Allochtoon

[Reynaert]

Allochtoon

Het komt niet vaak voor dat ik in de trein een gesprek begin met een wildvreemde. Misschien heb ik dat te danken aan het menselijke onvermogen om empathie te voelen voor onbekenden. Wat dat betreft dekt het woord ‘wildvreemde’ goed de lading; zo vreemd als wilde dieren kunnen zijn. Tegelijkertijd is het de overtreffende trap van vreemdheid, als je lang over het woord nadenkt kan je de peilloze leegte van het onbekende voelen. Het is net als aan het heelal denken.

Toch is het waarschijnlijker dat ik de indruk geef dat ik niet wil praten, door de dopjes in mijn oren of door mijn ogen die het overgrote deel van de reis gesloten zijn. Maar dat was niet het geval toen ik op de trein stapte in Nijmegen. Ik had te lang geslapen om moe te zijn dus begon ik in een boek waar ik te veel van verwachtte. De eventuele teleurstelling moest maar uitgesteld worden want er kwam een vrouw naast me zitten die me vroeg wat ik aan het lezen was. Ik liet haar de kaft zien.
‘Van die schrijfster heb ik nog nooit gehoord’, lachte ze. ‘Maar ik ben dan ook allochtoon.’

Het was een aangenaam gesprek over veilige onderwerpen die we in ieder geval deelden: reizen, cultuur, werk/studie en familie. Haar interesse in culturele activiteiten zoals het lezen van literatuur en het bezoeken van musea oversteeg zelfs de mijne, maar ik kan me goed aanpassen en als het moet ook interesse veinzen. Dat laatste was niet nodig.
Maar toen ze daarover was uitgepraat en ik wat gerichter vragen kon stellen over haar leven, gebeurde er iets waar ik later nog over na moest denken. Zomaar vertelde ze dat haar man was overleden. Blijkbaar vreesde ze geen gespeeld medeleven van mijn kant, of had ze dat ervoor over om mij een eerlijke indruk van haar leven te geven.

In eerste instantie kon ik het alleen vergelijken met mensen uit mijn omgeving die overleden zijn. Zou haar situatie erger zijn dan de mijne? Welke relatie veroorzaakt het meeste leed bij het verbreken? Soms vind ik het jammer dat liefde niet te meten is. Veel gesprekken zouden er een stuk makkelijker van worden. Als je wil scheiden bijvoorbeeld: ‘Schatje, ik kan er niks aan doen, ik hou niet genoeg meer van je. Kijk maar op mijn liefdesmeter’. En de vrouw naast mij in de trein zou me kunnen laten zien hoe véél ze van haar man hield. Ik zou onder de indruk zijn, waardoor de scherpe kantjes van het verdriet misschien wat zouden slijten.

Zonder de dood van haar man had ik de vrouw nooit gesproken. Ik vraag me af of ze daaraan gedacht heeft. Ik stel me voor dat die gedachte voelt als een kiezel in de Stille Oceaan.

Wat me het meest verbaasd heeft aan het gesprek is de openheid van de vrouw die mij volkomen vreemd is. Ligt dat meer aan mijn ingetogenheid of aan haar gevoel van verlorenheid? Misschien heeft het ook iets met afkomst en cultuur te maken. De vrouw was een Vlaamse.

Ik zou graag een pakkender opening hebben gelezen, waarin je al weggeeft dat de allochtoon 'slechts' Vlaamse is. Het lijkt me namelijk dat in je tekst je eigen verbazing centraal staat en niet zozeer de komaf van de ander.

Zoals je het nu hebt opgeschreven - met een wending in de laatste zin - komt het als een gimmick over, een foefje. Het dient mijns inziens de inhoud te weinig.

Verder zou ik de openingszin sterker vinden als je het positief formuleert in de trant van: "37 minuten geleden sprak een wildvreemde Vlaamse me zomaar aan in de trein. De verbazing schiet nog door mijn borst. Normaal praat ik nooit met allochtonen in de trein, maar die babbel met haar heeft me voorgoed met alle wildvreemden verbonden."

Als je zo opent ben ik als lezer meer geneigd om verder te lezen, want ik wil dat weten hoe dat komt.

[Roosje]

Mwaah, ik vind het niet-zo. Wat alluman al zegt: je laatste zin, over de Vlaamse, is grappig (? iets in die trant?) bedoeld, maar is het niet, het is niet anticlimaxerig genoeg, en bovendien al te vaak gedaan.
En ik vind je schrijfstijl niet zo. iets meer komma's zouden mogen, iets minder overpeinzend, of iets meer overpeinzend maar dan op een andere manier. Bovendien lijkt het alsof je er niet over na hebt gedacht, gewoon hebt opgeschreven wat je wilde opschrijven, terwijl het vast ook op een heel mooie manier zou kunnen. En ik heb wel eens gedichten van je gelezen op DoP, en die vond ik een stuk beter. (a) Schrijf je ook meer poëzie dan proza? Misschien is dat het. Anyway, je poëziestijl wat meer vasthouden zou het een stuk beter maken, denk ik.
En verder vind ik het verhaal eigenlijk maar saai. Het doet me niets, het zegt niets, het gaat over allochtonen en wildvreemden maar ik zie er het nut niet van in.

Wat ik wel leuk vind, is een kiezel in de oceaan/denken aan het heelal. Iets meer van dat zou gaaf zijn!

[flyaway]

Er zitten hele leuke dingen in, ik kon er wel bij blijven. Maar soms verlies je de lezer even uit het oog, bijvoorbeeld: 'Maar dat was niet het geval toen ik op de trein stapte in Nijmegen.'. Het is te plots, te afbrekend, terwijl de voorgaande tekst zo overdacht is. Dat overdenkende vind ik leuk, dat is het fijne van columns: je krijgt een kijkje in het hoofd van de schrijver. Je slaagt er in om die deur ver genoeg open te houden, door dat overdenken. Maar de steen in de oceaan vind ik dan weer net teveel van het goede. Denken aan het heelal vond ik juist wel weer tof.

[Miekje*]

Net zoiets als Flyaway

[Reynaert]

Ik kan me vooral vinden in het eerste gedeelte van je kritiek alluman. Vanaf het begin heb ik geworsteld om dat gegeven op een leuke manier in te passen maar ik denk dat ik het teveel naar de voorgrond heb gedrukt.
De opening die je suggereert vind ik wat te bombastisch van aard, maar het was natuurlijk ook maar een voorbeeld. Het punt wat je maakt is echter duidelijk; de openingszin had wel pakkender gekund en daar ben ik het zeker mee eens. Erg bedankt voor je kritiek, ik waardeer het zeer.

En over de andere reacties denk ik nog even na, jullie ook bedankt in elk geval.