Triest kerstverhaal

[Hans Berger]

.hj

[Reynaert]

Nou ik heb het helemaal gelezen, maar ik vond het niet heel goed. Het grootste probleem met deze tekst is denk ik dat je de contrasten veel te duidelijk aanzet, alles is zwart of wit. Ook heb je een wat starre manier van schrijven en ik vind de nadrukkelijke aanwezigheid van de verteller hier behoorlijk misplaatst. Verder is het wat vreemd dat je eerst opmerkt dat haar lelijkheid te wijten is aan domme pech, terwijl ze er later toch 'prachtig' uitziet. En verhaaltechnisch is het ook niet erg bijzonder: de karakterschetsen zijn flets en eenzijdig, de gebeurtenissen overdramatisch en voorspelbaar. De acties van je personages zijn desondanks zeer ongeloofwaardig en je doet weinig tot geen moeite om ze te verklaren. Voor een volgend verhaal zou ik je willen adviseren om eens te proberen om volledig onzichtbaar te zijn als verteller. Ook zouden een originele verhaallijn en kleurrijke, tot de verbeelding sprekende personages niet misstaan.

[flyaway]

Het begin is fijn, gedetailleerd maar niet overdreven en een goed tempo. Maar daarna wordt het ongeloofwaardig, neergekrabbeld en afgeraffeld. Zonde, want het had opzich beter kunnen zijn. Probeer het wat meer uit te werken.

[JustADreamer]

Je schrijft in ieder geval, naar mijn mening, beter dan je dicht. Maar dat betekend nog niet dat er geen ruimte is voor verbetering, die is er namelijk wel. Ik vind het begin wel oké, maar de karakters missen diepgang. En je vervalt in eindeloze beschrijvingen, je mag best iets aan de verbeelding overlaten, en niet alles hoeft in detail beschreven te worden. Als je het zou herschrijven met minder beschrijvingen en met wat meer idee van waar je nu eigenlijk heen wil met je verhaal zou het een stuk beter zijn.

[Uice]

Hans Berger schreef:

Een Witte kerst

I
Het was de ochtend van 24 december 2007, de dag voor kerst, toen Eva Spoelders om 9.12 uit haar bed stapte.

Wat een saaie openingszin.

Dit was voor haar doen erg vroeg op een zaterdag, iets wat de mensen die haar kennen zouden kunnen beamen.

Waarom die toevoeging achter de komma?

Helaas bestonden deze mensen slechts uit haar gescheiden moeder en haar nieuwe vriend,

Mensen bestaan niet uit mensen.

die zo weinig om haar gaf, dat hij, als je hem zou vragen naar de tijd waarop ze gewoonlijk opstond, hij je het antwoord schuldig zou moeten blijven.

Alsof je dan meteen heel weinig om iemand geeft.

Ze woonde in een wijk waarvan er in ons land veel voorkomen, het was een wijk die een oneindige platvloersheid uitstraalt en waarin het ontbreekt aan ieder vleugje karakter of eigenzinnigheid.

Laten zien, niet vertellen. En als je het al vertelt, ben ik teleurgesteld als er niet een paar voorbeelden van de platvloersheid genoemd worden.

Het was eigenlijk een vrij gewone, al wat oudere woonwijk waar meestal mensen wonen die net onder de middenklasse leven, maar ook weer niet zo weinig te besteden hebben dat ze in de zogenaamde volksbuurten moeten wonen. De meeste mensen uit deze wijk hadden een vrij normale baan. Het stikte er van de verkopers, schilders, stukadoors, schoonheidsspecialistes en administrateurs. Haar moeder kon er ook maar net rondkomen, maar ze wilde absoluut niet naar een mindere buurt gaan, mede door haar nieuwe vriend die zeer negatief over mensen in deze buurten praatte.
Ze was deze ochtend erg vrolijk, waarvan ik straks de oorzaak zal verklaren, want eerst wil ik stellen dat ze doorgaans niet veel reden tot vrolijkheid had. Ze was het type meisje dat eigenlijk geen enkele vriendin had, behalve dan Rosalie, een meisje waar ze in de pauze op school haar brood mee op at. Meestal zaten ze dat in een hoekje van de kantine, waar ze bijna niet te zien waren voor de andere leerlingen. Als u denkt dat deze vriendin met Eva omging omdat ze het goed met elkaar konden vinden heeft u het compleet mis. Ze waren tot elkaar veroordeeld, omdat geen enkele andere leerling met ze gezien wilde worden, en als een van de zogenaamde vriendinnen tot een populairdere kring zou kunnen behoren zou ze dat ook direct doen, zonder ook maar een seconde over het lot van haar vriendin te malen.
Wat was eigenlijk de reden dat Eva zo weinig populair was? Was ze onvriendelijk? Nee, niet in het minst, iedereen die op het idee zou komen wat aandacht aan haar te besteden door een gesprek met haar aan te knopen zou merken dat ze een hele prettige, lieve gesprekspartner zou zijn. Nee, wat er mankeerde aan haar was eigenlijk maar één ding, ze was lelijk. Niet het soort lelijkheid veroorzaakt door een gebrek aan verzorging of een slechte smaak, maar gewoon lelijkheid veroorzaakt door domme pech, dat je tot zulk een onvolmaakt lichaam veroordeeld bent. De kleur van haar haar zat tussen bruin en blond in, waardoor het echt een soort peper en zout kleurig nestje piekhaar was. Onder dit kapsel pronkte een lief maar onzuiver gezicht, waar kleine pukkeltjes en mee-eters over verspreid lagen. Ze had tamelijk saaie groene ogen, waarvan er één een beetje loenste. Ze was niet dik te noemen, maar had wel een pafferige uitstraling en er kwamen eigenlijk altijd tamelijk onsmakelijke kwabjes vet boven haar broek uit. Haar gebit zou wel vrij mooi zijn, als het niet ontsierd werd door een beugel.

Dat is wel een vermakelijke beschrijving. Verder zitten er wel charmante details in je stijl; dingen als 'waarvan ik straks de oorzaak zal verklaren', en sowieso het op deze manier beschrijven van je hoofdpersoon, komen een beetje ouderwets over, dat zie ik graag.

II
Het spreekt voor zich dat ze bijna geen aandacht van jongens kreeg, ik zeg speciaal “bijna” omdat dit nu juist de reden van haar vrolijkheid was waar ik net over schreef. Die avond had ze namelijk een afspraakje met Jurgen, een jongen die in haar klas tot een van de meest populaire personen behoorde. Niet dat hij vriendelijk was, of over een goed gevoel voor humor beschikte. Integendeel, er heerste een duidelijk angst voor hem, vooral voor degenen die tot de minder populaire kringen behoorden, waar Eva natuurlijk het perfecte voorbeeld van was. Hoe kan het dat zo’n jongen Eva opbelt voor een afspraakje zul je je afvragen, net zoals Eva zelf deed toen hij belde, de dinsdag voor het afspraakje.

Dat vragen in de mond van de lezer leggen gaat nu wel vervelen. Dat kun je een keer doen, maar twee keer is eigenlijk al te veel.

Ze schrok zich wezenloos, had ze iets verkeerds gedaan? Tot haar grote verbazing was hij erg vriendelijk. Hij vroeg haar hoe het ging, maakte grapjes, en vlijde haar met allerhande complimentjes. Ze stond helemaal perplex door dit voorval. Had ze zich vergist? Was ze misschien toch minder lelijk dan ze dacht? Toen hij haar vroeg of ze zaterdag bij hem wou komen, omdat zijn ouders in het kerstweekend weg zouden zijn en hij de kerstavond met haar wilde doorbrengen, om een film te kijken dacht ze dat ze droomde. Natuurlijk had ze ja gezegd! Hij was zo lief voor haar geweest, hij had een paar keer gezegd hoe mooi hij haar vond en zei dat hij vaak stiekem naar haar zat te gluren als ze in de klas zaten. Ze had zich in haar hele leven nog nooit mooi gevoeld. Ze had voor het eerst in haar leven het gevoel misschien net zoals iedereen een keer een vriend te krijgen, die haar de liefde zou geven die ze in de rest van haar leven gemist had. Misschien zouden ze wel een enge film kijken, waarbij Eva dicht tegen hem aan zou kruipen en hij weer van die lieve dingen zou zeggen als hij al aan de telefoon gezegd had.
Hiermee komen we weer aan het begin van deze vertelling. Nadat ze opgestaan was, sloop ze heel zachtjes naar de studeerkamer, al was studeerkamer wel een beetje veel eer voor deze kamer, waarin alleen een klein tafeltje en een kastje stonden en waarvan de oppervlakte niet meer dan 5 vierkante meter bedroeg.

Waarom vertel je dit?

Ze pakte het kleine geldkistje van haar moeder en haalde hier twee biljetten van 20 en een van 10 uit. Ze moest er immers goed uitzien en als Jurgen haar saaie kleren zou zien zou hij misschien op haar afknappen. Het geld borg ze op onder haar kussen. Hierna ging ze naar beneden waar haar hondje Danny stond. Het beestje kwam wild blaffend op haar afgerend. Nu is Danny niet meer de enige die blij is me te zien dacht ze. Nadat ze Danny had uitgelaten maakte ze een ontbijtje voor zichzelf, waarbij ze er zorgvuldig op lette geen dingen te eten die pukkeltjes, een slechte adem of winderigheid zouden kunnen veroorzaken. Nadat ze gegeten en afgewassen had, fietste ze snel naar de stad. Niet de stad waar ze naar school ging -stel je voor dat ze een klasgenoot zou tegenkomen- maar naar Meppel, waar ze niemand kende. Hier haalde ze een jurk. Direct de eerste die ze paste, omdat ze bang was uitgelachen te worden door andere mensen die in de winkel waren. De jurk was ook eigenlijk een beetje te wijd, maar dat is natuurlijk beter dan een te strakke jurk waarin het vet op haar buik te zien was.
Thuis aangekomen ging ze direct de badkamer in, om zich met de spullen van haar moeder de komende twee uur bezig te houden met opmaken, epileren, harsen en scheren. Ze zag er prachtig uit.

Ze was zo lelijk, en na twee uur is de badkamer opeens prachtig?

Haar lippen waren felrood, ze had haar ogen opgemaakt en haar haar was prachtig opgestoken. Toen ze zichzelf in haar jurk in de spiegel bekeek was ze desondanks nog erg bang. Zie ik er wel goed uit? Ben ik niet te dik? Ze begon echt last te krijgen van haar zenuwen. Ze kon die avond geen hap eten naar binnen krijgen. Ze was zelfs een beetje misselijk.

III
De tijd was ondanks haar zenuwen voorbijgevlogen en de klok leerde haar dat ze al over een half uurtje weg moest.

“De klok leerde haar”, kom op zeg. Dat soort zinnen gebruik je alleen ironisch. Zeg gewoon ‘ze moest over een halfuurtje weg’.

Het was ongeveer een uur fietsen naar Jurgens huis, maar Eva ging bijna twee uur van tevoren weg, omdat ze in geen geval te laat wilde komen, waardoor Jurgen misschien op haar af zou knappen.
De buurt waarin Jurgen woonde was er een van een wat beter soort. Er stonden mooie witte twee onder een kap huizen, maar het huis van Jurgen was een prachtig vrijstaand huis, waar de BMW van zijn moeder nog in de carport stond. Het was een vermogend gezin. Zijn vader was autodealer en had meerdere zaken verspreid over het land. Zijn moeder had een pedicurebedrijfje, dat veel verlies draaide, maar dat met het geld dat zijn vader verdiende overeind kon worden gehouden.

Is dat van belang?

Bij zijn straat aangekomen bleef ze onder een bushokje staan, waar ze haar uiterlijk nog een laatste keer inspecteerde. Terwijl ze dit deed sloeg de schrik haar om het hart. Rick, een vriend van Justin, fietste langs het bushokje door de straat. Eva keek snel de andere kant op, en hoopte vurig dat Rick haar niet gezien had. Wat deed hij hier, zou hij ook naar Jurgen gaan? Ze zouden toch lekker met zijn tweeën een film kijken? Alvast naar zijn huis fietsten en door het raam gluren durfde ze echt niet.
10 minuten voor 9, ze had om 9 uur afgesproken, haalde ze diep adem en fietste naar Jurgens huis.
Nog voordat ze aan wilde bellen, werd er al opengedaan. Jurgen stond in de deuropening. Tot haar verbazing zag hij er helemaal niet feestelijk of gezellig uit. Hij droeg een enigszins slobberige trainingsbroek- met van die knoopjes aan de zijkant waarmee je de pijpen los kan maken-, witte sokken, slippers, en een trui met capuchon. Zijn haar zag zoals altijd. Gemillimeterd, wat hem erg goed stond.

Als hij gemillimeterd haar heeft lijkt het me nogal logisch dat dat altijd zo is. Niet dat ie af en toe opeens lang haar heeft, ofzo.

Bedoelde hij toch minder met dit afspraakje dan ze gedacht had?
“Kom binnen”, wat zie je er goed uit.” Zei hij. Hierdoor werd de teleurstelling over zijn kleding direct weer goed gemaakt. Ze kwam naar binnen, maar tot haar verbazing zaten er nog twee jongens in de kamer. Rick, en een andere gekleurde jongen die ze niet kende en die ook al wat ouder leek, ze noemden hem Peter. “Ja ik dacht, ik nodig wat vrienden uit, dat vind je toch niet erg? Je moet zo met de kerstdagen een beetje aan je medemens denken nietwaar?”. De jongens lachten. Eva wist niet wat ze moest zeggen. Ze stamelde maar wat, en zei maar dat ze het niet erg vond. “Wil je wat drinken” vroeg Jurgen. Eva antwoordde dat ze dit niet wou, maar Jurgen weigerde dit resoluut.

Wat weigerde hij?

“Ik schenk wel iets voor je in, doe niet zo ongezellig”. Hij schonk een glaasje transparante vloeistof in een kristallen zeskantig glas. Toen Eva een slok nam dacht ze dat ze moest overgeven. Het was zo sterk, het leek wel spiritus, of zou het gewoon over de datum zijn? Ze begon te hoesten, waarop Jurgen en de andere jongens honend begonnen te lachen.

Natuurlijk honend, hoe anders? Overbodige bijvoeglijke naamwoorden, bah.

Jurgen streelde haar zachtjes over haar haar. Ze begon nu echt een enigszins bang te worden, waardoor ze begon te zweten en beetje te beven. Jurgen merkte dit en vroeg haar: “Wat doe je nu? Staat het je niet aan? De meeste meisjes van jouw soort zouden blij zijn dat ze met ons om mochten gaan”. Eva schrok van de vijandige houding van Jurgen. "Laten we proberen het gezellig te houden". Jurgen pakte Eva beet en probeerde met haar te zoenen. Dit was het laatste wat Eva gedacht had. Zo opeens, terwijl hij net nog boos was. Peter begon bulderend te lachen. Eva probeerde Jurgen weg te duwen, niet eens omdat ze niet met hem wilde zoenen, maar vooral omdat ze zo schrok. Jurgen stonk naar drank en oud zweet. "Kutwijf, zet me niet voor lul voor mijn vrienden?". Hij sloeg haar in het gezicht. Een brandende, gloeiende pijn trok van haar mond tot aan haar ogen. Ze wilde nu heel graag weg.

Ze wordt ongevraagd gezoend, uitgescholden en geslagen en dan wil ze weg? Wat raar.

Ze wilde weglopen, maar de donkere jongen hield haar tegen. Toen ging het heel snel, ze had het gevoel alsof hun handen overal op haar lichaam zaten. De donkere jongen sloeg haar nog een keer, dit keer heel hard, waardoor haar gezicht compleet verdoofd werd. Ze viel op de grond. De donkere jongen trok zijn broek uit, en ging met zijn knie op haar borst zitten, waardoor ze bijna geen adem meer kon halen. Jurgen begon te lachen. Rick trok wit weg en bleef op de bank zitten. De donkere jongen -die ook een enorme alcoholwalm om zich heen droeg- dwong haar zijn penis in haar mond te nemen. Hij smaakte zurig. Ze raakte in paniek.

Nu pas?

Ze keek Rick aan, die snel haar blik ontweek. Terwijl dit gebeurde trok Jurgen haar broek uit en spuugde tussen haar benen. Donkere jongen trok zijn penis weg, waar lange draden speeksel aan bleven hangen. Rick moest overgeven, waarna hij snel wegliep. "Mietje" siste Jurgen naar hem. Peter begon weer te lachen. Hun blikken ontmoetten elkaar nog een keer. Weer keek Rick weg.
Ze voelde een brandende pijn tussen haar benen. Ze probeerde snel aan iets anders te denken. Ze dacht aan haar hondje, Danny. Hoe blij deze was als hij haar zag. Aan zijn witte haren. Aan zijn tong die altijd uit zijn bek hing. Ze begon te hard en met hevige schokken te snikken, wat Peter zodanig irriteerde dat hij haar in haar gezicht trapte. Toen werd alles zwart voor haar.

Eva is tweede kerstdag door de politie in een sloot gevonden. Ze was bevroren, had een hoofdwond, droeg alleen nog een jurk, die onder de groene en bruine vegen zat. Desondanks zag ze er prachtig uit, als een prinses.

Ze zag er prachtig uit? We hebben het hier over het in elkaar geslagen lijk van een toch al lelijk meisje dat een dag in het water heeft gelegen.

Een IJsprinses. Een Winterprinses. De jongen die haar het beste gevoel van haar leven gegeven had, die haar voor het eerst het gevoel gaf dat ze mooi was, betekende ook haar ondergang.

Dat is ons al bekend.

Moest ze boos op hem zijn, of dankbaar?

Doe even normaal man. Lekker dankbaar zijn naar je verkrachter en moordenaar. Bovendien kan ze helemaal niet boos of dankbaar zijn, want ze is dood.

Er lag een grote hoop sneeuw over haar heen.

Ze lag toch in een sloot?

Ze wilde altijd al een witte kerst.

Daar is anders nog nooit melding van geweest.

EINDE

Oh really?

Wat een stom verhaal. Dat Jurgen niet pluis is zie je ook al aankomen zodra je voor het eerst over hun afspraakje vertelt. En waar was al die onzin over de tijd waarop ze meestal opstaat voor nodig?

Verder is dit verhaal, aangezien het appelleert aan onderbuikgevoelens, helemaal niet bevredigend als het slachtoffer geen wraak neemt. Dan was het ten minste nog vermakelijke pulp geweest. Nu is het gewoon zieke, emotieloze onzin.