Vriendin heeft hulp nodig.

[Oezem]

Een van mijn beste vriendinnen zit echt niet lekker in haar vel en ik wil graag dat ze hulp gaat zoeken, maar ik weet niet zo goed hoe ik haar daartoe kan 'dwingen'.

Het verhaal::
Mijn vriendin is altijd heel streng christelijk opgevoed geweest, wat natuurlijk geen probleem is, maar zij is er, om redenen die ik zelf niet helemaal goed begrijp, vanaf gestapt. Sindsdien is zij zich enorm gaan afzetten tegen haar ouders en zus, die nog wel streng gelovig zijn.
Haar ouders zijn er echt niet blij mee dat ze nu zo'n 'ketter' is. Het is niet zo dat zij iedereen die ketter is stom vinden ofzo, ze vinden ons namelijk heel aardig enzo, maar van hun dochter zijn ze er niet zo blij mee, maar ze accepteren het wel.
Zij accepteert echter nog steeds niet dat haar familie wél wil blijven geloven en dat zorgt voor veel frictie, zeker nu ze een vriendje heeft.
Met dit vriendje heeft ze ook seks wat natuurlijk helemaal uit den boze is. Thuis kan zij haar frustraties niet kwijt en voelt ze zich niet prettig. Ze moet bijvoorbeeld een ander t-shirt aan omdat wat ze draagt een te diepe inkijk heeft en dat wil ze niet want dan voelt ze zich niet mooi.

Daarnaast gaat ze sinds kort ieder weekend uit en drinkt ieder weekend teveel. Voorheen dronk ze nooit, dus ze is ieder weekend dronken. (6-8 glazen gaan er wel in volgens een andere vriendin, ik ben daar zelf nooit bij).
Als zij dronken is heeft ze (vaak) angstaanvallen waarin de duivel voorkomt en ze helemaal in paniek is om in de hel te komen. Ook heeft ze hier veel nachtmerries over. Al met al heeft ze dus een flink trauma opgebouwd over haar geloof.

Ook met haar vriendje gaat het niet goed, ze houden heel veel van elkaar, maar omdat zij haar frustraties niet kwijt kan wordt ze onredelijk boos op hem waardoor ze zich weer kut voelt en dan zegt hij per ongeluk, weer iets verkeerd en wordt ze nog bozer. Hierdoor raakt ze in paniek en kan ze al helemaal niet meer helder nadenken en doen.

Inmiddels is het zover dat ze zichzelf pijn doet om weer helder na te denken. Het blijft nu bij krabben, maar wie kan mij beloven dat ze geen mes oid pakt? Ik begin nu echt bang te worden en wil dat ze geholpen wordt.

Ik heb haar al gezegd dat ze eens met een psycholoog moet gaan praten over haar geloof en het trauma dat ze daar duidelijk aan heeft over gehouden, maar daar heeft ze tot nu toe nog niks mee gedaan. (Was ook nog maar een week of twee geleden.)
Ze is nooit meer vrolijk, alleen als haar vriendje even komt maar zelfs dan slaat dat vrijwel meteen weer om naar een negatieve houding, terwijl het vroeger een heel lief, gezellig, vrolijk meisje was.

Hoe kan ik haar zover krijgen dat ze hulp zoekt? En haar daarin steunen? Want zoals het nu gaat, gaat het alleen maar erger worden.
En ik wil geen suicidale, labiele vriendin. Ik wil een vrolijk, sterk meisje als vriendin dat kan genieten van haar vriendje, haar familie, haar vrienden en haar studie.

[dianaotten]

Wow !
Wat een ernstig verhaal....
Misschien kun je haar eens vertellen dat je je zorgen maakt, en dat het beter is dat ze toch hulp gaat zoeken..?

[Oezem]

Ik heb haar inderdaad al gezegd dat ik wil dat ze met een psycholoog gaat praten omdat ze me nu bang maakt.

[dianaotten]

En dat wou ze niet ?
Maar waarom zou ze dat niet dan ?

[Oezem]

Ik heb het haar gemaild, als reactie op haar mail.
En ik heb het al eerder gezegd en daar reageerde ze niet negatief op, maar ze heeft er ook nog niks mee gedaan.

Oezem schreef:

Ik heb het haar gemaild, als reactie op haar mail.
En ik heb het al eerder gezegd en daar reageerde ze niet negatief op, maar ze heeft er ook nog niks mee gedaan.

Wil je het haar niet rl vertellen dan? Of vragen of ze er nog iets mee wil doen?
Ik weet niet hoe het bij haar is, maar sommigen vinden het een grote stap om naar de psych te gaan. Dan denken ze dat het probleem niet groot genoeg is. Is er bij je studie niet een docent die ze vertrouwd? Klinkt misschien kinderachtig, maar dit is een minder grote stap en dan kan ze altijd nog naar de psych gaan.

[Oezem]

Faded-Away schreef:

Wil je het haar niet rl vertellen dan? Of vragen of ze er nog iets mee wil doen?
Ik weet niet hoe het bij haar is, maar sommigen vinden het een grote stap om naar de psych te gaan. Dan denken ze dat het probleem niet groot genoeg is. Is er bij je studie niet een docent die ze vertrouwd? Klinkt misschien kinderachtig, maar dit is een minder grote stap en dan kan ze altijd nog naar de psych gaan.

We hebben het er ook over gehad in RL en die andere vriendin waar ik het over had wilde best met haar mee. Ze studeert nog maar net, dus ik denk niet dat ze al zo'n goede relatie met een docent heeft.

Voor mij is het een beetje lastig om naar haar toe te gaan, omdat zij in Nijmegen studeert en ik in Groningen.

[Nijn*]

Wat een nare situatie. Ik snap dat het probleem Nijmegen-Groningen het niet echt makkelijker maakt. Wat ik zou doen is toch een datum prikken waarop je naar haar toe gaat (of elkaar desnoods ergens op de helft Utrecht? ontmoet) en er gewoon rustig voor gaat zitten. Als je namelijk de tijd voor haar neemt om naar haar toe te komen, wil dat misschien toch meer tot haar doordringen dan een e-mailbericht. Probeer haar duidelijk te maken dat je wilt dat ze naar een psycholoog gaat, niet omdat ze gek is maar omdat je je zorgen om haar maakt en omdat je om haar geeft. Je kunt ook aanbieden om bijvoorbeel samen hulp te zoeken, want als jij eenmaal weer in Nijmegen zit, is het voor haar natuurlijk heel makkelijk om uiteindelijk geen hulp te zoeken, als ze dat samen met jou (of een andere vriendin) kan doen (verwijzing van de huisarts, samen naar de intake etc) scheelt dat wellicht een hoop spanning.
Maar let wel, hulp zoek je toch alleen als je dat zelf wilt en als je er zelf het voordeel van in ziet. Je kunt haar niet dwingen, hoogstens de drempel verlagen en haar ervan overtuigen dat hulp zoeken haar goed zal doen.

Verder; weten haar ouders ook dat het slecht met haar gaat? En probeert haar vriendje niet ook iets te doen?

[Oezem]

Nijn* schreef:

Wat een nare situatie. Ik snap dat het probleem Nijmegen-Groningen het niet echt makkelijker maakt. Wat ik zou doen is toch een datum prikken waarop je naar haar toe gaat (of elkaar desnoods ergens op de helft Utrecht? ontmoet) en er gewoon rustig voor gaat zitten. Als je namelijk de tijd voor haar neemt om naar haar toe te komen, wil dat misschien toch meer tot haar doordringen dan een e-mailbericht. Probeer haar duidelijk te maken dat je wilt dat ze naar een psycholoog gaat, niet omdat ze gek is maar omdat je je zorgen om haar maakt en omdat je om haar geeft. Je kunt ook aanbieden om bijvoorbeel samen hulp te zoeken, want als jij eenmaal weer in Nijmegen zit, is het voor haar natuurlijk heel makkelijk om uiteindelijk geen hulp te zoeken, als ze dat samen met jou (of een andere vriendin) kan doen (verwijzing van de huisarts, samen naar de intake etc) scheelt dat wellicht een hoop spanning.
Maar let wel, hulp zoek je toch alleen als je dat zelf wilt en als je er zelf het voordeel van in ziet. Je kunt haar niet dwingen, hoogstens de drempel verlagen en haar ervan overtuigen dat hulp zoeken haar goed zal doen.

Verder; weten haar ouders ook dat het slecht met haar gaat? En probeert haar vriendje niet ook iets te doen?

We hebben het er een paar weken geleden ook over gehad toen we met een aantal vriendinnen gezellig een avondje samen gingen eten en film kijken. Ze staat er gelukkig niet negatief tegenover en kwam zelfs met het idee naar een vriend van haar te gaan die psycholoog was. Dat is natuurlijk een stapje in de goede richting, maar ze heeft een objectief persoon nodig volgens ons.

Haar beste vriendin, waar ze ook veel mee belt, stelde al voor om met haar mee te gaan naar een psycholoog. Ik denk dat het voor haar prettiger is als zij mee gaat, omdat ze een betere band heeft met haar dan met mij.

Daarnaast mailen we gewoon veel en vertelt ze ook alles in de mails, dus vandaar dat ik het haar gemaild heb en niet erover gebeld heb of iets dergelijks. Ik ben al lang blij dat ze het allemaal vertelt en niks achterhoudt, maar toch maak ik me zorgen.

Ik studeer permanent in Groningen, dus ik ga niet 'terug' naar Nijmegen.

Haar vriendje weet volgens mij wel dat het heel erg is, maar ik weet niet of hij ook weet van de automutilatie. Ze zei wel dat als ze weer woendend van hem wegrent, hij achter haar aan gaat omdat hij bang is dat er iets mis gaat met haar. Dus volgens mij weet hij wel dat er iets fout zit, maar ik heb haar er nog nooit over gehoord dat hij vond dat ze hulp moest zoeken. En dat zou ze ons mailen, want ze mailt ons over de kleinste dingen die hij zegt en doet en waar ze mee zit of waar ze heel blij mee is.
Haar moeder belde haar op de avond dat ze deze paniekaanval had, maar ik weet niet hoeveel ze verteld heeft. Ik weet niet of haar moeder alleen wist dat ze boos was of ook dat ze zichzelf pijn heeft gedaan. Volgens mij weten haar ouders niet hoe erg het echt is, ze heeft volgens mij de grootste problemen met de beperkingen die haar ouders haar opleggen in hun huis vanwege hun geloof dus daar praat ze niet met hen over. Dus ik denk niet dat haar ouders helemaal weten hoe erg het is.

[Lente]

misschien is de stap naar een studentenpsycholoog op de uni wat kleiner?

[Nijn*]

Oh sorry, ik dacht dat jij in Nijmegen studeerde en zij in Groningen ipv andersom

Maar als ze er redelijk positief tegenover staat om naar een psycholoog te gaan, waarom gaat ze dan niet daadwerkelijk? Lijkt me inderdaad niet echt ethisch om naar een vriend te gaan die psycholoog is, maargoed. Ik snap 't probleem geloof ik niet helemaal. Jullie hebben het erover gehad, zij staat er niet onwillig tegenover, er is zelfs aangeboden met haar mee te gaan, wáárom gaat ze dan niet, wat geeft ze daar als reden voor?

[Oezem]

Nijn* schreef:

Oh sorry, ik dacht dat jij in Nijmegen studeerde en zij in Groningen ipv andersom

Maar als ze er redelijk positief tegenover staat om naar een psycholoog te gaan, waarom gaat ze dan niet daadwerkelijk? Lijkt me inderdaad niet echt ethisch om naar een vriend te gaan die psycholoog is, maargoed. Ik snap 't probleem geloof ik niet helemaal. Jullie hebben het erover gehad, zij staat er niet onwillig tegenover, er is zelfs aangeboden met haar mee te gaan, wáárom gaat ze dan niet, wat geeft ze daar als reden voor?

Volgens mij vindt ze het nog niet echt nodig, is het meer dat ze denkt ''ja misschien moet ik ooit eens met iemand gaan praten.''
En iedereen heeft het druk. Tot gisteren had niemand ook door hoe erg het nou echt is.

[Myuki]

Ze zit duidelijk erg met zichzelf in de knoop... Maar niet alles vind ik even ernstig als dat jij 't vindt. Dat ze in opstand komt tegen haar ouders is bijvoorbeeld vrij normaal en gezond (ik ga ervan uit dat ze ongeveer 18 is). Woont ze nog thuis? Dan is 't waarschijnlijk goed voor dr als ze uit huis gaat en wat meer afstand van ze krijgt. Daarna moet ze gaan ontdekken wie ze is zonder haar geloof en ik kan me voorstellen dat ze daar hulp bij nodig heeft.
Dat ze dronken wordt als ze uitgaat, tsja dat is niet zo erg. Maar als ze daar paniekaanvallen door krijgt natuurlijk wel. Dat geeft aan dat er nog veel te verwerken is en 't klinkt alsof ze nog niet echt los is van haar geloof.

Wat jij kunt doen is hetzelfde als wat je nu doet. Er voor haar zijn en haar aanraden hulp te zoeken, omdat ze wel wat hulp kan gebruiken... Niet per se van een psycholoog trouwens, ik denk dat een humanistisch geestelijk raadgever haar ook zou kunnen helpen.

[Nijn*]

Ik denk inderdaad dat je niet veel meer kunt doen dan wat je nu doet. Je kunt haar zeggen dat het haar goed zou doen om hulp te vragen bij haar problemen, bij wie dan ook. Natuurlijk zet ze zich af tegen haar ouders en staat je wereld op zijn kop als je je besluit af te keren van een godsdienst waar je waarschijnlijk je leven lang mee bent opgevoed. Wellicht is haar gedrag (drinken, ruzie trappen) niet de beste manier om met de hele situatie om te gaan maarja.. En dat ze zichzelf pijn doet is natuurlijk niet goed, maar ik zie niet echt wat jij (e.a.) nog meer zouden kunnen doen dan wat je nu al doet. Wat ik al eerder zei: iemand zoekt toch alleen maar hulp (welke hulp dan ook) op het moment dat hij/zij daar zelf het nut van inziet. Misschien helpt het al als ze niet meer thuis woont en een tijdje aan het studeren is, dan ben je toch op jezelf aangewezen en ontdek je misschien ook beter wie je bent en waar je voor staat.

Wellicht is het inderdaad handig als ze eerst naar een studentenpsycholoog gaat of eerst een goed gesprek met haar huisarts heeft, zodat die kunnen bepalen wat de beste hulp voor haar zou zijn.

[Oezem]

Ze woont sinds een paar maanden op kamers en zat daarvoor volgens mij heel veel bij haar vriendje in het weekend.

En ik weet wel dat ik eigenlijk niet meer kan doen dan haar zeggen dat ik vind dat ze dat moet doen, maar ik had gehoopt dat jullie misschien een manier wisten om haar te laten inzien dat ze hulp nodig heeft.
Ik weet namelijk van de verhalen van het werk van mijn moeder hoe erg het kan worden en ik wil écht niet dat dat het zover komt met haar.

[Oezem]

wann schreef:

Als 'buitenstaander' (klinkt kut, maar in zo'n situatie is iedereen een buitenstaander) zit je in een erg onmachtige positie. Zoals anderen al zeiden gaat zij alleen veranderen als zij daartoe echt besloten heeft, zo'n besluit neem je pas als je inziet dat er iets móet veranderen.

Je kunt proberen iemand dichter bij dat besef te brengen door diegene met de neus op de feiten te drukken. Daar kan je heel erg van schrikken wat tot dat besef kan leiden, maar het kan ook negatieve effecten hebben (bv. ruzie/contact verbreken, afstand nemen). Het hangt heel erg van de persoon af en het is moeilijk in te schatten hoe iemand er op reageert, kan me dus voorstellen dat je dat risico liever niet zou nemen.

Ik heb verder niet echt tips voor je helaas, behalve wat je zelf al wist. Blijf contact houden, zoek haar eens op als je zusje in het weekend thuis is (), kijk hoe zij reageert op pogingen om tot haar door te dringen, praat er met andere vriendinnen die haar ook kennen over...

Hmm ja, eigenlijk weet ik het allemaal wel. Ik heb het geprobeerd door haar te zeggen dat wat ze nu doet erg lijkt op de verhalen van mijn moeder. En ik hoop dat ze begrijpt wat die verhalen precies zijn. Anders kan ik het haar nog wel uitleggen.

De mails die wij sturen en dat zijn er een hoop omdat we allemaal in een andere uithoek wonen, gaan naar iedereen, dus iedereen weet wat er speelt en wat ik ervan vind. Ik kan gelukkig een hoop zeggen zonder dat ze boos op me wordt. (Ze was laatst onredelijk boos op haar zus over een aantal dingen die vooral met het geloof te maken hadden en ze nam mijn kritiek daarop serieus en dacht er serieus over na ipv woest op mij te worden. )

Haar opzoeken is een ander probleem, ze heeft het ieder weekend druk met bij haar vriendje zitten en feestjes hebben. Dat alcoholprobleem is namelijk niet naïeve bezorgdheid van mij over dronkenschap, ze is IEDER weekend dronken. Een keer een dronken feestje snap ik of een dronken avondje uit, maar niet ieder weekend.

[Oezem]

Ze is bij de dokter geweest vandaag en die zei dat ze al met zoveel mensen praatte dat een psych niet nodig was.

Ik heb altijd alles van haar gehoord, ze vertelt altijd alles en ze kant altijd alles bij ons kwijt, maar in het afgelopen jaar is ze verandert van een gezellig, vrolijk meisje in een depressief, automutilerend hoopje mens. Praten met ons heeft duidelijk niet genoeg effect.
Ze wilde het dit weekend uitmaken met haar vriendje omdat ze hem zichzelf niet aan wilde doen.

Nu is het nog krabben en vriendjes dumpen, maar met dezelfde redenen als de meisjes uit mijn moeder spreekkamer die snijden en zelfmoord willen plegen. Ik wil niet de zelfmoordverhalen van mijn moeder meemaken, niet bij mijn vriendinnen.

[Oezem]

wann schreef:

Ik denk dat er voor een schrikeffect meer nodig is, de verhalen van/over anderen zijn vaak een ver-van-je-bed-show. Het komt een stuk dichterbij als je geconfronteerd wordt met wat je door je gedrag kapot kunt maken, wat (en vooral wie) je kunt kwijtraken. Maar goed, of je dat moet willen proberen is een tweede. En dat ze naar jou wel oprecht luistert als je kritiek geeft op haar gedrag is heel erg veel waard en geeft ook aan dat ze positief tegenover je staat.

Hoe is die vriend; kennen jullie hem? En gaat ze samen met hem naar die feestjes?
Haar alcoholgebruik zal ik zeker geen naïeve bezorgdheid noemen, het is absoluut schadelijk. Als ze er niet in verergert (bv. doordeweeks ook drinken) zou ik me er echter nog niet heel erg veel zorgen over maken als onderdeel van het grote geheel. Fysiek is het niet goed, maar als het niet jaren voortduurt blijft die schade wel redelijk beperkt (hoop niet dat dit betuttelend overkomt ).

Ze is nu ontzettend anti en dat is vaak nodig als je je altijd erg ingehouden hebt. Op een gegeven moment moet daar ook een einde aan komen, wanneer dat gebeurt is het belangrijk dat ze jullie heeft als 'vangnet,' mensen bij wie ze zich vertrouwd voelt, met wie ze geen negatieve voorgeschiedenis heeft. Weten dat jullie er zijn zal het makkelijker voor haar maken om een stap te zetten in positieve richting.

Haar vriend is echt een hele lieve jongen. Voor haar heeft hij, net als zij, nooit een vriendinnetje gehad en hij doet alles voor haar. Soms een beetje teveel heb ik het idee. Zodra hij haar zegt dat ze te ver gaat, dat hij dit niet van haar pikt zal dat inslaan als een bom. Maar hij doet het niet, hij laat haar haar gang gaan en vangt haar altijd op, raapt haar iedere keer op als ze weer dronken van haar fiets gevallen is.

Ik heb haar vandaag wat directer gezegd waar ze me aan doet denken. Ongeveer net zo als in mijn vorige post; dat ik niet in een zelfmoordverhaal van een vriendin wil zitten. Ik hoop dat het doordringt.

[Severus]

Oezem schreef:

Ze wilde het dit weekend uitmaken met haar vriendje omdat ze hem zichzelf niet aan wilde doen.

Heel herkenbaar, ik heb een aantal jaren terug een goede relatie gesaboteerd om dezelfde redenen, toen ik in mijn ergste depressieve periode zat. Met alles wat ik nu weet, zou ik het haar aanraden om het niet te doen, want je gaat goed kapot aan de destructieve psychologische gevolgen die het heeft. Als je in het diepst van dat zwarte gat zit, kan je toch niet 100% rationeel nadenken en krijg je er later - als je eenmaal min of meer uit dat dal geklommen bent en dus weer helder denken kan - erg veel spijt van die beslissing en zul je je altijd afvragen: "Wat als...?" Kortom: als ze haar vriend (een belangrijk steunpunt in deze tijd) nu opgeeft, maakt ze de situatie alleen nog maar erger en wordt de situatie dus ook gevaarlijker (kans op zelfdoding is alleen maar groter als ze het verdriet van een verbroken relatie boven op de huidige situatie krijgt). Goed opletten hiermee, en probeer het in haar koppie te krijgen dat ze hem niet moet laten gaan.

EDIT: Dit citaat van Oscar Wilde vind ik bijzonder goed passen bij de situatie zoals boven in dit bericht is geschetst (en dan met name de laatste zin):

"The only way to get rid of a temptation is to yield to it. Resist it, and your soul grows sick with longing for the things it has forbidden to itself."

[Oezem]

Severus schreef:

Heel herkenbaar, ik heb een aantal jaren terug een goede relatie gesaboteerd om dezelfde redenen, toen ik in mijn ergste depressieve periode zat. Met alles wat ik nu weet, zou ik het haar aanraden om het niet te doen, want je gaat goed kapot aan de destructieve psychologische gevolgen die het heeft. Als je in het diepst van dat zwarte gat zit, kan je toch niet 100% rationeel nadenken en krijg je er later - als je eenmaal min of meer uit dat dal geklommen bent en dus weer helder denken kan - erg veel spijt van die beslissing en zul je je altijd afvragen: "Wat als...?" Kortom: als ze haar vriend (een belangrijk steunpunt in deze tijd) nu opgeeft, maakt ze de situatie alleen nog maar erger en wordt de situatie dus ook gevaarlijker (kans op zelfdoding is alleen maar groter als ze het verdriet van een verbroken relatie boven op de huidige situatie krijgt). Goed opletten hiermee, en probeer het in haar koppie te krijgen dat ze hem niet moet laten gaan.

EDIT: Dit citaat van Oscar Wilde vind ik bijzonder goed passen bij de situatie zoals boven in dit bericht is geschetst (en dan met name de laatste zin):

"The only way to get rid of a temptation is to yield to it. Resist it, and your soul grows sick with longing for the things it has forbidden to itself."

Haar vriend accepteerde het ook niet. Ze was bij hem thuis en wilde stiekem weglopen, maar hij hield haar tegen en verzekerde haar dat hij wel met haar verder wil, hoe moeilijk ze het ook heeft.

[Oezem]

Het vriendje vindt dat ze niet naar een psycholoog hoeft, alleen als ze het per sé wil.
Ik snap niet waarom hij dat niet zou willen?

[kous]

"Mijn vriendin is altijd heel streng christelijk opgevoed geweest, wat natuurlijk geen probleem is"

De ouders moeten een psychiater zien, als je in deze tijd nog geloofd in zulke troep dan heb je een serieus mentaal probleem, een brainwash. Je kind zo opvoeden is wel een probleem, en dat zou aangegeven moeten worden.

[Armoed]

"Mijn vriendin is altijd heel streng christelijk opgevoed geweest, wat natuurlijk geen probleem is"

De ouders moeten een psychiater zien, als je in deze tijd nog geloofd in zulke troep dan heb je een serieus mentaal probleem, een brainwash. Je kind zo opvoeden is wel een probleem, en dat zou aangegeven moeten worden.

spot on

long live religion

http://www.youtube.com/watch?v=5wV_R...e=channel_page en al de andere links

ik zou zo graag ergens een discussie starten over opvoeding, religie en lifestyle

Open dan een nieuw topic?

[kous]

Armoed schreef:

spot on

long live religion

http://www.youtube.com/watch?v=5wV_R...e=channel_page en al de andere links

ik zou zo graag ergens een discussie starten over opvoeding, religie en lifestyle

In al mijn discussies ivm religie tegenover een religieus persoon heb ik nog nooit iets bereikt. Vanals ze een argument niet meer kunnen weerleggen ( je hebt geluk als je al in zulk een vorm van beschaafde discussie zit ) dan zeggen ze meestal "Wat je ook zegt, ik blijf geloven!!!"

Het is gewoon nutteloos, als je er zelf niet op komt, op die logica, dan ben je gewoon dom, dan heeft het geen nut om er over te dicussieren. Je gaat een varken toch ook niet proberen overtuigen. Discussieren met gelovigen is absoluut nutteloos omdat je zijn standpunt erkent, dat is nodig voor je aan een discussie begint. Door zijn standpunt te erkennen zal hij het ook willen verdedigen at all cost, hoe achterlijk het ook klinkt. Zelden geven mensen zich over en erkennen je geldig argument in een discussie en respecteren het. Echt zelden... de meeste mensen zijn dan ook gigantisch achterlijk en koppig, ik heb het over 99.999999 percent.

Ik doe gewoon geen moeite meer en lach vanbinnen. Elk beetje geloof dat ze ook maar tonen negeer ik, ik negeer het gewoon. Door het te erkennen ( er iets op zeggen is ERKENNEN ) maak je het alleen maar ECHT in hun ogen. negeren werkt bij mij het beste.
Als ALLE atheisten ( me also ) nu eens gewoon al het geloof en alle discussies met gelovigen zouden mijden, zouden gelovigen niks meer hebben om voor te vechten, het idee van geloof zou verdwijnen.

"Als een meisje zegt dat ze een vriend heeft en je negeert het en je kust haar, heeft ze meestal geen vriend, het was gewoon een test om te ien hoe alpha je was. Indien je zegt, ahja? wat is zijn naam? Dan maak je dat vriendje ECHT. En dan kan je het vergeten."

I rest my case xD
’Ik heb het filmpje bekeken armoed, zo denk ik er al heel m'n leven over.´

[T_ID]

Oezem schreef:

Ze is bij de dokter geweest vandaag en die zei dat ze al met zoveel mensen praatte dat een psych niet nodig was.

Dan is die huisarts geen knip voor zijn neus waard. Enorm veel mensen die streng Christelijk zijn opgevoed lopen daarom bij een psycholoog. Precies die combinatie van zelf beter weten, maar geconfronteerd worden met het complex van angst en schuld waarmee priesters proberen om je in hun macht te houden, samen met de intolerantie van hun oude omgeving. En het hoeft echt niet zo te zijn dat ze het actief niet accepteren, vaak gaat het om bedekte steken onder water. Ik heb iemand horen claimen dat alle hoogleraren waar iemand tegen opkeek naar de hel zouden gaan. Of de claim dat gedrag (dus zonder het op haar te betrekken) zondig en erg slecht is.

En ter illustratie:
De man die dat zei, heeft drie kinderen. Of had, want eentje zit in een inrichting, een ander ziet hij nooit meer, en de derde deelt nooit iets met haar ouders, en in een half uurtje praten wist ik meer van haar dan haar eigen ouders deden.


Wellicht kun je dat voor haar aanvoeren als argument? Het is een bekend fenomeen, en de gevolgen kunnen zo ver gaan dat haar leven voor een goed deel in de soep loopt, of dat ze haar ouders nooit meer wil zien.

Ze is echt niet gek, of ziek, als ze hulp zoekt. De schuld ligt bij haar opvoeding en haar omgeving. Voor zover dat minder dan 100% de oorzaak is, loont het om dat wel zo te zeggen om iemand over de streep te trekken.

[Nijn*]

Zoals Micromensje al zei, het is prima een nieuw topic te openen over lifestyle/religie/opvoeding, maar dat hoort dus eigenlijk niet in deze topic, hier gaat het erom de TS te helpen met haar probleem