Puur uit het hart of egoïstisch?

Oké, het gevoel en de vraag die ik erbij heb is kan vaag overkomen maar ik zal het zo makkelijk mogelijk omschrijven...

Kunnen jullie van jezelf zeggen dat, als je dingen voor anderen doet, het puur uit je hart voor die anderen doet, of denk je er egoïstisch bij dat wanneer je iets voor anderen doet dat je uiteindelijk iets terug moet krijgen? Ik heb namelijk wel steeds dat wanneer ik iemand een plezier doe (hoe klein of hoe groot dan ook), ik me niet voldaan voel totdat ik iets terug ervoor heb gekregen - aandacht, respect, wat dan ook.

Ik baal ervan, ik wil graag wel een goed persoon zijn in de zin van dat ik er zelf ook goed bij voel voor wat ik doe... en dat ik dus niet aan tig mensen moet vertellen dat ik een oude vrouw heb geholpen met oversteken of 'n tientje heb gedoneerd ergens aan om aandacht of respect terug te krijgen. Dat je zelf al een goed gevoel kan hebben wanneer je iets goeds heb gedaan.

Ik wil later in mijn beroep mensen gaan helpen (psychologie heb ik gekozen maar wie weet ga ik de zorg in of een andere sector om mensen te helpen) - en ik wil dat dolgraag, maar ik baal dat ik niet alles wat ik doe puur uit het hart kan doen... Ben ik de enige?

Danku!

[JustADreamer]

Het doen van iets goeds op zich geeft me al een goed gevoel, als ik er dan óók nog waardering voor krijg, helemaal top! Maar ik doe dus niet dingen óm waardering te krijgen, ik doe dingen omdat het voor mij goed voelt om het op dat moment te doen. Als ik ergens geen zin in heb/me er niet goed bij voel kan iemand me nóg zoveel waardering, eeuwige dankbaarheid, geld, wéét ik veel wat aanbieden, maar waarschijnlijk zou ik het toch niet doen (een paar miljoen euro en ik zou van gedachte kunnen veranderen natuurlijk).

Ik werk in de thuiszorg als huishoudelijk hulp en regelmatig mag ik van klantjes eerder weg omdat het werk klaar is, op die momenten ben ik wel alerter op of er geen mensen om me heen zijn, in de supermarkt ofzo, die ik ergens mee kan helpen. Ik merk dat ik dan veel relaxter en minder gehaast ben en echt geniet van die tijd, als een soort van cadeautje zeg maar... En als ik met die extra tijd iemand anders blij kan maken, sure, why not? Dan ben ik dubbel blij!

Als je er geen waardering krijgt voor datgene wat je doet, zou het dan een reden zijn om dingen niet meer te doen? Want volgens mij maakt het niks uit wat de reden is waarom je goed doet, áls je het maar doet, om het maar even zo te zeggen. Probeer eens bewust stil te staan bij het feit dat je andere mensen gelukkig maakt, misschien helpt dat.

Ik herken overigens niks in je verhaal. Ik vind het tof als ik waardering krijg voor datgene wat ik doe, maar als dat niet is, is dat ook prima. Dan heb ik iemand geholpen. Ik werk in de zorg met verstandelijk gehandicapten van laag niveau, zij kunnen echt geen waardering uitspreken of dankjewel zeggen. Het is al genoeg waardering als ik iemand gedoucht heb en diegene laat door lichaamstaal zien goed in zijn of haar vel te zitten. Dat is geen directe waardering voor mij, maar wel een teken dat ik goed gewerkt heb, omdat ik blijkbaar niks heb gedaan wat stress oplevert. Dat is al tof om te zien

Als jij wil dat anderen weten wanneer jij iets aan het goede doel geeft, dan ben jij heel erg gericht op het oordeel van anderen. Dat is dan wat jij ervoor terugkrijgt, en jou blij maakt. Misschien schiet je dan ook door in dingen doen omdat ánderen ze goed vinden, en jij zelf niet per se. Ik denk ook wel dat leeftijd er een stuk mee te maken heeft, en dat je het in de toekomst anders gaat zien. Dan denk je na over wie je bent en wil zijn, en dan zou je op het punt kunnen komen dat je ook gewoon het beste voor een ander wil. En dat bestaat zeker, goed doen zonder erkenning.

Prachtig om te zien dat er zulke goede en behoorlijk wijze personen in dit forum zitten

[Sergay]

Je wilt dus bevestiging (als ik het goed zeg) en dit kan uit onzekerheid komen maar ook gewoon iets wat bij jou persoonlijkheid hoort, net zoals perfectionisme.

Zelf lees ik geen herkenning in jou verhaal dus ik heb dat gelukkig niet, bij mij is het juist heel erg andersom.
Ik wijs waardering af.. ik verwacht of eis dit nooit, ook niet als ik goed recht op heb, dan bied ik de ander iets aan uit mijn vrijgevigheid en ik ben dus meer gul dan ik trots ben. Eten en drinken kopen voor klasgenoten terwijl ik niet bevriend met hun ben, terwijl ik er niks voor terugkrijg, terwijl zij grappen over mij maken of niet naar mij omkijken.
Kortom ik laat me gebruiken en ik heb me ook laten misbruiken en dat komt weer omdat ik naief en goedgelovig ben.
Tijdens therapie heb ik nee leren zeggen en meer mijn eigen grenzen te bewaken, nu ben ik niet meer zo makkelijk als toen maar er zijn dus mensen die mij wel eens geld of een treinkaart of vervoer aanbieden en dan voel ik me enorm schuldig en wijs dit af. Het gedachte dat zij hun geld aan mij opofferen vind ik gewoon erg. Ik wil daar niet aan schuldig zijn, ik wil niet dat hun geld moeten uitgeven door mij.

Nu is er dus iemand die mijn treinkaartje wilt betalen om naar hem toe te gaan, heen en terug en wilt me ook zakgeld geven totdat ik inkomen heb, daarnaast heb ik al maandenlang geen telefoon en bied hij mij een iphone aan, als cadeau. Gewoon omdat hij niemand anders heeft en mij ziet als vriend/vriendje. Hij wilt in mij investeren en dat wijs ik dan automatisch af. Als ik geld of de iphone van hem zou aannemen (onwaarschijnlijk) dan zou ik afspreken om het terug te betalen wanneer ik mijn geld binnen heb, zo ben ik dan weer.

Dan denk ik wel eens aan jongeren die misbruik hiervan zouden maken, gewoon aannemen en niks meer laten horen ofzo. Een soort diefstal.. zoiets zou ik dus nooit over mijn hart kunnen krijgen omdat ik te zacht ben.

[hookee]

In de zorg werken doe je uiteraard eerst om een inkomen te krijgen, om je huur ye betalen. Als je daarnaast plezier hebt in je werk is dat meegenomen. Onbetaald werk; vrijwilligerswerk doen mensen vaak omdat ze zich vervelen, werk willen verrichten voor voldoening, zich nuttig voelen voor de maatschappij of als kruiwagen op betaald werk.
De echte barmhartige Samaritaan helpt mensen die in nood zijn. Neem nou een oud stel die gestrand is op de weg met een lekke band, ik weet dat er ANWB is maar als ik echt niets te doen heb zou ik even 10 minuten van mijn tijd kunnen besteden aan het verwsselen van een band. Daar hoef ik niets voor te hebben behalve een "dankjewel". Als het stel met een norse blik mijn werkzaamheden zou aanschouwen en zeggen: "duurt 't nog lang?", ben ik wel weg.

Ik geloof niet dat er veel mensen zijn die "puur uit het hart" dingen doen, iedereen wil minstens waardering voor zijn werk (betaald of niet), ik denk ook dat een mens dat nodig heeft.
Zelfs rommel van de straat halen (en in de prullenbak gooien) zonder dat iemand het ziet, zou je als eigenbelang kunnen zien; je wil dat je buurt (de wereld) er netjes uitziet.

Sergay schreef:

Nu is er dus iemand die mijn treinkaartje wilt betalen om naar hem toe te gaan, heen en terug en wilt me ook zakgeld geven totdat ik inkomen heb, daarnaast heb ik al maandenlang geen telefoon en bied hij mij een iphone aan, als cadeau. Gewoon omdat hij niemand anders heeft en mij ziet als vriend/vriendje. Hij wilt in mij investeren en dat wijs ik dan automatisch af. Als ik geld of de iphone van hem zou aannemen (onwaarschijnlijk) dan zou ik afspreken om het terug te betalen wanneer ik mijn geld binnen heb, zo ben ik dan weer.

Dan denk ik wel eens aan jongeren die misbruik hiervan zouden maken, gewoon aannemen en niks meer laten horen ofzo. Een soort diefstal.. zoiets zou ik dus nooit over mijn hart kunnen krijgen omdat ik te zacht ben.

Het is ook heel verstandig dat je dat niet aanneemt, ik weet niet wie die persoon is die jou als enige "vriend/vriendje" heeft, maar het klinkt op zich als een vrij bijzonder iemand.

OT: Ik denk dat ik wel dingen doe voor (onbewust) waardering, maar dat komt ook omdat ik iets doe wat over het algemeen wel waardering en respect oplevert.

Maar voor de rest ga ik geen dingen voor een ander doen en dan bewust hopen dat ik er iets voor terug krijg.