Ik heb drama, creatieve en psychomotorische therapie gehad.
Drama vond ik echt geweldig. kon me er eerst echt niets bij voorstellen, dan moet iemand anders bijvoorbeeld je moeder spelen. Ja hallo, dat is mn moeder toch niet, dus wat kan ik er dan mee.. Maar door te vertellen hoe je moeder dan in t echt reageert, kun je dan een situatie naspelen. En omdat iemand anders ook even jou kan spelen, kun je vanaf de buitenkant naar een situatie kijken. Ik vond het echt heel mooi om te zien, en vaak leer je ook onwijs veel van de drama's van anderen. Maar het wordt gewoon zo echt, je kunt de volgende keer in die situatie er veel logischer naar kijken. Er kwamen bij mij vaak veel emoties los. Ik vond het een heel goede therapie.
Creatieve therapie.. vond ik op zich ook wel oke. Het is echt zo raar wat je allemaal kan halen uit iets dat je gemaakt hebt. En je wordt er ook steeds beter in om dat te zien. Soms, als je iets maakte zonder iets te zeggen, konden anderen precies zien in wat voor bui je was en waar het op sloeg. Al was het zo abstract als het maar kon. Ik vond dat wel mooi om te zien, hoeveel kleurgebruik, grote of kleine dingen, het materiaal enzo zeggen..
Nou en over
psychomotorische therapie... Breek me de bek niet open.. Oke, nu kan het liggen aan de therapeute, die later ook is ontslagen omdat t met iedereen niet goed ging.. Maar daar heb ik nou echt niets aan gehad. Het zou echt wel goed kunnen werken, dat denkik echt wel. De enige oefeningen die wel wat waren, was dat je een rondje moest lopen, en anderen gingen dan na doen hoe je liep. En hoe dat over komt. Je houding zeg maar. En zij moesten dan dus ook zo lopen, en zeggen wat zij voelden als ze zo liepen. Heel confronterend, maar goed. Verder rare oefeningen van hou je voeten op de grond en concentreer je opde bodem die je voelt.. blablabla onzin.
Ik hoop dat je er wat aan hebt, je mag me altijd PMen als je vragen nog hebt