Rare manier van verliefd zijn?

[xLienaa]

Hoi,
Zoals iedereen ben ik weleens verliefd. Maar dan niet zomaar. Het heeft bij mij wat tijd nodig om iemand ook echt leuk te vinden... Een beetje veel.
De zomer van 2010 gingen mijn familie en wat vrienden op vakantie. Daar ontmoette ik een aardige jongen. Iedereen zei dat hij me wel zag zitten. Ik merkte het niet eens op en het deed me niks. Pas ruim een jaar later ben ik over hem gaan denken doordat ik plotseling over hem droomde. Ik dacht steeds meer aan hem en maakte mezelf verliefd. Ik heb zelfs gehuild op het moment dat ik me realiseerde dat ik hem nooit meer zou zien. Dat vind ik heel bizar.

Laatst ging ik mijn kamer opruimen en kwam ik een foto van groep acht tegen. Ik weet niet precies hoe, maar ik werd smoorverliefd op een willekeurige jongen van die foto van vier jaar geleden. En ik heb hem nooit meer gesproken.

Zo heb ik het mezelf nog wel vaker aangepraat. Ik vind het gewoon raar. Heeft iemand last van hetzelfde? Soms kan deze liefde heel veel pijn doen...

Je praat het jezelf vooral aan, en tja - het zal pijn doen, dat zeker...

vraagje; ben je wanhopig op zoek naar een vriendje? Als dat zo is verklaart het al een deel..

Ik zie dat eerder als een soort van sentimentaliteit welk jij (abuiselijk) vertaalt als verliefdheid. Maar ik kan me daarin vergissen natuurlijk.

[xLienaa]

Spencer schreef:

vraagje; ben je wanhopig op zoek naar een vriendje? Als dat zo is verklaart het al een deel..

Nee, ik ben niet zo zeer op zoek of wanhopig, ik sta ook niet onder druk vanwege anderen... Ik snap het gewoon niet. Ik weet het niet.

[Sebastien]

nouja misschien komt het wel doordat je terugdacht aan de leuke tijd die je hebt gehad met die jongens en dat, nu je ze weer ziet, je er nu achter komt dat je toch wel gevoelens had voor hen.

[Cherry Springs]

Ik denk dat je meer geobsedeerd raakt met het idee en die personen dan heel erg gaat idealiseren in je hoofd. Je hebt ze al heel lang niet gezien of gesproken, dus het lijkt me sterk dat er echt sprake is van verliefd zijn op die persoon zelf. Ik zou zeggen, probeer jezelf een beetje tot orde te roepen als je iemand opeens in je hoofd krijgt die je al heel lang niet gezien of gesproken hebt en waarschijnlijk niet meer zal zien of spreken ook. Misschien proberen je te richten op mensen die wel in je omgeving zijn, of anders gewoon op school/sport//hobby's in plaats van maar met die knul(len) bezig zijn in je hoofd, dan vergeet je ze net zo makkelijk.

[xLienaa]

Cherry Springs schreef:

Ik denk dat je meer geobsedeerd raakt met het idee en die personen dan heel erg gaat idealiseren in je hoofd. Je hebt ze al heel lang niet gezien of gesproken, dus het lijkt me sterk dat er echt sprake is van verliefd zijn op die persoon zelf. Ik zou zeggen, probeer jezelf een beetje tot orde te roepen als je iemand opeens in je hoofd krijgt die je al heel lang niet gezien of gesproken hebt en waarschijnlijk niet meer zal zien of spreken ook. Misschien proberen je te richten op mensen die wel in je omgeving zijn, of anders gewoon op school/sport//hobby's in plaats van maar met die knul(len) bezig zijn in je hoofd, dan vergeet je ze net zo makkelijk.

Daar zit wat in...

Ja, wat Cherry Springs zei. Vergelijk het met verliefd worden op een beroemdheid. Dat overkomt tieners ook vaak. Het gaat juist om het onbereikbare. Het is een soort oefenen in verliefd zijn, zonder al meteen rekening te moeten houden met wat er gebeurt als je ook echt verkering krijgt .

Als je er genoeg van hebt, kun je het waarschijnlijk redelijk uit je hoofd zetten door gewoon wat anders te gaan doen.