[Columnwedstrijd] De trompettist

[flyaway]

Ons huis staat in een rijtje huizen die allemaal op dezelfde manier huis zijn: nogal rechttoe-rechtaan, rechthoekig en met een plat dak. Achter de huizen liggen de tuinen, achter de tuinen is een weg en daar weer achter een parkeerplaats. 's Avonds staan daar mensen en die maken soms muziek met hun stemmen of hun radio's. Als ik in bed lig, kan ik het horen.
Maandagavond achttien oktober om elf uur hoorde ik een trompet een melodietje spelen vanaf de parkeerplaats. Het duurde hoogstens dertig seconden, maar het was helder gespeeld en zuiver. Een mooi liedje. Ik keek door mijn raam en zag: auto's: bomen: tuinen: lantaarnpalen. Maar niets bewoog, niemand speelde trompet.
Sindsdien heb ik de mysterieuze trompettist vaker gehoord. Altijd dezelfde melodie om elf uur 's avonds, nooit eerder, nooit later, nooit iedere dag, en natuurlijk was er nooit iemand te zien. Maar ik luisterde graag naar hem, raakte bekend met zijn muziek. Soms sloop het mijn dromen in.
Ik heb het melodietje nagespeeld, maar het werd nooit zo goed als bij de trompettist van de parkeerplaats. Tot ik het op een gegeven moment kon, vanuit het niets, alsof de trompettist naast me stond en me aanwijzingen gaf. Maar sinds ik het zelf kan spelen, blijft de trompettist weg van de parkeerplaats.
Toch: op sommige nachten word ik wakker van bekende tonen – maar dan doe ik mijn ogen open en de muziek stopt.