[verhaal]

[ruby soho]

k had er ooit een deel van opgezet, heb beetje verder geschreven...

gaat NIET over mij persoonlijk (voor er wee van die blaet-aanvallen komen )

Met een klap sloeg Diana haar kamerdeur achter zich dicht; ze liep naar haar bed toe en liet zich er met brandende ogen op neervallen.
Ruw pakte ze haar kussen vast en klemde haar armen er stevig omheen; ze liet haar tranen vloeien, haar make-up liep uit en zwarte kringen markeerde de lichtblauw gebloemde stof... Met trillende handen zette Diana haar lievelingscd op, ze staarde zichtloos voor zich uit.
In haar hoofd spookte allerlei gedachtes rond, visioenen flitsten aan haar ogen voorbij en alles werd zwart voor haar ogen
Een koude rilling schreed over haar rug; ze voelde zich machteloos en alleen.
alsof het geluid van meilen ver kwam hoorde ze zachtjes de kalme stem van de zanger die haar lievelingsnummer zong; het enige beetje rust dat er op het moment heerste...
Ze wou haar pijn en woede uitschreeuwen, maar daardoor zou de hele situatie alleen maar erger worden, ze stond op en liep richting haar het dressoir waar haar uitweg van de pijn leek te liggen.
Ooit had ze het meegenomen uit de messenset van haar moeder... die had zich dagenlang af had lopen vragen waar ze het toch had gelaten? ze wist zeker dat ze het mes, klein maar gemeen scherp gewoon had teruggezet in het messenblok, waar was het nu dan? maar Diana, 'die wist dat het mes zich onder haar kussen bevond', had gezwegen, ze kon niet meer zonder leven, het leek het enige te zijn waar ze nog macht over had.

Terwijl ze huilend op haar bed viel met het mes in haar handen vroeg ze zichzelf af wat ze toch fout had gedaan, iedereen in haar klas leek iets tegen haar te hebben.
Altijd werd ze uitgescholden, gepest en zelfs geslagen, maar ze had de kracht niet om iets terug te doen.
In gedachten had ze haar haar klasgenoten zo vaak teruggepakt, voor schut gezet en was zij degene geweest die lachte, hatelijk, vernederent; maar in de harde werkelijkheid kwam daar niks van terecht, net als vandaag weer...
Van binnen leken haar gevoelens, de angst, de pijn, de eenzaamheid zich te verstrengelen tot 1 dik touw dat niet door te hakken leek...
Het mes leek haar enige vriend, een vriend die er altijd voor haar was, het leek van haar te houden wanneer ze zich eenzaam voelde. Wanneer ze het langzaam door haar huid liet gaan voelde ze zich sterk.
ze zag het bloed over haar armen stromen, zich met tranen van angst vermengend, ze voelde de pijn niet eens meer, het was een gewoonte geworden voor haar....
Haar handen nu zo rood als rozen, rozen die zo mooi leken, met hun schoonheid de gemene doornen verblindend.

De telefoon ging, maar ze had geen zin om op te staan; ze had het gevoel dat de wereld onder haar voeten zou wegvallen... de telefoon bleef rinkelen, om nooit beantwoord te worden...
Ze schoof haar mouwen naar benenden, niemand hoefde te zien dat ze de strijd met haar zwakte weer verloren had, niemand hoefde te zien hoe ze zich voelde.
Ze wilde geen medelijde, niemand had zich ooit om haar bekommert, dus waarom nu wel?
Voorzichtig legde ze het mes onder haar kussen en deed haar ogen dicht... Ze viel in slaap, nu leek alles even rustig, ze droomde over een mooi gelukkig leven, in haar dromen had ze kracht, was haar wereld mooi, had ze een ontelbaar aantal vrienden die er voor haar waren, van haar hielden, om haar gaven... Soms hoopte ze dat ze op een dag in slaap zou vallen en nooit meer wakker zou worden, voor eeuwig kon ronddwalen in deze perfecte wereld waar ze zich nu even bevond. ontwaakt uit een nachtmerrie, die nachtmerrie... haar leven.
maar haar contact met deze droomwereld waarin ze zo graag ronddwaalde werd toch weer verbroken. weer de telefoon. voorzichtig stond diana op, met trillende hande die nog steeds onder het bloed zaten nam ze op en sprak zachtjes haar naam op naar degene aan de andere kant van de hoorn... ze had niet anders verwacht dan dat het haar moeder was die belde vanuit de kroeg om even te laten weten dat ze laat thuis zou komen en dat diana maar voor zichzelf moest koken, toen hing ze op, haar kwartjes waren waarschijnlijk op en de rest van haar geld gaf ze liever uit aan de vele liters drank die ze elke dag weer naar binnen goot.

Diana opende een laatje van haar bureau, onder de vele blaadjes, pennen en andere spullen lag een foto van haar vader verscholen, ze mocht deze van haar moeder nergens neerzetten, volgens haar moest ze haar vader vergeten, hij was een egoistische klootzak geweest die een einde aan zn leven had gemaakt omdat hij de opvoeding van een kind niet aankon. diana had zich hierdoor jarenlang met een gigantisch schuldgevoel rondgelopen, toch wist ze dat dat nergens voor nodig was, ze wist door krantenartikels die ze op zolder gevonden had dat haar vader was omgekomen in een verkeersongeluk, niks zelfmoord, maar ze had het haar moeder nooit durven te vertellen, bang voor de gevolgen als haar moeder wist dat ze op de zolder had rondgezworven.
Er zouden klappen vallen, dat wist ze zeker... haar moeder uitte haar frustaties altijd door diana genadeloos te slaan, huilend ging ze dan naar haar kamer toe, waar haar moeder 10 minuten later binnenkwam met koekjes en thee om te vertellen dat het diana dr eigen schuld was, zo ging het al jaren...

op de achterkant van de foto had ze een gedichtje geplakt dat ze ooit, toen ze nog heel klein was van haar vader had gekregen, voor later had hij gezegt...

Lieve Diana,

Wat leuk dat ik hier even mag schrijven,
zo zul je altijd mijn kindje blijven.
En als je later groot zult zijn,
vind je versjes misschien ook fijn.
En kom je dit rijmpje tegen,
dan zeg je,, dat heb ik van pappa gekregen.

Van pappa.

Ze voelde een steek in haar hart, voorzichtig ging ze zitten, de foto van haar vader stevig tegen zich aangedrukt
haar vader was er "in tegenstelling tot wat haar moeder had gezegd" altijd voor haar geweest; hij was degene die elk weekend met haar naar de speeltuin ging als haar moeder weer een spoorloos was, om 's avonds teruggevonden te worden in de kroeg...
de gedachte aan haar leven hier op aarde, had haar de stap naar de hereniging met haar vader, het mes net iets dieper in haar huid te zetten dan normaal, al zo vaak bijna doen zetten, maar het gebrek aan lef hield haar tegen. enigszins was ze daar blij om, ze mocht niet opgeven... nooit! ooit zou zij degene zijn die kon lachen... ooit zou die dag komen vertelde ze zichzelf elke keer opnieuw...

Beetje cliche, maar echt verkeerd is dat niet. Voor de rest mooi uitgewerkt met soms mooie metaforen (verstrengelend touw bladiebla).

[stroopwafel]

leuk geprobeerd

er zitten een hoop foutjes in bijv. dit:
ze stond op en liep richting haar het dressoir gelopen waar haar uitweg van de pijn leek te liggen.


verder zeg je ergens dat het mes haar enige vriend was, en later dat ze zwak was en een strijd voerde?? nogal vaag lijkt me

het leest gewoon niet heel vlot..

Hm, ik vind het verhaal op zich best te lezen, alleen het onderwerp is al zo vaak gebruikt.. Maar dat maakt het niet minder ofzo.

En stiekem vind ik dit een HELE mooie zin:

Haar handen nu zo rood als rozen, rozen die zo mooi leken, met hun schoonheid de gemene doornen verblindend.



[edit] Er zitten wel redelijk wat spel- en stijlfouten in, ja.[/edit]

[ruby soho]

mja spelling is niet mn sterkste kant, maargoed

en ja t onderwerp is vrij cliche maar toch... het gebeurt nou eenmaal... dus waarom niet

maar iig bedankt voor de reacties

[ruby soho]

stroopwafel schreef:
leuk geprobeerd

er zitten een hoop foutjes in bijv. dit:
ze stond op en liep richting haar het dressoir gelopen waar haar uitweg van de pijn leek te liggen.


verder zeg je ergens dat het mes haar enige vriend was, en later dat ze zwak was en een strijd voerde?? nogal vaag lijkt me

het leest gewoon niet heel vlot..

*heeft zin vebetert*

ehmz lijkt me juist wel kloppen... het mes geeft haar een bepaald gevoel dat ze toch nog ergens de macht over heeft... dat ze zelf bepaald wat ze voelt, maar naderhand voelt ze zich weer zwak en weer eenzaam, als ze zeg maar de strijd met haar angst weer verloren heeeft, weer voor het mes heeft gekozen... (wat voor even de pijn binnenin lijkt te verminderen, maar naderhand alleen maar erger maakt)

tenks iig