netwerk van leugens

[luna-23]

het is niet het begin van een verhaal eigenlijk maar omdat ik dit een leuker stuk vond om te schrijven ben ik hier maar mee begonnen, het is toch maar om te oefenen. Het gaat over een meisje dat langzaam een eetstoornis ontwikkeld heeft. Niemand weet ervan door alle leugens die ze verteld. tot het misging en haar vriend Mike erachter kwam. btw, aub niet teveel op de spelling letten heb dyslexie

Laatste uur, gym. Het vak wat Anna vroeger nog zo leuk vond en waar ze nu elke keer weer zo tegen op ziet. De strakke hempjes had ze al ingeruild voor lossere shirts met een vest erover heen en aan korte broek dacht ze niet eens. Normaal gesproken viel gym nog wel redelijk mee maar vandaag was echt een ramp, salto springen over de kast. Bang stond ze al in de rij hopend dat meneer Wachtenveld misschien wel niets zou merken van haar mismaakte lichaam. Veel te snel was ze al aan de beurt. De trampoline, de salto en de handen van meneer Wachtenveld die haar vast pakte bij haar rug en zij. Hij hield haar langer vast dan echt nodig was en toen ze snel de mat afsprong durfde ze hem niet aan te kijken. Terug in de rij moest ze bijna huilen omdat ze zo gespannen was. Natuurlijk zag Sanne het en meteen stond ze naast haar met een arm over haar schouder.
'He, wat is er aan de hand?' Zei ze op een manier waarop alleen Sanne kon, zo'n manier die Anna bijna overhaalde om het te zeggen 'Ik wil het gewoon niet, ik vind het gewoon eng.' Bracht ze uiteindelijk uit, zacht zodat verder niemand het kon horen. Sanne keek haar verbaast aan. 'Maar je bent er juist super goed in! Meneer Wachtenveld keek net helemaal verbaast of zo toen je sprong.' Hij had het dus gemerkt drong het tot Anna door. even kon ze nergens anders aan denken. Ze moest even alleen zijn, ze wou hier weg. Blijkbaar zag Sanne dat het niet goed ging. 'Kom dan gaan we even naar hem toe en dan zeggen we gewoon dat je je niet goed voelt.' Anna knikte zachtjes, hoe eng het ook was om nu naar hem toe te gaan, was het nog erger om het nog een keer te moeten doen. Gelukkig nam Sanne het woord en hoefde Anna alleen maar een beetje te knikken. Meneer Wachtenveld ging opmerkzaam makkelijk akkooord.
'Wacht maar even in de kleedkamer ik wil je straks wel even spreken.' Meteen heeft ze spijt dat ze naar hem toe is gegaan. Zo snel ze kan gaat ze naar de kleedkamer waar ze even rustig alleen kan nadenken. Als ze in de kleedkamer op een bank ploft komen de tranen. Was er dan toch nog iemand achtergekomen? Al die keren dat ze heeft gelogen, hij mocht er gewoon niet achter komen. Nee, als meneer Wachtenveld het zou weten zou hij het bekend maken. Ze zouden haar naar het ziekenhuis sturen, het mocht gewoon niet! Maar wat zou ze tegen hem zeggen? Zuchtend kleed ze zich uiteindelijk maar om, op een oplossing kwam duidelijk niet zomaar uit te lucht vallen. Zo snel als kan kleedde ze zich aan en expres keek ze niet naar haar lichaam. Pas met kleren aan durft ze voor de spiegel te gaan staan. Hoe kon het dat ze al zoveel kilo kwijt was en ze toch steeds dikker leek? Maar ze zag er niet alleen dik uit maar ook vooral mismaakt. Ze kon haar ribben door haar shirt heen zien maar tegelijk een dikke vette papzak als buik. Hoewel ze in eerste instantie geen vest aan had gehad in dit warme weer trekt ze nu toch het vest aan dat ze net ook aanhad. Wachtend op het einde van de les probeerde ze de strepen make-up op haar gezicht weg te halen zodat niemand zou zien dat ze gehuild had. Toen de deur openging en iedereen binnenkwam sprong ze meteen op en liep gauw naar binnen voor mensen vragen gingen stellen.
'Anna, ga even op de bank zitten.' Twijfelend liep ze naar de bank waar meneer Wachtenveld naar had gewezen. Ze houd haar armen voor haar buik om hem te verbergen. 'Wat is er?' Probeert ze zo onschuldig mogelijk te zeggen. 'Ik vroeg meaf of het wel helemaal goed me je gaan. Je bent de laatste tijd een beetje anders dan nromaal, vandaag leek je zelfs bang om te springen en dat ken ik helemaal niet van je en toen ik je vandaag vast pakte tijdens de salto schrok ik eigenlijk ook een beetje.' Anna durfde hem niet meer aan te kijken. Alle veel brutalere dingen die ze net had bedacht in de kleedkamer leken helemaal verdwenen te zijn. 'Ik voel me prima hoor, vind je het niet juist fijn dat ik beetje rustiger ben?' Meneer Wachtenveld lachte en Anna probeerde haar glimlach er niet al te fake uit te laten zien. Misschien zou het haar nog wel lukken om hem erom heen te praten. 'Haha, ja dat viel me dus een beetje op ik vond het zo rustig opeens.' Anna lachte. 'Maar als er iets aan de hand is kan je altijd naar me toe komen, dat weet je he?' Anna knikte en stond op. 'Ja, dat weet ik maar echt alles is oké.'

tnx voor lezen hoop dat het niet al te slecht was of te langdradig want dat dacht ik een beetje.