paniekaanvallen en agorafobie...sloopt me leven...

[telefoontje]

nu al , kamp ik er JAREN mee, laatst een zware paniekaanval weer gehad, en het hele cirkeltje is rond. Niet meer normaal naar buiten durven, elke stap die ik buiten zet is eng. De enorme luchtkoepel maakt me ernstig bang, bang om de controle te verliezen? bang om in de gigantische lucht te worden opgenomen en van alles verstoten te raken?
Mijn veilige huisje, met me ouders, bang om daar letterlijk weg van te raken dmv een ommetje maken etc.

Ik heb cognitieve gedragstherapie al 2 jaar , daarvoor had ik psychiatrische hulp ( praten en medicijnen, medicijnen heb ik nu nog feverin 100mg p/dag)

Hoe gaan jullie ermee om? moet je maar accepteren dat je niet naar het strand "kan" , moet je forceren door tóch te proberen en dan een angstaanaanval te krijgen van hier tot gunter?
In bed liggen helpt ook niet, maar dat doe ik nu steeds vaker, mijn studie lijdt er heel erg onder, verzuim heel veel lessen, heb er allemaal geen zin meer in, zeker ook omdat ik weer is niet meega naar een studie excursie naar Berlijn....Joy 5 uur in de trein, zie je het voor je? Terwijl ik vorig jaar wel mee was naar zuid frankrijk met de bus.

tuurlijk de hoop is er nog dat het strx allemaal wel weer beter zou gaan...maar je wordt elke dag geconfronteerd met vrolijke mensen die van alles ondernemen...en ji zit achter het raam toe te kijken...en te denken en te malen"wie wilt mij ooit hebben later" "wat voor een baan kan ik nemen straks?" "Zal ik ooit in een vliegtuig kunnen" etc etc.

( ps. mijn moeder is laatste paar maanden in een psychose geraakt, ernstige, waar ik bij betrokken werd, omdat het gericht was op mij, wat escaleerde in het hoogtepunt dat ze mij met een mes bedreigde. Vroeger in mijn jeugd is ze ook wel s opgenomen geweest, allemaal hectiek en paniek in me jeugd. Ok dus ik weet msischien waar het vandaan komt, maar hoe kom je er dan van af ? )

Graag reacties.

Is feverin fluvoxamine? Ik had daar 150 mg van en dat hielp mij heel erg.
Heb je het idee dat de hulp je voldoende helpt? Of moet je niet op zoek naar iets anders/beters?
Heb je een angsthiërarchie? Wat je het makkelijkst vindt om te doen (bijvoorbeeld in de tuin staan) staat op 1 en wat je het moeilijkst vindt om te doen (bijvoorbeeld naar het strand gaan) staat als laatste, alle andere activiteiten/situaties die je lastig vind staan daar tussen van makkelijk naar moeilijk. Het is natuurlijk niet slim om met het moeilijkste te beginnen maar rustig op te bouwen. Maar hopelijk heb je dit in je therapie ook al gehad.
Sterkte.

[Nona]

telefoontje schreef op 25-04-2007 @ 19:28 :
moet je maar accepteren dat je niet naar het strand "kan" ,

Nee!!! Nooit zomaar je angst accepteren en gaan vermijden, daar maak je het alleen maar erger mee. Door je vermijding bevestig je onbewust je beeld van "dat is eng en gevaarlijk". Je hoeft niet nu je spullen te pakken en naar het strand te gaan, maar in stapjes proberen er toch te komen is cruciaal.

Ik heb zelf ook een milde vorm van agorafobie gehad en weet dat die vermijding niet goed is. Ademhalingsoefeningen hebben bij mij erg geholpen.

[Daboman]

Ik ken wel mensen met angstaanvallen en m'n ervaring met hun is dat je angst tegemoet gaan de beste remedie is. Je hoeft je niet te schamen als je daarbij hulp nodig hebt, maar het moet wel gebeuren.

[telefoontje]

bij mij is het probleem dat ik zo bang ben voor die grote open ruimte/lucht. Alsof ik bijna een gebaar maak met mijn armen boven mijn hoofd van "vluchten en dekking zoeken"...

En als ik dan op een plein sta is het net alsof ik uitelkaar gereten word.....

ok, uit eindelijk focus je je ook veelte veel op je angstige dingen, terwijl de normale man er helemaal niet aan denkt..
Net als dat ik niet denk aan de mensen die mij zullen zien staan buiten ( zoals iemand dat wel zou denken met een sociale fobie )

godsamme...
net weer niet naar buiten gegaan met mama en de hond...

Alsof ik houvast moet hebben op de grond, letterlijke houvast zoals een handgreep. Ook zoiets typisch dat ik meer moeite heb met een groot geasfalteerd parkeerplaats dan een grote vlakte van zand...alsof ik dan in het zand zou kunnen duiken, of in bijvoorbeeld water...

Dingen gaan vermijden ed maakt het idd alleen maar erger...dus toch proberen steeds een klein stapje in de goede richting te nemen (en liefst steeds een stapje verder).

Er zijn ook therapieën speciaal gericht op angststoornissen (en dan meer dan alleen maar praten, juist vooral ook oefenen), misschien dat je dat zou kunnen proberen? Je huisarts en/of degene waar je nu hulp van hebt kunnen je vast helpen met zoeken naar de meest geschikte hulp.

[telefoontje]

ja ik heb cognitieve gedragstherapie,
word je geholpen , praktisch gezien word je denken veranderd.
Je gedachtes beinvloeden je gevoelens,
er wordt mij telkens geleerd dat als ik naar buiten wil, dat ik moet denken "ok als ik in paniek raak, is dat nog geen ramp,want ik ben niet gek geworden of heb nooit de controle kwijtgeraakt, dus onthoud dat"

.....

Mijn ervaring met angsten in het algemeen is dat er verschillende manieren zijn om ermee om te gaan.

1. Iets 'gewoon' doen

Het niet denken, maar doen principe. Gooi jezelf in het diepe, geef jezelf niet de kans er teveel over na te denken. Hoe meer je stilstaat bij wat er mis kan gaan, hoe erger je het maakt voor jezelf.

2. Iets vaker doen

Gewenning kan je een heel eind brengen. Als je steeds vaker in een bepaalde situatie komt, wen je er aan. Door de situatie te vermijden, maak je het juist erger. Irreele gedachten hebben vrij spel als je geen reele ervaringen hebt om ze te weerleggen.

3. Iets doen wat een grotere uitdaging is

Naar het motto "als ik dit aankan, stelt dat andere eigenlijk niks voor". Zo zijn er mensen die parashute gaan springen terwijl ze eigenlijk hoogtevrees hebben Of een grote vogelspin over hun arm laten lopen terwijl ze eigenlijk bang zijn voor spinnen. Enzovoorts.

Ja, probeer dingen die je wel eng vindt, maar waarvan je niet in paniek raakt, het liefst met iemand erbij die je gerust kan stellen en/of af kan leiden. Samen met je moeder de hond uitlaten lijkt mij juist iets wat je goed kan uitproberen, ik neem aan dat je dan op de stoep of in een bos loopt en je je dus 'beschermd' kan voelen door de huizen of bomen, en je moeder heeft hopelijk begrip er voor en geduld met je. Als je aan die dingen gewend bent, kun je een stapje verder. Dat heb je vast ook bij therapie geleerd en het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik denk dat het wel belangrijk is om het toch geleidelijk op te bouwen, want je geeft zelf al aan dat je je door je angsten beperkt voelt. Ik wens je in elk geval heel veel sterkte ermee

[zeep007]

telefoontje schreef op 25-04-2007 @ 20:37 :
ja ik heb cognitieve gedragstherapie,
word je geholpen , praktisch gezien word je denken veranderd.
Je gedachtes beinvloeden je gevoelens,
er wordt mij telkens geleerd dat als ik naar buiten wil, dat ik moet denken "ok als ik in paniek raak, is dat nog geen ramp,want ik ben niet gek geworden of heb nooit de controle kwijtgeraakt, dus onthoud dat"

.....

Hee, ik herken je verhaal. Ik heb het meer andersom, het zijn bij mij kleine ruimtes, afgesloten ruimtes hoe ruim dan ook, of ruimtes met veel mensen. Denk aan lift, trein, examenzaal etc. Erg lastig.

Ik heb ook cognitieve gedragstherapie gehad, exact zoals jij het hierboven hebt beschreven en dan met een angsthierarchie. Dat je eerst de kleine angsten aanpakt en dan de grote angsten.

Het heeft bij mij flink geholpen, maar ik heb het nog steeds, alleen dan met minder ruimtes. Ik moet ook nog echt leren, dat het geen ramp is als je een paniekaanval krijgt.
Wel merk ik meer en meer naar mate ik geen angsten meer mijd, maar gewoon aan ga, dat na verloop van tijd de angst minder wordt, het daalt wel weer, je ademhaling in de gaten houden... Als je lichaam dan rustiger wordt, wordt jezelf ook rustiger. EN natuurlijk kan die angst weer pieken, een aanval worden, maar die ebt ook weer weg. Net zolang totdat je doorhebt dat er niets aan de hand is.
Als je dan iets goed aangegaan bent, kan je flink trots op jezelf zijn! En zo ben ik dan ook iedere dag weer een beetje trots op mezelf omdat ik iets weer geflikt heb, waar de wereld geen weet van heeft, maar wat voor mij een gigantische stap is.

Je moet geen dingen gaan mijden, maar stapje voor stapje gaan proberen. Misschien meer op jou manier. Ik ga bijvoorbeeld in de trein zitten in een coupe waar de machinist ook in zit. In de bioscoop ga ik zitten bij het gangpad in de buurt. Niet helemaal okee natuurlijk, maar op deze manier kan ik dat aan.

Het is gewoon erg kut! En het beïnvloedt alles. Maar je moet ergens beginnen en gewoon doen.
Wat bij mij ook fijn was, is ivm schooldingen dat ik het iemand verteld had die ik kon vertrouwen. Dus als ik een excursie had en lang in een bus moest gaan zitten en ik begon te panieken, dat ik iemand had die me af kon leiden, die me gerust kon stellen, etc. Uiteindelijk had ik dan ook door dat ik het nog weleens leuk kon gaan vinden...

[Roos]

Het is heerlijk weer. Pak een stoel en ga buiten voor de deur zitten (in de voortuin, of als je die niet hebt, gewoon op het stoepje). Lekker een boekje lezen. Ik weet zeker dat je dat kan! Je moet het alleen durven!

Als dit goed gaat, kan je misschien (samen met iemand) een bankje aan het eind van de straat proberen.

Begin met plekken die je kent, die vertrouwt zijn, en probeer ook eens op plekken te komen die NIET vertrouwt zijn. Ik denk dat het fijn is om dit samen met een vriend/vriendin te doen.

Heb je nog wel een goede band met je moeder?

[telefoontje]

ik ga ook wel naar buiten, anar cafe toe, fietsen , dat lukt allemaal, maar ik blijf wel gespannen, denk er nog alng niet aan om de trein te pakken en dan naar het strand te gaan, en dan zie ik weer mensen die daar wel hene gaan zonder een greintje fvan iets, en dat deprimeert me zo ontzettend.

Dagen lig ik dan in bed, verveeld omdat ik nergens zin in heb , dan voel ik me nog kloteriger.
En dan is er ineens een dag dat alles goed gaat, met de auto naar het bos enzo..

mmm...
je denkt dat het nooit meer goedkomt,
ik blijf maar strugglen met die lucht, die grote oneindige koepel, ik zie geen perspectief als ik hte zie, alsof ik in een decor leef. een soort Fort.....dat is zo angstanjagend...

Misschien is het een idee om je wat minder op anderen te fixeren? 'Het gras aan de overkant is toch altijd groener.' Niemand is perfect, iedereen heeft wel ergens last van en altijd maar denken 'waarom kan hij/zij dat wel en ik niet' maakt je echt niet gelukkiger. Jij bent nu toch bezig om die dingen straks ook weer beter te kunnen? Dat is waar het om gaat. En zo iets kost helaas vaak (veel) tijd en gaat vaak met kleine stapjes. Probeer je zoveel mogelijk op de dingen te richten die goed gaan en probeer de dagen dat het minder goed gaat steeds wat beter te krijgen (bv. niet in bed blijven liggen, maar binnen dingen doen en dat later steeds verder uitbreiden). Praat er eens over met degene waarvan je therapie krijgt. Misschien kan die je ook ontspanningsoefeningen aanleren/meegeven.

[telefoontje]

voel me nu weer totaal down.
Bedenk me van alles wat niet lukt, of in ieder geval nogniet gaat lukken, bijvoorbeeld met de metro de bijlmer in...brrrr....
Alleen al de gedachte..brengt me zweet in me handen en hartkloppingen. Het idee van huis te gaan en steeds verder te gaan...het idee daar in die rare grote ruimtes te zijn met flatgebouwen...enzovoorts.
Het wachten op het perron tot de metro komt.....tik tik tik PANIEK! IK MOET WEGGGG;;;HELP ME DAN ALSJEBLIEFT IK WORD DE LUCHT IN GESLEEPT IK .........

ik bedenk me al die mensen die het wel doen...die wel gewoon de dingen kunne doen en ik niet. Dat ik misschien later niet normaal kan funcioneren met werk oid, dat ik later geen vriendje vind die mij leuk genoeg zal vinden ondanks dit. Dat ik laterniet het vliegtuig in stap voor een of ander zaken-iets...

zucht en dan barst ik weer in huilen uit, mijn klas die nu in berlijn zit en ik weer thuis....

soms vraag ik me ook wel s af, zou het helpen als ik helemaal kap met die cognitieve gedragstherapie, met uberhaupt de hulp...zodat ik het kan vergeten en niet elke week weer daar kom met me shit...

wat moet ik nou..

[Armoed]

Leonoor schreef:

'Het gras aan de overkant is toch altijd groener.'

Dan zullen de mensen aan de overkant met de groenere gras dat niet denken, wel? Zowel, dan is dit duidelijk psychologisch zoals de probleem en kan dit ook zo opgelost worden.

Agorafobie is op verschillende manieren op te lossen.

1) Ego. Iets dat je oppompt (muziek is #1), een boost geeft. Loop elke keer gewoon naar buiten met heel veel energie, en heb schijt. Dit is de beste manier maar is heel moeilijk

2) Een persoon die heel dicht bij je staat. Ga samen met hem/haar naar buiten en klam je aan hem/haar vast

3) Stel je voor dat je op een plein staat en zo hoog mogelijk in de lucht springt. Is dat springen heel erg eng? Bind jezelf gewoon vast aan een groot object of iets waarvan je weet dat de niet weggaat (bijvoorbeeld een klimrek in een speeltuin, een boom op een veld etc... Draag zware kleren, dit onderdrukt de illusie.

[dallie]

Je hebt een totaal irreeele angst. Je zou even goed het koro syndroom kunnen hebben (penis panic genoemd in de westerse wereld: http://en.wikipedia.org/wiki/Penis_panic)

Wat ik hier mee wil zeggen: Voor mij is wat jij hebt net zo absurd als mensen die denken dat hun penis kleiner aan het worden is totdat hij helemaal weg is.

Je hebt hier vast geen zak aan, maar jouw angst is gewoon compleet irreeel! Als je dat zou kunnen beseffen dan zou het over zijn maar hoe kan je dat beseffen en dat weet ik niet!

Dus sterkte er maar mee... ik begrijp er geen fuck van.... hoe kan je nou denken dat je de lucht ingezogen wordt? Heb je ooit van mensen gehoord waarbij dat overkomen is?

[Roos]

dallie schreef op 12-05-2007 @ 23:48 :
Je hebt een totaal irreeele angst. Je zou even goed het koro syndroom kunnen hebben (penis panic genoemd in de westerse wereld: http://en.wikipedia.org/wiki/Penis_panic)

Wat ik hier mee wil zeggen: Voor mij is wat jij hebt net zo absurd als mensen die denken dat hun penis kleiner aan het worden is totdat hij helemaal weg is.

Je hebt hier vast geen zak aan, maar jouw angst is gewoon compleet irreeel! Als je dat zou kunnen beseffen dan zou het over zijn maar hoe kan je dat beseffen en dat weet ik niet!

Dus sterkte er maar mee... ik begrijp er geen fuck van.... hoe kan je nou denken dat je de lucht ingezogen wordt? Heb je ooit van mensen gehoord waarbij dat overkomen is?

Nee, daarom is het ook een irreele angst en een fobie Net als alle andere fobieen waarvan jij een voorbeeld gaf.
Het feit dat de angst ireeel is, maakt het juist zo moeilijk om er vanaf te komen. Ergens wéét je wel dat het irreeel is, maar dat maakt het niet makkelijker.

[dallie]

Het is enorm moeilijk om er vanaf te komen... prima. Maar wat kan ik nou zeggen behalve dat de angst absurd is? Moet ik zeggen dat het reeel is?

Het is zielig dat je zo krom naar de zaken kijkt...

[Roos]

dallie schreef op 12-05-2007 @ 23:51 :
Het is enorm moeilijk om er vanaf te komen... prima. Maar wat kan ik nou zeggen behalve dat de angst absurd is? Moet ik zeggen dat het reeel is?

Het is zielig dat je zo krom naar de zaken kijkt...

Heb je het tegen mij? Natuurlijk hoef je niet te zeggen dat het reeel is. Ik zeg zelf immers ook dat het irreeel is Dat is nu juist het probleem. Reeele angsten zijn immers normaal en staan je dagelijkse bezigheden niet in de weg

(ik probeerde je niet aan te vallen hoor )

dallie schreef op 12-05-2007 @ 23:48 :
Dus sterkte er maar mee... ik begrijp er geen fuck van.... hoe kan je nou denken dat je de lucht ingezogen wordt? Heb je ooit van mensen gehoord waarbij dat overkomen is?

Vaak zit er ook meer achter dan de angst alleen.

Haar moeder heeft psychoses en is opgenomen geweest. Misschien heeft ze wel schizofrenie.. helaas zijn dit soort aandoeningen erfelijk (niet dat ik daarmee meteen wil zeggen dat telefoontje zoiets heeft, maar alles is mogelijk en wij kunnen daar niet zomaar over oordelen).

[dallie]

En sorry als mijn post een beetje bot overkwam... ik vind het gewoon zo raar en hoop dat je je problemen kan oplossen

Ik zou niet weten hoe

[Sushii]

ik snap best dat je heel erg bang kan zijn voor die grote blauwe lucht boven je ik vraag me ook nog steeds af waarom dat ding niet op mijn hoofd valt..

een hele stomme vraag misschien maar zou het bijvoorbeeld niet helpen om een paraplu mee naar buiten te nemen, zodat je een soort van bescherming hebt tegen die ruimte boven je?

Philadelphus schreef op 16-05-2007 @ 12:43 :
een hele stomme vraag misschien maar zou het bijvoorbeeld niet helpen om een paraplu mee naar buiten te nemen, zodat je een soort van bescherming hebt tegen die ruimte boven je?

Dat is alleen maar het probleem ontwijken. Dat kan de TS wel doen, maar of het echt helpt betwijfel ik.

[Eurynome]

Je hebt al cognitieve therapie, en dat is al heel belangrijk. Geloof in de therapie!

Je moet niet zozeer denken aan de dingen die je allemaal (nog) niét kunt, wel aan de dingen die je wél kunt (glas is niet halfleeg maar halfvol!). Er is ook geen enkele reden om jezelf dingen kwalijk te nemen (bv dat je nu niet in berlijn zit). Het is jammer, dat wel... maar gun het jezelf ook dat je iets niét durft.

Het is een geleidelijk proces, en het lijkt nu misschien heel traag te gaan, maar het betert echt wel. Die reusachtige buitenwereld zal steeds kleiner lijken.

[jipje009]

Hoi,

Ik heb ook paniekaanvallen gehad. Bij mij ontstonden deze door een prikkelbare darm waardoor ik vaak diarree had op ongelegen plaatsen. Ik durf nu wel weer naar buiten en opzich ook wel naar school. Het enige wat ik erg eng vind is college hebben in een kleine zaal, want dan krijg ik het benauwd, krijg ik buikkrampen en dus vaak meerder keren diarree. Ik schaam me dan zo ontzettend tegenover studiegenoten. Ik heb 1 dag per week les in een kleine zaal en de nacht ervoor kan ik dan niet slapen, soms verzin ik voor mezelf een excuus om niet te hoeven gaan.

Ik durfde eerst ook niet naar buiten of naar de winkel etc., maar nu durf ik dat allemaal wel weer door het gewoon te blijven doen en heel goed te relativeren. Heb ook hapnotherapie gehad waarbij ik leerde goed te ademen en mijn lichaam rustiger te houden.

Als medicijnen het ik paroxetine gehad. Deze hielpen erg goed, ben nu aan het afbouwen en merk wel dat ik onrustig ben, maar de aanvallen breken niet meer helemaal door.