Herdenkingsmis...

[Desp]

Ik ben weer een beetje teruggeklapt in mijn routine van ongeveer een half jaar geleden..

Afgelopen weekend was ik bij mijn vader, omdat er een herdenkingsmis gehouden werd voor mijn moeder (ze is 2 jaar geleden overleden). We zijn daar met de familie naartoe gegaan, in het begin was het heel mooi, mijn vader had het huis heel rustig ingericht en er stonden een paar foto's van haar. Maar in de kerk, tijdens de mis dus, ging er vanalles mis in mijn ogen.. Een aantal mensen gedroegen zich heel gek, alsof ze wel betere dingen te doen hadden en dat 2 jaar een lange tijd is... zo van:'Gaan jullie er nu nog over door zagen?!'
Ik voelde me heel slecht, ik miste mijn moeder maar had het idee dat het niet mocht. Thuis gekomen bleek een deel van de familie alleen te zijn gekomen om taart te eten en plezier te hebben, zonder ook maar even stil te staan bij het feit dat mijn moeder dood is.. Het was ook nog eens haar verjaardag (ze is overleden op haar 36ste verjaardag) maar niemand scheen zich dat te herinneren...

Ik voel me nu zo slecht, omdat ik haar mis, maar dat blijkbaar niet mag..

Ik vind het ook moeilijk dit uit te leggen, maar wat ik wil vragen is of iemand dit herkent, heeft mee gemaakt, mee maakt of gewoon zich kan voorstellen hoe ik me voel.. Heb wat raad nodig, denk ik...

[damaetas]

ja dat herken ik wel. anderhalf jaar geleden is een goede vriendin van mij overleden en ik mis ze nog steeds verschrikkelijk. mijn andere vrienden lijken er al helemaal overheen, als ik er iets vn zeg is het psies van "owja, dies dood, juist, bijna vergeten"
ik denk bijna elke dag nog aan haar. vooral vorige week met mn verjaardag, ze was even oud als ik, maar nu ben ik al twee jaar ouder

ik begrijp wel wat je voelt.
misschien kan je volgend jaar gewoon samen met je vader haar herdenken?

[snoopy]

tjee! Wat rot voor je, zeg! Ik vind niet dat je je slecht moet voelen. Persoonlijk ben ik van mening dat je zelfs na 20 jaar of langer je moeder nog vreselijk kunt missen (mijn opa was al 18 jaar dood, en toch miste m'n vader hem nog heel veel, en mijn vader was al 36 toen zijn vader doodging. Da's ook nog een heel verschil. Jij was 20!), en als mensen zich dat niet kunnen voorstellen, hebben ze waarschijnlijk nog nooit zoiets meegemaakt en zijn ze nogal ongevoelig.

Hier ben ik dus wel heel bang voor. Mijn vader is 1,5 maand geleden overleden, en ik ben heel bang dat mensen het er op een gegeven moment niet meer over willen hebben. Maar ik denk dat jouw ervaring niet zoveel voorkomt. Ik hoop het.

Probeer je er niet teveel van aan te trekken, wat dit soort mensen van jouw verdriet vindt. jij bent verdrietig, en dat mag ook. Sterkte.

[sweatbear]

Hoi,

Mijn moeder is een half jaar geleden overleden en ik kan je zeggen dat je, je eigen niet kut moet gaan voelen..
snoopy/mamo heeft gelijk.. ookal ben je dalijk 80 je mist haar toch..

Ik wil niet zeggen dat ik het er niet moeilijk mee heb en heb soms ook van die moment waarvan ik denk tering kunnen jullie niet eens je kop houden maar ik heb zelf ook zoiets ik meot door met mijn leven..
Mijn moeder zou juist boos zijn als ze wist dat ik elke dag om haar zou zitten rouwen..
We zijn nog jong en moeten lol maken!

Ik heb deze vakantie ook hele goede gesprekken gehad met vrienden van me en ze zeggen allemaal dat ze het niet zo 1,2,3 zouden merken aan me dat er iets ergs is gebeurd en dat ze het knap van me vinden.
Vrienden uit nederland die ik na mijn vakantie weer heb gezien zeggen ook dat ik er nu stukken beter uitzie

mijn advies: blijf aan haar denken, elke dag, maar ga ook verder met je leven en maak lol! Je kunt niet altijd blijven rouwen en dat is ook niet goed voor je...
En wat betreft die mensen die er zo makkelijk over doen.. als ik me verdrietig voel ofzo ga ik juist ook proberen lol te maken.. zo zitten sommige nu in mekaar.. die willen niet laten merken dat ze verdrietig zijn..

Khoop dat je er wat aan hebt en Veel Sterkte nog gewenst!

dikke kus sweatbear

[Desp]

Ik had denk ik gewoon gehoopt dat het wat mooier zou zijn dan het was... Volgens mijn vader komen er volgend jaar minder mensen, omdat ze dan helemaal denken dat het minder belangrijk is. Bij mooie getallen als '5 jaar later' of '10 jaar later' zullen wel meer mensen komen, maar ja...

Mijn broertjes en zusje waren overigens ook heel lekker rustig, daar was ik heel blij mee.
Toen we later langs mijn moeders graf liepen, ging mijn zusje ervoor zitten en vertelde dat ze haar miste etc etc.. Vond ik wel erg mooi... Ook had mijn vader het graf super mooi verzorgd.

Ik moet het denk ik weer even laten rusten, op een andere manier dan nu..

Dank jullie in ieder geval

Het is heel normaal dat je haar mist, wat is 2 jaar als iemand een belangrijke rol in je leven speelde? Voor andere mensen stond je moeder wat verder weg, voor jou (en de rest van je gezin) stond ze een stuk dichterbij. Jullie moeten je moeder/vrouw missen, die andere mensen een vriendin/nicht/wat dan ook. Ik denk dat dat wel verschil maakt. Ook voor die mensen kan 2 jaar nog maar heel kort zijn, maar er zullen ook mensen zijn die (onterecht) reageren van ‘tis al ‘zolang’ geleden’…die mensen heb je altijd. Ga je niet schuldig voelen omdat je nog aan haar denkt, bewaar die herinneringen liever goed. En blijf ook aan haar denken als je dat wilt.

Ik denk ook elke dag aan de mensen die ik kende en die zijn overleden. Sommige mensen vinden dat raar. Misschien is het dat ook wel. Maar ik doe het, en waarom zou ik dat dan tegen houden? Als ik het belangrijk vind, dan is het dat voor mij. En aangezien ik mezelf ben en niet die andere mensen, ga ik er lekker mee door.

Jammer dat mensen dit op jullie herdenkingsmis zo moeten laten merken. Misschien een idee om daar volgend jaar iets over te zeggen bij de uitnodiging ofzo? Dat het echt is om te herdenken en verder niet…maar ja, is ook weer zo ‘bruut’… Of alleen maar mensen uitnodigen waarvan je weet dat ze er echt behoefte aan hebben.