Pianoman

[Bumpie]

Al is de columnwedstrijd geëindigd, inspiratie houdt niet op na de uiterlijke inzenddatum, dus bij deze een korte beleving van muziek..

Pianoman
Op een woensdagavond gingen een paar medestudenten naar het cultuurcafé op de campus. Het café is een pure inspiratie voor artiesten van allerlei slag: de muren zijn gedecoreerd met vergeelde kranten, er is een klein podium, de bar en deurposten zijn donker gelakt en wanneer het rookverbod niet zou zijn verzonnen, zou het een rokerige ruimte kunnen zijn waar een man met zwarte broek, bretels over een wit overhemd en een zwart hoedje op zou kunnen opstaan van zijn tafeltje, zijn bierglas op de piano op het podium zou kunnen neerzetten, en alvorens zich op de pianokruk te laten zakken zou hij een sigaar kunnen aansteken. Hij zou met rustige inhalen de rook inademen, de rook nonchalant in kringetjes uitblazen, en dan zich achter de piano zetten. De cafégangers zouden al tijdens de mentale voorbereiding van de artiest een beetje stiller worden, in nieuwsgierige afwachting wat de man zou doen.

Hij zou dan zijn gaan zitten en de muziek door de kamer laten dansen. De noten zouden haast zichtbaar van tafeltje naar tafeltje gaan, langs de hoofden van de stil luisterende mensen gaan, en door de soms opengaande deur naar buiten vliegen en voorbijgangers de gezelligheid van binnen laten horen. Even zou er een pure, intense stilte zijn, een paar seconden maar, waarin alleen de noten van de licht valse piano de ruimte zou vullen, tot de betovering weg zou zijn, men verder zou gaan met de gesprekken die men aan het voeren was, en vrolijk naar de barman zouden roepen om nog meer drank. De pianist zou de hele avond nog doorspelen, hij zou misschien zelfs wel gratis drank krijgen van de barman die hem dankbaar was voor het trekken van nog meer klanten, en hij zou na afloop een applaus krijgen en vertrekken wanneer de meeste mensen al naar huis waren. Diep in de nacht zou de piano weer zwijgen en zou de rust terugkeren.

Maar nu was het een leeg café waar studenten en zelfs een paar professoren elkaar weleens ontmoeten na de studie, waar men even een drankje dronk voordat men weer naar de kleine kamertjes terug moest om te studeren. En nu was de plaats achter de piano leeg. Een jongen vroeg of er iemand kon spelen, ik was zo dom om ja te zeggen en werd haast gedwongen om plaats te nemen en te spelen. Maar de echte betovering, die kwam niet. Daar was ik geen pianoman voor..