Boulimia (of een andere es) & je sociale leven

[blaatje]

Dit is een vraagje aan mensen met een eetstoornis:
Hoe zit het met je sociale leven? En wat kan je doen om het een beetje op te bouwen?

Ik heb namelijk een nao es, met voornamelijk bn kenmerken. Omdat ik dit mijn hele puberteit en adolescentie heb, heb ik helemaal geen sociale contacten meer (omdat ik die nogal vermeed). Ik krijg nu hulp, en het gaat qua eetgestoord gedrag al steeds beter met me, en ik wil sociale contacten niet meer vermijden, ik wil juist weer vrienden krijgen!

Maar hoe pak je dit aan? Ik doe al vrijwilligerswerk, sporten, verenigingen, lotgenotencontacten, etc. Uit gaan vind ik niets aan.
Het enige wat hieruit komt is een heleboel kennissen (zo'n hyves met 200 'vrienden') en geen echte vriendschap.
Dit komt omdat ik het heel moeilijk vind om met andere mensen om te gaan, omdat ik telkens bang ben voor hun mening en gedachten over mij. Hopelijk zal dit, als ik ben genezen, weg zijn...maar op dit moment is het nog niet zover.

Hopelijk kan iemand mij helpen!

[AzN]

Misschien kun je contact zoeken met mensen die in 'n soortgelijke situatie als jij zitten of hebben gezeten, zodat je dan niet bang hoeft te zijn dat hij/zij je niet begrijpt.

_{Misschien 'n hele onnozele opmerking, maar je hoeft toch niet per se te vertellen dat je 'n eetstoornis hebt (gehad)?}

[blaatje]

hoi AzN,

jawel, want dit is eigenlijk de voornaamste reden dat ik geen sociaal leven meer heb. Ik heb dit altijd vermeden omdat ik nogal bang was (nog steeds een beetje ben) voor de mening van anderen over mij. Ook omdat ik toch alleen maar aan eten dacht en met eten bezig was, had ik geen plaats (in mijn hoofd) voor vriendschappen.

[Roosje]

^ volgens mij bedoelde AzN dat je het niet aan andere mensen hoeft te vertellen. (: En daar heeft ze ook wel gelijk in, denk ik; als je iemand leert kennen, hoef je niet direct te vertellen dat je een eetstoornis hebt. Dat compliceert de boel alleen maar.

Ik heb geen eetstoornis, maar ken wel mensen met een eetstoornis en mensen met 'twijfels over de gedachten van andere mensen'...ik heb het idee dat het het voor hen juist 'makkelijker' maakte wanneer hun omgeving wist dat ze een eetstoornis hadden of dat ze die twijfels hadden. (Dit hoef je natuurlijk inderdaad niet meteen te vertellen en ook niet aan iedereen, maar bv. aan de mensen waar je vaker mee om gaat of waar je graag meer mee zou willen dan een praatje maken over het weer.)

Je kunt pas echt een sociaal leven (alsin: echte vrienden) opbouwen wanneer je anderen toe kunt laten. En daarvoor moet je geloven in jezelf, maar vooral ook in anderen...je moet hen daarvoor kunnen vertrouwen en niet alles wat ze doen/zeggen in twijfel trekken. Ook kan het helpen om juist eerlijk te zijn over jezelf, zodat anderen ook de kans krijgen de echte jij te zien...anders blijft het oppervlakkig.

Maar dergelijke dingen zijn lastig... Misschien dat je tot je zo ver bent genoegen moeten nemen met kennissen, waarmee je natuurlijk wel kunt 'oefenen' om vrienden te worden (en wellicht worden ze dat daardoor ook wel)?

[ogendicht]

Hmm tja, hier iemand in hetzelfde schuitje. Als ik met mensen afspreek, maar ik meestal wel duidelijk dat ik problemen heb met eten. Vind dat toch fijner.
Wellicht is het inderdaad ook gemakkelijker met iemand af te sprken die in het zelfde schuitje zit, toch meer begrip?
En bij al die sociale dingen die je al doet, ben je dan erg op jezelf of zoek je wel contact? Je zegt namelijk wel dat je er kennis op nahoudt... maar waarom niet die stap zetten om eens echt met iemand die je van daar kent af te spreken? Daarmee zal ook de angst af nemen over wat mensen van je vinden he

[Yana]

Ik merk dat ik bij vlagen heel erg last van vermijding heb, dan is het ook echt slecht gesteld met mijn sociale leven en dan zeg ik allemaal dingen af omwille van het al dan niet eten (maar óók vanwege het gewoon heel erg rot voelen).

In betere periodes probeer ik dat dan weer heel erg op te pakken, en ik dwing mezelf er ook echt wel een beetje toe om afspraken te blijven maken. En inderdaad, het voelt veel fijner om met lotgenoten af te spreken.. hetzelfde schuitje, je hoeft niet altijd over eten te praten maar je weet dat het zou kunnen. Je hoeft geen masker op te houden. Het scheelt ook dat ik een vriend heb die van mn eetgedoe weet en daar echt wel rekening mee wil houden. Via hem houd ik ook wel meerdere contacten, zodat ik niet hoef te vereenzamen.

Mijn tips:
Sta jezelf niet te veel vermijding toe. Ja, je mag best rekening houden met jezelf en bijvoorbeeld niet naar etentjes gaan, maar daag jezelf eens uit door bijvoorbeeld wel iets anders te plannen. Voelt het onveilig/niet prettig om lange tijd met iemand op te trekken, stel dan voor om "even een uurtje" thee te drinken, een terrasje te pakken of een stukje te wandelen. Veel mensen vinden dat prima,want ze hebben het zelf "ook" druk! Verder kan je altijd kijken hoe reëel je angsten zijn. Ben je bang om niet leuk/niet goed/niet mooi genoeg te zijn: Daag jezelf uit en ga het aan. je zult zien dat het bijna altijd meevalt.

[blaatje]

dankjullie wel voor je tips! Zal er aan denken

[eatdrumseatcym_]

Ik heb haast geen sociale contacten meer omdat ik niet wil dat anderen, en zeker leuke meisjes die ik ook nogeens 'ken' mij zien (al zijn dat er niet veel). ik weet wel dat het ze ms. geen ene flikker uit zou maken omdat ze toch niets van me moeten maar me wel kennen ofzo, maar toch. Dat gevoel van schaamte, omdat ik mezelf zo min voel = ellendig. Ik voel me costant vernederd, en slecht en vies, lelijk, dik. ik voel die ogen al die veel zeggen door niets te zeggen. ik ben absoluut niet tevreden over mijn uiterlijk en vind dat ik erg lelijk ben. en dik. niet alleen dat, ik heb ook een huidaandoening dat je nog lelijker maakt dan je dik kan zijn of lelijk. ik loop met die gevoelens van schaamte en ook je vernederd voelen sinds mijn 12e. Dit uit zich de laatste jaren ook nogeens in migraine. wat ik ertegen kan doen, ik blijf in die zelfde cirkel rondlopen dat mij a. geen sociale leven biedt, maar ik denk dan ook zo he. al zou ik mezelf laten zien hoe ik echt ben, schiet ik er ng niets mee op. uiterljik is zo ontzettend belangrijk en dat heb ik keer op keer op keer gezien. zet een hunk voor een stel vrouwen en die meisjes doen in ene een stuk vergevelijker en pikken meer. Mooie mensen hebben het makkelijk. Mij gunnen ze geen blik waardig en zien me liever niet. aangezien ik ook een mens ben hoe ik er ook uitzie met dezlefde gevoelens alleen dan enkelt de nare ervaringen beleef. dat doet iets met je. frustratie haat schaamte neigingen, alles. en dat in me eentje. thuis. alleen wonend. dag in dag uit en niemand die het begrijpt.

[Yana]

Hey eatdrumseatcym,

Ik lees in jouw stukje vooral veel aannames.
"Ik voel me costant vernederd, en slecht en vies, lelijk, dik. ik voel die ogen al die veel zeggen door niets te zeggen". Hoe weet je waarom iemand kijkt? Dat weet je niet. Dat weet je nooit. Het kan ook je eigen onzekerheid zijn die maakt dat je dénkt dat iedereen negatief over je denkt.

" ik weet wel dat het ze ms. geen ene flikker uit zou maken omdat ze toch niets van me moeten maar me wel kennen ofzo, maar toch." Ook dat weet je niet zeker. Misschien vinden ze je wel hartstikke aardig!

"Mij gunnen ze geen blik waardig en zien me liever niet." Nogmaals, dat weet je niet!

Ik heb ook huidproblemen, het is erger geweest dan dit en ik heb me ook diep minderwaardig gevoeld. Ik kon ook niet geloven dat er íemand was die met mij geassocieerd wilde worden, want ik was alleen maar een stom lelijk mormel. En al die tijd is mijn vriend bij me gebleven, heeft hij me verteld dat het hem niets uitmaakt. Ik geloofde hem natuurlijk niet, ik wilde overal inzien dat hij me wél anders behandelde..dat zou ik immers verdienen. Maar hij deed het echt niet. Je gedachtes hebben de neiging zichzelf te bewijzen. Als jij je minderwaardig voelt zal je altijd het idee hebben dat anderen je ook zo behandelen. Waarom ga je niet aan jezelf werken? Waarom ga je niet in therapie? Dit leven dat je leidt hoef je niet te leiden. Je hebt keuzes. Ook jij. Juist jij.

Succes!

Liefs,
Yana

[blaatje]

@AzN en Roosje: ik zei ook niet dat ik het tegen anderen wil zeggen hoor;
Dit komt omdat ik het heel moeilijk vind om met andere mensen om te gaan, omdat ik telkens bang ben voor hun mening en gedachten over mij. Hopelijk zal dit, als ik ben genezen, weg zijn...maar op dit moment is het nog niet zover.
Ik bedoel mening en gedachten over mij als persoon; raar, dik, lelijk, dom etc. Dat mensen mij hetzelfde zien als ik mezelf zie.
Waarom zou het anders zijn dat ik geen vrienden heb? (ik voel me niet een slachtoffer hoor; ik werk eraan).

@eatdrumseatcym : wat vervelend voor je heb je al hulp? als dat niet zo is, kan je beter gaan zoeken. Lijkt me wel goed voor je.

[Nikita2502]

Hallo dames,

Graag wil ik even jullie aandacht.
Momenteel volg ik een HBO opleiding tot verpleegkundige.
Hiervoor moet ik binnenkort een presentatie geven over eetstoornissen.
Nu is mijn vraag of ik bij iemand misschien via de mail een intervieuw af mag nemen door enkele vragen te beantwoorden. Ik kan natuurlijk intervieuws op internet vinden over deze eetstoornissen, maar het lijkt mij leuker om met iemand in persoonlijk kontakt te komen. Hiermee kan ik mijn klasgenoten en de rest van mijn school een beter beeld geven over eetstoornissen. Het maakt niet uit wat voor eetstoornis het is, alles is welkom en ik sta overal voor open. Ik veroordeel niemand, ik ben juist benieuwd naar jullie manier van leven, waar jullie prioriteiten liggen en waarom sommige mensen hieronder 'lijden'.
Als iemand geïnteresseert is mag diegene mij een mail sturen op onderstaand e-mail adres. Ik zou jullie medewerking ontzettend op prijs stellen. Het lijkt mij erg leuk om een gesprek aan te gaan met iemand voor mijn presentatie.
Groetjes,
Nikita
Nikita1986@hotmail.com
ps. als diegene wilt dat ik alles anoniem vertel in de klas is dat natuurlijk mogelijk, ik wil niemand zijn/haar privecy schaden.