Bierblik

Ha beste forum bezoekers, ik heb dit een tijdje geleden geschreven. Niet echt met de bedoeling om het verhaal verder te laten lopen, maar gewoon als probeersel. Graag reacties.


Terwijl ik peuterde aan het lipje van mijn euroshopper bierblik, zittend op een stoepje tegenover de brabandhallen besefte ik mij plotseling dat het een grote ellende was. K3, het aller leukste, gezelligste, liefste en mooiste zang drietal van nederland zou die dag optreden. Ik liet mijn vingertoppen langzaam over de ruwe stoeptegels heen en weer glijden ik bedacht me dat ze onlangs een nieuw lid hadden verworven. Iets met k2 zoekt k3 of iets dergelijks. Ieder pietluttig voorvalletje in het leven van de rich and famous wordt tegenwoordig omgevormd tot reallife show of talentenjacht. Het waren dit soort zaken die mij ervan verzekerden dat mijn keuze om uitkeringen te trekken de juiste was. Een maatschappij die dit soort vermaak op waarde schat heeft kennelijk geen idee meer wat het met zijn geld moet, laat ze dan in godsnaam mijn levensstijl maar financieren. Wellicht kom ik in mijn zorgeloze bestaan nog tot diepe inzichten die anderen bij tijdsgebrek nooit zullen bereiken. Hoe het ook zij, mijn gemoedsrust was geen lang leven meer beschoren. Het zou tot een abrupt einde komen, veroorzaakt door de man en zijn dochtertje die ik mijn kant op zag lopen.

“Pappa, wat doet die man daar”? Zegt het meisje tegen de man die haar hand vast houdt. “Dat weet ik niet schat, maar let er maar niet teveel op, het is vast een zwerver”. Ik schatte het meisje een jaar of 11. De man keek een beetje geirriteerd en verveeld tegelijk. Alsof de aanwezigheid van zijn dochtertje hem een beetje moedeloos maakte, maar dat niet wou laten blijken.“Wat is een zwerver pappa”? Vraagt het kleine blonde meisje terwijl ze een gouden lok om haar vinger krult. De man zucht diep, draait dan langzaam zijn hoofd in mijn richting. Hij weet dat ik hem zou kunnen horen als hij nu antwoordde, en zegt daarom niets. Dat zit hem niet lekker. Iedere dag staat hij trouw om 7u op, hij is altijd op tijd, en doet wat hem gevraagd wordt zonder te klagen. Salaris administrateur bij een vleesverwerkingsbedrijf is misschien geen wereldbaan, maar het zorgt wel voor brood op de plank. Hij heeft een familie, daar moet voor gezorgd worden. Een man moet verantwoordelijkheid nemen voor de mensen om hem heen. Hij weet dat hij dat zichzelf aanpraat, maar wat is het alternatief? Lang geleden heeft hij al geleerd dat je maar beter in je lot kunt berusten. Desalniettemin zou hij vandaag een laatste rebelse daad ten toon spreiden. Die daad zou alleen niet de laatste, maar de eerste zijn. De daad die hem definitief over de rand zou duwen. Als hij dat had geweten, als hij uberhaupt geweten had wat er zou gebeuren, dan was hij gewoon doorgelopen. Gefrustreerd maar berustend in zijn lot terug naar zijn vrouw, zijn huis en salaris administratie. Hij had alleen net als ik geen idee waar dit heen zou gaan en dus stopte hij wel, draaide met zijn dochter naar me toe en zei: “Kijk schat, die man weet niet wat hij wil met zijn leven. Hij wil alleen maar op de stoep zitten met een blik bier en profiteren van anderen”.

Ik ben nooit een mensen mens geweest. Een beetje stil, niet verlegen maar op zijn minst conflict mijdend. Terwijl de bezorgd verveelde burger zijn pleidooi houdt dwalen mijn gedachten af naar de talloze malen dat mijn familie dit soort moraliserende preken aan me probeerde op te dringen. Ik voelde plotseling een bijzonder sterke afkeer van deze huisnicht. Terwijl ik langzaam opsta, verandert zijn bezorgd verveelde blik in een bezorgd bezorgde blik. Ik kijk naar de man, naar zijn dochtertje, en weer naar de man. Dit soort burgers snappen niet waar mensen als ik toe in staat zijn, dat is hun zwakte. Zorgvuldig knijp ik het bijna lege blik bier in elkaar en werp een verveelde blik naar de man. Terwijl we elkaar aankijken weet ik dat ik nu een grens over ga. Door wat ik nu ga doen is 'de boel sussen' geen optie meer, en dat maakt me niet echt uit. De man staat op knappen, dat blijkt wel uit zijn optreden, maar vanavond zit hij weer met vrouw en kinderen aan de keukentafel. Hij kan nooit echt te ver gaan, hoe graag hij dat ook zou willen. De frustratie die hem van tijd tot tijd kwelt zal hij gewoon weer moeten inslikken. Althans, dat is wat ik dacht.

Juist wanneer de man zich weer om wil draaien maak ik aanstalten om mijn bierblik met flinke kracht in de richting van de man en zijn dochtertje te gooien. Verschrikt wendt hij zich af maar nog voor de man zijn handen voor zijn gezicht kan brengen vliegt het blikje met een sierlijke boog door de lucht. Vakkundig heb ik het projectiel op de neus van het kleine meisje laten landen. Geschrokken brengt ze haar handen naar haar neus en staart met grote ogen naar mij en haar vader. Geen woede, geen agressie maar een soort verslagenheid verscheen er op het gezicht van de man. Opluchting zou ik bijna zeggen, alsof hij zich had neergelegd bij iets dat hem jaren had getergd. Terwijl ik het gezicht van de man bekeek hoorde ik hoe het meisje een snik onderdrukte. De lege uitdrukking op zijn gezicht, zijn armen langs zijn lichaam. “Dag schat” zei hij tegen het blonde meisje en liep daarna langzaam in de richting van de parkeerplaatsen. Terwijl ik hem enigszins verward nakeek voelde ik een warme kleine hand de mijne vastpakken. Toen ik naar beneden keek zag ik de glazige ogen van het blonde meisje. Een dun straaltje bloed liep uit haar neus. Ze keek naar de rug van haar vader die nog maar af en toe te zien was door het verkeer.“Pappa is kapot schat”, zei ik met een verbazing die ik lang niet gevoeld had, en alsof ze echt begreep wat ik zei, antwoordde ze: “Ja, Pappa is kapot”.