Hoi, voor de activiteit op Letteren...

[Roosje]

...post ik weer eens wat.

Lookalike, 18 januari 2007 toen het stormde.
De vuurlijnen die op mijn blad vielen, trok ik over.
De noten die door mijn kamer zweefden, overstemden de storm.

Hoe onrustiger het weer was, hoe kalmer ik werd. In mijn hoofd was ik nu op het strand, waaide het zand en het zout mijn gezicht in. Lik het bloed van mijn huid, verbrand mijn haar en geniet van de geur. In mijn hoofd rolden de golven over mijn voeten, sneden de schelpen langs mijn schenen, lokte het grijze water me met zijn lange vingers naar binnen. Proef de alcohol die over mijn wangen stroomt, zet je nagels in mijn rug en heb me lief tot je erbij neervalt. In mijn hoofd kresen de meeuwen in mijn oren en loeide de wind om me heen, werden mijn kleren bijna van mijn lichaam afgerukt.

Hoe meer ik verzon, hoe donkerder het buiten werd. Want in het echt zat ik binnen, met kaarsjes om me heen en een zachte zoete geur in mijn neus. Als ik je alleen al in kon ademen, je haar langs mijn wang kon voelen strijken, dan zou alles goed zijn. Lief keek de kat me aan. In zijn ogen spatten vonken uit elkaar. Vuurwerkogen. Je bent zo zoet als de bijen je willen hebben, maar je bent van mij – zolang iedereen dat maar weet. Ik wilde dat ik de kat tot hem kon omtoveren, zoals ook kikkers prinsen werden.

Maar Doornroosje leefde niet in een sprookje.

[Roosje]

Oh en commentaar/kritiek/tips alsjeblieft.

[leiv]

Roosje schreef op 22-02-2007 @ 21:56 :
...post ik weer eens wat.

Lookalike, 18 januari 2007 toen het stormde.
De vuurlijnen die op mijn blad vielen, trok ik over. Ik weet niet wat vuurlijnen zijn, maar het klinkt niet verkeerd.
De noten die door mijn kamer zweefden, overstemden de geluiden (kreten, zuchten) van de storm.

Hoe onrustiger het weer was, hoe kalmer ik werd. Was klinkt niet mooi bij het latere werd. Misschien twee keer werd. Het blijft een houterige zin. (Hoe onrustiger het buiten werd, hoe rustiger ik mij van binnen voelde)? In mijn hoofd was ik nu Nu, overbodig. op het strand, Misschien een verbindingswoord? waaide het zand en het zout mijn gezicht in. Dit leest raar. Ik zou in voor mijn gezicht plaatsen. Lik het bloed van mijn huid, verbrand mijn haar en geniet van de geur. In mijn hoofd rolden de golven over mijn voeten, sneden de schelpen langs mijn schenen Dat zijn dan flinke schelpen. , lokte het grijze water me met zijn lange vingers naar binnen. 'lange vingers naar binnen' vind ik niet zo mooie beeldspraak. Proef de alcohol die over mijn wangen stroomt, zet je nagels in mijn rug en heb me lief tot je erbij neervalt. In mijn hoofd kresen de meeuwen in mijn oren en loeide de wind om me heen, werden mijn kleren bijna van mijn lichaam afgerukt.

Hoe meer ik verzon, hoe donkerder het buiten werd. Want in het echt In werkelijkheid zat ik binnen, met kaarsjes om me heen en een zachte zoete geur in mijn neus. Als ik je alleen al in kon ademen, je haar langs mijn wang kon voelen strijken, dan zou alles goed zijn. Lief keek de kat me aan. In zijn ogen spatten vonken uit elkaar. Vuurwerkogen. Je bent zo zoet als de bijen je willen hebben, maar je bent van mij – zolang iedereen dat maar weet. Ik wilde dat ik de kat tot hem kon omtoveren, zoals ook kikkers prinsen werden.

Maar Doornroosje leefde niet in een sprookje.

Ik vind de gecursiveerde zinnen redelijk mooi, de rest kan me niet zo bekoren. Het raakt mij niet. Vooral de laatste twee zinnen vind ik nogal simpel en weinig geinspireerd.
Het komt op mij over als een stuk dat aan een dagboek toebehoort.

Ik kan er niet meer van maken, helaas. Hopelijk heb je toch iets aan mijn commentaar.

Stormachtige groet.

[oeski]

Qua orginaliteit springt het stuk(je) er niet uit. Golven, kaarsen, donker, vonken, geuren. Zeer mystiek hoor, maar daar houdt het denk ik wel bij op.

Ja, ik sluit me aan bij Leiv, denk ik. Er zitten mooie zinnen in, maar er zitten ook hele vreemde zinnen in. Ik vond het verschil tussen eerste de stormachtige strandparagraaf en daarna de rustige, zoete, warme binnen-zit-paragraaf eigenlijk wel ok, maar opeens komt er dan een kat ter berde met spreekwoordelijk ontploffende vuurwerkogen. Ik snap wel wat je bedoelt, maar het leest zo vreemd.

Over die twee paragrafen nog; ik vind het goed hoe je een spanning opwekt ertussen door die zin van 'hoe stormachtiger buiten, hoe kalmer binnen'. Je kunt daarmee zoveel doen door op één van die twee locaties fantasie, wens, hoop, gedachte, herinnering of wat dan ook te plakken, maar je hebt het alleen maar over 'in mijn hoofd' en 'in het echt'. Zeker omdat je tegen het einde van het verhaal er ook weinig mee doet, vind ik dat jammer. Hopen dat de kat veranderd in de persoon uit de heftige strandscène kun je zien als een soort brug die de spanningen tussen die twee werelden zou kunnen ontladen, maar dat is toch een beetje een tegenvaller.

Pro-tip: probeer van dit dagboekfragment een verhaal te maken. Of: maak een verhaal waarin je probeer de boodschap die je met dit fragment wilde overbrengen, overbrengt! Dat werkt altijd beter.

LUH-3417

[homehapero]

mja ik heb altijd een beetje een ambigu gevoel bij dit soort teksten.
Ondanks de mooie zinnen (die er inderdaad inzitten) an het hele opzet mij nooit echt boeien; ik heb een verhaallijn nodig...

Zo ook hier. De schuine zinnen waren wel mooi maar ik begreep niet echt goed wat ze met de rest te maken hadden. Ligt waarschijnlijk wel aan mij maar goed.