Dansende wolken (kortverhaal)

[Anna17J]

Dansende wolken.

Ze voelde het gras onder haar blote voeten. Haar voeten waren koud geworden. De zon probeerde tevergeefs door de dichte wolken door te breken. De wolken lagen als de tralies van een gevangenis om haar heen en gaven haar niet die vrijheid.
Het meisje had haar ogen gesloten en stond stil te luisteren naar haar eigen ademhaling. Haar borst bewoog zich langzaam en met een zekere regelmaat op en neer. Een meditatie, een ademhalingsoefening.
Isa liet los, alles, haar gedachten en gevoelens bracht zij terug naar nul, naar niets, naar stilte.

Het meisje opende haar ogen en keek uit over het water. Het mooie, maar beangstigende water. Water waar zij niet in zou stappen. Hij was hier niet, maar zij voelde hem in haar gedachten, in haar ziel, haar hart. De jongeman waar zij van hield, hij hield haar overeind en steunde haar altijd en eeuwig.

De regen die de vorige avond was gevallen, had sporen achtergelaten. De bladeren van de bomen fonkelden door de regendruppels. Het gras was drassig van het water, de grond zacht en modderig.
Quinten keek naar Isa, een glimlach speelde om zijn lippen. Hij had zijn handen in de zakken van zijn broek gestoken en zijn ogen schitterden. Hij liep naar haar toe, zachtjes, rustig. Ze stond daar zo vredig, dat kon hij niet verstoren...

Isa voelde zijn warme hand de hare vastpakken. Niemand deed dat, zoals hij dat deed. Ze wist dat, ze voelde dat. Haar hart sloeg sneller, de vlinders in haar buik zorgden voor een aangename kriebel. Quinten draaide haar om en keek haar aan. Isa genoot van de manier waarop hij haar bekeek. Hij liet haar zijn liefde blijken door middel van de glans in zijn ogen. Zijn vingers streelden de rug van haar hand, liefdevol en teder. Haar vingertoppen deden hetzelfde, ze dansten om elkaar heen, in een spel vol passie. Quinten liet haar hand los en stapte achteruit. Verrast keek Isa hem aan. Quinten legde zijn rechterhand achter zijn rug en boog voor haar, zijn ogen boorden zich in de hare en even dacht Isa dat zij vanzelf van de grond zou loskomen. Ze grijnsde en boog voor hem.

Quinten pakte haar hand zachtjes vast en legde zijn andere hand op haar heup. Hij trok Isa dicht tegen zich aan en genoot van de aanraking van haar lichaam tegen het zijne. Isa sloot opnieuw haar ogen, haar hand in de nek van haar geliefde, ze streelde hem. Haar hoofd op zijn schouder, Isa’s warme adem in zijn nek…

Een liefdesdans. De wolken zorgden voor een sfeer, de lucht was koud, maar warm door de liefde in hun hart. Het gras onder haar blote voeten liet haar meer genieten van het moment dat zij samen beleefden. Zijn hand op haar heup, zijn andere hand in de hare. Ze kon zijn hartslag horen slaan.

Quinten en Isa stonden stil tegenover elkaar. Hij streek de haren uit haar gezicht en drukte haar nog dichter tegen zich aan. Hij kuste haar op haar wang, in haar hals, vond haar lippen. Isa voelde zijn aanrakingen, trachtte elke sensatie in zich op te nemen en vast te houden. Ze streelde zijn nek, zijn hals, en kroelde door zijn mooie haren.

Hij trok haar naar de grond, legde haar neer op haar rug en keek glimlachend op Isa neer. Isa hield zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Hij legde zich naast haar neer en hield haar vast.

De wolken waren een klein beetje weggedreven door de wind.

“Kijk Isa, kijk naar de lucht.” Ze keek, ze zag de zon. Ze zag hoe de zon de kleine opening ontdekte en haar licht daar doorheen liet gaan. Hoewel het licht niet heel fel was, sloten beide jonge mensen de ogen en lieten ze de zonnestralen hun gang gaan. Speels verwamde de zon hun lichamen, speels liet de zon hun haren glanzen en zachtjes liet ze de grond genieten van haar kracht.

Loom, rustig en vredig. De momenten die zij samen deelden waren zo. Gewoon, goed, zoals het moest zijn. Elkaar vasthoudend, in slaap vallend in elkaar armen, met de zon en de wolken als hun beschermengelen. Het groene gras dat zich roerde door de wind die steeds een kleine zucht slaakte. Het water dat de zonnestralen opving en liet dansen.
De regendruppels op de bladeren, alles was in harmonie met elkaar. Eenvoudig met intensiteit.

Ze hielden van elkaar. Isa en Quinten bleven liggen, naast elkaar, hun vingers verstrengeld in elkaar. Op hun ruggen, terwijl de zon hun gezichten bleef verwarmen. Hun harten sloegen als een. Hun gedachten waren gelijk, het geluk dat ze hadden gevonden lag vast in de zielen van deze twee jonge geliefden. De dromen die zij droomden gingen maar over een ding, de momenten van eenzaamheid werden kwijtgescholden door een enkel woord, de dagen van verlangen werden beantwoord in een enkele blik.
Hun vingers verstrengeld in elkaar, de zon die hen verwarmde, ging langzaam onder. Liggend in de armen van de ander, gaven zij gehoor aan de betekenis van liefde.

[MartinV]

Mooi geschreven, een hele eigen stijl. Je kunt heel goed je gevoel verwoorden.

Alleen wat kleine opmerkingen over zinsconstructies en woordgebruik.
(let wel, het is meestal niet echt fout, maar dit is hoe het in mijn ogen er iets mooier uit zou zien)

Anna17J schreef:

Dansende wolken.

Isa voelde het gras onder haar blote voeten. Ze waren koud geworden. De zon probeerde tevergeefs door de dichte wolken door (2x door) te breken. (2x wolken) De wolken lagen als de tralies van een gevangenis om haar heen en gaven haar niet die (welke?) vrijheid.
Het meisje had haar ogen gesloten en stond stil te luisteren naar haar eigen ademhaling. Haar borst bewoog zich langzaam en met een zekere regelmaat op en neer. Een meditatie, een ademhalingsoefening.
Isa liet los, alles, haar gedachten en gevoelens bracht zij terug tot nul, tot niets, naar stilte (?).

Het meisje opende haar ogen en keek uit over het water. Het mooie, maar beangstigende water. Water waar zij niet in zou stappen (?). Hij was hier niet, maar zij voelde hem in haar gedachten, in haar ziel, haar hart. De jongeman waar zij van hield, hij hield haar overeind en steunde haar altijd en eeuwig --> deze zin iets ombouwen.

De regen die de vorige avond was gevallen, had sporen achtergelaten. De bladeren van de bomen fonkelden door de regendruppels. Het gras was drassig van het water, de grond zacht en modderig.
Quinten keek naar Isa, een glimlach speelde om zijn lippen. Hij had zijn handen in de zakken van zijn broek gestoken en zijn ogen schitterden. Hij liep naar haar toe, zachtjes, rustig. Ze stond daar zo vredig, dat kon hij niet verstoren.(...)

Isa voelde zijn warme hand de hare vastpakken. Niemand deed dat, zoals hij dat deed. Ze wist dat, ze voelde dat. Haar hart sloeg sneller, de vlinders in haar buik zorgden voor een aangename kriebel. Quinten draaide haar om en keek haar aan. Isa genoot van de manier waarop hij haar bekeek. Hij liet haar zijn liefde blijken door middel van de glans in zijn ogen. Zijn vingers streelden de rug van haar hand, liefdevol en teder. Haar vingertoppen deden hetzelfde, ze dansten om elkaar heen, in een spel vol passie. Quinten liet haar hand los en stapte achteruit. Verrast keek Isa hem aan. Quinten legde zijn rechterhand achter zijn rug en boog voor haar, zijn ogen boorden zich in de hare en even dacht Isa dat zij vanzelf van de grond zou loskomen. Ze grijnsde en boog voor hem.

Quinten pakte haar hand zachtjes vast en legde zijn andere hand op haar heup. Hij trok Isa dicht tegen zich aan en genoot van de aanraking van haar lichaam tegen het zijne. Isa sloot opnieuw haar ogen, haar hand in de nek van haar geliefde, ze streelde hem. Haar hoofd op zijn schouder, Isa’s warme adem in zijn nek(…).

Een liefdesdans. De wolken zorgden voor een sfeer, de lucht was koud, maar warm door de liefde in hun hart. Het gras onder haar blote voeten liet haar meer genieten van het moment dat zij samen beleefden. Zijn hand op haar heup, zijn andere hand in de hare. Ze kon zijn hartslag horen slaan.

Quinten en Isa stonden stil tegenover elkaar. Hij streek de haren uit haar gezicht en drukte haar nog dichter tegen zich aan. Hij kuste haar op haar wang, in haar hals, vond haar lippen. Isa voelde zijn aanrakingen, trachtte elke sensatie in zich op te nemen en vast te houden. Ze streelde zijn nek, zijn hals, en kroelde door zijn mooie haren.

Hij trok haar naar de grond, legde haar neer op haar rug en keek glimlachend op Isa neer. Isa hield zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Hij legde zich naast haar neer en hield haar vast.

De wolken waren een klein beetje weggedreven door de wind.

“Kijk Isa, kijk naar de lucht.” Ze keek, ze zag de zon. Ze zag hoe de zon de kleine opening ontdekte en haar licht daar doorheen liet gaan. Hoewel het licht niet heel fel was, sloten beide jonge mensen de ogen en lieten ze de zonnestralen hun gang gaan. Speels verwamde de zon hun lichamen, (speels liet de zon) 2x hun haren glanzen en zachtjes liet ze de grond genieten van haar kracht.

Loom, rustig en vredig. Zo waren de momenten die zij samen deelden. Gewoon, goed, zoals het moest zijn. Elkaar vasthoudend, in slaap vallend in elkaars armen, met de zon en de wolken als hun beschermengelen. Het groene gras dat zich roerde door de wind die steeds een kleine zucht slaakte. Het water dat de zonnestralen opving en liet dansen.
De regendruppels op de bladeren, alles was in harmonie met elkaar. Eenvoudig met intensiteit.

Ze hielden van elkaar. Isa en Quinten bleven liggen, naast elkaar, hun vingers verstrengeld in elkaar. (2x elkaar) Op hun ruggen, terwijl de zon hun gezichten bleef verwarmen. Hun harten sloegen als één. Hun gedachten waren gelijk, het geluk dat ze hadden gevonden lag vast in de zielen van deze twee jonge geliefden. (niet echt mooi, zou ik ombouwen) De dromen die zij droomden gingen maar over één ding, de momenten van eenzaamheid werden kwijtgescholden door een enkel woord, de dagen van verlangen werden beantwoord in een enkele blik.
Hun vingers verstrengeld in elkaar, de zon die hen verwarmde, ging langzaam onder. (zou ik anders doen) Liggend in de armen van de ander, gaven zij gehoor aan de betekenis van liefde. Mooie slotzin!

Je zou tot slot nog wat minder witregels kunnen gebruiken, maar dat is een keuze.
Mooi stukje al met al.

[Anna17J]

Hahaha! O, dankjewel! Hier heb ik zeker wat aan! Zulke flauwe dingen als 2X wolken, zie ik in mijn eigen stukken nooit en bij andere mensen altijd wel. Dankjewel voor de feedback en de complimenten.