Ik vind hem heel erg tegenvallen, had ik ook al eerder gepost maar ik zal eens proberen toe te lichten waarom. Pocket Revolution vond ik al een stuk minder goed dan de eerste drie platen, maar die had tenminste nog echte liedjes, en dat mis ik op Vantage Point behoorlijk. Het is een collectie van riffs en grooves die voor mij substantie missen. Ik mis liedjes met een echt begin en einde, met spannende wisselingen, ik mis verrassingen, ik mis liedjes die me echt raken. Het geheel klinkt mij in de oren alsof 'het weer tijd was voor een nieuwe plaat', niet alsof de heren echt iets te vertellen hadden. En daarnaast krijg ik constant het akelige gevoel dat ze vooral geprobeerd hebben om een plaat te maken die eindelijk echt zal aanslaan bij het Amerikaanse publiek. Wat op zich niet mis is natuurlijk, maar als het gaat klinken alsof dat de belangrijkste motivatie was voor het maken van de plaat, dan zit er iets mis. De nummers halverwege de plaat klinken me dan weer heel erg in de oren alsof ze proberen mee te liften op allerlei hypes. Nummers zoals Slow, The Architect en Is A Robot klinken alsof ze krampachtig probeerden aan te sluiten bij dingen als LCD Soundsystem en, welja, The Knife.
Een paar dingen spreken me wel aan, bijvoorbeeld het begin van When She Comes Down (maar bij het refrein vind ik het slap worden) en Oh Your God. Maar met name de laatste paar nummers, in het bijzonder Popular Culture, vullen mij met plaatsvervangende schaamte. Met als dieptepunt de zin 'And now you know it's not great, if you don't come from the States, You know you’ll always be late to be in popular culture'.
__________________
In what scientists are calling "pretty gay", I can't find my shoes.
|