Liefde ontvangen doet pijn...

[Gothic]

Zijn er mensen die dat herkennen? Dat het heel erg pijn doet, als er iemand veel om je geeft. Dat kan je vriend(in) of een vriend(in) zijn. Natuurlijk is zoiets heel fijn, eindelijk iemand die van je houdt, maar op andere moment, als je niet bij ze bent, doet het zo ongelovelijk veel pijn. Kan je eigenlijk alleen maar huilen of denken dat het niet goed is...

Ik vraag me ook af hoe het komt. Misschien ligt het aan je achtergrond. Gescheiden ouders, of 1 ouder minder, of een ouder die gewoon niet van je leek te houden. Of vaak gepest nooit echt vrienden gehad te hebben, aanranding, verkrachting...

Zou het kunnen zijn dat je opeens voelt, hoeveel je afgelopen jaren hebt gemist?

Of het risico dat je het opeens kwijt kunt raken, wetende hoe het voelt?

Ik merk bij mijzelf, dat ik altijd liefde heb weggeduwd, gewoonweg omdat ik vond dat ik het niet verdiende. Ook heb ik naar mijn idee te weinig liefde van ouders gekregen. Ze waren 5 jaar bezig met de vraag: scheiden of niet. En op dat moment dachten ze aan zichzelf, of aan werk. Ook liet ik vrienden nooit dichtbij komen.

Nu heb ik gemerkt dat ik niet kon omgaan met de vriendin die mij echt liefde gaf, uiteindelijk is het stukgelopen. Het was te intens, en het contact van haar kant werd minder door omstandigheden en het langzaam wegvloeien deed teveel pijn, dus heb ik dat afgekapt.

Verliefd zijn, ook zoiets, dan voelt je zoveel liefde (het is niet echt liefde natuurlijk, maar voor het gemak noem ik het even zo) in 1x. Ook dat ga ik uit de weg. Ik kies altijd de onervaren jongens uit (niet dat ik zo ervaren ben). Voor mijn gevoel kan ik het dan controleren. En dat doe ik ook, net als alles saborteren. Maar dan werk je jezelf zo ontzettend tegen, want eigenlijk wil je wel de liefde...

Tja ik was benieuwd naar jullie ideeen hierover. En of jullie het herkennen, dat liefde krijgen en gelukkig zijn zoveel pijn kan doen... en waarom?

[Isa]

nou nee ik verlang naar liefde denk niet dat het pijn doet. en overigens lijkt het er bij jou op dat liefde ontvangen geen pijn doet, maar het is juist het niet ontvangen van liefde dat pijn doet waar of niet?

[Gothic]

Kenny McCormick schreef:
nou nee ik verlang naar liefde denk niet dat het pijn doet. en overigens lijkt het er bij jou op dat liefde ontvangen geen pijn doet, maar het is juist het niet ontvangen van liefde dat pijn doet waar of niet?

Niet dat ik weet. Dit soort gevoelens krijg ik, als er iemand in mijn leven komt die van mij gaat houden. Tijdje terug was dat een beste vriendin, nu is dat sinds kort een vriend. Het voelen van zoveel liefde doet pijn...

Nu weet ik dus niet of het is de angt van het kwijtraken, of dat het laat zien hoeveel liefde je (ik) gemist hebt...

Mijn ideeën hierover weet je wel zo ongeveer. Ik denk alleen dat je soms uit moet kijken, omdat je bang bent voor pijn/liefde, beeldt je je denk ik soms dingen in ('je' is niet specifiek jij), je gaat dingen zien die er niet zijn. Uit angst dat mensen jou af zullen stoten of uit angst voor pijn. Daardoor stoot je mensen zelf af. En dat is zonde, want vaak zou dat helemaal niet nodig hoeven zijn. Dan krijg je de pijn dus toch, alleen niet door de ander, maar door jezelf. Probeer jezelf te leren om te gaan met liefde, door steeds iets meer te accepteren. Probeer het met iemand die je vertrouwd en die je als vriend/vriendin wilt behouden. Vertel hem/haar wat je dwars zit, en probeer er over te praten op de momenten dat het zich voordoet of iig vlak daarna. Vertel van te voren dat je soms 'vrij' wilt zijn en dat je dat aan zult geven (en doe dat dan ook en doe het op tijd). Ik denk dat dit het beste werkt, iets anders zou ik ook niet weten...

Plus: geef een ander eens het voordeel van de twijfel. Geef een ander eens de kans om te bewijzen dat hij echt zo is als hij zegt. Als het vaak voor is gekomen dat iemand anders blijkt te zijn dan dat hij zei dat hij was en/of onverwachte dingen doet (bv. die dingen die jij noemde), dan raak je je vertrouwen in mensen kwijt, dat is logisch. Dan wil je geen liefde meer ontvangen, want stel dat ze er misbruik van maken. Maar er zijn ook mensen die wel te vertrouwen zijn. Ontneem jezelf die mensen niet. Leer mensen goed kennen en probeer op een gegeven moment op jezelf te vertrouwen dat je de ander goed genoeg kent om te weten dat hij/zij zo iets niet zal doen. En vertrouw de ander dat hij/zij het niet niet zal doen. Probeer niet alle mensen over één kam te scheren, mensen verschillen, gelukkig wel.

En iedereen verdient liefde, jij net zo goed als ieder ander. Maar daar ben je ondertussen inmiddels al wel achter, denk ik. Probeer de juiste mensen te vinden, soms is het lang zoeken, soms zelfs heel lang, soms lijkt het onmogelijk lang, maar ze zijn er. Ook al lijkt dat soms niet waar te zijn. Ze zijn vaak waar je denkt dat ze niet zijn. En tot de tijd dat jij vindt dat je ze gevonden hebt en/of tot je het (de liefde/vriendschap) kunt accepteren zul je denk ik genoegen moeten nemen met gewone vrienden.

Liefde komt van twee kanten, het is geven en nemen.

Lekker nutteloze reply, maar goed.

[Somebody Special]

Ik ken precies wat je bedoeld.

Mijn ouders hebben 15 jaar lang in oorlog geleefd.
Alleen maar ruzie, zolang ik me herinneren kan.
Ze hadden geen tijd voor mij, keken niet naar me om.
Ik ben op gevoederd, heb alleen eten en kleding gekregen en de rest moest ik zelf maar bekijken.

Later heb ik daar zeer veel problemen mee gehad.
Als iemand zei dat hij van me hield werd ik daar heel verdrietig van.
Ik snapte niet dat ze dat deden en konden, ik geloofde het niet.

Gelukkig gaat het nu een klein beetje beter en kan ik er mee leven..

ja ik ken dat.
ik weet niet hoe het komt want ik heb in mijn leven geloof ik wel veel liefde gehad. elke keer voelt weer zo alsof ik het niet verdien.
toen ik opgenomen was was het heel erg. mijn ouders probeerden me te helpen en waren echt helemaal moedeloos soms van mij. ze zeiden wel 10x dat ze van me houden en dat ik zo'n leuke meid was en dat ik niet dood hoefde enzo, maar dan ging ik me zo schuldig voelen.

[Boer_kameeL]

M'n ouders zijn gescheiden op m'n 6, en waren daarvoor dus wel degelijk met werk en vitten bezig (heb bijna geen herinneringen aan die periode),
erna stond ik een jaartje heel close bij m'n moeder, waarna ze m'n stiefvader leerde kennen en ze de hele tijd verliefde spelletjes speelden en mij een Super Nintendo (mét zon bazooka-blaster-ding!) kochten, de klok zelfs terugdraaiden zodat ik vroeger naar bed zou gaan, zij nog ff derop konden spelen voor hun andere spelletjes in de kamer ernaast. (als ik nu met m'n moeder derover praat ... mja is ze aangedaan... en pakt ze me vast en zegt ze dat ze van me houd)

Ik heb zelf moeten leren wat 'liefde' is, weet zelf niet of ik het intussen weet.
Ik ben ongelooflijk trouw en kan niemand laten vallen, maar op een of andere manier heb ik echt schrik en doet het pijn wanneer het echt dieper gaat... Ik zoek het altijd wel op en ben erdoor gefascineerd, maar houd tegelijk m'n afstand.
EN de ene keer kan ik me laten gaan, de andere keer dan weer niet - nogal vaag en komt labiel over bij velen, maarja... Ik herken het dus wel.

[king112]

ja