1624:
Snel sprint ik weg door de bossen om weg te zijn van, van alles. Iedereen laat ik in de steek, over tien jaar zal ik terug keren. Niet als de moordenaar, maar als de verloren zoon…
Zeven ellendige jaren later weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik kan overleven en heb een huis in de Verloren Bossen, een huis dat ik helemaal zelf heb gemaakt. Ik ben verveeld en de neiging eerder terug te keren naar huis is groter dan ooit. Maar ik moet volhouden. Nog maar drie jaar. Ik ben al zeven jaar onderweg. Ineens hoor ik uit het niets geritsel achter mij. Mijn reactie is snel, ik pak mijn speer en gooi het op de plek waar het geritsel vandaan kwam. Ik hoor een luid ‘AUW!’ en ik storm er krijsend op af. Ik schrik me kapot… het is een mens. ‘AARGH!’ schreeuwt de man. Ik snel hem te hulp en ik trek de speerpunt er ineenkeer uit. Er klinkt een pijnscheut door het bos. Bloed stroomt snel uit de man zijn wond en ik weet dat als ik hem zo laat liggen hij nog iets van 3 uur te gaan heeft. Ik til de man op en neem hem mee naar mijn huis terwijl ik iets zoek om de wond te deppen. Ik vind een speciaal helend blad dat ik al vele malen gebruikt heb wanneer ik gewond was geraakt tijdens het jagen. Ik druk het op de wond en zie dat het gelijk al helpt. De wond wordt schoon en er komt gelijk een kost omheen. Ik weet dat de man veilig is. ‘Dank U, dank U voor het redden van mijn leven hoewel U ook degene bent geweest die mij verwond heeft,’ zegt de man. ‘Tjeen danke,’ stamel ik terug. Mijn Nederlands is er in zeven jaar niet praten niet beter op geworden merk ik. ‘Uw Nederlands is niet al te best merk ik, verstaat U mij wel?’ vraagt de man. ‘Da, i verstatt U,’ zeg ik terug proberend met mijn beste Nederlands. ‘Mooi zo, nou mijn naam is Prins Sagelmeisel, de zoon van Koning Sagelmeisel de 2e,’ zegt Prins Sagelmeisel trots. ‘I be Jodam,’ zeg ik terwijl ik me best rot voel omdat hij een Prins is en ik niets. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen tegenover een Prins. ‘Nou Jodam, sinds jij hier vast al een tijd woont, kan je me vast wel de weg terug wijzen omdat ik hier verdwaalt ben. Mijn vliegtuig is neergestort en ik ben de enige overlevende. Ik ben nu al 3 uur op zoek naar het uiteinde maar ik kan het maar niet vinden,’ zegt Sagelmeisel. ‘Vlietou? Wa vlietou? I ne ke vlietou!’ schreeuw ik uit. ‘Een vliegtuig is een vliegend ding, je weet wel. Wat iedereen tegenwoordig gebruikt, het is ten slotte niet voor niets 2007,’ zegt Sagelmeisel lachend. ‘Twedoezazeve! Ma i ben wegga i zestievietwintog! Ht is noe sife jar late!’ roep ik uit. Hoe kan dat nou, 2007!? ‘Wat, zeg je? Dat je in 1624 weg bent gegaan en het nu 7 jaar later zou moeten zijn? Nou dat kan niet want dat zou betekenen dat je bijna 400 jaar oud zou zijn!’ zegt Sagelmeisel. Ik denk na en probeer te achterhalen of dit een grap is, of dat ik echt in het jaar 2007 ben. ‘Kna bewijs da di 2007 is?’ vraag ik Sagelmeisel. Hij pakt een ding uit zijn broekzak, hij klapt het open en drukt op een soort knopachtige dingen. Even later zegt hij: ‘Dit is de tijd en de datum van vandaag, kijk maar.’ Ik kijk op het plaatje aan de bovenkant en zie er 18-10-2006 op staan. Geen idee wat het betekent. Ik denk 18 oktober 2006… maar hoe kan dat nou. Ik besluit het uit te zoeken. ‘We kun we uit bos, i wee weg,’ zeg ik. ‘Goedzo, ik volg je wel,’ zegt Sagelmeisel.
Sagelmeisel volgt me en volgt me. Ik heb verschillende gedachtes in mijn hooft en de een lijkt stommer dan de ander. Hoe kan het nou 2007 zijn? Ik ben 7 jaar weggeweest ik heb het bijgehouden op mijn boom! Elke dag een streepje!
Dit is het tot nu toe, als ik het onthoud update ik het regelmatig. Nu maar wachten op de kritiek van jullie!