Onredelijke angsten en doemdenken

Hoe gaan jullie om met onredelijke angsten? Ik merk dat ze stilaan weer mijn hoofd binnensluipen: bang dat het huis afbrandt als ik er niet ben, dat mijn vogel dood ligt als ik hem 's ochtends niet hoor, dat mijn ouders een ongeluk krijgen, dat ik zelf een ongeluk krijg,... En dat doemdenken, wat als... altijd dat wat als...

Maar ik zit weer wat slechter in mijn vel en dan komen die dingen naar boven. Ik kan ze verdringen met redelijke gedachten, maar niet het zwijgen opleggen. En dat irriteert, vooral omdat ze 's avonds, als ik probeer te slapen, beginnen te woekeren. En dat wekt weer piekeren en dat weer slapeloosheid en dat weer dat ik sneller dan anders naar slaapmiddelen grijp. En ik wil niet opnieuw gewenning, die middelen zijn er eigenlijk voor als ik echt zeker aan mijn slaap moet komen of als ik ga larpen ofzo, dat ik door het lawaai heen kan slapen.

Dus vertel eens, hebben jullie er last van, hoe gaan jullie er mee om, wat legt ze het zwijgen op?

[NaamInGebruik]

Was vroeger altijd wel bang dat het huis in de brand zou vliegen of er brute inbrekers waren als ik beneden geluid hoorde.

Dat uiteindelijk de kop ingedrukt met het feit dat de autos niet voorbei zouden rijden als het huis in de hens zou staan; er zou zich ramptoerisme moeten ontwikkelen. Dat geluid beneden was wel geluid, maar nooit geschreeuw, en hetzelfde als voorgaande avonden, dus zal ook wel hetzelfde zijn; niks bijzonders dus.

Feitelijk is het ook wel logisch, de kans dat je huis spontaan in de brand vliegt, en als je nog in bed ligt ook, is hoe groot? 0.00001% ofzo? Nouja, dat wist ik op die leeftijd niet, maar nu is het absoluut niet rationeel om er van uit te gaan. Wat als het wel gebeurd; tja.. dat zien we dan wel weer, zelfs dan kan je een brand best overleven en goed opgevangen worden, maar de kans is zo onwaarschijnlijk dat het niet eens de moeite is daar aandacht aan te besteden.

[WAT]

ik ben altijd bang dat het huis afbrand en dat ik mijn laptop met verhalen dan niet kan redden.... heel erg nerderig, maar mijn verhalen betekenen de wereld voor mij.

Ik dring de geluiden vaak weg met muziek of door met mijn verhaal "bezig" te zijn, het lukt vaak wel redelijk....

en idd onverwachte geluiden zijn naar, ik kan mijn gedachten ook niet een halt toeroepen dus als ik wakker schrik dan gaat alles direct tollen enzo en duurt het heel lang voor ik weer slaap.
Hier heb ik overigens nooit last van als ik met iemand samen slaap, zowel vrienden als exen als mijn vriend nu, als ik tegen iemand aan lig is het probleem weg....

[Vogelvrij]

@WAT: Altijd je verhalen naar jezelf toe mailen, een backup maken! Ga zorgvuldig met die dingen om, er hoeft geen brand te zijn om je laptop te verwoesten, je laptop kan ook zomaar stuk gaan, dus zorg er altijd voor dat je het nog ergens anders hebt opgeslagen!

OT: Ik probeer mijn angsten maar zo veel mogelijk te rationaliseren en voorbereidingsmaatregelen te treffen (zoals gedichten en verhalen altijd naar mezelf toe mailen).

[Geel]

Irrationele angsten genoeg in mijn kop. Het grappige is dat ik altijd besef dat die angsten irrationeel zijn. En wat misschien minder grappig is, is dat ik niet echt 'bang' ben voor die angsten. Misschien zijn het dan ook geen angsten Ik bedoel, ik heb vaak (nou ja, vaak... soms) gedachten in de trant van 'wat als ik morgen te horen krijg dat ik een ernstige ziekte hebt', 'wat als iedereen dood is als ik thuis kom' en 'wat als ik plots stop met ademen'. Maar ik ben nooit bang dat het echt gaat gebeuren, ik denk alleen over 'wat als'. Soms expres, als ik ergens niet aan wil denken dan roep ik zulke gedachten op. Misschien zijn het inderdaad geen angsten, maar iets anders, al weet ik niet echt wat.

[WAT]

Vogelvrij schreef:

@WAT: Altijd je verhalen naar jezelf toe mailen, een backup maken! Ga zorgvuldig met die dingen om, er hoeft geen brand te zijn om je laptop te verwoesten, je laptop kan ook zomaar stuk gaan, dus zorg er altijd voor dat je het nog ergens anders hebt opgeslagen!

alles staat op een sdkaartje dus niet werkelijk op mijn computer, plus behalve mijn drafts is alles gewoon op internet te vinden, de angst is vooral dat ik laptop+kaart verlies, oftewel mijn manier om uit deze wereld te ontsnappen.


mijn vervelendste is nogwel dat ik af en toe bang ben dat er handen tussen de treeden van de trap door komen zetten als ik in het donker over de trap loop..... nadeel is ook dat ik werkelijk in paniek raak ookal weet mijn rationele kant dat het onmogelijk is.....

[Pyro Power]

Ik heb een half jaar geleden "The Ring" gekeken, en ben nu nog bang om vanuit het donker de lamp aan te doen, omdat ik dan bang ben dat Samara op mn bed zit.

Verder ben ik eigleijk helemaal niet zo'n doemdenker, meer een typetje van " *schouderophalend*, ach dat zien we dan wel weer, komt vast wel goed"

Ik ga er mee om door tegen mezelf te zeggen dat doemdenken geen zin heeft, en ik er niet gelukkiger van wordt.
Ik probeer de onredelijke angsten eigenlijk altijd om te draaien.

Maar dat 's avonds in bed zo heb ik ook last van, en ik kom daar ook niet vanaf. Ik probeer heel veel afleiding te zoeken, en pas te gaa nliggen als mijn ogen bijna dicht vallen, zodat ik het 'nadenken' ontwijk.

Ja, dat is dus ook een probleem, ik ben geen makkelijke slaper. Overdag kan ik op de zetel gaan liggen en zo in slaap vallen (dat doe ik overigens niet meer, want dan kan ik helemaal niet meer slapen), maar als ik in bed ga liggen, ook al ben ik doodmoe, dan blijf ik vaak malen. Strontirritant is dat. Van de week was ik echt stikkapot, maar na 1,5 uur woelen heb ik toch maar een slaaptablet genomen. Vandaag ben ik weer stikop, ben om kwart voor 6 opgestaan en de hele dag bezig geweest, maar ik vrees nu al weer voor vanavond. Misschien moet ik daar ook mee ophouden, misschien lig ik daar ook wel weer van wakker, de gedachte 'ik kan niet slapen'.

Er zijn zoveel dingen die me dwars zitten en ik weet wel rationeel te blijven denken, maar dat stopt de gedachten niet.

Mutant schreef:

Ja, dat is dus ook een probleem, ik ben geen makkelijke slaper. Overdag kan ik op de zetel gaan liggen en zo in slaap vallen (dat doe ik overigens niet meer, want dan kan ik helemaal niet meer slapen), maar als ik in bed ga liggen, ook al ben ik doodmoe, dan blijf ik vaak malen. Strontirritant is dat. Van de week was ik echt stikkapot, maar na 1,5 uur woelen heb ik toch maar een slaaptablet genomen. Vandaag ben ik weer stikop, ben om kwart voor 6 opgestaan en de hele dag bezig geweest, maar ik vrees nu al weer voor vanavond. Misschien moet ik daar ook mee ophouden, misschien lig ik daar ook wel weer van wakker, de gedachte 'ik kan niet slapen'.

Er zijn zoveel dingen die me dwars zitten en ik weet wel rationeel te blijven denken, maar dat stopt de gedachten niet.

Echt herken me hier helemaal in
en een glaasje wijn? daar word ik opzich wel wat moe van.
Ik weet niet of dat wel de oplossing is elke avond

ben je al naar de huisarts geweest oid?

Ik blijf maar even van de alcohol af, want als ik drink, kan ik meestal geen maat houden Tegenwoordig wel weer beter, met het dieet enzo, maar ik vind het niet de oplossing om dat elke avond te gaan doen.

Over 1,5 week zie ik mijn eerste psych, over 2 weken de 2e, ik heb weer een afspraak met de vroegere gemaakt (de 2e) omdat ik het gevoel heb dat ik met de 1e niet echt goed kan praten. Hij zit vooral achter mijn veren, wat ik ook zeker nodig heb, maar nu wil ik praten... Maar mijn moeder (en ik eigenlijk ook) denkt dat het weer neerwaarts is aan het gaan met me en wil dat ik eerder naar de huisarts toe stap.

[Droomvlucht]

Interessant topic. Hoe slechter het met me gaat hoe meer het doemdenken weer komt. Maar waar ik echt een erge irrationele angst heb zitten is bij bellen. Ik weet echt niet waar het vandaan komt, maar ik krijg gewoon paniek aanvallen als ik iemand moet bellen waarbij ik echt iets geregeld moet hebben aan de andere kant van de lijn. En er is wel iets verbetering in gekomen, als ik me nu goed voel dan lukt het me wel om over sommige dingen te bellen, bijvoorbeeld als we storing ergens hebben van de tv ofzo, maar laatst heb ik tijdens zo'n gesprek onbewust mijn oog helemaal rood gewreven met mijn hand/vuist. Of ik heb daarna zo'n spanning in mijn lichaam dat ik het als ik het durfde zou uitschreeuwen, maar dat doe ik niet en wat wel dat laat ik maar even achterwege.

Het zal er wel mee te maken hebben dat ik sowieso op sociaal vlak veel angst heb, maar toch heb ik nu ook weer zoiets van, jee L. de tandarts, echt hij vreet je niet op ofzo. En dan toch.

Byron Katie:

Is it true?

Can you absolutely know that it's true?

How do you react, what happens, when you believe that thought?

Who would you be without the thought?

Then turn it around (the concept you are questioning), and don't forget to find three genuine, specific examples of each turnaround.

http://www.thework.com/thework.asp

Het kan zweverig overkomen maar het principe is hetzelfde als bij zen-buddhisme of zelfs wat dr Phil in lekentaal tegen zijn slachtoffers zegt - in je hoofd komen duizenden gedachten langs op een dag, maar jij hecht aan een paar en gelooft die, blijft ze herhalen tegen jezelf, in feite zorg je er op die manier juist voor dat je leven nú al zo'n hel is als wat je bang bent dat hij wordt. Die gedachten zijn er, maar je kunt ze ook gewoon laten voorbijkomen, zonder ze te geloven en er bang van te worden. Zaak is dat je je moet realiseren dat die gedachten niet waar hoeven te zijn. Je hoeft jezelf niet eens aan te praten dat ze niet waar zijn, het helpt al enorm om je te realiseren dat het misschien gewoon niet waar is wat jij denkt. In het geval van die ongelukken enzo, daaronder zit het idee "mijn leven is mislukt als mijn ouders een ongeluk krijgen". Maar is dat wel zo? Weet je wel zeker dat je dat niet zal overleven? Kijk natuurlijk is het altijd afschuwelijk als je mensen kwijtraakt, maar bij doemdenken en onredelijke angsten gaat het er om dat je bang bent dat het dan helemaal voorgoed verpest is, en dat is natuurlijk niet zo. Mensen kunnen de meest vreselijke dingen ervaren en daarna alsnog weer gelukkig worden.

(Turn it around zou dus zoiets zijn van, "ik kan niet gelukkig meer zijn als mijn ouders er niet meer zijn" -> "ik kan wel gelukkig zijn als mijn ouders weg zijn", want dat bewijzen mensen om je heen altijd, dat er zelfs na zulke verliezen nog weer geluk mogelijk is; en ook wel "ik kan niet gelukkig meer zijn als ik zelf weg ben" in de zin van, jij bent met je hoofd helemaal niet bij jezelf of bij je eigen leven waar je gewoon gelukkig kunt zijn, maar alleen ergens in een afgrijselijke toekomst, waardoor je het jezelf dus nu al aan doet, die ellende die er misschien helemaal nooit gaat zijn. Er zijn meestal 2 of 3 omkeringen mogelijk en die bieden je een kans om je af te vragen of dat misschien ook waar is, of misschien zelfs meer waar. Misschien is het niet waar hoor, maar het is in ieder geval de moeite waard om er naar te kijken.)

Nou goed punt is dus dat het helpt om je te af te vragen of het echt waar is dat je leven volledig verpest is als zoiets gebeurt. En vervolgens of het wel realistisch is dat zoiets uberhaupt zou gebeuren. Gewoon niet meteen die gedachten voor waar aannemen, maar continu je afvragen of het wel echt zo erg is.

Nou ja ik heb er wat aan

Oh en wat slapen betreft, het helpt ook als je gewoon kunt denken "Nou en dan slaap ik niet, boeie, ga ik wel lekker lezen", want dan ontspan je toch wat meer. Maar dat probleem ken ik; als ik echt gestresst ben kan ik ook enorm liggen piekeren over dingen waarvan ik de volgende dag denk "waar maak ik me in heeeeemelsnaam druk over", maar juist omdat ik zo moe ben kan ik dat nauwelijks meer realistisch zien en krijg ik het bijna niet afgekapt.

[Kou Shibasaki]

Dat klinkt allemaal wel heel simpel, maar het is erg moeilijk om jezelf gerust te stellen. Zelf heb ik last van dwanggedachtes. Als ik bijvoorbeeld bij een station sta te wachten, kom telkens de gedachtes dat ik zomaar voor de trein kan springen. Wanneer ik op straat loop en ik zie steeds het zelfde busje, dan komt de gedachte dat ik achtervolgd wordt. Ten eerst wil ik niet dood en ten tweede weet ik ook wel dat ik niet snel achtervolgd zou worden. Toch kan ik die gedachtes moeilijk beheersen.

Je hoeft ze ook niet te beheersen, dat werkt nooit. Hoe harder je niet aan een roze olifant probeert te denken, hoe meer je het doet. Maar je realiseren dat het gewoon maar een gedachte is, dat kan altijd

Hmmm, het gaat intussen weer wat beter en intussen zijn die angsten ook weer minder, dus die zijn echt gelinkt aan mijn stemming . Maar interessant wat je zegt Freyja, alleen ben ik bang (haha) dat ik echt helemaal op tilt sla als er werkelijk zoiets gebeurt. Mijn vogel, ja ok, ik heb het ook overleefd dat Icarus ontsnapt is, maar mijn ouders... ik ben te afhankelijk van mijn ouders denk ik, vandaar waarschijnlijk ook de angsten. En ze hebben een eigen zaak, ik zou niet weten wat daarmee te doen bv. En ik ben altijd bang dat ik herval, zoals afgelopen weken en dat er dan niemand meer is om me te steunen...

Ja en dan sla je op tilt, en dan?

[JustADreamer]

Misschien een idee om je nu al wat minder afhankelijk op te stellen? Nu ze er gewoon nog zijn, zodat je wéét dat je het kunt. Daarbij, je ouders zijn echt niet de enige mensen die om je geven hoor, mocht er iets met ze gebeuren zijn er zat mensen om je op te vangen/zich bezig te houden met het bedrijf. Niemand verwacht van jou dat je gelijk een bedrijf gaat runnen dan.

Sowieso heb je hier een heel forum met mensen die begaan zijn met je, en die je willen steunen, in real life of virtueel. You'll never be completely alone!

Freyja schreef:

Ja en dan sla je op tilt, en dan?

Daar heb ik over nagedacht. Maar ik weet het niet. Ik ben maar alleen thuis, geen broers of zussen, ik ben bang dat er dan teveel op mijn schouders terecht komt. En het gebrek aan echte vrienden in de buurt helpt daar niet aan mee

Justadreamer, merci En minder afhankelijk opstellen, dat probeer ik. Ook door alleen te gaan wonen enzo, maar als het slecht gaat, val ik altijd terug op mijn ouders, omdat er eigenlijk niemand anders is.

Droomvlucht, dat met bellen ken ik. En ik zou eigenlijk bediende moeten zijn en alles telefonisch regelen, maar dat is een hel voor me. Al gaat het tegenwoordig wel beter...

Mutant schreef:

Daar heb ik over nagedacht. Maar ik weet het niet. Ik ben maar alleen thuis, geen broers of zussen, ik ben bang dat er dan teveel op mijn schouders terecht komt. En het gebrek aan echte vrienden in de buurt helpt daar niet aan mee

Daar staat nog helemaal niks ergs, eigenlijk? Ja dat je misschien niet mensen direct op de stoep hebt staan mocht er iets zijn. Maar wat zou er dan zijn waar je die mensen huphuphup bij nodig hebt?

Ja het komt een beetje irritant over, dat realiseer ik me, maar mij helpt het wel echt om op die manier zogenaamde problemen te onderzoeken (in mijn geval bijvoorbeeld "straks is mijn geld op als mijn studie nog niet is afgelopen" ofzo of "ik mijn nieuwe studiestad heb ik helemaal geen vrienden, hoe moet dat nou" ).

[something..]

die angsten heb ik ook vaak. ik heb automatisch een mp3 onder mijn kussen. en een donald duck pocket onder mijn bed
(is die uitgelezen koop ik iets nieuws) het is makkelijk praten "dan merk ik het wel." maar als je het hebt dan kan je echt doodsbenauwd wezen.
ik ben nu zelfs al bang om net als mutant alleen te wezen. alleen om die gedachten. als ik het zie flitsen denk je niet aan onweer denk je aan geesten of erger.... . je wil niet weten wat er allemaal in je hoofd kan tollen. ook dwang angsten dat ik gewoon op het randje van de kerk in de buurt sta en spring
ik kan nu nog naar beneden bij mijn ouders ff tv kijken maar later als ze er niet zijn ..... .
ik was ook van plan naar de dokter te gaan voor hulp
heb ook diabetes als ik geen goede nachtrust krijg kan men suiker waarde flink tollen en dat kan me men nieren enz. kosten.

Ik heb ruim een jaar lang echt veel last van onredelijke angsten, doemdenken en vooral veel (doem)scenario's gehad. Bij alles wat ik deed, ging ik in mijn hoofd na wat er allemaal zou kunnen gaan gebeuren en wat ik dan zou moeten doen etc. Dat ging over hele kleine dingen (wat als ik de hoek om ga en iemand anders komt van de andere kant?) tot grote, zeer onredelijke dingen (wat als de trein gekaapt wordt? dan moet ik mijn mobiel bij de hand hebben, dus die kan beter in mijn broerzak, want de kapers zullen m'n tas wel afpakken, etc etc etc). Dat ging echt gigantisch ver. Op een gegeven moment betekende iedere ruit waar ik langs liep dat er iemand met een mitrailleur achter kon staan en dat iedere trein een bom aan boord had en dat ieder vliegtuig neer zou gaan storten. Ik durfde amper nog naar buiten.
Therapie heeft echt veel geholpen. Niet alleen inhoudelijk, maar ook het feit dat ik daar wekelijks naar toe moest, en dat was al een drempel. Dus het gaan leverde me al iets op. Ik vermeed echt vrijwel alles, dus ik had veel aan opschrijven waarom ik iets vermeed en hoe ik me daarbij voelde, het dan toch lekker gaan doen en opschrijven hoe ik me achteraf voelde. Ik wist heel goed dat het allemaal onredelijk was, maar het zo op papier zien gaf me toch de middelen een knop om te zetten. Ik ben daar ook aanzienlijk minder van gaan malen 's nachts. Toen die knop eenmaal om was, ging het eigenlijk heel snel heel veel beter. Ik merk wel dat ik bij stress weer heel makkelijk terugval in het scenario's willen maken, dus ik moet vaak heel bewust mezelf afleiden zodat ik niet bezig ben met alles 'wat als, wat als'-dingen. Afleiden is simpel; gewoon om me heen kijken en benoemen wat ik zie. Heel suf, maar 't helpt wel.

[something..]

tja ik weet niet of dat iets voor mij is opschrijven
en naar de dokter gaan wil ik liever niet
aangezien ik al weet ik hoeveel medicijnen slik
kan dit er niet bij
en therapie kan ik nu helemaal niet gebruiken )
zit in een periode waarin ik dat niet kan hebben dus tjah
ik leid mezelf af door te doen alsof ik micheal jackson ben
maar dat helpt niet echt
dan ga ik maar lezen
iig dan val ik versufd in slaap maar de volgende nacht heb ik dat weer
en tjah elke nacht pas rond half 1 insuffen das niet gezond voor een 15jarige denk ik

BTW mutant hoe gaat het er nu bij jouw mee ??