rustiger aan doen?

[dwight88]

Ik zit met een lastig gevoel, waar ik graag jullie mening/ideeën omheen graag 's zou willen horen.

Mijn vriendin en ik zijn inmiddels al ruim een half jaar samen. Alles goed en wel .
Vanaf het begin zijn we erg veel samen geweest, we wonen inmiddels praktisch samen. Afgelopen zomer zijn er (zie andere posts) veel dingen gebeurd, in een tijd dat wij "samen" kwamen. Daardoor ben ik me ook heel erg aan haar gaan hechten (en zij aan mij, gelukkig ).

De laatste weken lijkt het erop dat het "houden van" gedeelte steeds belangrijker wordt. Opzich iets waar we ons allebei erg goed bij voelen, dus is er wat dat betreft niet veel aan de hand. Wel geeft ze aan wat meer tijd voor zichzelf te willen hebben. Hier ligt een beetje het punt.

Aan de ene kant is dit natuurlijk prima; het is niet aan mij dat goed/af te keuren, ik dien dat te respecteren (en dat doe ik dan natuurlijk ook, dat voorop!). Alleen... ik moet voor mezelf heel erg wennen aan het idee, dat ze niet meer altijd bij mij is. De vraag daarbij is dan weer in hoeverre het goed is om vaak bij elkaar te zitten, vanaf de start.

Ik vind het nu heel erg moeilijk om haar los te laten, haar bijv. 2 dagen niet te zien. Is er iemand die deze situatie herkent, of er wat zinvols voor mij over weet te melden? Tnx alvast, ben wel nieuwsgierig!

[Zwoek]

dwight88 schreef op 23-02-2007 @ 22:59 :
Alleen... ik moet voor mezelf heel erg wennen aan het idee, dat ze niet meer altijd bij mij is.

Is ze nou dan wel 24/7 bij jou? En hoelang wil zij alleen zijn? Of gaat het bij haar alleen om het idee dat ze ook alleen een keer kán zijn?

En weet je ook waarom je het moeilijk vindt om haar los te laten? Is het alleen omdat je haar dan mist? Of ben je bang dat alles dan minder wordt?

Je vraagt je af in hoeverre het goed is om vaak bij elkaar te zijn, ik denk dat het in ieder geval wel goed als beide personen ook eens een dag alleen kunnen zijn.
Verder heb ik daar niet veel ervaring mee, het zou ook heel goed kunnen dat alles goed verloopt als mensen vaak bij elkaar zijn. In dat opzicht valt er verder dan niet te oordelen of het 'goed' is om vaak bij elkaar te zijn.

Hoeveel bij elkaar zijn goed is, merk je vanzelf: als je je er allebei goed bij voelt. Maar juist als je het moeilijk vindt om haar wat meer los te laten, lijkt het me goed om dat te doen...voor haar, maar zeker ook voor jezelf. Zoals je zelf al zegt zijn er nogal veel dingen gebeurd...ik denk dat het belangrijk is dat je dat verwerkt en dat zul je voor een deel toch echt zelf moeten doen, en je vriendin zal wat er is gebeurd ook een plekje moeten geven. Zorg dat je allebei, naast je leven 'samen' ook een eigen leven hebt en dat je ook zonder elkaar in staat bent te functioneren.

Dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan besef ik maar al te goed...

En misschien hangt wat er is gebeurd en het moeilijk los laten van je vriendin wel met elkaar samen/is het één wel de oorzaak van het ander...? Lijkt me niet heel onlogisch.

[Tiño]

Ja, lastige situatie, probeer toch wat aan haar toe te geven aan tijd samen, want als het teveel,en dus niet fijn is voor de ander, kan dat echt killing zijn voor je relatie.

Dat is natuurlijk het laatste dat je wilt, probeer een idee te krijgen van wat zij wil en probeer om zoveel mogelijk de tijd die jullie samen zijn als spontaan te laten zijn, en niet zo gedwongen ''omdat we het afgesproken hadden''.

Dus; wees blij met de dagen die je dr wel hebt en probeer jezelf met andere dingen te vermaken op de dagen dat ze er ff niet is,maar bedenk daarbij dat je dr langer bij je houdt door dr ook ff die tijd voor jullie zelf te gunnen.

[dwight88]

@ Leonoor: er is ongetwijfeld een link; ik ben iets erg waardevols kwijtgeraakt, en daar heb ik mijn vriendin als waardevols voor "teruggekregen". Zo werkt het natuurlijk niet, maar het volgde elkaar precies op, dat is zeker waar.

@ Zwoek: we zijn niet 24/7 samen, maar we slapen eigenlijk altijd wel samen (en dan de tijd die daaromheen zit). Zij werkt fulltime , en ik ben fulltime actief student, maar we zien elkaar vrijwel elke dag.

Ik ben, nu ik erover nadenk, misschien idd wel bang om haar ook nog kwijt te raken. Wat er vd zomer allemaal gebeurd is speelt daar ongetwijfeld ook in mee. En haar opmerkingen, dat teveel nu samen zijn haar benauwd, en dat ze meer tijd voor zichzelf wil. Af en toe "claimde" ik haar wat, om het zo maar te noemen.

Mijn beeld bij het hebben van een relatie klopt misschien niet helemaal: het was voor mij altijd het mooiste en beste om altijd samen te zijn, en samen alles te doen. Wat dat betreft stel ik mezelf misschien te afhankelijk van haar op; iets wat niet nodig is eigenlijk (hiervoor deed ik het ook 19 jaar, min of meer onafgebroken, alleen). Ik kan me nu alleen geen leven zonder haar voorstellen. Hoeft ook niet, dat scheelt, maar besef nu in een keer wel dat we wel altijd samen zijn.

Ik moet wel eerlijk toegeven dat het steeds bij elkaar zijn ook niet goed kan zijn, dat zie ik ook wel in, al ben ik tot nu toe misschien te eigenwijs geweest om dat toe te geven. Wellicht uit de angst om haar kwijt te raken, wellicht omdat ik ook simpelweg niet veel ervaring had in dit soort relaties (afgezien van wat kortere dingen is dit mijn eerste echte relatie).

Binnenkort toch maar weer 's met haar hierover praten, denk ik.

[Zwoek]

Heb je haar nou bijvoorbeeld al 2 dagen niet gezien? Of moet het nog komen?

[dwight88]

dat moet nog komen, maar is in het verleden natuurlijk al wel 's gebeurd.

Het gaat niet zozeer om hoelang (al vind ik langer natuurlijk nog vervelender), het gaat een beetje om het idee dat ik haar niet bij me/geen controle heb over de situatie (al zal er niks geks gebeuren, dus wat dat betreft ben ik iets té). Het dubbele is alleen dat ik wel weet dat ik soms té claimerig ben, maar dat ik simpelweg niet anders "kan". Of althans, mezelf dat moet aanleren ofzo.

[Zwoek]

Hm, ik weet verder niks van jouw verleden. Zou het kunnen dat het nu met haar misschien makkelijker gaat?
Verder kan ik je wel begrijpen met dat je het niet anders 'kan'.

Ik kan nou even niet helder nadenken, misschien dat ik morgen weer weet wat ik wilde zeggen.

[x-spekkie-x]

Dat jouw vriendin meer ruimte wil, kan ik heel goed begrijpen. Je moet je realiseren dat het niet aan jou ligt (niet denken: ik ben niet goed genoeg), maar aan het feit dat ze wat meer dingen voor zichzelf wil doen. En dit is goed. Ik vind dat je naast een relatie ook nog een leven voor jezelf moet hebben
Denk bijvoorbeeld aan afspreken met je vrienden, een avondje heerlijk alleen thuis zitten, nog meer afspreken met andere vrienden en familie etc.

Het zou mij ook benauwen als mijn niet bestaande vriend 24/7 op mijn lip zou zitten. In het begin is het misschien wel leuk, want je bent vreselijk verliefd en wilt het liefst altijd bij diegene zijn. Maar later gaat dat verliefd zijn over in houden van en wil je wat meer ruimte in je leven voor jezelf en voor anderen.

Praat hierover met je vriendin, dat je bang bent haar kwijt te raken omdat ze meer ruimte wil. Zeg dat het misschien niet realistisch is, maar dat jij het zo voelt. Het is dan ook haar taak om jou weer gerust te stellen en hier een compromis in te vinden

Ik denk dat je er idd goed aan doet met haar te praten, maar dan wel als vriend-vriendin. Maar het is aan jou om er voor te zorgen dat je haar ook het vertrouwen en de vrijheid kunt geven die ze nodig heeft.

dwight88 schreef op 23-02-2007 @ 23:58 :
dat moet nog komen, maar is in het verleden natuurlijk al wel 's gebeurd.

Het gaat niet zozeer om hoelang (al vind ik langer natuurlijk nog vervelender), het gaat een beetje om het idee dat ik haar niet bij me/geen controle heb over de situatie (al zal er niks geks gebeuren, dus wat dat betreft ben ik iets té). Het dubbele is alleen dat ik wel weet dat ik soms té claimerig ben, maar dat ik simpelweg niet anders "kan". Of althans, mezelf dat moet aanleren ofzo.

Ik weet uit ervaring dat het beter is om elkaar iets losser te laten. Dan gaat het nog niet eens om elkaar letterlijk minder te zien, hoewel dat wel helpt/vaak een gevolg is, maar om het elkaar minder te kúnnen zien. Je hebt hoe dan ook geen controle over de situatie; het lijkt hooguit zo als ze bij je is, maar dat is natuurlijk een illusie.

Het lijkt me verdomd lastig om aan te leren, dat wel, maar ik denk dat het helpt om elkaar inderdaad een paar dagen niet te zien en dan gewoon andere dingen te doen, jezelf te vermaken, en dan te zien dat ze heus wel bij je blijft. En dan nog een keer, en nog een keer, totdat je beseft dat elkaar de ruimte geven niet betekent dat ze bij je weggaat.

Juist het omgekeerde, misschien, want als iemand denkt controle over jou te hebben of te moeten hebben, hoe onschuldig/lief dat ook kan zijn, dan is dat nogal benauwend en irriterend zijn. Zelfs al weet je waaróm iemand het doet en dat het niet zo bedoeld is.

[dwight88]

dat zijn wel dingen waar ik wat mee kan, tnx

Mijn beeld van "een relatie" moet ik denk ik aanpassen, en misschien inderdaad ook naast haar wat meer gaan doen (iets wat ik voorheen ook deed, maar nu eigenlijk minder dan 'toen').

Binnenkort zal ik 't is aankaarten als er een gelegenheid voor is, ik hou jullie op de hoogte

[vosje16]

Het went.

Ik zag mijn ex maar 1 keer per week. Eigenlijk wou ik hem veel meer zien, maar hij had altijd heel veel dingen te doen (met vrienden). In het begin vond ik het wel redelijk erg en voelde ik mij vaak alleen, maar na een tijdje wende het wel en was ik het gewoon dat ik hem maar 1 keer per week zag.

Met mijn huidige vriend is het net andersom. Ik ben 2 jaar samengeweest met mijn ex en nu vind ik het totaal niet zo erg meer om elkaar maar 1 à 2 keer per week te zien. Maar mijn vriend wil mij elke dag zien als het kan. Hij heeft het ook moeilijk als hij mij bvb. 2 dagen niet ziet, maar ik vind het doodnormaal.

Dit dus om maar te zeggen dat het went. Trouwens, je kunt toch ook met vrienden ofzo afspreken wanneer zij er niet is? Dan moet je ook niet constant aan haar denken...

[Zut Alors!]

dwight88 schreef op 24-02-2007 @ 14:16 :
Mijn beeld van "een relatie" moet ik denk ik aanpassen, en misschien inderdaad ook naast haar wat meer gaan doen (iets wat ik voorheen ook deed, maar nu eigenlijk minder dan 'toen').

Jep, dat eerste is helemaal waar. Als je al gaat zeggen dat je je 'geen leven zonder haar' kunt voorstellen zit je al fout.

Je hebt allebei een leven, en dat je dat met elkaar deelt moet je als een 'extraatje' zien. Extra fijn, extra knus. Maar je hebt nog steeds ieder je eigen ding, je basis, en die moet je wel stabiel houden.

Af en toe een weekje niet met elkaar doet je daarnaast nog eens extra inzien hoeveel je aan elkaar hebt. En dat is altijd fijn om te voelen.

[dwight88]

dat laatste is zeker waar. Daar moet ik maar even heel snel aan gaan wennen, denk ik . Ik zou nu geen leven zonder haar wíllen, maar kunnen natuurlijk weer wel. Tis niet zo dat ik met dit leven stop, als zij weggaat. (afgezien van het feit dat ik me uiteraard wel erg kut zou voelen).
Vanmorgen hebben we het wel besproken enzo, en ze snapt mijn punt ook wel. Dat is allemaal het probleem niet zo, gelukkig.

Heeft ook gewoon wat tijd nodig, denk ik. En ja, ik ben soms erg koppig, dus dan duurt het wat langer.

[Bongalientje]

je kunt het beste zeggen dat je het hier moeilijk mee hebt..

Bel een geode vriend/vriendin waarmee je wat extra tijd besteed, ga een cursus volgen die 1 of 2 keer per week is.. dan heb je minder tijd om haar te zien
en lijkt het minder moeilijk
het is het beste wel een beetje afstand te houden als ze daar om vraagt, en jij denk dat deze afstand goed is.