Je kan dat interview ook ruimer zien; een persoon met dat syndroom bv. een dagje volgen, of (ik weet zelf niet hoe zeldzaam het is, maar ik dacht best zeldzaam), anyhow: misschien zijn er klinieken gespecialiseerd in dergelijke aandoeningen. Dan is dat de ideale plaats om even een gesprekje met de dokters, patiënten of het verplegend personeel te voeren; eventueel ook de ideale manier om aan foto's van speciale apparatuur ofzo te geraken.
Voor leerkrachten is het meestal al een goed teken als je toont dat je moeite gedaan hebt; dus in plaats van plaatjes via Google, gewoon zelf foto's nemen. In plaats van 1 kant te belichten met 1 interview, proberen en een dokter en een patiënt te interviewen, of gewoon vragen of je echt eerder een praktisch interview mag afnemen, dus bv. enkele uurtjes bij de persoon op bezoek gaan en nadien gewoon beschrijven hoe hij gehinderd is in het dagdagelijkse leven. Nogmaals, ik heb wel van het syndroom gehoord (een van die schoolvoorbeeldjes), maar ik herinner me niet wat het precies inhoudt (en op dit moment heb ik de moed niet meer om WikiPedia open te trekken).
__________________
vaknar staden långsamt och jag är full igen (Kent - Columbus)
|