mijn verhaal.

[ExpoRules]

Een nucleair vergane planeet.

‘Kut, het gaat regenen’. En ik begin sneller te lopen, ik wil als het straks donker en koud is niet in natte kleren zitten. Ik loop, ik blijf maar lopen maar er komt geen einde aan die oneindig lange weg. Het is een lange geasfalteerde weg vol met scheuren waar onkruid en bomen doorheen beginnen te groeien. Langs de weg is bos, aan beide zijden is er niets anders te zien dan mooie groene bomen en lagere struiken. Ik loop nu al een kwartier door de regen maar voor mijn gevoel ben ik al uren bezig, daarom ben ik ook zo blij als ik een verlaten, door de natuur ingenomen tank station zie. Ik begin te rennen. Een auto! Er staat een auto! Maar nu ik weer een paar meter dichter bij het tank station ben zie ik dat er al geen banden meer aanzitten. Toch blijf ik ernaartoe rennen, geen idee waarom maar ik blijf rennen. Aangekomen bij de auto zie ik dat er niks meer van over is. Geen ramen, banden, en wielen er mist zelfs een hele deur. De stoelen en achterbank zijn eruit gehaald, er zijn geen pedalen en geen stuur meer. De auto is half weg geroest en er groeien planten in. ‘’Misschien zit er nog iets bruikbaars onder de motorkap’’ denk ik. Ik pak de motorkap vast om hem open te maken maar in plaats van dat hij open gaat heb ik de halve motorkap vast, alles valt uit elkaar bij die auto en waar de motor heeft gezeten is niks te zien behalve dan wat mos, een paar boompjes en een stinkende dode rat. ’Kut!’ roep ik. Eindelijk een auto en dan zit er niks in.

Nat van de regen en somber van deze tegenslag loop ik naar het tank station en probeer de deur open te doen, maar hij zit op slot. ’Shit’ zeg ik zacht, half in mezelf pratend. Ik stamp tegen de deur zoals je dat in films ziet maar de deur gaat niet open. Omdat het gebouw half uit elkaar valt liggen overal stenen en dakpannen op de grond. Ik pak een steen en gooi hem door het al vol gaten zittende glas. Nu zit er nog een gat in het raam, maar hij gaat niet kapot. Ik loop richting het bos om een grote tak te zoeken, al snel vind ik er een. ’Pff wat is dat zwaar’ dacht ik. Het stuk dode hout is helemaal nat en verregend. Ik sleep hem naar het etalageraam en til hem op met al mijn kracht en sla ermee door het raam heen, ik kan naar binnen! Ik klim door het raam waarbij ik mijn vingers snij. ’Shit!’ roep ik. Ik zie alleen de tegenslagen terwijl ik gewoon droog zit na een half uur in de weer te zijn geweest in de regen. Ik kijk om me heen en zie een matras liggen. ’Fuck’ fluister ik en hou mijn adem in. Niet dat dit zin heeft want als er hier iemand zou zijn had hij me inmiddels toch wel opgemerkt. Gehaast kijk ik naar de grond opzoek naar een soort wapen, ik zie niets op de grond dus pak ik een glas scherf. Ik weet ook dat een jongen van 15 niks kan beginnen als hier een hongerige man zit die me zo op zou eten. Bang kijk ik om heen. ’Gedver het stinkt hier’ merk ik op. Misschien is hij jagen, of bessen zoeken. Misschien woont hier wel niemand meer. Deze gedachtes maken me wat rustiger en ik begin wat rond te lopen. Ik loop naar de balie. Achter de balie is een deur waar ik een kijkje achter wil nemen, ik klim over de balie. ’bah wat stinkt het hier’ ik maak de deur open en schrik verschrikkelijk. Een oudere man van een jaar of 40 hangt daar aan een strop met een omgetrapt krukje bij zijn voeten. Mijn hart slaat een slag over en ik vergeet even om adem te halen. Geschrokken, maar toch ook opgelucht doe ik de deur dicht en loop ik naar achter, klim ik op de balie en blijf daar even zitten. Blij dat er niemand meer is hier, nou ja, daar ga ik dan maar vanuit. Ik klim van de balie af en draai de matras om en ga erop zitten, ik wil geen ziektes in deze vernietigde wereld.

Men wist wel dat dit zou kunnen gebeuren. wetenschappers hebben de mensheid gewaarschuwd, maar niemand luisterde. Niemand geloofde echt dat dit werkelijk zou gebeuren. Er waren nergens meer bomen heb ik me laten vertellen. Nu zijn nergens meer huizen, en als er dan huizen zijn, zijn die bewoont door ratten, zwerfhonden en ander ongedierte en groeien er allerlei planten in. Men zegt dat de mensen vroeger meer spullen hadden dan dat ze nodig hebben. Grappig als je je bedenkt dat mensen elkaar nu vermoorden voor een six-pack cola of wat zakken chips. Of als je je bedenkt dat er dikke mensen hebben bestaan, hoe zagen die dan uit? Ik begin een beetje te lachen. Het blijft maar regenen, ik denk dat ik hier vannacht blijf slapen, het word al donker. Ik maak een vuurtje met wat droog hout, plastic verpakkingen die hier overal liggen en takjes die ik ondanks de regen heb kunnen vinden en ik rooster hier een zak marshmallows boven. Kanker verwekkend, maar iedereen sterft toch aan kanker voordat hij oud wordt. Ahh wat ligt die matras lekker! Ondanks de stank is het hier echt geweldig. Ik heb al weken niet meer zo lekker gelegen. Ik lig heerlijk en heb lekker gegeten en drink wat regenwater dat ik heb opgevangen in een plastic bakje. Ondanks alles voel ik me toch niet echt veilig, iedereen die rond zwerft en dit tegen komt wil hier vannacht wel slapen. Ik probeer deze gedachte te verdringen maar dat lukt niet. Ik kan niet naar buiten want daar blijft het maar regenen. Toen ik merkte dat ik nog moeite had met het optillen van die tak voelde ik me toch wat onzekerder dan eerst. Ik begon te opdrukken. Een, twee, drie etc. maar ik kom niet verder dan zeventien. Dit vind ik toch echt slecht, ik schaam me zelfs voor mezelf. Ik weet nog dat ik 40 keer kon opdrukken toen ik dertien was, maar na alleen maar tegenslagen had ik geen zin meer om elke ochtend, middag en avond op te drukken. Daarom was ik gestopt. Ik heb nog steeds geen zin, voor mijn gevoel zit nog alles tegen, maar het moet. Ik beloof het mezelf, drie keer per dag opdrukken, en elke twee dagen een keer meer. Dat betekend dat ik over een maand in plaats van zeventien keer, 32 keer kan opdrukken. Onder al het nadenken val ik in slaap. Ik was sowieso als moe doordat ik elke dag maar een paar uur echt slaap. Ik word wakker, ik weet niet waarom. Misschien ben ik ergens van geschrokken? Misschien loopt er iemand om het tank station heen die droog wilt overnachten aangezien het nog steeds regent. Misschien had ik gewoon een nachtmerrie, of was het toeval. Je kunt per toeval wakker worden, toch? Of niet? Nu word ik toch wel bang. Als ik buiten nog iets zou kunnen horen kraken weet ik ten minste waar ik aan toe ben, maar ik hoor alleen maar regen. Van paniek pak ik een glas scherf, doe ik mijn legergroene regenpak weer aan, pak ik mijn groene rugzak op en spring uit het raam waar ik er ook in ben geklommen. Ik zie niemand maar ik blijf rennen. Het is middernacht, geen idee hoe laat. Twaalf uur? Twee uur? Het kan ook al vier uur zijn. Ik heb werkelijk geen idee. Ik blijf rennen. Ik ren het bos in, ik ren zo hard als ik kan.

Mijn voet blijft haken achter een tak, ik voel het, ik weet dat ik over een seconde op de grond lig, in de natte modder, wat een kut gevoel. Bats, daar lig ik, in de natte modder. Waarschijnlijk was er niet eens iemand bij het tank station, ik heb nu al spijt dat ik ben weg gerend maar durf niet terug. Ik sta op uit die vieze smurrie en ren verder totdat ik te moe ben om verder te rennen (wat na een kwartier al is door mijn slechte conditie, natte kleren en zware rugzak). Ik ga op een dikke omgevallen boomstronk zitten. Overal om me heen zie ik niets, een paar meter ver kan ik kijken, het is gewoon te donker. Wat een eng gevoel dat je midden in een bos zit en maar enkele meters om je heen kunt kijken. En het regent maar. Ik ben bang dat als er iemand was bij het tank station en dat die me achterna is gerent en me op wil eten, daarnaast heb je nog alle gemuteerde organismen die hier rond lopen. Ik begin verder te lopen. Ik loop echt hard, ik loop weg van al deze nare ideeën. Ik geloof niet echt dat er gemuteerde wezens zijn. Ik loop nu al vijftien jaar rond op deze planeet en ik heb nog niets gezien dat gemuteerd is, denk ik. Hoe kan ik ook weten of iets gemuteerd is, ik weet toch niet hoe het was voor de ramp. Misschien ben ik wel gemuteerd. Maar als ik zelf gemuteerd ben hoef ik toch niet bang te zijn voor gemuteerde. Nu volgde ik mijn eigen gedachtegang even niet meer. ‘Waar stopt dit bos?’vraag ik me af. Midden in de nacht, in de harde regen, opgejaagd door iets waarvan je niet eens weet of het er wel echt is in het midden van het bos rond lopen is niet leuk. Dat is echt niet leuk. Ik loop uren aan een stuk door een bepaalde kant uit (hoop ik toch, niet dat ik een rondje loop en dadelijk weer uitkom bij de grote weg waar ik vandaan kom). Enkele uren later zit ik nog steeds in het pikkedonker in het bos. Het is wel gestopt met regenen. Als ik nu al, laten we zeggen vier uur aan het lopen ben, en het was toen ik wakker werd twaalf uur? Dan gaat over één a twee uur de zon op. Ik kan echt niet wachten. Maar als het 2 uur was toen ik wakker werd, kan de zon elk moment opkomen. Dit idee voelt echt geweldig. En ja hoor, nog geen kwartier later kan ik weer een beetje fatsoenlijk om me heen kijken! Ik heb maar een paar uur geslapen, ik ben doodmoe maar ben te blij om nu te gaan slapen. Het voelde alsof er geen einde aan kwam aan het rond lopen in het bossen, in het pikkedonker, alsof ik al tientallen uren heb gelopen. En dan is het zover, licht! ‘Fucking yes!’ Roep ik. Ik ben zo blij.

[ExpoRules]

haha, 60x bekeken maar geen reacties? is het telang om te lezen ofzo?

ExpoRules schreef:

haha, 60x bekeken maar geen reacties? is het telang om te lezen ofzo?

Ik heb het begin stukje gelezen maar het is te lang ja

[ExpoRules]

mensen? willen jullie wel beginnen aan het verhaal en me vertellen wat jullie van het eerste stuk vinden ofzo?

[Kitten]

ExpoRules schreef:

mensen? willen jullie wel beginnen aan het verhaal en me vertellen wat jullie van het eerste stuk vinden ofzo?

Wanneer ik iets ga lezen, is het eerste wat ik doe kijken naar de opmaak van de tekst. Dat klinkt misschien stom, maar een tekst in hapklare blokken is makkelijker te lezen. (Kijk eens naar je schoolboeken bijvoorbeeld). Ik zie in dit thread als ik begin gewoon een grote lap tekst. Dat nodigt niet uit om te lezen.

Ik heb wel je eerste zinnen gelezen. Ik denk dat het belangrijk is om je te realizeren dat je mensen iets wil laten lezen, niet jezelf. Jij weet al wat er staat. Voor jou maakt de zinsvorm niet persé uit. Een lang zin, of een korte.

Toch is het belangrijk om je hier mee bezig te houden. Je gebruik van lange zinnen achter elkaar maakt het lastig om gelijk het verhaal te herkennen. Het geeft een tempo aan de tekst waar het verhaal zelf niet om vraagt. Neem de tijd. Schrijf korte zinnen. Ik zou je aanraden om te proberen dit hele stuk te herschrijven zonder bijzinnen te gebruiken. Hou de versies dan eens naast elkaar en probeer je te bedenken hoe het anders overkomt.

En ga er niet van uit dat iedereen de tijd heeft om het helemaal te lezen, en dan ook nog te antwoorden.

[Vogelvrij]

Ik denk dat je allereerst aan je alinea-opbouw moet werken. Gebruik meer enters, sowieso ook bij elke dialoog: elke keer dat iemand iets zegt, gebeurt dat op een nieuwe regel. Kijk maar in andere boeken, hoe het daar gebeurt.

Daarnaast vind ik dat er wel erg veel gescholden wordt in zo'n korte tekst. Dat kan, maar dan moet het wel een duidelijke functie hebben. Mij nodigt het niet echt uit om verder te lezen.

[ExpoRules]

Vogelvrij schreef:

Ik denk dat je allereerst aan je alinea-opbouw moet werken. Gebruik meer enters, sowieso ook bij elke dialoog: elke keer dat iemand iets zegt, gebeurt dat op een nieuwe regel. Kijk maar in andere boeken, hoe het daar gebeurt.

Daarnaast vind ik dat er wel erg veel gescholden wordt in zo'n korte tekst. Dat kan, maar dan moet het wel een duidelijke functie hebben. Mij nodigt het niet echt uit om verder te lezen.

maar jij bent 25, ik 15, het is meer een verhaal voor mensen van mijn leeftijd, ik kan ook niet goed genoeg schrijven voor volwassenen denk ik.

^Als je dat als argument gaat gebruiken, ga je het nog zwaar krijgen. Je vraagt om reacties, VogelVrij geeft aan wat er volgens haar beter kan, en dan zeg je 'maar ik ben pas 15.' Dat is een ontzettend non-argument. Als je geen commentaar wil krijgen, moet je het hier niet plaatsen.

Verder heb ik het gelezen en vind ik er geen reet aan. Je schrijfstijl is saai en de zinnen zijn te lang. Of te kort. In ieder geval loopt het niet lekker door. Als je vanuit de ik-persoon schrijft, is het belangrijk dat je emoties goed kunt omschrijven. Dat mis ik een beetje bij jou. Je schrijft wel 'ik ben bang', maar het komt niet echt over ofzo.
Verder sluit ik me aan bij VogelVrij en Kitten.
Wat volgens mij de beste manier van schrijven is, is zoveel mogelijk schrijven en na een week of wat de stukken weer oppakken en herschrijven. Niet meteen beginnen met zo'n grote lappen, maar kleine verhaaltjes. Wellicht is dat makkelijker. Je hoeft ook geen heel boek te schrijven. Vooraan beginnen, (om maar eens even met een stom spreekwoord te komen) hardlopers zijn doodlopers.

En beslis of je in de verleden of tegenwoordige tijd wil schrijven. Ik ben te lui om in die lap tekst te zoeken (misschien later), maar je een aantal keer spring je van t.t. naar v.t. en dat is heel storend.

[ExpoRules]

Secret Agent schreef:

^Als je dat als argument gaat gebruiken, ga je het nog zwaar krijgen. Je vraagt om reacties, VogelVrij geeft aan wat er volgens haar beter kan, en dan zeg je 'maar ik ben pas 15.' Dat is een ontzettend non-argument. Als je geen commentaar wil krijgen, moet je het hier niet plaatsen.

Verder heb ik het gelezen en vind ik er geen reet aan. Je schrijfstijl is saai en de zinnen zijn te lang. Of te kort. In ieder geval loopt het niet lekker door. Als je vanuit de ik-persoon schrijft, is het belangrijk dat je emoties goed kunt omschrijven. Dat mis ik een beetje bij jou. Je schrijft wel 'ik ben bang', maar het komt niet echt over ofzo.
Verder sluit ik me aan bij VogelVrij en Kitten.
Wat volgens mij de beste manier van schrijven is, is zoveel mogelijk schrijven en na een week of wat de stukken weer oppakken en herschrijven. Niet meteen beginnen met zo'n grote lappen, maar kleine verhaaltjes. Wellicht is dat makkelijker. Je hoeft ook geen heel boek te schrijven. Vooraan beginnen, (om maar eens even met een stom spreekwoord te komen) hardlopers zijn doodlopers.

En beslis of je in de verleden of tegenwoordige tijd wil schrijven. Ik ben te lui om in die lap tekst te zoeken (misschien later), maar je een aantal keer spring je van t.t. naar v.t. en dat is heel storend.

ik heb alles een beetje aangepast zodat je hem misschien beter vind. bedankt voor je tips trouwens.

[Nienna*]

Ik stopte toen ik het woordje "Kut" zag. Dat is toch geen woord om een verhaal mee te beginnen man.

[Vogelvrij]

ExpoRules schreef:

maar jij bent 25, ik 15, het is meer een verhaal voor mensen van mijn leeftijd, ik kan ook niet goed genoeg schrijven voor volwassenen denk ik.

Ik ben 23, ik lees vrij veel jeugdliteratuur en heb twee scripties over jeugdromans geschreven. Ik weet er heus wel iets van, ik kan ook een verhaal dat bedoeld is voor jongeren beoordelen, mijn leeftijd doet daarbij niet ter zake. Juist jongeren hebben behoefte aan een goede opmaak van de tekst, aan wat meer verschillende alinea's en een goede opbouw van de dialogen en de spanning. Ik zie al wel dat je wat enters hebt toegevoegd, dat maakt het al meteen een stuk beter.

[Issun]

Ik heb de eerste alinea gelezen, daarna had ik geen zin meer. Niet om je verhaal af te kraken, ik lees het later misschien nog wel helemaal af. Maar het trekt me niet echt. Het is, zo op het begin, een beetje saai. Je moet meer beschrijven dan alleen simpele handelingen, want dit is niet leuk om te lezen.