Niemandsland

Niemandsland,
waar niets is
en een kerk.

Een ziel doorkruist het landschap waar
tijd niet telt maar stroopt en struikelt,
hij ruikt naar pruimtabak en
schuifelt en fluit zacht.

Een zeldzaamheid.

De dieren prevelen - daar
de winden hun woorden dragen -
dat het zo blijven mag.



Over de laatste regel ben ik het minst tevreden (te direct en te saai), suggesties?

Geen suggesties, maar ik ben het wel met je eens De eerste strofe vind ik verreweg het sterkst. Daarna houd je die toon wel vast, maar de laatste strofe heeft voor mijn gevoel een heel andere toon. Voegt niet zoveel toe, behalve puur een eind knopen aan je gedicht.

Maar goed, ik heb geen suggesties dus je hebt waarschijnlijk ook niet zoveel aan deze reactie