkbaar, niet helemaal iig. Ik meel hem niet dak hem zo lief vind en zo mis, ik meel hem puur hoe het met me gaat, en informeer naar hem.. Ik heb net op msn een hele gesprek met hem, het begint nu aan te komen. Het wou niet doordringen omdat hij het nie begreep, nu begrijpt ie al een stuk meer..

god, tis echt moeilijk

[Dagusti]

Das mooi. Trakt hij het wel een beetje.
Ogh btw je moet is de cosmo lezen staat een leuk stuk in van sex met je ex waarom wel/waarom niet. Maargoe OffTopic

[Tsoenami]

heb ook iets gelijkaardigs meegemaakt, we waren wel nog verre van 20 maanden (eigenlijk maar 8) maar kwas toen ook nog beetje jonger, ik wist dat die jongen perfect was voor mij, hij was superlief en hij zag me erg graag, en ik hem ook eigenlijk, maar kwas nog niet klaar voor een lange relatie. kheb toen eerst een hele tijd met mezelf in de knoop gelegen omdat ik niet wist wat ik moest doen, een soort van strijd tussen mijn hart (dat weer zijn vrijheid wou) en mijn verstand (dat wist dat hij eigenlijk 'the one' was)... Uiteindelijk heb ik (achteraf bekeken) de juiste beslissing genomen en het uitgemaakt, kvoelde mij toen echt rot en heb de hele treinrit naar huis (we woonden redelijk ver van elkaar) zitten huilen. Dus tot zover komt het overeen met jouw verhaal

Maar toen ik na zo'n 2,5 maanden hem (voor de tweede keer) terugzag wist ik dat ik klaar was om opnieuw met hem iets te beginnen. Ik heb hem dat toen ook niet direct gezegd en eerst weer ongelooflijk liggen piekeren over of het al dan niet het juiste was. En 3 maanden nadat we uit elkaar gegaan zijn heb ik het hem gezegd, ondertussen zijn we alweer meer dan een jaar bij elkaar en kheb geen moment spijt gehad van mij beslissing.

Dit laatste maar even om aan te tonen dat je gevoel misschien uiteindelijk toch weer kan omslaan, je wist dat deze jongen perfect was voor jou, maar voelde je wel gevangen, maar dit kan blijkbaar weer omslaan...

Alvast, ik wens je veel succes en sterkte, en hem ook, want ik kan mij echt inbeelden dat jullie beiden in een lastige periode zitten...

xxxx

god ik herken mezelf heel erg in jou mailtje toen ik me 1e en 2e vriend had, toen ging het preices zo...

Tsoenami schreef:
heb ook iets gelijkaardigs meegemaakt, we waren wel nog verre van 20 maanden (eigenlijk maar 8) maar kwas toen ook nog beetje jonger, ik wist dat die jongen perfect was voor mij, hij was superlief en hij zag me erg graag, en ik hem ook eigenlijk, maar kwas nog niet klaar voor een lange relatie. kheb toen eerst een hele tijd met mezelf in de knoop gelegen omdat ik niet wist wat ik moest doen, een soort van strijd tussen mijn hart (dat weer zijn vrijheid wou) en mijn verstand (dat wist dat hij eigenlijk 'the one' was)... Uiteindelijk heb ik (achteraf bekeken) de juiste beslissing genomen en het uitgemaakt, kvoelde mij toen echt rot en heb de hele treinrit naar huis (we woonden redelijk ver van elkaar) zitten huilen. Dus tot zover komt het overeen met jouw verhaal

Maar toen ik na zo'n 2,5 maanden hem (voor de tweede keer) terugzag wist ik dat ik klaar was om opnieuw met hem iets te beginnen. Ik heb hem dat toen ook niet direct gezegd en eerst weer ongelooflijk liggen piekeren over of het al dan niet het juiste was. En 3 maanden nadat we uit elkaar gegaan zijn heb ik het hem gezegd, ondertussen zijn we alweer meer dan een jaar bij elkaar en kheb geen moment spijt gehad van mij beslissing.

Dit laatste maar even om aan te tonen dat je gevoel misschien uiteindelijk toch weer kan omslaan, je wist dat deze jongen perfect was voor jou, maar voelde je wel gevangen, maar dit kan blijkbaar weer omslaan...

Alvast, ik wens je veel succes en sterkte, en hem ook, want ik kan mij echt inbeelden dat jullie beiden in een lastige periode zitten...

xxxx

Zijn jullie in die tussenperiode vrienden gebleven of niet? Of hebben jullie elkaar toen amper gesproken enzow?

Ja, of het bij mij zo zal gaan weet ik niet. Ik denk nu van niet, ik zit zo niet helemaal in elkaar, maar ja.. Het zou altijd kunnen natuurlijk. Maar ik denk zeker niet zo snel.

Gisteravond heb ik em een brief geschreven, ik had beloofd dat te doen om hem meer uitleg te geven. Ik geloof dat die brief wel aardig duidelijk weergeeft waarom ik het heb uitgemaakt, en hopelijk begrijpt hij het daarmee beter en kan het daardoor ook beter accepteren. Ik merk voor mezelf dat ik met die brief ook een groot deel heb afgesloten. Het is nu echt definitief en ik begrijp het zelf nu ook beter. Nu komt echter wel de angst opzetten voor al die dingen die ik wil ondernemen, voor het op mn eigen benen staan. Ik hoop heel erg dat een normale vriendschap met mn ex mogelijk gaat zijn, maar ik voel nu ook dat dit wel moeilijk zal worden. Als we allebei ons best doen, en elkaar nu even genoeg ruimte geven onze eigen weg weer te vinden moet het wel kunnen denk ik. En als we maar blijven praten..

@mortischa: Ben jij nog bevriend met die exen?

[Tsoenami]

Dusjcrib schreef:


Zijn jullie in die tussenperiode vrienden gebleven of niet? Of hebben jullie elkaar toen amper gesproken enzow?

ja hoor, eerst heeft hij wel de tijd genomen om het te verwerken, ik had gezegd dat hij maar weer is moest smsen ofzow, als hij weer klaar was om met mij te praten, dat heeft zo'n kleine twee weken geduurd, daarna hebben we nog regelmatig gebeld, en voor we weer iets begonnen heb ik hem nog twee keer gezien (dat het mar twee keer was, kwam eigenlijk door de afstand...)

[Linda15]

Ik herken dit zeker, mijn vriend heeft de relatie ook beeindigd na 25 maanden(!). Hij had niet meer de gevoelens voor mij die hij eerst wel voor me had. Kan ook nergens anders meer aan denken, maar als het van 1 kant niet meer gaat gaat het gewoon niet. Dus voel je niet schuldig meis, je bent eerlijk tegen hem geweest en je hebt hem niet aan het lijntje gehouden!Dat neemt niet weg dat het heel moeilijk is!Ik ben van plan beste vrienden te blijven met mijn ex (van wie ik nog echt suuuuperveel hou) maar of dat gaat werken?

Linda15 schreef:
Ik herken dit zeker, mijn vriend heeft de relatie ook beeindigd na 25 maanden(!). Hij had niet meer de gevoelens voor mij die hij eerst wel voor me had. Kan ook nergens anders meer aan denken, maar als het van 1 kant niet meer gaat gaat het gewoon niet. Dus voel je niet schuldig meis, je bent eerlijk tegen hem geweest en je hebt hem niet aan het lijntje gehouden!Dat neemt niet weg dat het heel moeilijk is!Ik ben van plan beste vrienden te blijven met mijn ex (van wie ik nog echt suuuuperveel hou) maar of dat gaat werken?

ja, beste vrienden denk ik dat pas lukt wanneer jij ook van mening bent dat een relatie niet meer juist is, en in ieder geval voor een groot deel over je gevoelens voor hem heen bent. Om twee redenen.. het is anders voor jou steeds heel moeilijk, wanneer hij een ander meisje krijgt of aandacht toont voor andere meisjes zal ie het met jou daarover hebben, aangezien je zijn beste vriendin bent, en dit zal voor jou heel erg moeilijk en pijnlijk zijn. Ten tweede zal het voor hem denk ik moeilijk zijn, omdat hij ms voortdurend bang is je weer valse hoop te geven.

Maar goed, in ieder geval heel erg veel sterkte.. Ik hoop dat ook bij jullie de vriendschap lukt!!