Mijn broertje naar een (gezinsvervangend)tehuis?

[Snow White]

De laatste paar maanden zijn er grote problemen ontstaan in de omgang en het gedrag van mijn broertje D. Mijn ouders zijn nu zo van de kaart en hebben het helemaal gehad, dat ze geen andere mogelijkheden meer zien. Morgen gaan ze met de dokter praten, samen met D. Ik weet het ook niet meer goed, ben in de war en krijg steeds meer haatgevoelens tegenover D. Ik weet dat hij in de pubertijd is,( ik ben 17 en hij is 15) maar volgens mij is dit geen normaal pubergedrag meer, wat vinden jullie:


Uit mijn broertjes mond, komt geen fatsoenlijk woord meer naar buiten dat niet gelogen is. Het is bijna ziekelijk. Zijn sociale leven gaat parten spelen, alles wankelt omdat hij zo veel liegt. Zo heeft hij geld van mijn vader gestolen. Het is maar liefst 70 euro. Natuurlijk ontkende hij dit in eerste instantie. Ik vind 70 euro een enorme smak met geld. Hij heeft er in de stad een t-shirt, een pet en een bloesje voor gekocht. HIj komt er heel trots mee aanzetten, en vertelt vervolgens dat hij het zelf betaald heeft. Ik snap niet dat je vol zelfvertrouwen kunt zeggen dat je iets gekocht hebt, terwijl het eigenlijk van een ander is. en nog wel van je bloedeigen vader.

Hij liegt over zijn werk. In deze vakantie heeft hij verschillende keren gezegd dat hij naar zijn werk ging. Hij heeft toen stiekem opgebeld dat hij ziek was. Hij ging toen even het huis uit, tegelijk met mijn vader. En kwam toen na een kwartiertje weer terug. Daarna dook hij weer zijn bed in. Tegen mijn vader heeft hij gezegd dat hij gewerkt heeft.
Vervolgens zorgt hij er op een sluwe manier voor dat ik niet mag zeggen dat hij dit gedaan heeft. Wanneer mijn vader erachter komt, moet hij naar zijn kamer toe en mag er niet af komen. Ik weet dat mijn vader streng is, maar er was daarvoor ook al veel aan vooraf gegaan.( Niets doen in huis, alleen maar doen waar HIJ zin in heeft )(dat is erg pubergedrag , I know. Ik was zelf alleen niet zo) Wanneer mijn vader dan even weg is, tenissen ofzo, gaat hij zijn kamer uit en zegt tegen mij dat hij naar de buren is. Daar blijft hij een uur, neemt een hele fles appellikeur mee dat hij heeft gestolen in de winkel, en wanneer hij er vandaan komt, vult hij de bijna leegezopen fles weer aan met water. Mijn vader had deze fles eerder al in beslag genomen omdat hij het niet verantwoord vind dat een jongen van 15 met drie bier, 4 breezers, en een fles appellikeur in zijn tas rondloopt. Hij loog dat hij de fles gedronken had, maar mijn vader kon vervolgens wel proeven aan de aangelengde alcohol dat hij er wel degelijk uit gedronken had. En dit is dan in de tijd dat hij eigenlijk op zijn kamer hoort te zitten, omdat hij straf heeft. Hij blowt op zijn kamer terwijl hij dit niet mag. Hij schreeuwt en scheld de hele boel bij elkaar, vind zichzelf erg stoer. De sfeer gaat er erg opachteruit.

Hij glipt het huis uit en belt dan vervolgens de buurvrouw om half 1 !!! uit haar bed om de sleutel van het huis te vragen. Hij durft natuurlijk niet aan te bellen bij mijn vader, want dan komt het natuurlijk uit dat hij is weggeslopen. Dit ook terwijl hij straf heeft, over andere dingen waarover hij heeft gelogen.

Het zijn allemaal dingen die eerst klein beginnen maaar die op een enorme ruzie uitlopen. Mijn broertje is gewoon een grote dief. Hij heeft wel vaker gejat. Misschien ook wel van mij, dat weet ik niet zeker. En volgens mij is hij er ook trots op. Praten met hem helpt niet. Hij huilt wel de hele boel bij elkaar, maar gaat vervolgens gewoon door met liegen en bedriegen. Het is zelfs zo erg, dat hij tegen vriendjes liegt. Hij gaat dan bijvoorbeeld bij een vriendje spelen en zegt vervolgens dat hij er mag blijven eten. Hij mag er ook blijven slapen. Maar hij gaat er niet eten. Tegen zijn vriendje zegt hij dat hij thuis gaat eten. Maar hij koopt in de winkel een fles drank en gaat naar een ander vriendje toe. Als zijn vriendje waarbij hij gaat logeren mij opbelt waar hij blijft omdat hij toch al wel lang zijn eten op kan hebben na twee uur, komt de aap uit de mouw. Zo liegt hij tegen ons en tegen zijn vriendje en andere vriendje Van mijn vader mag hijv ervolgens niet meer logeren.

Een vriendje heeft hem gevraagd of hij mee mag op vakantie voor een weekje. mijn broertje werkt bij de c1000 dus moet hij daar wel even melden dat hij weggaat en afstemmen of dit mag.
Dit doet hij niet. In plaats daarvan belt hij c 1000 en zegt dat hij de ziekte van Pfeiffer heeft. Tegen ons zegt hij dat hij meemag op vakantie. Opnieuw kwam de aap uit de mouw. Hij was al opweg naar de vakantiebestemming en is teruggehaald door mijn moeder.

Mijn vader wil hem niet mee op vakantie over twee weken. Het verziekt de sfeer. hij doet toch alleen maar zijn eigen gang, en er zit geen verbetering in zijn gedrag. Soms vraag ik me wel eens af of het wel goed zit in zijn hoofd.
Ik kan mijn broertje zo onderhand wel schieten. Er zijn nog veel meer situaties waarbij dit soort dingen voorkomen. Teveel om op te noemen.
als mijn broertjes gedrag niet veranderd, wil mijn moeder hem niet meer thuis hebben en mijn moeder ook niet. Dus moet hij naar een gezinsvervangend tehuis. Is dit overdreven?
Er zijn echt geen andere mogelijkheden meer!

[alpha]

Ik geef toe, het is niet normaal hoe jouw broertje is en doet. Ik heb zelf geen broer/broertje, ik ben de jongste van drie meiden dus is weet niet veel van jongens. (ook niet op liefdesgebied, vandaar)
Maar misschien is deze maatregel toch wel erg streng. Ik weet natuurlijk niet hoe hij in het echt is, alleen maar door jou verhaal. Ik geloof eerlijk gezegd wel dat je eerlijk hierin bent en dat je nog (Redelijk) veel achterwege hebt gelaten.
Ik denk dat het inderdaad goed is om er met iemand over te praten die er verstand van heeft, een dokter ofzo. Maar de kans bestaat natuurlijk dat je broertje alles ontkent en dit heel overtuigend doet zodat de dokter jullie niet gelooft. Dit was namelijk ook zo toen mijn zus een (Geestelijke) ziekte had, de dokter geloofde het pas toen hij het had gezien. En toen was het toch wel heel erg, inderdaad.
Ik denk dat een tehuis voor een tijdje best goed kan zijn. Misschien is je vader ook wel heel streng, ik weet het niet, krijg wel die indruk.

Tsja, 15 .. kritische leeftijd, eigenlijk al te oud.

Toen ik 13/14 was, ging het ook even fout met mij. Ik ging altijd dingen met anderen jatten in het winkelcentrum, of naar de bouw van alles vernielen; en we hadden altijd wel manieren om aan illegaal vuurwerk of softdrugs te komen.

Maar ja, aangezien in dat jaar - toen zat ik de 2e brugklas - mijn cijfers erg achteruit gingen, heeft mijn pa mij die zomervakantie afgezonderd. Ik moest die hele vakantie bij hem op kantoor gaan werken .. en ik moet zeggen dat het alles veranderde. Ik zat ineens aan de andere kant, verdiende ineens zelf mijn geld en zag in hoe idioot ik bezig was.

Heb sindsdien nooit meer wat gejat of vernield.

Na ja, waar ik hiermee heen wil: ik vind het slecht om hem in een ander gezin te stoppen. Je ontloopt dan de aanwezige problemen en ik weet haast zeker dat hij dan alleen maar erger achteruit gaat. Zien jullie dat niet?

Het moet toch mogelijk zijn om een 15-jarige te breken en opnieuw op te bouwen? Soms moet je als ouder gewoon hard optreden..

[Snow White]

alpha schreef:
Ik geef toe, het is niet normaal hoe jouw broertje is en doet. Ik heb zelf geen broer/broertje, ik ben de jongste van drie meiden dus is weet niet veel van jongens. (ook niet op liefdesgebied, vandaar)
Maar misschien is deze maatregel toch wel erg streng. Ik weet natuurlijk niet hoe hij in het echt is, alleen maar door jou verhaal. Ik geloof eerlijk gezegd wel dat je eerlijk hierin bent en dat je nog (Redelijk) veel achterwege hebt gelaten.
Ik denk dat het inderdaad goed is om er met iemand over te praten die er verstand van heeft, een dokter ofzo. Maar de kans bestaat natuurlijk dat je broertje alles ontkent en dit heel overtuigend doet zodat de dokter jullie niet gelooft. Dit was namelijk ook zo toen mijn zus een (Geestelijke) ziekte had, de dokter geloofde het pas toen hij het had gezien. En toen was het toch wel heel erg, inderdaad.
Ik denk dat een tehuis voor een tijdje best goed kan zijn. Misschien is je vader ook wel heel streng, ik weet het niet, krijg wel die indruk.

Mijn vader is wel streng maar kan in het begin een hoop hebben. Hij is in het begin best wel loyaal en als je je aan zijn regels houd, die over het algemeen best wel los zijn, dan is er geen probleem. Maar mijn broertje kan niet met regels omgaan, hij overtreed ze vaker dan dat hij ze aanhoud. Ik verzin niets inderdaad en laat ook nog behoorlijk wat achterwege in dit verhaal. Mijn vader heeft al met de dokter gesproken vond dat hij voor een groot deel ook gelijk had. Mijn vader en moeder weten gewoon niet meer wat ze moeten doen. Ze zijn aan het eind van hun latijn. Mijn broertje gaat vrolijk door. En zegt dat hij geen hulp nodig heeft. Maar verandering is er ook niet.

Het zou misschien te maken kunnen hebben met het feit dat ik drie jaar lang anorexia heb gehad en ook daarvoor in een kliniek heb gezeten. Veel aandacht (dit zegt mijn moeder) is naar mij gegaan en op deze manier probeert hij nu de negatieve aandacht te krijgen. Ik snap dit wel, maar dan nog. Op een gegeven moment is de maat VOL en kan het gewoon niet meer.

[Snow White]

******** schreef:
Na ja, waar ik hiermee heen wil: ik vind het slecht om hem in een ander gezin te stoppen. Je ontloopt dan de aanwezige problemen en ik weet haast zeker dat hij dan alleen maar erger achteruit gaat. Zien jullie dat niet?

Het moet toch mogelijk zijn om een 15-jarige te breken en opnieuw op te bouwen? Soms moet je als ouder gewoon hard optreden..

D is niet te breken. Hij beloofd altijd gouden bergen en huilt erom en zegt dat hij het gaat veranderen. Hij heeft een baantje gekregen zodat hij zich op eens iets anders kon richten, maar daar heeft hij het ook al verzuimd. Hij kwam vaak te laat, werd verdacht van sigarettenjatten en is er uiteindelijk ontslagen. Het lijkt wel of we hem nergens mee kunnen raken.
Mijn vader geeft niet graag er van langs, maar 1 keer heeft hij hem hard op zijn bek geslagen. Dit haalde ook niets uit. Ik snap wat je bedoeld, maar ik denk niet dat het hier een optie is.

Snow White schreef:
D is niet te breken.

Erm, beetje offtopic .. maar in America zijn bootcamps waar ze hem ècht wel kunnen breken

Hij beloofd altijd gouden bergen en huilt erom en zegt dat hij het gaat veranderen.

Tip: DAN MOET JE NIET NAGEVEN. Als hij door huilen bereikt dat zijn straf minder wordt, zal hij dat altijd doen en bereik je er niks mee. Dan gaat hij gewoon verder met zijn wangedrag en op het moment dat hij gepakt wordt, doet hij zielig.

Dat mag niet werken. Straf is straf.

Mijn vader geeft niet graag er van langs, maar 1 keer heeft hij hem hard op zijn bek geslagen. Dit haalde ook niets uit.

Dat is ook verkeerd. Verbaal geweld is veel erger .. mijn vader kon soms gewoon door schreeuwen zo overtuigend overkomen dat ik zowat trillend in mijn hoekje verdween

Had hij me alleen een klap gegeven .. tsja, dat doet even pijn, maar is ook zo weer over.

Het gaat erom dat hij RESPECT heeft voor jullie. En als het niet anders kan, hoort daar ook een beetje angst bij.

Hij heeft een autoriteitspersoon nodig imho .. dit zou je vader dus moeten doen.

[Snow White]

Mijn vader is verbaal een hele sterke man. Hij kan iets met heel veel diepgang zeggen en ik kan echt in een hoekje rillen van de angst, als hij iets te melden heeft of echt kwaad is.
Ik weet dat een bootcamp bestaat en daar zou hij misschien maar eens naartoe moeten. Maarja, dat is in de VS.

Even ter duidelijkheid: zijn straf word NOOOIT verminderd als hij huilt. Straf blijft straf bij ons in het gezin, dus hij bereikt niets met dit huilen. Dus dat is even een misverstand hier.

Respect zegt hij wel te hebben, maar het lijkt er maar bar weinig op. Angst is er wel voor mijn vader. Maar misschien niet genoeg

Maar hoe verlopen discussies tussen vader en zoon? Wordt je broertje ook weleens echt de grond in geboord? Echt met de feiten op de neus gedrukt?

[Snow White]

******** schreef:
Maar hoe verlopen discussies tussen vader en zoon? Wordt je broertje ook weleens echt de grond in geboord? Echt met de feiten op de neus gedrukt?

ABSOLUUT. Het word hem gezegt waar het op staat. Met overduidelijke woorden, scheldpartijen, rustige praatjes, woedende uithalen, lief, scherp, het maakt niet uit.

Hij word vaak uitgemaakt voor weet ik wat allemaal. En mijn vader heeft gelijk, dat is gewoon zo. Hij word zeker met de neus op de feiten gedrukt.
Hij mag al niet mee op vakantie, en dat staat zwart op wit.

Maar dit is pas sinds een paar maanden?

Met wat voor figuren gaat hij eigenlijk om?

[Snow White]

******** schreef:
Maar dit is pas sinds een paar maanden?

Met wat voor figuren gaat hij eigenlijk om?

Dit is al langere tijd aan de gang, maar het komt nu in een soort stroomversnelling. Hij blowde al regelmatig, jatte verkeersborden, asbakken en dat soort dingen, maar het liegen had nog niet zoveel inpact.
Hij gaat met vriendjes om die het ook stoer vinden om ergens bij te horen. Maar ze gaan niet zo ver als hij. Ze hebben ook wel eens geld gejat van hun ouders (voor zover ik weet 1 vriendje, maar die jatte iets van 5 euro en niet zoveel geld als mijn broertje)

[offtopic: ik ga afsluiten. ik reageer morgen verder hierop]

[iamre18]

Ik kan begrijpen dat jij en je ouders er behoorlijk zat van zijn. Is het incidentieel dat liegen en stelen(of komt het een paar x voor), kijk dan is het een ander verhaal, maar gezien hoe jij het gedrag van je broertje beschrijft, denk ik, dat het toch wel erg ver gaat. IK denk ook dat het normaal is dat je vader nu zo streng is, anders loopt het natuurlijk helemaal uit de hand. Dit is nog een heel graadje erger dan mijn broertje (heeft een lichte vorm van pdd-nos).....hij heeft een tijdje gehad dat hij vanalles uit spookte....ook geld stelen(kleine bedragen), er vervolgens over liegen en dingen slopen.....dit alleen niet met opzet, maar omdat hij gewoon geen grenzen ziet, tis nu allemaal wat gestabilliseert(groot verschil met jouw broertje, gezien hij vrolijk door gaat met z'n wangedrag)>m'n ouders houden hele strakke lijnen aan, veel structuur, maar volgens mij doet jou vader dat ook al wel. Ik denk persoonlijk, dat het wel een beetje ver gaat, hoe je broertje doet. Te ver. Wanneer hij nou dingen doet, die niet mogen en hij ziet dit in en leert er van en doet het vervolgens niet meer, dan zou je je er niet zo druk over maken, maar dat is bij jou broertje niet het geval. Het lijkt wel of hij total niet in ziet wat hij allemaal aanricht. In een tehuis is het volgens mij zo, dat er erg veel structuur wordt gegeven, veel regels en ik denk nog wel veel meer dan thuis, ze hebben daar ook een goede begeleiding en kunnen hem denk ik beter aanpakken op z'n gedrag (veronder stel ik niet dat je ouders het niet goed doen, maar soms is er bij bepaalde kinderen een bepaalde gedragsomgang nodig en zie je dat als ouders gewoon niet zo goed in, of weet je het gewoon niet)>>>omdat ze kwaad zijn, gefrustreerd, bezorgd etc......>>mijn ouders hebben een aantal gesprekken binnen het riagg, om te leren hoe ze het beste met mijn broertje om kunnen gaan. (hij kan ook zo woedeuitbarstingen krijgen).....Uit huis plaatsing is wel heel aangrijpend, zowel voor jullie als je broertje. Misschien dat er nog een tussenliggende mogelijkheid is. Bijvoorbeeld (gezins) therapie>>dat in iedergeval je ouders en je broertje dingen gaan bespreken met een proffesionele hulpverlener.....maar goed, ik weet ook niet of dat een goed oplossing zou zijn, gezien je broertje écht lak heeft aan alles. Misschien is zo'n gezinsvervangend tehuis dan idd de beste oplossing, hoe moeilijk dat ook voor jullie allemaal zal zijn.

(een klasgenoot van mij heeft op een internaat gezeten (1 jaar), omdat ze thuis ook niet meer te handhaven was, dit was voor iedereen heel moeilijk, ook voor haar, maar ze zegt dat ze wel ontzettend veel er van geleerd heeft; rekening houden met anderen, grenzen leren zien w.b.t. haar gedrag. Het kan zijn dat jou broertje er ook veel aan kan hebben.......)


Liefs(K)
Mariamne

Mjah, klopt op zich wel. Zo'n internaat heeft wel structuur :/ maar het blijft ingrijpend om iemand thuis weg te halen..

[Desp]

Mijn broertje heeft zich ook ongeveer zo gedragen vanaf zijn 13de (hij is nu 17). Hij stal geld van mijn ouders, kocht daar dingen van en deed alsof hij ze zelf kon betalen. Als mijn vader of moeder hem dan vroeg hoe hij aan het geld kwam:'Ach, weet je dat niet? Ik heb al mijn zakgeld gespaard!!' We vonden het al onwijs verdacht natuurlijk... Hij ging steeds grotere bedragen stelen en heeft zelfs geld van mijn moeders rekening gepint. Zo kwamen we erachter... Straffen hielp niet echt, hij sloot zich dan gewoon op in zijn kamer en deed daar wat hij wilde.. Op zijn 14de begon hij ook drank te pakken uit de kelder en kreeg hij vrienden die aan drugs konden komen... Huisarrest was voor hem geen straf -> lekker stoned worden op zijn kamer...
Een keer ben ik zoo kwaad geworden, en heb ik tegen hem geschreeuwd dat hij nog maar 14 was, een jongetje, en al aan de drugs en drank... Deed hem niets...

Op school liep het ook uit de hand, hij zakte van het VWO naar de Havo en dreigde naar de Mavo te zakken... Hij spijbelde bij het leven, maakte alsmaar problemen op school (schelden tegen leraren etc etc)...

Mijn vader heeft erg vaak met hem geprobeerd te praten, heeft allerlei straffen bedacht, maar hielp allemaal helemaal niets... (Op een gegeven moment sloeg mijn vader zelfs door, hij zeulde mijn broertje aan zijn haar de trap op en sloot hem op in een inloopkast, zodat hij niets kon doen..)

Hmm, tja, nu is hij dus 17 en heel erg veranderd.. Dat begon pas echt vorig jaar.. Geen idee wat die verandering heeft uitgelokt, misschien dat hij het niet meer leuk vond? Op zijn vijftiende is hij een keer opgepakt voor winkeldiefstal en heeft toen bij Halt gezeten, op zijn zestiende heb ik hem eens betrapt op diefstal (vraag me niet hoe hij het voor elkaar kreeg, maar hij had 4 cd's gestolen). En mijn vader bleef maar straffen (inloopkast was een beetje de plaats waar mijn broertje elke middag kwam).

Tja... ik ben dus niet echt een grote hulp voor je, denk ik... Sorry..

[Snow White]

Ik hoor hier van meerdere kanten dat het vaker voorkomt wat mijn broertje doet. Maar ik hoor ook dat hij veel te ver gaat (iamre18).
Ze zijn nu nog bij de dokter, het is een enorm lang gesprek!! Ze zitten er al vanaf kwart voor 4 Het is inderdaad een hele ingrijpende gebeurtenis om hem bij het gezin weg te halen. maar misschien geeft het aan beide kanten wel rust ofzo?

Maar ik twijfel of het wel zo goed is, om hem uit zijn omgeving te halen, want er zijn veel meer jongeren die dit doen en gewoon thuis blijven wonen. Ik kan begrijpen dat dat blowen aan hem is, en dat als hij steelt, je dan hem gewoon aan kunt geven bij de politie of de HALT, maar dat LIEGEN loopt echt uit de hand. Daar moet het worden aangepakt. mIjn broertje is de realilteit kwijt. DAarmee moet hij geholpen worden, maar hoe? zou er echt iets in zijn hoofd niet helemaal ok zitten? Het lijkt er wel op.

[iamre18]

Misschien dat hij wel een psychiatisch onderzoek zal moeten ondergaan, om er achter te komen of hij mogelijk een 1 of andere "stoornis" heeft.....(hebben ze bij mijn broertje laten doen)..

[Snow White]

iamre18 schreef:
Misschien dat hij wel een psychiatisch onderzoek zal moeten ondergaan, om er achter te komen of hij mogelijk een 1 of andere "stoornis" heeft.....(hebben ze bij mijn broertje laten doen)..

Ik heb net van mijn vader heel kort gehoord wat er is besproken in het gesprek met de dokter. De dokter zei dat mijn broertje nu echt moest gaan laten zien dat er iets ging veranderen, anders gaan ze een psycholoog/psychiater om te onderzoeken of er een stoornis is .

[ratsja]

Een onderzoek lijkt eerst het beste en eens goed met hem praten, om te zien wat hij er zelf van vind, misschien denkt ie wel dat het normaal voor hem is.

sterkte, ik weet ook niet veels zinnig te vertellen daar anderen mij al voor zijn geweest.

[iamre18]

Snow White schreef:


Ik heb net van mijn vader heel kort gehoord wat er is besproken in het gesprek met de dokter. De dokter zei dat mijn broertje nu echt moest gaan laten zien dat er iets ging veranderen, anders gaan ze een psycholoog/psychiater om te onderzoeken of er een stoornis is .

Gelukkig wordt er wat ondernomen, hopen dat je broertje gaat in zien dat het zo thuis dus niet langer kan....hoe denkt hij er zelf over?, heeft hij er iets over los gelaten naar jou toe?



xxxx

[Snow White]

iamre18 schreef:


Gelukkig wordt er wat ondernomen, hopen dat je broertje gaat in zien dat het zo thuis dus niet langer kan....hoe denkt hij er zelf over?, heeft hij er iets over los gelaten naar jou toe?



xxxx

Ik heb mijn broertje nog niet gesproken na dat gesprek. want ik ben nu even bij mij vader.

[Juliah]

Gedeeltelijk herken ik wel dingen uit je verhaal...nu ff geen tijd ed om te reageren, maar een reactie komt er wel aan. Nu iig heel veel sterkte ook voor je ouders. Als ik iets kan doen (al ist alleen maar luisteren ofzo), je weet me te vinden. (l)

[raafje]

Ik herken heel veel in je verhaal.
Ik heb zelf ook een broertje van 15 (ben zelf 19) en met is ook absoluut niet om te gaan.
Ik ga het even kort vertellen, want ben niet zo in de stemming om lange verhalen te typen.

Mijn broertje weigert om thuis ook maar iets te doen, als het hem niet zint. Als mijn moeder (mijn vader is vrijwel nooit thuis) hem dan dwingt dan heeft hij een ontzettend grote bek. Hij gooit er dingen uit waarvoor ik hem zou hebben geslagen en ik heb al meerdere keren op het punt gestaan om het te doen. Vaak krijgt hij dan zijn zin en krijgt 'straf' , wat betekent dat hij naar zijn kamer gestuurd wordt en niet meer dat hoeft te doen wat hij moest doen.

Verder doet hij heel weinig. Blijft nu in de vakantie vaak tot
twaalf uur in zijn bed liggen om dan eruit te komen en voor de tv neer te ploffen of achter de computer te gaan zitten.

Het is ook zo dat alles wat hij niet leuk vindt bijvoorbaat stom is en dat hij dat dan helemaal de grond in trapt. Hij heeft geen respect voor de mening van andere mensen, terwijl als je iets van de dingen zegt die hij leuk vindt, hij echt ontzettend kwaad wordt. Hij moet ook altijd gelijk krijgen.

Er is nog wel meer, maar ik kan het zo even niet bedenken.
Ik weet dat hij dit doet uit onzekerheid, alleen zien mijn ouders dit niet. Hij doet altijd net of het hem niks kan schelen, maar ik zie aan zijn gezicht dat het hem wel degelijk iets doet. Ik weet ook dat hij zich wel heel erg alleen moet voelen als iedereen weer eens kwaad op hem is, maar dat moet wel, want het is soms echt heel erg wat hij allemaal wel niet durft te zeggen. Grote kans dat hij zich juist nog meer gaat verzetten als hij zich alleen voelt.

Grootste probleem is dat de sfeer er thuis heel erg onder lijdt. Als ze weer eens ruzie hebben gehad, zit mijn moeder weer te janken en blijft ze maar zeggen dat ze niet meer weet wat ze met hem aanmoet. Ik zelf ga er ook aan onderdoor. Ik ben zelf depressief, al een hele tijd en ik stort geregeld in door de sfeer thuis, terwijl ik er eigenlijk weinig mee te maken heb. Ik heb niks met die ruzies te maken. Het is zo erg dat ik hierdoor al een aantal malen op het punt heb gestaan om er een eind aan te maken, maar gelukkig heb ik dat nog nooit gedaan. Ik kan niet beschrijven hoe het voelt, maar zelfs nu ik dit typ voel ik me weer zo.

Soms lijkt het me inderdaad beter om hem uit huis te plaatsen. Maar ik denk toch dat dit niet de oplossing is. Ik denk niet dat het een goede oplossing is om hem uit zijn omgeving weg te halen en dat het inderdaad weglopen van de problemen is. Zo'n bootcamp lijkt me wel wat. Ze breken je daar niet alleen, maar brengen je ook een soort van eigenwaarde bij. En dit is wat hij nodig heeft.
Een andere goede optie lijkt mij inderdaad ook een psycholoog of psychiater, maar ik ben de enige thuis die dit ziet. Zolang mijn ouders of hij niet inzien dat hij echt problemen met zichzelf heeft, wordt er niks aan gedaan.

Het is toch een heel lang verhaal geworden geloof ik
Snow White, ik hoop dat je er iets aan hebt, helaas denk dat dat van mij alleen een herhaling is van wat hier al gezegt is.

Cerr

[Juliah]

Alles is ‘onder voorbehoud’, dat wil zeggen dat ik natuurlijk ook niet precies weet hoe, wie en wat ed, dit is alleen wat ik denk…

Ik denk dat je broertje een heel zwaar jaar achter de rug heeft, alles met jou (en dus ook met jullie ouders en met hem zelf) en met zichzelf (puberteit) en alles daarom heen. Dit zou een manier van aandacht vragen (opeisen) kunnen zijn…kan…wat je moeder dus ook al zegt… Tuurlijk is het niet goed, en dat zal hij zelf ook wel zien, maar misschien lijkt dit voor hem de enige mogelijkheid om ook aandacht van je ouders te krijgen, ook al is het dan misschien negatieve, het is wel aandacht. Misschien heeft hij er ook elke keer wel echt spijt van, maar hij wil die aandacht, dus ja…

Er zijn idd meer kinderen die het doen…mijn zusje heeft het, in mindere mate, ook gedaan (of doet het nog steeds, dunno, woon niet meer thuis). We hebben haar nooit betrapt op het stelen van geld ofzo, maar we ‘misten’ wel vaak dingen. Tuurlijk kun je ook dingen kwijt raken ofzo, maar het gebeurde op een gegeven moment wel opvallend vaak. Ze kocht ook veel dingen, veel meer dan ze van haar zak-/kleedgeld kon betalen, dat viel dus ook op. Mijn andere zusje en ik wisten het, omdat wij erg vaak dingen ‘misten’, mijn ouders vermoeden het ook een tijd, ook omdat ze geld misten. En idd ‘ik heb gespaard’ of ook ‘ik heb geld van die en die (vriendin bv.) gekregen’ (yeah, right, dat meisje was toen 14 oid, daar krijg je dan echt geld van…). Net als jij vond ik het echt heel erg, ik haatte m’n zusje niet, het is en blijft m’n zusje, maar ik wou wel alles achter slot en grendel hebben en niemand mocht op m’n kamer komen en/of iets van me lenen (en kreeg dan dus op m’n donder dat ik me niet zo aan moest stellen en me niet zo raar moest gedragen ed, maar goed).

En ook, verschrikkelijk chagerijnig en kattig zijn ed. Daar lijdde de sfeer ook enorm onder... Als het over bovenstaand onderwerp ging dan was het nog erger dan normaal. Ik denk dat het bij mijn zusje ook een soort uiten van problemen was ofzo...ze is geen prater (net als ik, alleen we uiten het op andere manieren), ze kon de dingen die er gebeurde dus niet bepraten ofzo, dus deed ze het op deze manier...

Ze begon daar, denk ik, op d’r 13e ofzo mee en volgens mij is het een jaar geleden ofzo wat minder geworden. Ze is nu 16 en volgens mij is het wel iets minder (maar dat weet ik dus niet zo). Ik denk dat het (soms) een soort van uiting van frustraties en problemen is, weliswaar niet op de ‘juiste’ manier, maar er zijn zoveel mensen die dat soort dingen niet op de ‘juiste’ manier uiten. Ik denk dat mensen die stelen/liegen enz. omdat ze problemen hebben. En bij jou broertje klinkt dat (voor mij dan iig) vrij aannemelijk. Misschien is het een stoornis, maar het zou net zo goed een reactie kunnen zijn op wat hij de afgelopen jaren allemaal door heeft gemaakt. Maar goed, ik ben ook geen dokter oid, dus ik zou het ook niet weten.

Ik hoop dat jullie een goede oplossing vinden.

*knuf*

[Juliah]

Ik heb vandaag nog eens na lopen denken hierover…wat ik al zei, ik denk dat het een vorm van aandacht vragen is, wanneer het dat zou zijn dan zou hij op een andere manier aandacht moeten kunnen krijgen, om er mee op te houden. Bij mijn zusje is dit ook gebeurd, zo ongeveer dan. Ze heeft nu iets anders waardoor ze aandacht krijgt, van zowel mijn ouders als andere mensen (docenten, vriend(inn)en, andere mensen). Nu steelt en liegt ze (denk ik (en ik hoop het ook)) minder. Het moet wel weer iets zijn waar bij het net lijkt alsof hij er over kan ‘leiden’…denk ik… Ik bedoel, als jou ouders besluiten hem meer aandacht te geven, zonder reden zeg maar, dan helpt het niet…denk ik… Maar goed, misschien is het wel helemaal geen aandacht/uiten vragen…maar wat het dan kan zijn…ik weet het niet.

Als je meer wilt weten over hoe, wie, wat (niet dat het boeiend is ofzo) het bij ons was/is hierover, dan moet je me maar ff mailen of op msn aanspreken ofzo, geen zin dat hier te posten.

[Snow White]

raafje schreef:
Ik herken heel veel in je verhaal.
Ik heb zelf ook een broertje van 15 (ben zelf 19) en met is ook absoluut niet om te gaan.
Ik ga het even kort vertellen, want ben niet zo in de stemming om lange verhalen te typen.

Mijn broertje weigert om thuis ook maar iets te doen, als het hem niet zint. Als mijn moeder (mijn vader is vrijwel nooit thuis) hem dan dwingt dan heeft hij een ontzettend grote bek. Hij gooit er dingen uit waarvoor ik hem zou hebben geslagen en ik heb al meerdere keren op het punt gestaan om het te doen. Vaak krijgt hij dan zijn zin en krijgt 'straf' , wat betekent dat hij naar zijn kamer gestuurd wordt en niet meer dat hoeft te doen wat hij moest doen.

Verder doet hij heel weinig. Blijft nu in de vakantie vaak tot
twaalf uur in zijn bed liggen om dan eruit te komen en voor de tv neer te ploffen of achter de computer te gaan zitten.

Het is ook zo dat alles wat hij niet leuk vindt bijvoorbaat stom is en dat hij dat dan helemaal de grond in trapt. Hij heeft geen respect voor de mening van andere mensen, terwijl als je iets van de dingen zegt die hij leuk vindt, hij echt ontzettend kwaad wordt. Hij moet ook altijd gelijk krijgen.

Er is nog wel meer, maar ik kan het zo even niet bedenken.
Ik weet dat hij dit doet uit onzekerheid, alleen zien mijn ouders dit niet. Hij doet altijd net of het hem niks kan schelen, maar ik zie aan zijn gezicht dat het hem wel degelijk iets doet. Ik weet ook dat hij zich wel heel erg alleen moet voelen als iedereen weer eens kwaad op hem is, maar dat moet wel, want het is soms echt heel erg wat hij allemaal wel niet durft te zeggen. Grote kans dat hij zich juist nog meer gaat verzetten als hij zich alleen voelt.

Grootste probleem is dat de sfeer er thuis heel erg onder lijdt. Als ze weer eens ruzie hebben gehad, zit mijn moeder weer te janken en blijft ze maar zeggen dat ze niet meer weet wat ze met hem aanmoet. Ik zelf ga er ook aan onderdoor. Ik ben zelf depressief, al een hele tijd en ik stort geregeld in door de sfeer thuis, terwijl ik er eigenlijk weinig mee te maken heb. Ik heb niks met die ruzies te maken. Het is zo erg dat ik hierdoor al een aantal malen op het punt heb gestaan om er een eind aan te maken, maar gelukkig heb ik dat nog nooit gedaan. Ik kan niet beschrijven hoe het voelt, maar zelfs nu ik dit typ voel ik me weer zo.

Soms lijkt het me inderdaad beter om hem uit huis te plaatsen. Maar ik denk toch dat dit niet de oplossing is. Ik denk niet dat het een goede oplossing is om hem uit zijn omgeving weg te halen en dat het inderdaad weglopen van de problemen is. Zo'n bootcamp lijkt me wel wat. Ze breken je daar niet alleen, maar brengen je ook een soort van eigenwaarde bij. En dit is wat hij nodig heeft.
Een andere goede optie lijkt mij inderdaad ook een psycholoog of psychiater, maar ik ben de enige thuis die dit ziet. Zolang mijn ouders of hij niet inzien dat hij echt problemen met zichzelf heeft, wordt er niks aan gedaan.

Het is toch een heel lang verhaal geworden geloof ik
Snow White, ik hoop dat je er iets aan hebt, helaas denk dat dat van mij alleen een herhaling is van wat hier al gezegt is.

Cerr

Bedankt voor je repley!
Ik herken heel erg veel in je verhaal. Alles eigenlijk wel, wat je broertje allemaal doet en hoe je je daar over voelt. Ik heb medicatie (prozac) tegen depressiviteit. Mijn stemming gaat altijd ver naar beneden als er weer eens ruzie is. Ik zou ook wel willen dat er in nederland een Bootcamp is. Dat zou fijn zijn. WAnt volgens mij heeft mijn broertje inderdaad ook niet zoveel eigenwaarde als dat hij zou willen en zoekt hij grenzen op om aan zijn zelfvertrouwen te komen.

[Snow White]

Mijn broertje schijnt het misschien toch allemaal een beetje begrepen te hebben maar ik ben nog te pessimistisch om er van uit te gaan dat we nu een fijne vakantie zullen hebben. Mijn vader heeft namelijk afspraken met hem gemaakt en hij mag mee op vakantie. Ik sta er niet om te springen, hoop echt dat het goed gaat. laatst heeft hij meegeholpen de kast uit te mesten en hij heeft de tuin bij mijn moeder onder handen genomen. Dat zijn wel positieve dingen. Mijn ouders stellen er ook goede en leuke dingen tegenover, en ik hoop echt dat het verder zo blijft gaan als dat het gaat.
Zo mag hij nu ook naar een vriendje toe en naar een festivalletje bij ons in de woonplaats.
Ik hoop dat het vruchten af gaat werpen maar echt opgelucht ben ik nog niet helemaal. Dat komt nog wel als we wat verder zijn.

[Mindfields]

Ik herken er wel dingen van mezelf in, wel minder erg hoor..
Ik ga stiekem naar een punkfeest terwijl ik tegen mijn ouders zeg dat ik bij mijn vriend zit, ik bewaar alcohol op mijn kamer, ik zeg tegen de school dat ik ziek ben terwijl ik in de stad ga lopen blowen..
maar dit kan ook komen door jullie ouders. Ik ben er op een gegeven moment zo ziek van geworden, van geen vrijheid hebben, dat ik maar mijn eigen zin heb doorgedreven. Misschien kan het dat hij zich opgesloten voelt..en dat hij meer vrijheid en zelfstandigheid wilt.