Enig

[Vogelvrij]

Om Letteren nog wat meer leven in te blazen dan momenteel al gebeurt, een deel van een verhaal:


Enig

Ze zeggen dat elk sneeuwkristal uniek is. Voor mij zien ze er allemaal hetzelfde uit.

Het sneeuwde. Kleine vlokjes dreven langzaam naar beneden. De lucht had een loodgrijze, maar heldere tint. Ik had onmiddellijk zin om naar buiten te gaan, om sporen te maken in de verse sneeuw, maar ik wist dat ik nog even moest wachten. De grijze stoeptegels waren nog enigszins zichtbaar. Het is het leukst om door de sneeuw te lopen als alles bedekt is met zo’n dikke laag dat je nauwelijks meer kan zien waar de stoep is. Die tijd was nog niet aangebroken, maar op teletekst las ik dat ik niet lang zou hoeven wachten. Er was alvast een weeralarm afgegeven. Men moest rekening houden met ernstige vertragingen in het openbaar vervoer. Men moest rekening houden met een overdaad aan schoonheid.
Ik ging alvast op zoek naar mijn winterlaarzen. Op zolder kwam ik de slee tegen. Ik moest denken aan de eerste en enige keer dat ik hem had gebruikt. Ik had de slee samen met mijn moeder op een vlooienmarkt gekocht. Pas na veel gezeur vond mijn moeder het goed dat ik de slee kocht. Van mijn eigen geld uiteraard, maar toch moest ze haar toestemming geven, want zij zou de slee in haar auto moeten vervoeren. Bovendien was het haar ruimte die de slee het grootste deel van het jaar in beslag zou nemen. Ik had gezegd dat ik dan wel mijn poppenhuis weg zou doen, zo graag wilde ik de slee hebben. Ik zag mijzelf al van hoge hellingen afsuizen. Dat er bij ons in de buurt nergens een helling te bekennen was, had ik van tevoren niet bedacht. Ik had ook niet bedacht dat er een hoop sneeuw voor nodig was om fatsoenlijk te kunnen sleeën, maar gelukkig kon ik mijn aanwinst al twee weken later gebruiken. Zodra de eerste vlokjes naar beneden vielen, vroeg ik mijn moeder of ze mijn slee wilde pakken. Dat wilde ze niet. Mijn vader wilde het wel, op voorwaarde dat ik hem daarna een uur lang met rust zou laten. Hij moest de krant nog lezen. Ik ging naar buiten en zette de slee in de sneeuw. Daarna sleurde ik hem een eindje voort, wat een eng raspend geluid maakte, omdat er eigenlijk nog niet voldoende sneeuw lag. Dat kon me echter niet van mijn plan weerhouden: ik ging sleeën. Dat er voor sleeën eigenlijk twee personen nodig waren, had ik ook al niet bedacht. Eerst liep ik met de slee een tijdje door de verse sneeuw. Ik maakte sporen, blijkbaar vond ik het leuk om iets wat ongerept en mooi is, kapot te maken. Op lege parkeerplaatsen draaide ik rondjes en met genoegen keek ik naar de voetstappen achter me. Achteraf vraag ik me af wat voor destructieve neiging hier eigenlijk aan ten grondslag lag, waarom ik per se iets wat mooi en glad en wit was zo nodig moest bezoedelen. Waarom ik per se iets achter wilde laten zodat mensen konden zien dat ik er was geweest. Al was ik daarin niet de enige, mensen willen wel vaker dat andere mensen kunnen zien dat zij er zijn geweest. Mensen kunnen nu eenmaal niet tegen perfectie. Misschien laten ze daarom vaak colablikjes achter in het bos, misschien bestaan er daarom gastboeken en graffiti. Toen ik zeven was, hield ik me nog niet met zulk soort dingen bezig, het was een groter probleem hoe ik mij kon voortbewegen als ik zelf op de slee zat. Het ging wel een beetje, met mijn benen aan weerszijden kon ik mezelf wel wat vooruitduwen, maar mijn schoenen gleden meer dan het houten gevaarte onder me. Uiteindelijk had ik het opgegeven en besloten dat ik beter een sneeuwpop kon maken. Een erg grote sneeuwpop, zodat mijn ouders vol bewondering zouden zijn. Het was prachtige sneeuw, sneeuw die je goed tot een bal kon vormen en die goed bleef plakken, maar niet te ijzig was. Perfecte sneeuw eigenlijk. Ik veegde zoveel mogelijk bij elkaar en propte het samen. Toen ik alle sneeuw om me heen had opgebruikt, rolde ik de bal naar plaatsen waar nog sneeuw lag, zodat hij vanzelf groter zou worden. Het ging eigenlijk best wel goed, al snel was hij zo hoog als mijn knie. Ik rolde de bal naar de tuin, zodat mijn ouders straks vanuit binnen ernaar konden kijken. Ze hadden vast geen zin om naar buiten te komen, dat zou te koud zijn. De tweede bal ging wat lastiger omdat ik de dichtstbijzijnde sneeuw al had opgebruikt, maar gelukkig was het harder beginnen sneeuwen en was er dus nieuwe aanvoer. Het duurde even, maar daarna had ik ook een tweede bal die als bovenlijfje kon fungeren. Of misschien als kop, anders zou het wellicht allemaal wat te lang duren. Ik rolde hem naar de andere, grotere bal en probeerde hem erop te zetten. Dat ging niet. De bal was er te zwaar voor, ik kon hem niet optillen. Ik moest hem erop rollen, maar ook dat lukte niet zo goed. Ik duwde hard tegen de sneeuwbal aan, zo hard dat de onderste langzaam uit elkaar begon te vallen. Uiteindelijk schoof de ene bal ineens op de andere. Om er daarna aan de andere kant meteen weer af te glijden. Ook bij het maken van sneeuwpoppen was het handig als je met meerdere personen was. Nu was het enige wat ik kon doen, de kleinere sneeuwbal als lijfje gebruiken en van de grotere twee kleinere ballen maken, die ik wel zou kunnen tillen en dan als bovenlijfje en als kop zouden fungeren. Dan zou ik alsnog een driedelige sneeuwpop hebben. Met kiezelstenen maakte ik een gezicht, wat de sneeuwpop een nogal griezelig uiterlijk gaf. Hij leek waanzinnig te grijnzen en ik wenste dat ik een wortel voor zijn neus had gehad, maar ik had juist gisteren al de laatste wortel aan het paard van Sinterklaas gegeven, dus dat ging niet. Een takje zou moeten voldoen. Daarna ging ik terug naar binnen. Mijn vader zei dat het uur nog niet om was. Mijn moeder vroeg waar ik mijn slee had gelaten.

[Reynaert]

Dat er voor sleeën eigenlijk twee personen waren, had ik ook al niet bedacht.
Ik neem aan dat je hier bedoelt: nodig waren.

Verder vond ik de herhaling van woorden al snel erg vervelend worden, samengevat ziet je verhaal er zo uit: sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw, slee slee slee slee, sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw, bal bal bal bal. Ik zou je willen adviseren om eens te kijken naar die herhalingen, of ze functioneel zijn en of je de zinnen waarin ze voorkomen niet anders zou kunnen formuleren. Wellicht wilde je het hele verhaal kinderlijk laten overkomen, maar dan is dit niet de goede manier.
Daarnaast vond ik het verhaal vooralsnog niet echt verrassend en zijn de meeste observaties die je maakt behoorlijk cliché of vergezocht. Het stukje in het midden over waarom mensen iets willen achterlaten om te laten zien dat ze er zijn geweest vond ik een stap in de goede richting, maar dat werd afgekapt voordat het interessant werd. Tot slot: heb je al een verhaallijn bedacht? Er zitten in dit stukje geen wendingen en het heeft allemaal weinig vaart, dus ik vraag me af in hoeverre je al over het plot hebt nagedacht.

[Vogelvrij]

Ehm ja, uiteraard. En verder ben ik het wel met je eens, vooral wat de herhalingen betreft, daar zat ik zelf ook al mee. Hoewel de verhaallijn in het laatste stuk niet echt beter wordt, geloof ik. Zoals ik in het nanotopic al zei, is dit een onderdeel van mijn nanoverhaal, wat überhaupt niet erg veel plot bezat. Laatste stukje:


Ook vandaag zou ik in mijn eentje de sneeuw trotseren, maar nu maakte het me minder uit. Ik was niet van plan om te gaan sleeën of een sneeuwpop te maken. Ik zou hooguit expres wat meer sporen dan noodzakelijk maken en een sneeuwbal gooien. Dat had ik vroeger nooit aangedurfd. Mijn winterlaarzen waren lekker warm en ik had ook mijn oorwarmers gevonden. Oorwarmers deed je natuurlijk niet op als er kans was dat je een bekende tegen zou komen, zeker niet als ze paars met gele streepjes waren, maar ik had besloten dat de kans vrijwel nihil was. Het werd al donker en er woonden geen mensen in de buurt die ze kende. De meeste mensen waren al wat ouder en bleven voor de zekerheid binnen, uit angst om uit te glijden. Het kwam me wel goed uit, nu zouden er nog niet zoveel andere mensen het witte landschap bezoedeld hebben. De sneeuw kraakte onder mijn schoenen. Dat was typisch zo’n zin die je in boeken tegenkwam, maar het was echt zo. De sneeuw knerste. Kraakte. Maakte een geluid wat met kr- begon. Er vielen nog steeds wat kleine vlokjes naar beneden. Met mijn tong probeerde ik er een te vangen. Dat was me vroeger uitdrukkelijk verboden door mijn moeder, in het kader van de zure regen en dergelijke. Net zoals sneeuwballen gooien, maar daarvan had ik het gevaar beter begrepen. In een impuls graaide ik wat sneeuw bij elkaar en perste het samen. Het was een nogal poederachtige substantie, het verdiende nauwelijks de naam sneeuwbal. Ik gooide de sneeuwbal naar de overkant van de straat. Net op het moment dat er een jongetje uit het tegenoverliggende huis naar buiten kwam. Hij was zeker op bezoek bij zijn opa en oma. “Ga maar lekker buiten spelen, jongen.” Ik ben nooit erg goed geweest in gooien, anders was de bal vast en zeker in het gezicht van het jongetje uiteen gespat. Of misschien ben ik juist wél erg goed in mikken, want nu trof de sneeuwbal enkel de mauw van het jongetje, wat een stuk minder rampzalig was. Stel je voor dat ik een tienjarig jongetje een tand uit zijn mond had geslagen. De sneeuw was wel zacht van structuur, maar het gezicht van het jongetje evengoed. “Hé!”, schreeuwde hij. “Sorry”, piepte ik. “Ik wist niet…” Pats! Een sneeuwbal trof me vol in mijn gezicht. Een tand kon ik er niet mee verliezen, het was vooral heel erg koud en nat. “Hé!”, schreeuwde ik, naar voorbeeld van het jongetje. “Het was per ongeluk!” Pats! Nog een sneeuwbal. En nog een. Op een drafje liep ik weg, maar ik gleed uit en kon me nog net aan een lantaarnpaal staande houden. Achter me hoorde ik het jongetje honend lachen. Waarschijnlijk wist hij ook dat je je in je eentje niet goed in de sneeuw kan vermaken.

Ze zeggen dat elke schooljongen uniek is. Voor mij zien ze er allemaal hetzelfde uit.

[flyaway]

Goed leesbaar, prettige stijl. Je neemt lekker de tijd, zonder dat het langdradig is. Door de laatste twee regels van het eerste stuk, hoe de hoofdpersoon verslag doet van wat de ouders zeggen, krijgt de lezer een bevestiging van het kinderlijk perspectief. Dit spreekt mij heel erg aan en ik kan me er dus goed in verplaatsen. Het is inderdaad zo dat hier al vaker over geschreven is, maar iedereen doet dat wel op zijn eigen manier en zoals jij het doet vind ik erg prettig. Je brengt echt over hoe het beleefd wordt, hoewel ik dit in de eerste helft van het eerste stuk wel beter vind dan in de tweede helft.
Deel twee vind ik niet heel erg aansluiten, het lijkt een wat andere stijl. Wel is het consistent in de 'boodschap', die later ook uit de titel te vissen valt.
Er zit ook wat diepzinnigheid in, 'Mensen kunnen nu eenmaal niet tegen perfectie. Misschien laten ze daarom vaak colablikjes achter in het bos, misschien bestaan er daarom gastboeken en graffiti.' vind ik erg leuk gevonden, past opzich wel in de contest, maar niet in het kinderlijk perspectief. Maar juist hierdoor zie je weer dat het een terugblik is van de volwassener ik-persoon. Deze afwisseling doet wel een beetje afbreuk aan de eenheid, maar is opzich niet erg.

Ga zo door! Ik lees graag van je.

Even twee puntjes:
"gelukkig was het harder beginnen sneeuwen" lijkt me grammaticaal niet correct
"en er woonden geen mensen in de buurt die ze kende" het was toch geschreven in ik-vorm?

[Vogelvrij]

Bedankt nog voor je reactie

Zou het dan moeten zijn: harder beginnen met sneeuwen? Het lijkt mij grammaticaal zo ook wel correct eigenlijk, maar misschien is dat spreektaal.

[flyaway]

Gelukkig begon het harder te sneeuwen?